Pass-and-Dash: Πως ο Stephen Curry βρίσκει τρίποντα από τις γωνίες

Τα corner-threes του Steph Curry ως μέρος του επιθετικού οικοσυστήματος των Warriors.

Η απορία είναι εύλογη: γιατί ο καλύτερος σουτέρ που έχει πιάσει ποτέ μπάλα μπάσκετ μπορεί και σουτάρει τόσο συχνά τρίποντα από τις γωνίες, δηλαδή από τις πιο αποτελεσματικές θέσεις που προσφέρει μια set επίθεση; Πως καταφέρνει και βρίσκεται ελεύθερος στα συγκεκριμένα σημεία; Υπάρχει κάποιο μοτίβο ή ομαδική δράση που προηγείται αυτών των σουτ; Γιατί οι άμυνες αδυνατούν να το αποτρέψουν και τι μπορεί να μας πει αυτή η ικανότητα του Curry για την εξέλιξη της καριέρας του;

Όσα περισσότερα τέτοια σουτ παρατηρήσει κανείς, τόσο πιο εμφανές γίνεται πως πολλά από αυτά παράγονται με τον ίδιο τρόπο:

Οι Αμερικανοί έχουν δώσει σε αυτήν την κίνηση διάφορες ονομασίες. Το SB Nation σε πρόσφατο κείμενό του για το ίδιο θέμα ονομάζει περιπαικτικά το play peek-a-boo. Για τις ανάγκες του παρόντος κειμένου κρατάμε την ονομασία που εμφανίζεται συχνότερα —δηλαδή το pass-and-dash, όπου dash σημαίνει η γρήγορη κίνηση προς ένα σημείο.

Ας περιγράψουμε, αρχικά, τι βλέπουμε σε όλες ανεξαιρέτως τις φάσεις του παραπάνω video:

Ο Curry επιχειρεί μια διείσδυση ή απλώς κινείται με τρίπλα προς τη ρακέτα. Η δυναμική του κίνηση, μαζί με τη διαρκή απειλή που συνεπάγεται η παρουσία του σε κάθε σημείο του γηπέδου, αναγκάζει τον ψηλό που αμύνεται στη ρακέτα να έρθει για βοήθεια. Ο Curry δίνει την πάσα στον ψηλό-συμπάικτη του, ο οποίος συνήθως δεν απειλεί και απλά περιμένει τη εξέλιξη της φάσης —η στιγμή που η πάσα ολοκληρώνεται αποτελεί το πιο σημαντικό κομμάτι της όλης κίνησης.

Παρατηρήστε τον PJ Tucker στο παρακάτω gif, έναν από τους πιο δυναμικούς και έξυπνους αμυντικούς στο ΝΒΑ (η φάση από τον πρόσφατο 7ο Τελικό για τη Δυτική Περιφέρεια):

Αφού ο Curry ολοκληρώνει το drive πασάροντας, ο Tucker, αντί να ακολουθήσει κατά πόδας τον παίκτη των Warriors, παραμένει ακίνητος κάτω από το καλάθι. Είναι η στιγμή που έχει πετύχει μια μικρή αμυντική νίκη: απέτρεψε τον Curry από το να εκτελέσει, αναγκάζοντάς τον απλά να δώσει την μπάλα σ’ έναν ακίνδυνο σε εκείνο το σημείο ψηλό. Ο Tucker ξέρει ότι ο Curry είναι πάντα και παντού επικίνδυνος, με την μπάλα ή χωρίς, αλλά αυτό δεν αρκεί: η μυϊκή του μνήμη, ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωσε και εκπαιδεύτηκε ως μπασκεμπολίστας, επαναλαμβάνοντας κινήσεις και αγωνιστικές συμπεριφορές χιλιάδες φορές, του λέει πως όταν ένα drive ολοκληρωθεί με πάσα, ο ίδιος μπορεί -για μια στιγμή έστω- να χαλαρώσει.

(Κι ακόμα κι αν δεν χαλαρώσει, σε πολλά αμυντικά σχήματα οφείλει να παραμείνει σε εκείνο το σημείο εξετάζοντας στιγμιαία τα νέα αμυντικά δεδομένα —αλλά είναι αυτονόητο πως κάθε συμβατικός κανόνας παραμένει ανεφάρμοστος στη συγκεκριμένη περίπτωση.)

Και μια στιγμή είναι αρκετή. Αφού ο Curry προσγειωθεί, ξεκινά αμέσως να κινείται προς τη γωνία (dash), ενώ ο Tucker παραμένει καθηλωμένος. Αυτή είναι η μεταξύ τους απόσταση μετά από τρία βήματα του μικρόσωμου guard:

Η απόσταση που δημιουργείται μεταξύ τους, βάζοντας τον Harden σε πολύ δύσκολη αμυντική θέση (το μάλλον παράνομο screen που δέχεται εδώ από τον Bell δεν επηρεάζει σε κάτι την ανάλυσή μας), δεν είναι τόσο διαφορά ταχύτητας, όσο διαφορά αντίδρασης —η κίνηση του Curry είναι διαρκής, αντίθετα μ’ αυτήν του Tucker που είναι διακοπτόμενη. Ο Curry δρα κι ο Tucker προσπαθεί να αντιδράσει —και μεταξύ των δύο μεσολαβεί μία χρονική απόσταση η οποία κατά κανόνα είναι πολύ μεγαλύτερη από το ένα περίπου δευτερόλεπτο που χρειάζεται ο Curry για να εκτελέσει.

