3667 λέξεις για τον αρχηγό του Παναθηναϊκού.
Όσο κοιτάζουμε στατιστική και στιγμιότυπα του Νικ Καλάθη, από τη μια πλευρά ένα αγγελάκι επιμένει πως το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να θαυμάσουμε τα όσα έχει καταφέρει τις δύο -τουλάχιστον- τελευταίες σεζόν, ενώ από την άλλη ένα διαβολάκι μας βάζει ένα αναπάντητο δίλημμα:
Τι θα συνέβαινε αν με κάποιον τρόπο είχαμε έναν αριθμό που μπορούσε να μας δείξει πόσα άστοχα σουτ έχει ο Παναθηναϊκός με τον Καλάθη να βρίσκεται σε μία πάσα απόσταση; Κι αν μπορούσαμε να διαχωρίσουμε μεταξύ τριπόντων/διπόντων και μεταξύ στατικών (catch-n-shoot)/εν κινήσει (off-the-dribble) σουτ; Κι αν έπειτα συνεχίζαμε την παραμετροποίησή μας, ζητώντας το ποσοστό αυτών των σουτ επί του αριθμού των κατοχών που τρέχει ο Παναθηναϊκός όσο ο Καλάθης βρίσκεται στο παρκέ; Κι αν βλέπαμε μετά το νούμερο ανά 100 κατοχές; Κι αν το καθαρίζαμε κι άλλο, αφήνοντας εκτός τις προσευχές στο τέλος του χρόνου, αποκλείοντας δηλαδή όσα σουτ έγιναν μέσα στα τελευταία 2 με 3 δευτερόλεπτα; Και που θα βρισκόταν ο Καλάθης αν συγκρίναμε αυτά τα νούμερα με τα αντίστοιχα των συμπαικτών του ή με τα αντίστοιχα των βασικών δημιουργών που παίζουν στους άμεσους ανταγωνιστές του Παναθηναϊκού;
Κι όλα αυτά εις το διηνεκές —παράγοντας ένα όλο και καθαρότερο δείγμα, προς την αναζήτηση μιας ουσίας που ίσως δεν βρούμε ποτέ.
Αυτό που ψάχνουμε είναι ένας τρόπος να μετρήσουμε τον πραγματικό τρόπο με τον οποίο η αδυναμία του Καλάθη στο σουτ αναγκάζει τους συμπαίκτες του να εκτελούν κάτω από δυσκολότερες συνθήκες. Αν είχαμε το συγκεκριμένο στατιστικό, ίσως θα μπορούσαμε να το τοποθετήσουμε δίπλα στις ασίστ και τους πόντους του και να δούμε όχι μόνο πόσους πόντους παρήγαγε ο ίδιος, αλλά και πόσους στέρησε δυνητικά λόγω της συγκεκριμένης αδυναμίας του —κι ίσως τότε –ίσως– η έννοια της αποτελεσματικότητας που είναι συνυφασμένη με το παιχνίδι του να μπορούσε να λάβει και μία διαφορετική διάσταση.
(Ένας εναλλακτικός δρόμος που θα μπορούσε να παράγει κάτι παραπλήσιο θα ήταν, ξανά στις περιπτώσεις όπου ο Καλάθης βρίσκεται σε μια πάσα απόσταση από τον παίκτη που εκτελεί, να εντοπίσουμε τη θέση του αμυντικού του κι έπειτα να μετρήσουμε το ποσοστό των συμπαικτών του ανάλογα με την αυξομείωση της απόστασης αμυντικού-Καλάθη τη στιγμή του σουτ)
Αλλά δεν το έχουμε —κι αυτό μας αναγκάζει να καταφύγουμε σε μια ανάγνωση της συμβατικής στατιστικής, η οποία δεν απαντάει ακριβώς στα παραπάνω, αλλά μας δίνει σίγουρα μια κατεύθυνση:
Όπως θα περίμενε κανείς, ο Παναθηναϊκός σουτάρει περισσότερα και με μεγαλύτερα ποσοστά δίποντα όσο ο Καλάθης βρίσκεται στο παρκέ, αφού αυτός κατά βάση δημιουργεί ευκαιρίες στην αντίπαλη ρακέτα. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι το αντίστοιχο ποσοστό στα τρίποντα: ο Παναθηναϊκός σούταρε φέτος με 34.5% με τον Καλάθη στο παρκέ και 37.5% με τον Καλάθη στο πάγκο —μια διαφορά η οποία ανεβάζει συνολικά την αποτελεσματικότητα των πεντάδων χωρίς Καλάθη, όπως φαίνεται από τα νούμερα στο True Shooting και τους Πόντους Ανά Επιχειρούμενο Σουτ (PFG). Η πιο προφανής εξήγηση είναι πως για αυτήν τη διαφορά στα ποσοστά ευθύνεται ο ίδιος ο Καλάθης. Ακόμα όμως κι αν αφαιρέσουμε τα δικά του σουτ από το παραπάνω δείγμα, το ποσοστό απλώς αγγίζει το 35% και σε κάθε περίπτωση παραμένει χαμηλότερο από το αντίστοιχο που είχε φέτος ο Παναθηναϊκός με τον ίδιο στον πάγκο.
