Quin Snyder: Κορυφές, υπόγεια, και ενδιάμεσοι προορισμοί

Το ανισόπεδο μονοπάτι του Quin Snyder. 

Δέκα χρόνια πριν, στο Austin του Texas, ο μόνος ήχος που αντηχεί στο Parque Zaragoza Recreation Center είναι οι μπάλες που χτυπούν αδιάκοπα στο παρκέ.

Οι παίκτες των Toros, της τοπικής ομάδας του Austin, η οποία είναι μέλος της G-League, ανήκει στους San Antonio Spurs και πλέον ονομάζεται Austin Spurs, έχουν αναγκαστεί να έρθουν σ’ αυτό το μικρότερο γήπεδο λόγω μιας βλάβης στο κοντινό συνεδριακό κέντρο που προπονούνται. Εκτελούν ανέκφραστοι και συγχρονισμένοι τις ασκήσεις του προγράμματος, ενώ η μοναδική φωνή που σπάει τη σιωπή είναι αυτή του προπονητή τους για να δώσει σύντομες οδηγίες.

Σκυθρωπά πρόσωπα, ένα ελλιπώς συντηρημένο γυμναστήριο, καμία διάθεση, ελάχιστο ενδιαφέρον από τους φιλάθλους, και πενιχρές αμοιβές –ο κόσμος της G-League μοιάζει να κατοικεί σ’ ένα σκοτεινό υπόγειο του λαμπερού ουρανοξύστη που ονομάζεται NBA. Όταν ο Jeff Pearlman, τότε δημοσιογράφος του ESPN, επικοινώνησε με κάποιον παίκτη των Toros ζητώντας του να μιλήσει για τις εντυπώσεις του από την G-League, ο τρόπος που εκφράστηκε ήταν σχεδόν σοκαριστικός:

“Είναι άσχημο να βρίσκεσαι εδώ. Εννοώ πολύ άσχημο. Μας φέρονται άσχημα, μας πληρώνουν άσχημα, οι φίλαθλοι δεν έρχονται, οι διαιτητές είναι ελεεινοί, και στους μισούς παίκτες δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για νίκη. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να διατηρήσεις το κίνητρό σου”.

Και παρά το ότι οι παραπάνω δηλώσεις εκφράζουν ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό όσων βιώνουν την εμπειρία προκειμένου να κρατήσουν ζωντανό το όνειρο της μετάβασης στο μαγικό κόσμο, αν κανείς έψαχνε να βρει από ποιον ερχόταν η φωνή που έδινε τις οδηγίες σ’ εκείνη την προπόνηση των Toros στο Parque Zaragoza, τότε θα παρατηρούσε έναν άντρα με τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σε πλήρη εγρήγορση, ευδιάθετο και με ένα χαμόγελο ικανοποίησης απλώς και μόνο επειδή βρισκόταν εκεί –το όνομά του ήταν Quin Snyder, και είναι ο νυν προπονητής των Utah Jazz.

Πριν, όμως, φτάσει στο προσωπικό του ναδίρ καταλήγοντας σε μια Λίγκα από την οποία όλοι προσπαθούσαν να ξεφύγουν, ο Snyder είχε ήδη προλάβει να πατήσει σε πολλές κορυφές.

Όλα ξεκίνησαν από το Mercer Island του Seattle. Με ταλέντο που τον έκανε να ξεχωρίζει από μικρός, ο Snyder ήταν ο καλύτερος παίκτης του Mercer Island High School, στο οποίο υποδιευθυντής ήταν ο πατέρας του, ενώ στα χρόνια που φοίτησε εκεί η ομάδα του σχολείου έφτασε στο σημείο να θεωρείται η καλύτερη των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλάζοντας έτσι ολόκληρο το προφίλ του ιδρύματος, με αποτέλεσμα να θεωρείται ως μία από τις καλύτερες επιλογές για μαθητές που στοχεύουν να απορροφηθούν επαγγελματικά από το μπάσκετ.

