Εθνική Ελλάδος: Σκέψεις Εντός και Εκτός Παρκέ

Αγωνιστικά και μη ζητήματα, λίγες ημέρες πριν το jump ball του EuroBasket.

Είναι το απόγευμα της 19ης Αυγούστου, η Εθνική βρίσκεται στο Λονδίνο ελάχιστη ώρα πριν ξεκινήσει ένα δεύτερο φιλικό παιχνίδι κόντρα στη Μεγάλη Βρετανία ως μέρος της προετοιμασίας για το επερχόμενο Eurobasket, οι παίκτες είναι έτοιμοι να αρχίσουν την προθέρμανση, και στο Instagram του -ευρισκόμενου στην Κίνα για το event “Jump 10”- Γιάννη Αντετοκούνμπο ανεβαίνει ένα post με το οποίο ανακοινώνει πως τελικά δεν θα συμμετάσχει λόγω προβλήματος στο γόνατο. Το προπονητικό team και η ελληνική Ομοσπονδία ενημερώνονται από τον manager του παίκτη, η Ομοσπονδία κατηγορεί τους Bucks για οργανωμένο σχέδιο που δεν επιτρέπει στο Γιάννη να ενισχύσει την προσπάθεια, οι αντιδράσεις ξεπερνούν την υπερβολή σε όλα τα social media και η Εθνική νικά δύσκολα τη Βρετανία στο πιο αδιάφορο φιλικό παιχνίδι όλων των εποχών.

Το χάος που μόλις περιγράφηκε αποτελεί την πιο χαρακτηριστική από ένα σύνολο καταστάσεων που πλέον είναι ο κανόνας για τη λειτουργία μιας ομάδας που κάποια χρόνια πριν κατακτούσε ευρωπαϊκές κορυφές. Εν μέσω, λοιπόν, ενός τέτοιου κλίματος, η ομάδα καλείται να ταξιδέψει στη Φινλανδία για τη συμμετοχή της στο Group A του Eurobasket, έχοντας μπροστά της ελάχιστο χρόνο για να παρουσιαστεί ανταγωνιστική διεκδικώντας τις πιθανότητές της για μια επιτυχημένη πορεία.

Εντός παρκέ

Το πρώτο μεγάλο ζήτημα είναι η συνειδητοποίηση του τί μπορούμε να παίξουμε ώστε η ομάδα να είναι επιθετικά αποτελεσματική. Ποιοι θα είναι οι βασικοί πυλώνες;

• Δημιουργία και εκτέλεση από το post ή αλλιώς Γιάννης Μπουρούσης και Γιώργος Πρίντεζης. Στο Eurobasket δεν υπάρχουν οι mobile centers της Ευρωλίγκας και οι δύο παίκτες είναι αυτοί που θα κάνουν τα περισσότερα ώστε η Εθνική να λειτουργήσει επιθετικά. Το μπάσκετ των διοργανώσεων της FIBA  τους ταιριάζει, τόσο ο ένας όσο και ο άλλος πρέπει να δώσουν βαρύτητα στην εκτέλεση μιας και η Εθνική έχει οριοθετημένο ταβάνι στην παραγωγή πόντων (πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι με ένα σκορ κοντά στους 70-72 πόντους),  ενώ παράλληλα πρέπει να ψάχνουν τις μικρές ή μεγάλες ευκαιρίες που θα προκύπτουν στα cuts των υπολοίπων.
• Το slashing του Νίκου Παππά. Ο guard του Παναθηναϊκού είναι ένας καινούριος παράγοντας στην επιθετική εξίσωση μιας και αυτή είναι η πρώτη του ουσιαστική συμμετοχή σε τουρνουά με τη φανέλα της Ελλάδας. Γνωρίζουμε τις δυνατότητες του Παππά, η φύση του ως slasher που τα μάτια του κλειδώνουν στο καλάθι θα είναι περισσότερο χρήσιμη από ποτέ και το να μην είναι παραγωγικός περιορίζει επικίνδυνα την ελληνική επίθεση. Όλα αυτά με μια υποσημείωση: από τη στιγμή που περιφερειακή εκτέλεση δεν υπάρχει, αναμένουμε plays στα οποία ο Παππάς θα εμπλακεί ερχόμενος από τη weak side. Έχει την εκρηκτικότητα για να σπάσει την close out άμυνα και αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να επιτεθεί. Το να ξεκινάει τις διειδύσεις του από τη δυνατή πλευρά θα τον κουράσει, δε θα τον αφήσει να φτάσει σε σκορ και το μόνο που θα απομείνει είναι μερικά κερδισμένα fouls.
• Περιφερειακή άμυνα που οδηγεί σε αιφνιδιασμό. Η Εθνική πρέπει να πιέσει στην περιφέρεια με Καλάθη, Σλούκα, Παππά, Παπανικολάου. Πρωτίστως, επειδή απεγνωσμένα χρειάζεται όσους περισσότερους εύκολους πόντους μπορεί να πετύχει αλλά και ώστε να εμποδίσει την μπάλα από το να περάσει στη μαύρη τρύπα του post.

