Δημήτρης Γιαννακόπουλος: Μηχανή Παραγωγής Αχρείαστου Δράματος

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος βρίσκεται τόσο συχνά εκτός εαυτού που κανείς μπορεί εύλογα να υποθέσει ότι δεν βρίσκεται ποτέ εντός του. Η δημόσια περσόνα του μοιάζει με καρικατούρα χωρίς πρωτότυπο. Οι ασυγκράτητες παρορμήσεις του, συχνά προς τη σφαίρα του χυδαίου, μοιάζουν με πυροτεχνήματα που δεν σβήνουν ποτέ, τουλάχιστον μέχρι να εμφανιστεί το επόμενο. Μπορούμε να τον φανταστούμε την ώρα της κρίσης, κατακόκκινο και ιδρωμένο, έχοντας απολέσει κάθε έννοια αυτοελέγχου, να φωνάζει και να ωρύεται με ένταση που δηλώνει πως είτε θα τα κερδίσει όλα, είτε θα καταστρέψει τα πάντα.

Κι αφού την Τρίτη δεν συνέβη το πρώτο, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, προβλέψιμος σαν άπειρος οδηγός, γρήγορα οδηγήθηκε στο δεύτερο —κι από τη στιγμή που η τάση του να κατασκευάζει εχθρούς δεν μπορούσε να εκτονωθεί εξωτερικά (προς αντιπάλους ή διαιτητές), το έκανε εσωτερικά, δηλαδή προς την ίδια του την ομάδα. Κανείς μπορεί με πολλούς τρόπους να χαρακτηρίσει την περί το πούλμαν απόφαση: είναι ταυτόχρονα σκληρή, αυτοκαταστροφική και αφελής, αλλά ας μην παριστάνουμε τους έκπληκτους. Κάθε μοτίβο συμπεριφορών του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, από τον τρόπο διοίκησης μέχρι την ελάχιστη δημόσια έκφραση, από καιρό μας έχει προετοιμάσει πως ανά πάσα στιγμή όλα είναι πιθανά: ακόμα και να πυρπολήσει την ίδια σεζόν δύο φορές, και μετά την αναπάντεχη απόλυση Πεδουλάκη, να θέσει σε όλη του την ομάδα, παίκτες και προπονητή, ένα επαγγελματικό και ηθικό δίλημμα που δείχνει να λύνεται αξιοπρεπώς μόνο με την αποχώρηση. Γιατί αυτό ακριβώς έκανε: ώθησε την ομάδα του να επιλέξει μεταξύ εξευτελισμού και απειθαρχίας, αναγκάζοντας τους να απαντήσουν σε μία ερώτηση που δεν θα έπρεπε ποτέ να έχει τεθεί.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος βλέπει το αγωνιστικό τμήμα περίπου σαν ένα σύνολο προσωπικών διασκεδαστών του. Αυτούς που είτε θα τον ικανοποιούν, είτε θα γίνονται αποδέκτες της οργής του. Αυτούς στους οποίους μπορεί να απευθύνεται όπως θέλει, να λέει ό,τι θέλει, να απολύει και να προσλαμβάνει ξανά —ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι φύσει αφεντικό, νομίζει, γεννημένος να τον υπηρετούν, κι όποιος παρεκκλίνει των προσδοκιών του καλύτερα να είναι προετοιμασμένος για τις συνέπειες. Από το περιστατικό με τον Ράτζα μέχρι τη χθεσινή απόφαση για το πούλμαν είναι ο ίδιος: ο φανατισμός του, τα στοιχεία περιθωριακού χούλιγκαν που τόσο συχνά αφήνει να διαφανούν, είναι ένα κράμα νοοτροπιών και συμπεριφορών που γεννιούνται στο πέταλο και άλλων που αναπτύσσονται στις αναπαυτικές βάσεις courtside πολυθρόνων. Πρόκειται για τερατογένεση, κι ο πυρήνας της αρνείται πεισματικά να αποκτήσει συνείδηση του εαυτού της, αρνείται δηλαδή με κάθε τρόπο να ενηλικιωθεί.

Κι ο Παναθηναϊκός μπαίνει ξανά σε κατάσταση υπαρξιακής κρίσης, ενώ θα μπορούσε απλά να επικεντρώνεται στον επόμενο στόχο του. Ακόμα χειρότερα: ο Παναθηναϊκός ωθεί ολόκληρο το αγωνιστικό τμήμα του να δει το μπάσκετ ως μια δευτερεύουσα προτεραιότητα. Με τι ματαιότητα μπορεί να έμοιαζε ο αποκλεισμός από τη Fener στο μυαλό του Pascual όσο τα μάτια του διέσχιζαν ατελείωτους ελληνικούς αυτοκινητοδρόμους; Ποια ακριβώς αγωνιστική λεπτομέρεια θα μπορούσαν να σκεφτούν οι παίκτες όταν ο πρόεδρός τους δείχνει πως επέλεξαν τη λάθος ομάδα;

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έχει καταστήσει τον Παναθηναϊκό μια μηχανή παραγωγής αχρείαστου δράματος: όλα αυτά τα περιττά περιστατικά και ενέργειες που δεν προσφέρουν τίποτα εκτός από το να διατηρούν τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο στο προσκήνιο ως οργανικό μέρος της καθημερινότητας της ομάδας, ενώ η θέση του είναι σ’ ένα υπόβαθρο που ελάχιστα φωτίζεται.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αρνείται με κάθε τρόπο να συμβιβαστεί με την κουλτούρα της ήττας, με τις εθιμοτυπικές δράσεις κι αντιδράσεις που την ακολουθούν, και νομίζει πως είναι ασυμβίβαστος. Αναζητά υπαίτιους και φταίχτες σαν να θέλει ο ίδιος να εξαγνιστεί, έχοντας ήδη κατηγορήσει και δικάσει, δίχως κάθε φορά να έχει επεξεργαστεί τα δεδομένα στον ελάχιστο βαθμό. Ο Παναθηναϊκός, στα χέρια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, μοιάζει με μια μπάλα εκτόνωσης νεύρων, κι ο πρόεδρος του την πιέζει ξανά και ξανά. Η μπάλα δεν σπάει. Ο πρόεδρος δεν εκτονώνεται. Κι η κατάσταση δεν αλλάζει.