Ο Mike Krzyzewski τον επέλεξε για το Duke ως άμεση συνέπεια των όσων είχε πετύχει στο Mercer Island, όμως, αν κανείς τον ακούσει να διατυπώνει την άποψή του για τον Snyder, θα διαπιστώσει πως η εμβέλεια της προσωπικότητάς του νυν προπονητή των Jazz επεκτείνεται σε πεδία πολύ ευρύτερα από το μπάσκετ. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα είπε ο Krzyzewski για τον Snyder όταν ρωτήθηκε σχετικά σε μια συνέντευξη Τύπου:

“Τον επέλεξα επειδή με παρότρυνε η γυναίκα μου. Δεν ήταν ταλαντούχος μόνο στο μπάσκετ, αλλά χαρακτηριζόταν από ευγένεια, ήταν πανέξυπνος, και γνώριζε ανά πάσα στιγμή τον τρόπο που έπρεπε να συμπεριφερθεί”.

Οι εντός και εκτός παρκέ επιτυχίες του συνεχίστηκαν στα χρόνια του Duke, με τον Snyder να κατοχυρώνει τη θέση του βασικού point guard τη δεύτερη σεζόν του στο κολέγιο, ενώ μέχρι την αποφοίτησή του συμμετείχε σε τρία Final Four του NCAA, ολοκληρώνοντας παράλληλα τις σπουδές του με βασική κατεύθυνση τη φιλοσοφία και την πολιτική επιστήμη.

Στα 23 του χρόνια είχε σχεδόν τα πάντα, ενώ από τη στιγμή που αποφάσισε πως δε θα επιδιώξει να παίξει επαγγελματικό μπάσκετ, βρέθηκε ενώπιος ενωπίω με ακόμα περισσότερα. Άμεση πρόσληψη από τους Los Angeles Clippers έχοντας το ρόλο του assistant, ενώ μετά από ένα χρόνο επέστρεψε στο Duke με αντίστοιχο ρόλο στο τεχνικό επιτελείο των Blue Devils. Η εξέλιξή του ήταν τέτοια που, στα 32 του, ανέλαβε τη θέση του πρώτου προπονητή στο Πανεπιστήμιο του Missouri. Για να κατανοήσει κανείς καλύτερα το μέγεθος της συγκεκριμένης επιτυχίας, αρκεί να μάθει τους άλλους δύο μνηστήρες για τη θέση –οι Tigers προτίμησαν να προσλάβουν τον Snyder ενώ την ίδια στιγμή μπορούσαν να επιλέξουν είτε τον Bill Self είτε τον John Calipari.

Αναλαμβάνοντας το Missouri, βρισκόταν στην κορυφή και ήταν φαινομενικά άτρωτος. Όμως η πτώση ήρθε ακόμα πιο εύκολα από την άνοδο.

Χωρίς ποτέ να υπάρξουν αποκρυσταλλωμένες διευκρινίσεις, υπήρξαν υπόνοιες για παραβίαση κανόνων του NCAA, χρηματισμό παικτών, αλλά και αρκετές φήμες που κυκλοφόρησαν μέσω ιντερνετικών portals με αντικείμενο το κολεγιακό μπάσκετ, οι οποίες ανέφεραν πως τον ενδιέφερε περισσότερη η πολυτελής ζωή παρά το να κοουτσάρει, ενώ κοινός τόπος των κειμένων με το ρεπορτάζ της υπόθεσης ήταν το ότι θα υπήρχε περισσότερη ανοχή αν ο Snyder είχε καταφέρει να χτίσει μια ομάδα που θα έπαιζε καλό μπάσκετ. Αποφάσισε να παραιτηθεί, ενώ για πολλούς η αναφορά της λέξης “παραίτηση” ήταν απλώς η εκδοχή που εξυπηρετούσε καλύτερα το να κρατηθούν χαμηλά οι τόνοι για κάθε εμπλεκόμενο στην υπόθεση.

Ήταν το σημείο μηδέν. Και στο μυαλό του καλλιέργησε αρκετά τη σκέψη του οριστικού τέλους της επαφής με το μπάσκετ. Όταν ρωτήθηκε σχετικά, μετά την περσινή πρώτη νίκη των Jazz επί των Clippers στον πρώτο γύρο των play-offs, η απάντησή του ήταν ξεκάθαρη:

“Ναι, είχα αποφασίσει να ασχοληθώ με κάτι άλλο”.

