Μετά τις δύο πρώτες σεζόν που τόσο ο Γιάννης όσο και οι Bucks ανακάλυψαν, εξέλιξαν και επεξεργάστηκαν κάθε προοπτική ώστε να αποφασιστεί η οριστική κατεύθυνση του project, ο τρίτος χρόνος συνεργασίας ήταν πλέον ο καιρός για την οριστική μετάβαση του παίκτη στο status του πρωταγωνιστή.
Κι αν η απόφαση του τεχνικού επιτελείου των Bucks να αφήσει την μπάλα στα χέρια του Αντετοκούνμπο είχε ήδη εκφραστεί σε μεγάλο βαθμό από τη δεύτερη σεζόν, η μετακίνησή του στη θέση του point guard, μετά τον τραυματισμό του Michael Carter-Williams, ήταν μια επιλογή που ώθησε πολλούς να μιλήσουν για ένα φαινόμενο που δεν είχε εμφανιστεί σε παρκέ του NBA ποτέ στο παρελθόν.
Όπως παρατήρησε ο coach Nick του bballbreakdown στο video ανάλυσης του Γιάννη ως point guard:
“H λέξη που αντηχούσε συνεχώς καθώς παρακολουθούσα το υλικό για να ετοιμάσω το video ήταν το άδικο. Είναι άδικο να έχεις να αντιμετωπίσεις έναν παίκτη που παίρνει το rebound, τρέχει στον αιφνιδιασμό εναντίον τριών και τελειώνει τη φάση κάνοντας poster τον Serge Ibaka.”
Σε μια σεζόν που επίσης επιτακτική ήταν και η αξιοποίηση του Jabari Parker (#2 pick στο draft του 2014) ως forward, η μετακίνηση του Γιάννη στη θέση 1 ήταν η ιδανική επιλογή ώστε να απελευθερωθεί ο απόφοιτος του Duke, ενώ παράλληλα ο Αντετοκούνμπο είχε την ευκαιρία να αναπτύξει πλήρως το δημιουργικό κομμάτι του παιχνιδιού του ως βασικός ball-handler των Ελαφιών. To impact του Γιάννη στον τομέα της δημιουργίας γίνεται άμεσα φανερό από τον παρακάτω πίνακα:
Tα δύο lineups του πίνακα είναι αυτά που εμφανίστηκαν περισσότερο τη σεζόν 2015-16, όντας στην ουσία η βασική πεντάδα των Bucks πριν και μετά τον τραυματισμό του Carter-Williams. Με τον Γιάννη ως point guard, ο λόγος assists/λάθη αυξήθηκε κατά μία σχεδόν μονάδα, ενώ το assist ratio (το ποσοστό των επιθέσεων μιας ομάδας που καταλήγουν σε assist) αυξήθηκε από 17,8 σε 20,3.
To πόσο μεγάλη ήταν η διαφορά στο performance του Αντετοκούνμπο γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο και με μια απλή ματιά στην προσωπική του στατιστική:
Άνοδος σε κάθε κατηγορία, ένας παίκτης ικανός να κυριαρχήσει σε οτιδήποτε εντός παρκέ (σχεδόν σε οτιδήποτε λαβαίνοντας υπόψιν το κακό περιφερειακό του σουτ), και αριθμοί που αν υπήρχαν από την αρχή της σεζόν είναι βέβαιο πως θα τον τοποθετούσαν στη συζήτηση για το βραβείο του MVP της regular season, όπως έγινε πολλάκις φέτος.
Πέραν της στατιστικής απεικόνισης ως προς την ομαδική δημιουργία, η επιλογή μετακίνησης του Γιάννη στη θέση 1 ακολουθήθηκε από ένα ντόμινο ευεργετικών για το παιχνίδι των Bucks αλλαγών. Πιο συγκεκριμένα, η μεταφορά της μπάλας στα χέρια του Γιάννη:
- τον βοήθησε να κρύψει την αδυναμία του στις spot-up καταστάσεις δίνοντας την ευκαιρία σε καλύτερους σουτέρ όπως ο Bayless να πάρουν περισσότερες προσπάθειες
- ήταν η τέλεια επιλογή ώστε να αποδώσει στο maximum των δημιουργικών του δυνατοτήτων. Το ότι πήρε περισσότερες κατοχές δεν σήμαινε αυτόματα και την κατακόρυφη άνοδό του στη δημιουργία, αλλά στην πραγματικότητα ήταν η απόδειξη για το ότι η ικανότητά του στην πάσα μπορεί να αποτελέσει κυρίαρχο στοιχείο του παιχνιδιού του
- δημιούργησε περισσότερους χώρους στον Jabari Parker, επιτρέποντάς του να επιτεθεί αποτελεσματικότερα από τα φτερά της επίθεσης μέχρι το καλάθι, χωρίς πλέον να εμπλέκεται σε τόσες spot-up καταστάσεις. Η κίνηση αυτή στην ουσία απελευθέρωσε τον Jabari από το ρόλο του floor spacer, ενισχύοντας το ρόλο του ως cutter και εξασφαλίζοντας περισσότερους διαδρόμους μιας και ο Γιάννης απουσίαζε πλέον από τη ρακέτα
Σε σχέση με τη δημιουργία, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το παρακάτω:
O Γιάννης ποστάρει τον Ty Lawson με ξεκάθαρο πλεονέκτημα, o Dwight Howard έρχεται στη baseline για τη βοήθεια, όμως το wingspan του Γιάννη του επιτρέπει να τροφοδοτήσει το cut για το εύκολο κάρφωμα.