Για ποιον ακριβώς λόγο ο Παναθηναϊκός χωρίς τον Καλάθη, σουτάροντας περισσότερα και δυσκολότερα τρίποντα, έχει μεγαλύτερο ποσοστό σε αυτά; Πως γίνεται μια αργή και στατική επίθεση, όπως ήταν πέρσι ο Παναθηναϊκός χωρίς τον αρχηγό του στο παρκέ, η οποία παράγει ελάχιστες ασίστ και εκτελεί συχνά στο 1vs1 μετά από over-dribbling, να έχει καλύτερο ποσοστό στα τρίποντα από τα σχήματα στα οποία συμμετέχει ο βασικός δημιουργός της, μία από τις βασικές ευθύνες του οποίου είναι ακριβώς να δημιουργεί καλά σουτ από την περιφέρεια;
Ναι, μιλάμε για μικρές διαφορές, για δύο ποσοστά τουλάχιστον αξιοπρεπή, για θορυβώδη δείγματα, για υποθέσεις κι όχι για απαντήσεις —όλα αυτά, όπως και πολλές ακόμα ενστάσεις, είναι σωστά και προφανή. Με μια υποσημείωση: δεν ψάχνουμε αποδείξεις κάποιας πρωτότυπης υπόθεσης σχετικά με τον Καλάθη, παρά μόνο ενδείξεις -μικρά πρακτικά σημάδια- μιας χιλιοειπωμένης παραδοχής, η οποία δείχνει να έχει ξεχαστεί χωρίς να έχει επιλυθεί.
Ας την επαναλάβουμε: η αδυναμία του Καλάθη στο σουτ επιβάλλει στην εκάστοτε ομάδα του δομικούς περιορισμούς.
Προβλήματα και Περιορισμοί
Κάθε ρόστερ στο οποίο περιλαμβάνεται ο Καλάθης, ειδικά αν αποτελεί τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη του, κρίνεται πρώτα και κύρια από μία ερώτηση: πως μπορούν οι υπόλοιποι να καλύψουν και να υπερβούν τη συγκεκριμένη αδυναμία; Κάθε προπονητής που κοουτσάρει τον Καλάθη, ειδικά αν αποτελεί τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη του, κρίνεται πρώτα και κύρια από μία ερώτηση: πως μπορεί να καλύψει και να υπερβεί τη συγκεκριμένη αδυναμία;
Ο Καλάθης δεν ορίζει απλά τη στελέχωση της ομάδας του, ωθώντας την να ψάξει για συμβατότητα περισσότερο από ότι για καθεαυτή ποιότητα, αλλά διαμορφώνει αυτόματα την αγωνιστική της ταυτότητα —ο βαθμός επιτυχίας κάθε ομάδας του Καλάθη στο μπασκετικό τοπίο με τις σημερινές τάσεις είναι απόλυτα συνδεδεμένος με το κατά πόσο η ομάδα του καταφέρνει να υπερβεί τους περιορισμούς που θέτει η παρουσία του.
Τι εννοούμε, ωστόσο, με τη φράση περί δομικών περιορισμών;
Το πρόβλημα του Καλάθη στο σουτ δεν είναι απλά περιστασιακό (=ενίοτε θα είναι άστοχος), ούτε καν πρόβλημα πιθανοτήτων (=θα είναι άστοχος τις περισσότερες φορές), αλλά πρόβλημα δομικό, δηλαδή η άμυνα πάνω του ξεκινάει από τη θεμελιώδη παραδοχή πως θα είναι άστοχος κάθε φορά ή, ακόμα χειρότερα, πως ακόμα κι αν ευστοχήσει σε μερικά σουτ δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζεται.
Από τον παραπάνω πίνακα κρατάμε τα νούμερα του Καλάθη και του Σπανούλη —θεωρώντας πως το χαμηλό ποσοστό του δεύτερου αντανακλά, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, την αποκρουστική φετινή επίθεση του Ολυμπιακού. Ακόμα κι ένα μέτριας δυσκολίας τρίποντο του Σπανούλη, ωστόσο, είναι μια πολύ καλύτερη επιλογή από ένα ελεύθερο τρίποντο του Καλάθη. Τα ποσοστά τους στα τρίποντα ήταν πάρα πολύ κοντά για την περσινή σεζόν, αλλά κάθε ποσοστό, ακόμα κι αν είναι πανομοιότυπο με το αντίστοιχο κάποιου άλλου παίκτη, δεν σημαίνει επ’ ουδενί ότι είναι ίδιο με αυτό —και μ’ αυτό εννοούμε ότι παράγεται με διαφορετικό τρόπο, οφείλεται σε διαφορετικές αιτίες, κι έχει διαφορετικά αποτελέσματα και συνέπειες.