Μετά, όμως, από ένα χρονικό διάστημα μακριά από τα παρκέ, και με τους Austin Toros να τον προσεγγίζουν, ο Snyder αποφάσισε πως η επιστροφή του θα ξεκινούσε από το μηδέν. Στο Missouri, η ετήσια αμοιβή του ξεπερνούσε το 1.000.000 δολάρια. Στο Austin, οριακά έφτανε τις 75.000. Χωρίς φωτογράφους, χωρίς media να ακολουθούν την κάθε του κίνηση, χωρίς κόσμο στο γήπεδο, χωρίς κίνητρο από τους παίκτες, χαμένος κάπου στο Texas, προσπαθώντας για την επανεκκίνηση.

Στα τρία χρόνια της παραμονής του στο Austin, ανέκτησε το δίκτυο επαφών του με τον μπασκετικό κόσμο, ενίσχυσε τη σχέση του με τον Gregg Popovich και τα πρόσωπα ολόκληρου του οργανισμού των Spurs, αλλά, πάνω απ΄ όλα, συνειδητοποίησε οριστικά πως κάθε του επιλογή θα ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την προπονητική. Σε ερώτηση του Mike Lupica, δημοσιογράφου της ιστοσελίδας sportsonearth, σχετικά με αυτή τη διαδικασία εσωτερικής αναζήτησης, ο Snyder εξηγεί:

“Αποφάσισα να ανακαλύψω τι σημαίνει για μένα το να προπονώ, ποιος πραγματικά είμαι, και τι μου αρέσει να κάνω. Η G-League με βοήθησε να το δω ξεκάθαρα, και το επαγγελματικό μπάσκετ μου έσωσε τη ζωή”.

Χωρίς σκιές και απόλυτα συνειδητοποιημένος, ήταν η στιγμή για τα επόμενα βήματά του. Εντάχθηκε στους Sixers αναλαμβάνοντας τη θέση του player development coach, ενώ ένα χρόνο μετά μετακόμισε στο Los Angeles έχοντας το ρόλο του assistant coach στους Lakers του Mike Brown. Το διάστημα που παρέμεινε στο LA, ο Snyder απέκτησε ιδιαίτερη σχέση με τον Kobe. Αν κανείς ανατρέξει στις κατά καιρούς δηλώσεις του Bryant σε σχέση με τους καλύτερους προπονητές της Λίγκας είναι δεδομένο πως θα συναντήσει το όνομα Quin Snyder.

Το επόμενο βήμα, όμως, ήταν ακόμα πιο συναρπαστικό. Τη σεζόν που ο Snyder ήταν assistant στους Lakers, ένας από τους συμβούλους της ομάδας ήταν ο Ettore Messina. Με τη λήξη της αγωνιστικής περιόδου, ο Ιταλός αποδέχθηκε την πρόταση που του είχε γίνει από την CSKA, ρώτησε τον Snyder για το αν θα τον ενδιέφερε να τον ακολουθήσει, κι έτσι από το Los Angeles βρέθηκαν στη Μόσχα.

Το χαρακτηριστικό που επηρεάστηκε περισσότερο ως αποτέλεσμα της ευρωπαϊκής εμπειρίας του Snyder ήταν ο τρόπος με τον οποίο μετέδιδε στους παίκτες τα όσα ήθελε να δει απ’ αυτούς στο παρκέ. Η Ευρώπη τον βοήθησε να γίνει πιο ευέλικτος επικοινωνιακά, κατανόησε καλύτερα το πώς μπορεί να λειτουργήσει η επίθεση μισού γηπέδου με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια, ενώ συνάντησε καινοτομίες και διαφορές που δεν είχε δει ποτέ στα παρκέ του NBA και του NCAA.

Δεν είναι υπερβολή το να υποθέσει κανείς πως, ο τρόπος με τον οποίο ο Snyder pεξελίχθηκε μέσω του ταξιδιού στην Ευρώπη είναι ένα στοιχείο που αντικατοπτρίζεται πλήρως στους Utah Jazz, κι αυτό έχει να κάνει τόσο με τη σύσταση του roster με παίκτες από πολλές διαφορετικές χώρες και κουλτούρες, όσο και με το τεχνικό πλάνο που ακολουθείται, το οποίο είναι σαφέστατα επηρεασμένο από τις βασικές αρχές που χαρακτηρίζουν το ευρωπαϊκό μπάσκετ, όπως είναι η ομαδικότητα, η επιδίωξη της επιπλέον πάσας, οι επιθετικές αποστάσεις, και ο έλεγχος του ρυθμού.