Το φυσικό πακέτο του Αντετοκούνμπο διευκολύνει εξ ορισμού τις τη δημιουργία των συνθηκών για mismatch κατάσταση, αλλά στο ρόλο του κύριου χειριστή αυτό αποδεικνύεται καταλυτικό. Και δεν έχει να κάνει μόνο με τη δημιουργία, αλλά και με την εκτέλεση σε 1v1 καταστάσεις, όπως η παρακάτω:
O Γιάννης ξεκινάει από την κορυφή και σταματώντας την ντρίπλα πίσω από τη γραμμή των βολών κάνει περιστροφή 360 μοιρών (η δεύτερη αγαπημένη του κίνηση μετά το κλασικό eurostep) και αφήνει εύκολα την μπάλα στο καλάθι παρά τη βοήθεια από τον αντίπαλο center.
Το πόσο προφανές είναι το mismatch τόσο στο δημιουργικό όσο και στο εκτελεστικό παράδειγμα είναι καταπληκτικό — σχεδόν άνισο. Ακόμα σημαντικότερο είναι πως ο Γιάννης έδειξε από την πρώτη στιγμή να καταλαβαίνει το βαθύτερο νόημα του να λειτουργείς ως point guard: δημιουργείς πόντους για το σύνολο, όχι μόνο για τον εαυτό σου.
Απεικονίστηκε το impact της μετακίνησης του Aντετοκούνμπο στη θέση 1 στο ισοζύγιο νικών-ηττών για τους Bucks;
Η απάντηση είναι όχι. Σε 54 παιχνίδια πριν το All-Star Game το ποσοστό νικών τους ήταν 0,407 ενώ στα 28 παιχνίδια μετά το All-Star το ποσοστό αυτό έπεσε σε 0,393.
Σημαίνει αυτό πως το πείραμα απέτυχε;
Η απάντηση είναι επίσης όχι. Αν αναλογιστεί κανείς πως τα Ελάφια έχασαν λόγω τραυματισμού το βασικό τους point guard που έγραφε 11,5 πόντους και 5,2 assists ενώ είχαν χάσει και το floor spacing μαζί με τους 7,8 πόντους και τις 2,9 assists του OJ Mayo, το πρόσημο είναι δεδομένα θετικό μιας και αυτή η επιλογή υπερκάλυψε τις απουσίες, έδωσε μια εντελώς νέα διάσταση στο παιχνίδι των Bucks σε άμυνα και επίθεση, ενώ παράλληλα δημιούργησε και ένα πιο ολοκληρωμένο πλαίσιο σε σχέση με τις αποφάσεις περί μελλοντικής στελέχωσης με το Γιάννη να κερδίζει το ρόλο του βασικού χειριστή της μπάλας (καθώς και το status του franchise player, ξεκάθαρα μπροστά από τον Jabari Parker).
Η άρνηση στο προηγούμενο ερώτημα επιβεβαιώθηκε από τον ίδιο τον Jason Kidd, όταν στα τέλη Μαρτίου του 2016 μίλησε σε σχέση με το πώς ο Αντετοκούνμπο θα χρησιμοποιηθεί μελλοντικά:
“Συνεχίζουμε με το Γιάννη ως χειριστή. Μπορείτε να τον χαρακτηρίσετε point guard, point forward ή point center, ανάλογα με την οπτική του καθενός. Η πίεση που δημιουργεί στην αντίπαλη άμυνα αλλά και το πώς βρίσκει τους συμπαίκτες του με την μπάλα στα χέρια είναι ένα ξεκάθαρο συν για εμάς.”