Το μεγάλο μείον της ελληνικής επίθεσης είναι η ολική αδυναμία για αποτελεσματική περιφερειακή εκτέλεση. Όλα τα παραπάνω θα γίνονταν πολύ πιο εύκολα αν είχαμε τη δυνατότητα να ανοίξουμε τις αντίπαλες άμυνες με το σουτ μας. Οι ψηλοί θα εξασφάλιζαν είτε το ένας εναντίον ενός είτε την πάσα προς τα έξω μετά τη βοήθεια (ο Μπουρούσης είναι ένας εκ των καλύτερων playmakers της θέσης 5), οι διάδρομοι θα ήταν ανοιχτοί για τον Νίκο Παππά, ενώ σίγουρα θα υπήρχαν περισσότερες ευκαιρίες για midrange εκτέλεση από τον Κώστα Σλούκα. Σουτ δεν υπάρχει, είναι το δεύτερο συνεχόμενο καλοκαίρι που ο Tyler Dorsey αντιμετωπίζεται λάθος, και είναι λυπηρό το ότι ένα σύνολο με υψηλά επίπεδα αθλητικότητας περιορίζεται λόγω της απουσίας αποτελεσματικότητας από την περιφέρεια.

Σκεπτόμενοι, λοιπόν, τα αμέσως παραπάνω σε σχέση με την επίθεση, άμεσο συμπέρασμα είναι πως η ομάδα πρέπει να κερδίσει παιχνίδια μέσα από την άμυνα. Κι αν κάτι πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία είναι το να περάσει η μπάλα στο post. Τα βαριά πόδια της θέσης 5 είναι μια διαχρονική αδυναμία που κάνει την ομάδα ευάλωτη στο να αντιμετωπίσει το pick n roll, μιας και οποτεδήποτε ο ψηλός βγει στο ύψος των προσωπικών ή μέχρι το τρίποντο η ρακέτα μετατρέπεται σχεδόν αμέσως σε αεροδρόμιο, αλλά, μετά από τα όσα έχουμε δει στα μέχρι στιγμής φιλικά, η κατάσταση είναι το ίδιο δυσάρεστη ακόμα κι όταν ο αντίπαλος ψηλός υποδέχεται στο χαμηλό post για να παίξει με πλάτη.

Ο Μπουρούσης δυσκολεύεται, το footwork του Παπαγιάννη είναι η απόλυτη απογοήτευση (είναι απορίας άξιον το πώς ένας παίκτης δεν εμφανίζεται πολύ διαφορετικός μετά από ένα χρόνο εκγύμνασης σε επίπεδο NBA), ο Μπόγρης είναι περιορισμένων δυνατοτήτων, και πρέπει απλώς να αισθανόμαστε τυχεροί που οι περισσότεροι αντίπαλοι στον όμιλο του Eurobasket δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο σημείο αναφοράς στο 5 (η Γεωργία έπαιξε χωρίς τον Zaza Pachulia και κάθε φορά που ο Shermadini έπαιρνε την μπάλα έμοιαζε με τον Olazuwon στα prime του).

Περί στελέχωσης

Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, διακυβεύεται μία θέση στη γραμμή των ψηλών μεταξύ Μπόγρη, Αγραβάνη και Μήτογλου, ενώ δεδομένο είναι το κόψιμο του Γιαννούλη Λαρεντζάκη από την τετράδα των guards.

Σε σχέση με τους τρεις πρώτους, ας σκεφτούμε το ποιες είναι οι ανάγκες της ομάδας. Μιλήσαμε για την τεράστια αδυναμία στο σουτ, δεδομένο που περιορίζει συνολικά την επιθετική λειτουργία της ομάδας. Εκ των τριών προαναφερθέντων, οι δύο που μπορούν να σουτάρουν τιμωρώντας μια άμυνα που κλείνει στη ρακέτα είναι οι Αγραβάνης και Μήτογλου. Ο Μήτογλου έχει θράσος, είναι σουτέρ του 33% από το τρίποντο (ακόμα κι αυτό είναι πολυτέλεια τη συγκεκριμένη στιγμή), και πρέπει να είναι στους 12 ακόμα κι αν είναι η πρώτη φορά που καλείται στην Εθνική. Από την άλλη, όσο κι αν δεν αρέσει ο Αγραβάνης για πολλά αγωνιστικά και μη χαρακτηριστικά, όταν πάρει την μπάλα στην περιφέρεια θα σηκωθεί χωρίς φόβο. Κι αυτό είναι καλύτερο από ένα τρίτο πεντάρι που θα αγωνίζεται για 2 λεπτά ενώ τα υπόλοιπα 38 θα κάθεται στην άκρη του πάγκου.