Η περσινή σεζόν των Jazz και ο τρόπος που ο Snyder αποφάσισε να προσαρμοστεί είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που εδραιώνει την παραπάνω άποψη. Εν όψει της έναρξης της σεζόν, το αρχικό πλάνο όριζε πως οι Jazz θα επιδίωκαν συνεχώς καταστάσεις αιφνιδιασμού και γρήγορη εκτέλεση, σε μια προσπάθεια ταύτισης με τις τάσεις που χαρακτηρίζουν την εξέλιξη του αθλήματος, και οι οποίες είναι άμεσα συνυφασμένες με τον υψηλό ρυθμό και την περιφερειακή εκτέλεση. Η εφαρμογή του συγκεκριμένου πλάνου, όμως, έδειξε πως αυτός δεν ήταν ο πιο αποτελεσματικός δρόμος σε συνάρτηση με το πώς ήταν η ομάδα στελεχωμένη, και γι’ αυτό ακολούθησε η αναπροσαρμογή.

Ο Snyder εκμεταλλεύτηκε καλύτερα τους ψηλούς του προσαρμόζοντας τον ρυθμό στα χαρακτηριστικά τους, τους χρησιμοποίησε ως δημιουργικούς μοχλούς της επίθεσης μέσω screens και συνεχούς κίνησης μακριά από την μπάλα, κι έτσι έθεσε της βάσεις της επιτυχίας.

Η φετινή σεζόν δεν αποτελεί απλώς εξέλιξη της προηγούμενης, αλλά είναι μνημείο προπονητικής ευρηματικότητας και ευελιξίας αν κανείς σκεφτεί πως ο Hayward αποχώρησε για τους Celtics, κι ενώ τόσο οι Jazz ως οργανισμός όσο και η fanbase της Utah είχαν επενδύσει πολλά στο να χτίσουν μαζί του μια σχέση που θα τον ωθούσε στο να παραμείνει με το βλέμμα σε μελλοντικές επιτυχίες.

Αν κανείς έλεγε πως, με τον Hayward στη Βοστόνη, χωρίς τον George Hill, και με συνεχή προβλήματα τραυματισμών σε βασικούς παίκτες, ο Snyder θα ολοκλήρωνε τη σεζόν έχοντας την Utah μόλις μία νίκη μακριά από την τρίτη θέση της Δύσης, το μόνο που θα προκαλούσε ήταν ειρωνικά χαμόγελα.

Ο Rudy Gobert, πιθανότερος νικητής φέτος στην κατηγορία του Καλύτερου Αμυντικού της Χρονιάς, ήταν εκτός για 26 παιχνίδια. Ο Dante Exum αγωνίστηκε μόλις 11 φορές, ο Thabo Sefolosha έχασε το δεύτερο μισό της σεζόν, ενώ η τρελή πορεία της Utah από τα μέσα του χειμώνα και έπειτα (το ρεκόρ τους μετατράπηκε από 19-28 σε 48-33), στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό πάνω στον Donovan Mitchell –κανείς δεν μπορούσε να υποθέσει πως ο Snyder θα διαχειριστεί, θα εξελίξει, και θα έχει το θάρρος να αναθέσει τόσες ευθύνες σε έναν rookie. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τη λύση και επιτέλους το όνομά του αποτελεί μέρος της συζήτησης για τον Καλύτερο Προπονητή της Χρονιάς.

Αν κανείς αμφιβάλλει, μπορεί να ρωτήσει τον Kobe Bryant. Σε πρόσφατη εκδήλωση που διοργανώθηκε με αφορμή την επερχόμενη πρεμιέρα της εκπομπής “Detail”, η οποία θα προβάλλεται στο ESPN και θα έχει ως αντικείμενο την μπασκετική ανάλυση, ο Black Mamba ρωτήθηκε σχετικά με το βραβείο του Καλύτερου Προπονητή και ήταν κάτι παραπάνω από σαφής:

“Αυτό που πετυχαίνει με τη δουλειά του είναι τρελό. Τρελό. Τον αγαπάω. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η δουλειά του Quin δεν συγκεντρώνει περισσότερη προσοχή. Αν κανείς έχει δεύτερες σκέψεις για το αν πρέπει να τον ψηφίσει, πρέπει απλώς να του αφαιρεθεί το δικαίωμα ψήφου”.