Ελλάδα – Λιθουανία: η Άμυνα ως Προτεραιότητα

Τα λιθουανικά όπλα, και πώς η Εθνική πρέπει να τα αντιμετωπίσει.

Η Ελλάδα προκρίθηκε μετά από ένα παιχνίδι που το συναίσθημα μέτρησε περισσότερο από τα όσα μπορούν να καταγραφούν στη στατιστική, το ταξίδι συνεχίζεται στην Κωνσταντινούπολη, κι εκεί ήδη περιμένουν οι διαχρονικά αξιόπιστοι, αλλά όχι ανίκητοι Λιθουανοί. Κάποιες παρατηρήσεις σε σχέση με το πώς λειτουργεί η ομάδα του Dainius Adomaitis, μαζί με το πώς πρέπει να διαχειριστεί συγκεκριμένες καταστάσεις η Εθνική.

Τα πάντα στην Λιθουανική επίθεση περιστρέφονται γύρω από τρία ονόματα. Kalnietis – Kuzminskas – Valanciunas. Το πώς κινούνται, δημιουργούν ή πότε αποφασίζουν να εκτελέσουν καθορίζει το σύνολο των υπόλοιπων δράσεων του παρκέ. Για του λόγου το αληθές:

Όσο κι αν ο Valanciunas δεν κατάφερε ποτέ να αγγίξει το status του dominant ψηλού στο NBA, σ’ ένα τουρνουά όπως το φετινό Eurobasket είναι καθοριστικός. Αποτελεσματικός στο post, rebounder που εξασφαλίζει την κατοχή χωρίς πρόβλημα, είναι ξεκάθαρα το μεγάλο όπλο της Λιθουανίας, σε μια γραμμή που διαχρονικά αποτελούσε το μεγάλο πλεονέκτημα της ομάδας. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τον Mantas Kalnietis. Συνεχόμενες σεζόν που δεν απέδωσε τα αναμενόμενα σε επίπεδο Ευρωλίγκας, ενώ το καλοκαίρι παρουσιαζόταν εξαιρετικός με την Εθνική. Πέραν της εκτέλεσης, ο Λιθουανός guard έχει το ρόλο του δημιουργού σε συνεχόμενες καταστάσεις pick n roll με εκτελεστή τον Valanciunas. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:

Ο center των Raptors δίνει το screen στην κορυφή και rollάρει, δύο Ισραηλινοί πάνω στον Kalnietis, και η μπάλα περνάει εύκολα στον ψηλό. Η βοήθεια της αδύναμης πλευράς ήρθε, αλλά ο Valanciunas την καταβρόχθισε. Ακόμα και σε περίπτωση που η βοήθεια μπορούσε να τον σταματήσει από ένα εύκολο κάρφωμα, το ελεύθερο τρίποντο στη γωνία ήταν εξασφαλισμένο.

Η παραπάνω άμυνα του Ισραήλ αποτελεί σεμινάριο για το τί πρέπει να αποφύγουμε. Είναι δεδομένο πως οι Λιθουανοί θα κυνηγήσουν το pick n roll στον κεντρικό διάδρομο, και με όσα έχουμε δει στις περιστροφές της ελληνικής άμυνας δεν μπορούμε να αισιοδοξούμε. Αν ένα πράγμα απαγορεύεται να συμβεί, είναι το να βγαίνουν οι ψηλοί μας μέχρι το τρίποντο. Όσο δυναμικά κι αν προσπαθήσουν να τον ανακόψουν οι παίκτες που θα βρίσκονται στα φτερά της άμυνας (Θανάσης, Παπανικολάου, Πρίντεζης), ο Valanciunas θα τους ισοπεδώσει.

Πέραν του διδύμου Valanciunas – Kalnietis, τρίτος εκτελεστικός και δημιουργικός πόλος είναι ο Mindaugas Kuzminskas. Ο forward των Knicks είναι απειλητικός από το τρίποντο ανοίγοντας τις αποστάσεις στο μισό γήπεδο, είναι ικανός στο να διεισδύσει μέχρι το καλάθι κάνοντας σωστή διαχείριση του κορμιού του στις επαφές, και είναι ένας παίκτης αρκετά ώριμος για να αποφασίσει σωστά το πότε, πώς και αν πρέπει να επιτεθεί. Σε ένα παιχνίδι που θα κριθεί στις τελευταίες κατοχές, ο Kuzminskas θα είναι η πρώτη επιλογή στο playbook του Adomaitis.