Το τι σημαίνει, βέβαια, για τον Stephen Curry διαθέσιμος χρόνος και χώρος στα συγκεκριμένα σημεία είναι γνωστό. Είναι από τις περιπτώσεις που τα νούμερα λένε όλη την αλήθεια —και κάτι παραπάνω. Στον πίνακα που ακολουθεί παρουσιάζονται τα ποσοστά του στα τρίποντα από τις γωνίες, χωρισμένα σε κανονική περίοδο και playoffs, ξεκινώντας από τη μέρα που ο Steve Kerr ανέλαβε τους Warriors:

Στο Game 2 της περασμένης Κυριακής, ο Curry έβγαλε 2 pass-and-dash τρίποντα, αμφότερα στην τελευταία περίοδο, δίνοντας συνολικά στην ομάδα του 7 πόντους, με το δεύτερο να στέλνει τη διαφορά στους 16 και να τελειώνει ουσιαστικά τον αγώνα. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Anthony Slater (Paywall), με αυτά τα δύο ο Curry μετρά πλέον 7 τέτοια τρίποντα από τον τρίτο αγώνα απέναντι στο Houston και μέχρι σήμερα —ένα εύστοχο για κάθε παιχνίδι. Όπως σημειώνει ο Slater, τα συγκεκριμένα σουτ, τα οποία ο Curry και οι Warriors ψάχνουν στρατηγικά και επίμονα, αποτέλεσαν έναν από τους βασικούς τρόπους με τους οποίους ο πρώην MVP βρήκε ρυθμό μετά τα 2/13 τρίποντα που μετρούσε στα πρώτα δύο ματς απέναντι στους Rockets.

Εδώ είναι το πρώτο pass-and-dash από το παιχνίδι της Κυριακής:

Τρεις παρατηρήσεις:

1. Αυτό που παραλείψαμε να αναφέρουμε στη φάση με τον PJ Tucker συμβαίνει και εδώ: ο Curry ξεκινά τη διείσδυση έχοντας ήδη mismatch. Το pass-and-dash είναι ένας από τους πολλούς τρόπους που έχουν οι Warriors για να αντιμετωπίζουν τα διαρκή switches χωρίς να καταφεύγουν σε isolations.
2. Τον τρόπο που ολιγωρεί και σε αυτήν τη φάση ο αμυντικός. Μετά την πάσα στον Green, ο Larry Nance δεν ακολουθεί τον Curry δυναμικά στη γωνία. Όταν φτάνει, είναι πολύ αργά και βρίσκεται ήδη εκτός ισορροπίας.
3. Την παρουσία του Livingston στο low post, η οποία -λόγω του mismatch με τον Korver- τραβά στην περιοχή και τον LeBron James, δίνοντας στον Curry πλήρη ελευθερία παρά το ότι έχει δίπλα του δύο μη-σουτέρ (Green, Livingston), κάτι που υποθετικά έπρεπε να αυξάνει το βαθμό δυσκολίας. Δείτε το τέλειο τρίγωνο που σχηματίζεται μεταξύ τους:

Η δεύτερη φάση είναι σχεδόν πανομοιότυπη:

Πέρα από τις τρεις παραπάνω επισημάνσεις, οι οποίες εμφανίζονται και εδώ στο ακέραιο, εστιάζουμε σε δύο ακόμη σημεία:

1. Τον τρόπο που ο Durant αδειάζει αμέσως τον χώρο μόλις καταλαβαίνει τι πρόκειται να συμβεί.
2. Την αστραπιαία πάσα του Draymond Green, τα χέρια του οποίου ξεκινούν να κατευθύνουν την μπάλα προς τον Curry το δευτερόλεπτο που την αγγίζουν.

Το pass-and-dash είναι ένας μικρόκοσμος εντός του ευρύτερου οικοσυστήματος της επίθεσης των Warriors. Όλες οι αρχές τους εμφανίζονται εδώ αποκρυσταλλωμένες: ταυτόχρονη κίνηση τόσο της μπάλας όσο και των παικτών που βρίσκονται μακρυά από αυτήν, μαθηματικής ακρίβειας spacing, άψογος συγχρονισμός και επικοινωνία. Το play αποτελεί προϊόν μιας read-and-react κατάστασης, δεν πρόκειται δηλαδή για σχεδιασμένη δράση που καλεί ο Kerr κατά τη διάρκεια του αγώνα, αλλά η εφαρμογή του εξαρτάται από τις αποφάσεις και τις κινήσεις των παικτών που βρίσκονται στο παρκέ —προκύπτει, με άλλα λόγια, οργανικά μέσα από τη motion offense του Golden State.

Από τον παίκτη στην ομάδα κι από την ομάδα ξανά στον παίκτη: την ίδια στιγμή που φανερώνει τις ομαδικές αρχές των Warriors, το pass-and-dash μας δίνει μια εικόνα από το μέλλον του ίδιου του Curry.

Όταν τα αθλητικά του προσόντα θα αρχίσουν να παρακμάζουν, όταν η αποτελεσματικότητα του στα δύσκολα pull-up τρίποντα και τα γεμάτα επαφές pick-and-rolls θα αρχίσει να μειώνεται, ένας ρόλος μακρυά από την μπάλα, όπου οι κινήσεις του θα παραμένουν αρκετές για να πανικοβάλλουν μια ολόκληρη άμυνα, φαντάζει ως το ιδανικό μεταβατικό στάδιο.

Μέχρι τότε, ωστόσο, έχει μια δουλειά να τελειώσει.

 

*Η κεντρική φωτογραφία ανέβηκε στο Twitter του Jason Romano (@JasonRomano)