H δεύτερη πρόταση της παραπάνω δήλωσης είναι ο ήλιος γύρω από τον οποίο επιβάλλεται να περιστραφεί το πλανητικό σύστημα της ομάδας του Wisconsin για τα επόμενα χρόνια. Ο Γιάννης είναι ένας παίκτης που μπορεί να κυριαρχήσει με την μπάλα στα χέρια, αρκεί να αποφασιστεί οριστικά το πού θα αξιοποιηθεί όσο καλύτερα γίνεται. Ένα χαρακτηριστικό γράφημα σε σχέση με το πού τοποθετείται ο Αντετοκούνμπο μεταξύ των guards του NBA με minimum 200 λεπτά χρόνο συμμετοχής είναι το παρακάτω Ύψος vs Box Plus/Minus*:
Το φυσικό πακέτο του Γιάννη είναι κάτι το μοναδικό και αυτό που απομένει είναι το να βρεθεί η ιδανική στελέχωση ώστε οι Bucks να γίνουν ένα σύνολο ανταγωνιστικό σε επίπεδο playoffs. Το κλειδί είναι η διαχείριση της θέσης 1 με επιλογές απαλλαγμένες από ημίμετρα. Ο Γιάννης είναι αυτός που τρέχει το παιχνίδι φέτος, αλλά ένα από τα βασικότερα προβλήματα είναι πως ο Dellavedova, ο οποίος αποκτήθηκε από τους Bucks για να λειτουργήσει ως starter που στην επίθεση θα σουτάρει από μακριά και στην άμυνα θα αναλάβει τους κοντούς point guards που θα δυσκόλευαν τον Αντετοκούνμπο με το πόσο χαμηλά παίζουν, δείχνει να μην αποδίδει όπως αναμενόταν, περιορίζει το εύρος των επιθετικών επιλογών, κι όλα αυτά ενώ δεσμεύεται με συμβόλαιο για τρία ακόμα χρόνια.
Ο Γιάννης χρειάζεται να βελτιώσει συγκεκριμένους τομείς του παιχνιδιού του, με κυριότερο εξ αυτών την περιφερειακή εκτέλεση, αλλά μέχρι να γίνει αυτό, οι Bucks πρέπει να πάρουν την τελική τους απόφαση για να σταματήσει επιτέλους να αιωρείται η γενικότητα πως ο Αντετοκούνμπο μπορεί να ανταποκριθεί σε όλες τις θέσεις χωρίς καμιά να είναι ξεκάθαρα δική του.
Ο πρώτος δρόμος είναι το να χρησιμοποιήσουν ως πρότυπο τους Cavaliers του Lebron James, κάτι που σημαίνει πως η ομάδα πρέπει να κινηθεί για έναν elite scoring guard επιλέγοντας μια στελέχωση που ενδεχομένως θα απαιτήσει τη θυσία του Jabari Parker αφήνοντας πλήρη ελευθερία για τον Γιάννη στους forwards.
O δεύτερος δρόμος είναι το να επιλέξουν μια κατεύθυνση παρόμοια με αυτή των Houston Rockets του James Harden. Ο Γιάννης συνεχίζει αποκλειστικά στη θέση 1 και οι Bucks γεμίζουν το υπόλοιπο roster με 3&D starters που θα του δημιουργήσουν χώρους ενώ θα αποτελούν άμεση απειλή τις στιγμές που η άμυνα θα κλείνει για να εμποδίσει τον Αντετοκούνμπο από τη διείσδυση (και πάλι τίθεται σε αμφιβολία το κατά πόσο ο Jabari θα ήταν λειτουργικός σ’ ένα lineup με τέτοια κατεύθυνση).
Οποιαδήποτε κι αν είναι η επιλογή, ο στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία ομάδας ικανής να ανταγωνιστεί για το δαχτυλίδι. Το να γίνει ο Γιάννης ο επόμενος Russel Westbrook, καταλήγοντας να γράφει συνεχή triple doubles, αλλά με καμία προοπτική για την κορυφή, είναι μια κατάσταση που στο NBA μπορεί εύκολα να δημιουργηθεί, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να αποφευχθεί.
ΥΓ: Το γράφημα είναι από άρθρο του fivethirtyeight για τη μοναδικότητα του Γιάννη Αντετοκούνμπο
*To Box Plus/Minus είναι τρόπος αξιολόγησης της ποιότητας και της συμμετοχής ενός παίκτη στην ομάδα. Βασίζεται στις πληροφορίες της προσωπικής στατιστικής του παίκτη σε συνάρτηση με τη συνολική απόδοση της ομάδας για να υπολογιστεί το πού τοποθετείται η απόδοση του παίκτη σε σχέση με τους μέσους όρους της Λίγκας στην οποία αγωνίζεται. Για περαιτέρω πληροφορίες περί Box Plus/Minus είναι χρήσιμος ο παρακάτω σύνδεσμος: [http://www.basketball-reference.com/about/bpm.html]
Hoop Fiction 