Εξαιρώντας παντός είδους προσευχές, κάθε τρίποντο του Σπανούλη, ακόμα και σε αυτήν την ηλικία, είναι ικανό να πανικοβάλει την αντίπαλη άμυνα, να την κάνει να τρέξει απ’ άκρη σ’ άκρη του γηπέδου, να την κόψει στα δύο και να τις κόψει τα ποδια. Η πλειοψηφία των τριπόντων του Σπανούλη είναι μια νίκη της επίθεσης του Ολυμπιακού. Κάθε τρίποντο του Καλάθη είναι μια νίκη της αντίπαλης άμυνας —ένας τρόπος με τον οποίο δυναμώνει και κερδίζει αυτοπεποίθηση, αποτρέποντας τον Παναθηναϊκό από το να φτάσει στα καλά του σημεία, αναγκάζοντάς τον να κάνει αυτό που οφείλει με κάθε κόστος να αποφύγει.
Κατά κύριο λόγο, η συγκεκριμένη αδυναμία του Καλάθη, παρά τις τόσες μετρήσιμες πτυχές της, προκαλεί ακριβώς αυτό: απώλεια του momentum, ή ακριβέστερα την εκχώρησή του στον αντίπαλο, όσο ο Παναθηναϊκός αρχίζει να αμφιβάλει, ο Καλάθης να σκέφτεται υπερβολικά αν πρέπει να εκτελέσει ή να ψάξει την πάσα, και οι υπόλοιποι να στέκονται αμήχανοι μπροστά σε μία άμυνα που δεν ξέρουν πως να ξεκλειδώσουν —και πως να το κάνουν όταν η τελευταία σε τόσες φάσεις παίζει με παίκτη παραπάνω.
Κι ακριβώς επειδή η αδυναμία του Καλάθη στο σουτ επηρεάζει μ’ αυτόν τον δομικό τρόπο την επίθεση του Παναθηναϊκού, ακόμα κι όταν σουτάρει με καλά ποσοστά, ακόμα κι όταν είναι εύστοχος σε σειρά αγώνων, ο Παναθηναϊκός χάνει πάντα από τα σουτ του Καλάθη περισσότερα από όσα κερδίζει. Πόσο τυχαίο είναι το ότι ο Καλάθης στη μοναδική νίκη του Παναθηναϊκό στη σειρά απέναντι στη Ρεάλ σούταρε μόλις δύο τρίποντα; Και πόσο τυχαίο είναι το ότι στα υπόλοιπα τρία παιχνίδια που ο Παναθηναϊκός έχασε σούταρε κατά μέσο όρο 6,6 ανά παιχνίδι; Κι από αυτά τα 6.6 ευστοχούσε κατά μέσο όρο στο ικανοποιητικότατο 35% —αλλά ακόμη κι αυτό δεν ήταν αρκετό, επειδή αυτά τα σουτ -ακριβώς επειδή ήταν τόσα πολλά- προκαλούσαν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα μπορούσε να λύσει ένα καλό ποσοστό ευστοχίας.
Όλα αυτά, βέβαια, δεν σημαίνουν πως ο Καλάθης δεν είναι top παίκτης ή ότι δεν εντάσσεται στους καλύτερους Ευρωπαίους playmakers —όντας εμφανώς ο καλύτερος σε συγκεκριμένα κομμάτια του παιχνιδιού. Top παίκτες, ωστόσο, υπάρχουν πολλοί, αλλά δεν είναι όλοι ίδιοι μεταξύ τους. Ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Lull, ο Doncic, o Teodosic, όλοι είναι top παίκτες, αλλά το επιπλέον κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι με την παρουσία τους κάνουν τα πάντα ευκολότερα —τη στελέχωση, την τακτική, τους ρόλους κι όλα όσα εξαρτώνται από τη συνολική αγωνιστική επάρκεια του βασικού σου δημιουργού. Οι παραπάνω απλοποιούν, αλλά ο Καλάθης περιπλέκει —αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα χειρότερος τους, αλλά σημαίνει σίγουρα ότι είναι πολύ διαφορετικός.