Τα ερωτήματα γύρω από τα οποία θα καταρτιστεί το πλάνο άμυνας της Εθνικής, είναι τα παρακάτω:

 

• Ποιος ο τρόπος αντιμετώπισης του Jonas Valanciunas;

• Πώς θα αμυνθούμε στο pick n roll;

 

Σε σχέση με την πρώτη ερώτηση, οι επιλογές είναι δύο. Από τη μία, το ρίσκο του ένας εναντίον ενός όταν η μπάλα περάσει στο χαμηλό post, επιτρέποντας στον Valanciunas να επιτεθεί με καλύτερες προϋποθέσεις. Από την άλλη, επιλέγουμε τη συνεχή βοήθεια, δίνοντας έμφαση στο να αποκλειστεί ο Valanciunas από το εύκολο σκορ, επιτρέποντας την επιλογή της πάσας έξω, προς έναν από τους Λιθουανούς snipers (Juskevicius, Gecevicius, Kuzminskas, Milaknis, ενώ ο Maciulis δε σουτάρει καλά μέχρι στιγμής στο τουρνουά).

Η δεύτερη ερώτηση, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, θα κρίνει το νικητή. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, το να τραβήξουμε τους ψηλούς μας στο τρίποντο, θα είναι καταδικαστικό. Ο Valanciunas είναι πιο ευκίνητος τόσο από Μπουρούση όσο και από Παπαγιάννη, και τραβώντας τους εκτός θα είναι σαν να χαρίζουμε τον κεντρικό διάδρομο της ελληνικής άμυνας μαζί με πολλούς δωρεάν πόντους.

Τι θα ήταν προτιμότερο; Αντί για έξοδο του center στην περιφέρεια, η επιλογή του αμυντικού της δυνατής πλευράς ως βοήθεια πάνω στον guard που πήρε το screen. Ως αποτέλεσμα, το εκτόπισμα των ψηλών μας παραμένει στο κέντρο της ρακέτας, φτάνοντας το πολύ μέχρι το ύψος των βολών για να καλύψει το midrange του Kalnietis, έχοντας παράλληλα υπό έλεγχο τον όγκο του Valanciunas μετά το roll. Το ρίσκο του ελάχιστου χρόνου ελευθερίας του Λιθουανού playmaker (έχοντας παράλληλα υπόψιν πως ο Καλάθης είναι ικανός για άμεσο recovery) είναι κατά πολύ μικρότερο από το να δούμε το παρακάτω στιγμιότυπο από το gif που υπάρχει πιο πάνω στο κείμενο:

Ο Valanciunas (2) δίνει το screen στον Kalnietis (1), οι Ισραηλινοί επιλέγουν να βγάλουν δυναμικά τον ψηλό (ο οποίος μάλιστα είναι mobile και όχι με αργά πόδια όπως ο Μπουρούσης ή ο Παπαγιάννης) αντί να χρησιμοποιηθεί ως ενδεχόμενη βοήθεια ο παίκτης με τον κίτρινο κύκλο, και η κατάληξη σε εύκολο καλάθι είναι αναπόφευκτη.

Το ίδιο σημαντική με την αντιμετώπιση του Valanciunas, είναι κι αυτή του Kalnietis. Είναι προφανές πως ο Καλάθης θα τον κυνηγήσει μέχρις εσχάτων, με στόχο την εξάντληση του Λιθουανού, ώστε να μην πάρει με καθαρό μυαλό τις αποφάσεις των τελευταίων κατοχών. Ο Νικ ήταν απολαυστικός με τους Πολωνούς, είναι ο παίκτης-βαρόμετρο σε μια Εθνική που έχει ανάγκη την αποτελεσματική άμυνα όσο τίποτα, και θα είναι ξανά το κλειδί το βράδυ του Σαββάτου.

Σε σχέση με την επίθεση, το βλέμμα στις δύο μεγάλες λιθουανικές αδυναμίες.

Πρώτον, οι αργές και μη οργανωμένες επιστροφές. Το πώς αμύνονται στον αιφνιδιασμό απέχει πολύ από το έστω ικανοποιητικό, και σε οποιαδήποτε ευκαιρία προκύψει πρέπει να τρέξουμε.

Δεύτερον, η άμυνα πάνω στα baseline cuts. Οποτεδήποτε ο Valanciunas βγαίνει πάνω σε μαρκάρισμα ψηλού που χρησιμοποιείται ως σκαλοπάτι, οι λιθουανικές περιστροφές ναυαγούν και δύσκολα αντιλαμβάνεται τις κινήσεις στην πλάτη του. Συνεργασίες με Σλούκα στην κορυφή και τους Παπανικολάου, Καλάθη να κόβουν στην baseline θα είναι παραπάνω από αποδοτικές.

Η Εθνική απέδρασε από το μαρτύριο του Ελσίνκι και συνεχίζει στην Κωνσταντινούπολη. Πολλά από τα όσα έγιναν είναι λυπηρά, αλλά το να συνεχίσει η υπερανάλυσή τους μέχρι το Σάββατο ή μέχρι οποτεδήποτε συνεχίσουμε δε θα ωφελήσει σε τίποτα. Άμυνα, προσπάθεια, συγκέντρωση, πίστη, και μάχη για κάθε κατοχή. Ένας στόχος που πάση θυσία πρέπει να επιτευχθεί, είναι το να κριθεί το παιχνίδι κάτω από τους 80.