Καταλήγουμε, λοιπόν, στην άποψη πως ένας τρίτος ψηλός είναι περιττός, ιδιαίτερα όταν ο Μπουρούσης είναι σίγουρο πως θα βρίσκεται στο παρκέ για 22-25 λεπτά, ο δεύτερος ψηλός για 10-12, και παράλληλα υπάρχει και η επιλογή του smallball σε περιπτώσεις που θέλουμε να ασκηθεί η μέγιστη αμυντική πίεση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο παίκτης που πρέπει να κοπεί είναι ο Γιώργος Μπόγρης. Με βάση την εικόνα των φιλικών, ο center των Kings πρέπει να μείνει εκτός.

Εκτός παρκέ  

Το μεγάλο λάθος, που θα είναι παράλληλα και η μεγαλύτερη αδυναμία, της Εθνικής είναι η επιλογή του προπονητή. Είναι κατανοητό πως οι περιπτώσεις Ιτούδη, Μπαρτζώκα και λοιπών top Ευρωπαίων, Ελλήνων ή μη, προπονητών ήταν ουτοπικές. Επίσης, δεχόμαστε πως το budget ήταν περιορισμένο και αυτό περιόρισε σε μεγάλο βαθμό τις επιλογές. Αρνούμαστε, όμως, να δεχτούμε πως ο Κώστας Μίσσας ήταν ο καταλληλότερος από όσους ήταν διαθέσιμοι.

Ένας προπονητής χωρίς εμπειρία, χωρίς άμεση τριβή με την καθημερινότητα μιας ομάδας για πάνω από μια δεκαετία, που από το 2006 έχει προπονήσει μόνο σε επίπεδο Εθνικών ομάδων Γυναικών ή Νέων, δεν διαθέτει τα προσόντα. Πέραν του ότι δεν υπάρχει αγωνιστική φιλοσοφία μια εβδομάδα πριν την έναρξη του τουρνουά και πέραν του κατά πόσο μπορεί να κοουτσάρει (δε συζητάμε καν για να αντιδράσει) σε κλειστά παιχνίδια top επιπέδου, υπάρχει και ο παράγοντας του πώς διαχειρίζεσαι το brand name που διαθέτεις. Έχοντας στο roster έναν All-Star και μισή δωδεκάδα παικτών που συμμετείχαν στον περσινό τελικό της Ευρωλίγκας επιβάλλεται να προσληφθεί ένας κανονικός προπονητής.

Όσο για την  υπόθεση Αντετοκούνμπο, τα όσα συνέβησαν ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου ή αλλιώς το τελευταίο επεισόδιο μιας σειράς ερασιτεχνικών επιλογών και χειρισμών από την ελληνική Ομοσπονδία τα τελευταία χρόνια, είτε έχει να κάνει με την επιλογή προπονητή, είτε με το πως διαχειρίζεται σχέσεις με παίκτες, προπονητές και παράγοντες. Χωρίς να ψάχνουμε ποιος είχε δίκαιο ή άδικο, μιας και άποψή μας είναι πως στη συγκεκριμένη περίπτωση όλες οι πλευρές (Bucks, Γιάννης, Ομοσπονδία) έκαναν λάθη, παραθέτουμε τα όσα γράφτηκαν στο post που έγινε μετά την ανακοίνωση του Γιάννη, στη σελίδα του Hoop Fiction στο Facebook:

Tο ελληνικό μπάσκετ δεν είναι πλέον αυτό του Νίκου Γκάλη, ούτε αποτελεί ακόμα έναν τόπο επικυριαρχίας του Γιάννη Αντετοκούνμπο: είναι, μέχρι και σήμερα, το μπάσκετ του Θοδωρή Παπαλουκά, του Βασίλη Σπανούλη, και του Δημητρη Διαμαντίδη.

Το δράμα των ερχόμενων ημερών είναι αναπόφευκτο, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για έναν παίκτη που το βεληνεκές του υπερκαλύπτει την ίδια την ομάδα (από πολλές απόψεις).

Όμως ακόμα κι αν ο Γιάννης μένει εκτός, η Εθνική συνεχίζει. Σε μια εποχή που το ελληνικό μπάσκετ έχει προ πολλού απεξαρτηθεί από την ύπαρξη του Μεσσία, ανάγκη και απαίτηση είναι να εμφανιστεί μια πραγματική ομάδα. Ο τρόπος που τρέχει, αγωνίζεται, παλεύει και πανηγυρίζει ο αδερφός του μεγάλου απόντα, δείχνει το δρόμο.

Η εμφάνιση μιας πραγματικής ομάδας είναι η μόνη απαίτηση. Δυστυχώς, η λυπηρή εικόνα των αγώνων προετοιμασίας δεν επιτρέπει αισιοδοξία.

ΥΓ: Η χρησιμοποίηση παίκτη για 34:51 σε αγώνα προετοιμασίας είναι εγκληματική.