Ο Νικ Καλάθης είναι ένα υπέροχο παζλ, και το σχήμα που απεικονίζει δεν παρέχεται εκ των προτέρων, αλλά ανακαλύπτεται κατά τη διάρκεια της συμπλήρωσής του. Μπορεί ο Παναθηναϊκός και ο Pascual να ξεπεράσουν τις αγωνιστικές επιπλοκές που προκαλεί η παρουσία του, απολαμβάνοντας τους καρπούς του αγωνιστικού του πακέτου χωρίς να πληγωθούν, όπως θεωρούμε ότι συμβαίνει μέχρι τώρα, από το μεγάλο του αγκάθι; Αν όχι, γιατί; Κι αν ναι, πως;
Παπαλουκάς και Καλάθης
Πριν απαντήσουμε ευθέως σε αυτές τις ερωτήσεις, πρέπει να εντάξουμε τον Καλάθη σε ένα συγκριτικό πλαίσιο. Αυτό το πλαίσιο, ωστόσο, δεν θεωρούμε ότι μπορεί να το παρέχει ο Ricky Rubio, σύγκριση στην οποία εύλογα οδηγούνται πολλοί και λόγω Pascual, καθώς ο Rubio σε εκείνη την Barcelona δεν απέκτησε ποτέ την κομβικότητα που έχει ο Καλάθης στο σημερινό Παναθηναϊκό. Προτιμούμε να κοιτάξουμε λίγο πιο πίσω στον χρόνο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και πιο συγκεκριμένα προς τον πιο ιδιοσυγκρασιακό σύγχρονο Έλληνα παίκτη, τον Θοδωρή Παπαλουκά, το όνομα του οποίου δυστυχώς ανακύπτει πολύ συχνότερα για κάποιο τιμητικό αφιέρωμα και πολύ σπανιότερα στα πλαίσια κάποιας ανάλυσης.
Ο Καλάθης είναι ο παίκτης που έχει πλησιάσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο το αγωνιστικό status που διέκρινε τον Παπαλουκά, έχοντας ταυτόχρονα συγκρίσιμο skill-set, σωματικά χαρακτηριστικά, και βασική αδυναμία (το σουτ).
Όπως και ο Παπαλουκάς, ο Καλάθης, όταν επιβάλλει τον ρυθμό του, είναι ικανός να κάνει την ομάδα του να ακούγεται τόσο σαν ποδοβολητό αλόγων (αιφνιδιασμός) όσο και σαν συμφωνική σύνθεση (σετ καταστάσεις). Όπως και ο Παπαλουκάς, ο Καλάθης εντοπίζει γωνίες πάσας που λίγοι μπορούν να δουν, μεταφέροντας την μπάλα στα κατάλληλα σημεία σχεδόν τηλεπαθητικά, ελαχιστοποιώντας τον χρόνο που χρειάζεται για να μετατρέψει τη σκέψη σε πράξη. Όπως και ο Παπαλουκάς, ο Καλάθης καταφέρνει να επιβάλλεται με τη φυσική του παρουσία, χάρη στο ύψος, τον ατσάλινο κορμό, και τα δυνατά του πόδια. Όπως και ο Παπαλουκάς, ο Καλάθης συχνά επηρεάζεται από την αδυναμία του στο σουτ, μένοντας αναποφάσιστος μεταξύ εκτέλεσης και δημιουργίας, σαν πρόγραμμα υπολογιστή που λαμβάνει περισσότερα δεδομένα απ’ όσα μπορεί να διαχειριστεί.
Το τελευταίο αποτελεί ένα παράθυρο σε μια βασική μεταξύ τους ομοιότητα: αμφότεροι είναι ικανοί να αφουγκράζονται όσα συμβαίνουν στο παρκέ, όχι μόνο να τα βλέπουν ή να τα σκέφτονται, αλλά να τα νιώθουν —με τον ίδιο τρόπο που μερικοί άνθρωποι μπορούν, μπαίνοντας σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο, να ψυχογραφούν άμεσα την ατμόσφαιρα του χώρου ακόμα κι αν δεν ανταλλάξουν κουβέντα με κανέναν. Αυτή η ικανότητα είναι ένα είδος ευαισθησίας, κι ορίζουμε εδώ τη λέξη με την πιο θετική της σημασία, δηλαδή ως την ικανότητα να ανιχνεύουν διαφορετικά επίπεδα ερεθισμάτων και να δρουν έτσι ώστε -μπασκετικά- να τα φέρνουν σε μία ισορροπία (πάνω σε αυτήν την έννοια της ευαισθησίας εδράζεται αυτό που πολλοί ονομάζουν λίγο αφηρημένα “καλό συμπαίκτη”).
Λένε πολλοί προπονητές: Μην σκέφτεσαι, παίξε! —κι έχουν δίκιο γιατί η σκέψη σημαίνει συνείδηση και συνείδηση συχνά σημαίνει αναποφασιστικότητα και παράλυση. Μια στο τόσο, όμως, εμφανίζονται μερικοί παίκτες που, αν δεν σκεφτούν, απλώς δεν μπορούν να παίξουν, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως μερικές φορές σκέφτονται υπερβολικά —Παπαλουκάς και Καλάθης ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία.
Ως προς τις διαφορές τους, εξαιρώντας μικρο-αποκλίσεις στον αγωνιστικό τους χαρακτήρα, θεωρούμε πως αυτές που ξεχωρίζουν είναι δύο:
- Η προφανής: το τρίποντο τότε δεν ήταν τόσο σημαντικό όσο σήμερα. Ο Παπαλουκάς αντιμετώπιζε κι αυτός flat άμυνες που του έδιναν προκλητικά το σουτ, αλλά δεν τις αντιμετώπιζε ούτε με τη συχνότητα, ούτε με την ένταση, ούτε με τον στρατηγικό χαρακτήρα που τις βρίσκει μπροστά του ο Καλάθης.
- Ο Καλάθης μέχρι σήμερα, εξαιρώντας την πρώτη θητεία του στον Παναθηναϊκό, δεν έχει βρεθεί σε ομάδα που να λειτουργούσε στο επίπεδο εκείνης της CSKA, ίσως της καλύτερης δουλειάς στην καριέρα του Messina. Εκείνη η ομάδα των Ρώσων έμοιαζε ιδανικά κατασκευασμένη για να περιορίσει στο ελάχιστο την αδυναμία του Παπαλουκά στο σουτ: γεμάτη σουτέρ και ball-movers στην περιφέρεια, με δύο 4αρια με καλό σουτ που συχνά έπαιζαν μαζί (Smodis, Andersen), με ψηλούς που γνώριζαν επακριβώς τον ρόλο τους και το παιχνίδι του Παπαλουκά, με διαρκή κίνηση μακριά από την μπάλα, με σχετικά πρωτοποριακές τότε διατάξεις 4-1, κι ένα high pick-n-roll το οποίο προσέφερε στον Έλληνα playmaker ανοιχτούς διαδρόμους και πολλές ευκαιρίες τελικής πάσας.
Από τη μία, λοιπόν, μπορούμε να πούμε πως ο Καλάθης, όσο κι αν μοιάζει με τον Παπαλουκά, δεν έχει φτάσει το impact που μπορούσε να έχει ο δεύτερος στο παιχνίδι —από την άλλη, ο Παπαλουκάς δεν κλήθηκε να διαχειριστεί μια κατάσταση τόσο ιδιάζουσα και απαιτητική όσο αυτή του σημερινού Παναθηναϊκού. Εκτός, βέβαια, κι αν θεωρήσουμε τέτοια κατάσταση τις συνθήκες που βρήκε στη δεύτερη θητεία του στον Ολυμπιακό, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Λύσεις κι Επισημάνσεις
Με βάση όλα τα παραπάνω, μπορούμε να επαναλάβουμε τις ερωτήσεις που έχουμε αφήσει αναπάντητες: Μπορεί ο Παναθηναϊκός να ξεπεράσει τις επιπλοκές που προκαλεί η παρουσία του Καλάθη;
Αν όχι, γιατί; Κι αν ναι, πως;
Όπως γνωρίζουν ήδη όσοι αρνούνται να αποδεχτούν την απλοϊκή άποψη που θέλει άμυνες ζώνης να αντιμετωπίζονται με “τρίποντα” και “υπερφορτώσεις”, έννοιες κενές αν δεν καθοριστούν περαιτέρω, το κλειδί σε καταστάσεις όπου η άμυνα δείχνει να μαρκάρει περισσότερο χώρο απ’ ότι συγκεκριμένο παίκτη, όπως συμβαίνει συχνά με τον Καλάθη, είναι η αλληλουχία κινήσεων εκτός μπάλας η οποία μειώνει δραστικά το βαθμό προβλεψιμότητας της επίθεσης (γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι άμυνες ζώνης είναι ενίοτε τόσο αποτελεσματικές: επειδή αναγκάζουν την επίθεση να κινείται αυστηρά σε ένα επαναλαμβανόμενο και εύκολα προβλέψιμο μοτίβο).
Ο Καλάθης δεν θα γίνει ποτέ σουτέρ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τρόποι με τους οποίους μπορεί να αναγκάσει τον αμυντικό του να του δώσει προσοχή, ειδικά όταν βρίσκεται εκτός μπάλας. Ενίοτε αρκεί απλώς να σπείρει στο κεφάλι του αμυντικού του την αμφιβολία για την επόμενη κινησή του, να τον αναγκάσει να κοιτάξει προς το μέρος του, να κάνει αυτό το μικρό βηματάκι προς τα πίσω που δεν θα του επιτρέψει να αφοσιωθεί στη βοήθεια. Ο Καλάθης δεν μπορεί να πάρει την μπάλα σε κάθε base-line κόψιμο ή σε κάθε back-screen που θα κάνει ή θα δεχτεί, αλλά μπορεί να κόψει τόσες φορές και να δεχτεί ή να κάνει τόσα screens που ο αμυντικός του δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να του αφιερώσει την προσοχή του.
Όσο ο Παναθηναϊκός παραμένει στην πλειοψηφία των κατοχών του στατικός με τον Καλάθη στο παρκέ, πάντα θα πέφτει πάνω στον Ελληνοαμερικανό μια βαριά σκιά αναποτελεσματικότητας. Αυτό ήταν φανερό τη χρονιά που ολοκληρώθηκε σε διάφορες εκφάνσεις της επίθεσης των πρασίνων. Μερικά παραδείγματα:
Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες αποτύγχανε να πάρει κάτι από το pick-n-roll κι απλά καλούσε ξανά τον ψηλό για screen, επαναλαμβάνοντας την αποτυχημένη κίνηση που είχε προηγηθεί, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο κι ακριβώς στα ίδια σημεία, καθιστώντας την επιθετική λειτουργία της ομάδας -προφανώς: όχι αποκλειστικά με δική του ευθύνη- μια βαρετή άσκηση ματαιότητας.
Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες έδινε την μπάλα στο ποστ κι έπειτα απλά περίμενε καρφωμένος στη θέση απ’ όπου έκανε την εισαγωγική πάσα —βλέποντας συνήθως την μπάλα να επιστρέφει σ’ αυτόν ή αναγκάζοντας τον όποιον ψηλό να πάει σε 1vs1 αντιμετωπίζοντας και τον αμυντικό του Καλάθη.
Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες βρισκόταν εξόριστος σε κάποια γωνία, περιμένοντας από τον James ή τον Παππά να παίξουν iso, σαν να’ τανε οι δυο τους μικρές μετενσαρκώσεις του James Harden.
Ο Καλάθης δεν μπορεί να κινήσει μόνος του μια επίθεση, δεν είναι Σπανούλης ή LLull, αλλά μπορεί να κατευθύνει υπέροχα μια επίθεση που ήδη κινείται.
Τη σεζόν που ακολουθεί θα θέλαμε να δούμε τον Παναθηναϊκό να αυξάνει τον αριθμό των πασών του ανά επίθεση και τον Καλάθη να δίνει και να δέχεται περισσότερα screen εκτός μπάλας. Θα θέλαμε, όταν ο Καλάθης αποτυγχάνει να πάρει κάτι από το pick-n-roll, να βλέπουμε τον Παναθηναϊκό να πηγαίνει σε κάποιο hand-off ή, κατ’ ελάχιστον, να διαφοροποιεί τη διάταξη της επίθεσής του πριν προσπαθήσει ξανά. Θα θέλαμε, όταν ο Καλάθης δίνει την μπάλα στο ποστ, μετά να στήνει ένα screen για τον guard της απέναντι πλευράς, και μετά ίσως ένα back-screen για τον δεύτερο ψηλό, πριν ο ίδιος αποσυρθεί στη γωνία. Θα θέλαμε να δούμε τον Καλάθη να παίρνει την μπάλα σε σημεία όπου, ακόμα κι αν το close-out δεν τον σεβαστεί, η άμυνα τουλάχιστον θα βρίσκεται σε μια ανισορροπία. Θα θέλαμε να δούμε την μπάλα να αλλάζει χέρια πριν επιστρέψει σ’ αυτόν έτσι ώστε, όταν η άμυνα κληθεί να αποφασίσει για το πως θα τον αντιμετωπίσει, αυτό να γίνει στιγμιαία κι εν κινήσει, κι όχι γνωρίζοντας 5 δευτερόλεπτα πριν επακριβώς τι θα ακολουθήσει.
Κι όλα αυτά θα θέλαμε να τα δούμε να συμβαίνουν στρατηγικά και οργανικά, δηλαδή ως μέρος ενός αγωνιστικού σχεδίου που οι παίκτες έχουν κατανοήσει και αποδεχτεί στο απόλυτο, εκτελώντας το σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο. Ακούγονται απαιτητικά; Ας το πούμε άλλη μια φορά: κάποιοι παίκτες απλοποιούν, ο Καλάθης περιπλέκει. Και περιπλέκω, στη συγκεκριμένη περίπτωση, σημαίνει ακριβώς αυτό: αυξάνω την ποσότητα και τη δυσκολία των προϋποθέσεων επιτυχίας.
Σημειώσεις περί Στελέχωσης
Για να μπει, ωστόσο, ο Παναθηναϊκός στην παραπάνω κατεύθυνση οφείλει να κατασκευάσει και το κατάλληλο ρόστερ. Πιο συγκεκριμένα:
- Ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται σε καμία περίπτωση δίπλα στον Καλάθη τρία off-guard, ειδικά όταν οι δύο από αυτούς στηρίζουν όλο τους το παιχνίδι στην προσωπική φάση. Χρειάζεται έναν: είτε τον καλύτερο (James), είτε τον πιο προσαρμοστικό (Denmon), είτε τον Έλληνα (Παππά).
- Στη θέση των δύο που θα αποχωρήσουν, να αποκτηθεί ένας αθλητικός 3&D wing ικανός να παίξει στο 2 και το 3 κι ένας off-guard που μπορεί να δημιουργήσει και να εκτελέσει αξιόπιστα από το pick-n-roll.
- Και δεν χρειάζεται ούτε έναν τέταρτο guard ο οποίος δεν είναι playmaker και ταυτόχρονα είναι πολύ κοντός για να είναι οτιδήποτε άλλο —κι ας σημειώσουμε εδώ ότι θεωρούμε τον Lekavicius το μεγαλύτερο λάθος του Pascual μέχρι σήμερα στη στελέχωση της ομάδας. Ο Παναθηναϊκός οφείλει να επενδύσει επιτέλους σε ένα αξιόπιστο back-up του Καλάθη —αν θέλει να αποκτήσει ταυτότητα, οφείλει για αρχή να ακολουθεί την ίδια αγωνιστική φιλοσοφία ανεξάρτητα του ποιος βρίσκεται στο παρκέ (αυτό δεν σημαίνει απουσία επιμέρους προσαρμογών).
- Να γεμίσει την περιφέρεια του με δύο είδη παικτών: πρώτον, με ball-movers, δηλαδή με παίκτες που μετακινούν γρήγορα την μπάλα και συνεχίζουν την κίνηση που επιτάσσει το όποιο σύστημα. Δεύτερον, με πρόθυμους δημιουργούς, δηλαδή παίκτες που δημιουργούν καταστάσεις κατανοώντας τον τρόπο που κινείται η άμυνα και πασάροντας αναλόγως. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, τη χρονιά που ολοκληρώθηκε ο Καλάθης ήταν στο ρόστερ του Παναθηναϊκού ο μοναδικός πρόθυμος δημιουργός.
- Κάθε παίκτης που θα αποκτηθεί στην περιφέρεια να είναι καλός και αξιόπιστος σουτέρ.
- Αν αποφευχθεί φέτος ο παραλογισμός στους guard, ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται τους Rivers-Lojeski. Συνδυάζοντας τα λεφτά και των δύο, στη θέση τους οφείλει να αποκτήσει ένα 3αρι που ιδανικά θα είναι ταυτόχρονα σκόρερ και πρόθυμος δημιουργός. Αν ενδεχόμενη αποχώρηση James προκαλεί ένα ποιοτικό έλλειμμα, εδώ θεωρούμε πως είναι η θέση που αυτό πρέπει να καλυφθεί.
- Παραμένουμε αναποφάσιστοι στο ζήτημα Singleton, ο οποίος έχει αδιαμφισβήτητα την ποιότητα και τα προσόντα, αλλά αμφιβάλλουμε αν κανείς μπορεί να εμπιστευτεί τη συνέπειά του. Σε κάθε περίπτωση, είτε με τον Singleton είτε με κάποιον άλλον, θεωρούμε πως ο Μήτογλου πρέπει να πάρει την ευκαιρία ως δεύτερο 4αρι (με ασφαλιστική δικλείδα τα λεπτά στο 4 από Θανάση και ενδεχομένως το τριάρι που περιγράφουμε παραπάνω).
- Θεωρούμε πως ο Παναθηναϊκό βιάστηκε, απ’ ότι φαίνεται, να κλείσει το 5. Θα προτιμούσαμε μόνο έναν εκ των Gist-Lasme, μαζί με έναν αθλητικό ψηλό που μπορεί να κυριαρχήσει αμυντικά και να παίξει με τον Καλάθη στο pick-n-roll (στυλ Birch), και θα σκανάραμε την αγορά για ένα stretch-5, ή τουλάχιστον ένα 5αρι που μπορεί να σουτάρει από το ύψος των βολών, στοιχείο που με τον Καλάθη στο ρόστερ θεωρούμε σημαντικότερο από το post-game του Βουγιούκα.
Η έμφαση στα διάφορα αγωνιστικά στοιχεία του Καλάθη, ωστόσο, δεν πρέπει να μας εμποδίζει από το να δούμε και λίγο πέρα από αυτά.
Η γοητεία του Καλάθη είναι η γοητεία του αναχρονισμού του, ο τρόπος που παλεύει κόντρα στον χρόνο, ο τρόπος που το ίδιο το άθλημα καθιστά τόσο δύσκολο για παίκτες δίχως το παραμικρό ταλέντο στο σουτ να μείνουν στο παρκέ. Κόντρα σ’ ό,τι προσπαθεί να τον κρατήσει πίσω, για να εκτιμήσει κανείς τον Καλάθη οφείλει να εκτιμήσει -πρώτα και κύρια- το μπάσκετ κάθε αυτό.
Εκτιμούν τον Καλάθη μόνο όσοι αναγνωρίζουν την απόλαυση που κρύβεται στη διαδικασία που καθιστά το περίπλοκο-απλό και το απλό-περίπλοκο, όσοι επιθυμούν πρώτα να σκέφτονται και μετά να θαυμάζουν, όσοι επιλέγουν να επεξεργάζονται τη δυσκολία μιας πάσας που ενώνει δύο σημεία τα οποία, θεωρητικά, δεν μπορούν να ενωθούν —εκτιμούν τον Καλάθη όχι όσοι ψάχνουν απεγνωσμένα λύσεις αλλά όσοι επιμένουν στα προβλήματα και τις ερωτήσεις, μετακινούμενοι ενίοτε λίγο πέρα από την επικρατούσα λογική.
Δεν ξέρουμε αν ο Παναθηναϊκός μαζί του θα φτάσει σε κάποιο Final Four ή αν θα κατακτήσει μια Ευρωλίγκα, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Μετά από τόσα χρόνια στην Ελλάδα, μετά από το βαθμό οικειότητας που έχουν αναπτύξει με τον Καλάθη όσοι παρακολουθούν την πρόοδο και την ωρίμανσή του, πολλοί έχουν ήδη καταλάβει πως για να εκτιμήσουμε πλήρως το μπασκετικό του μέγεθος οφείλουμε που και που να τον κοιτάμε με μη τρόπο μη συμβατικό, απαγκιστρωμένοι για μια στιγμή από την τυραννία της νίκης, του αποτελέσματος, των πιθανοτήτων, και των δομικών προβληματισμών.
Hoop Fiction 
Ενστάσεις (αρχίζοντας από το τέλος):
α)Ο Λάσμε σουτάρει καλά από το ύψος των βολών, ίσως πολύ καλά. Ούτε εγώ θα ήθελα Γκιστ Λασμε στο 5 αλλά σουτάρει αρκετά καλά. Αν ο στόχος μας ειναι να εχουμε 3 τριαρια οπου το ενα εχει ποστ παιχνιδι και μεγεθος (Ιαν), το 2ο μπορει να βγει δυναμικα στις αλλαγες και να παιξει πανω απο το στεφανι (Γκιστ) και το τριτο εχει σουτ απο μεση αποσταση (Λασμε), τοτε αυτο υπαρχει ηδη στην υπαρχουσα σειρα των ψηλών του Παναθηναικού. Εδω να σημειωθει πως διαφωνώ βέβαια με τη σειρά αυτή γιατι τη θεωρω πολυ γερασμενη και δεν τη βλεπω ικανη να αντεξει τα βαρια κορμια σε αμυνα και επιθεση (πχ Βεσελι). Προσωπικα πιστευω πως στο 5 ο Μακ Λιν μαζι με Γκιστ και Ιαν θα ηταν μια πιο σοφη επιλογη: Θα μπορουσε τοσο να σπρωξει βαρυτερους αντιπαλους (και δεν ειναι αναγκη να παιξεις αλλαγες, ο Νικ σπαει ωραια τα σκριν) οσο και να απειλησει απο μακρια αλλα το θεμα μας ειναι πως η σειρα αυτη εχει τα στοιχεια που επισημαινει το αρθρο.
β)Ο Λοτζο ειναι και σκορερ και προθυμος δημιουργος. Φετος τον ειδαμε προ τραυματισμου να παιζει pick and roll αλλα και να παιζει με πλατη. Και στις 2 περιπτωσεις εδειξε να μπορει τοσο να πασαρει οσο και να τελειωσει. Το θεμα ειναι πως ο ΠΑΟ φετος θελει στο 3 πιο σταθερους παικτςε απο τους 2 τελευταιους και σιγουρα το 3ρι θα πρεπει να εχει το λιγοτερο σουτ. Αυτος ειναι ο λογος που δε θα ηθελα ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ να δω τον Παπαπετρου στον ΠΑΟ, αντιθετα με ιντριγκαρει η περιπτωση του Σασα Βεζενκοφ γιατι σουταρει απο μακρια, πασαρει και ποσταρει.
γ) Ως προς τα guards:
Παραδοξως, πιστευω πως μια περιφερεια με Ντενμον-Τζειμς-Παππα μπορει να λειτουργησει σε ικανοποιητικο βαθμο με τον Καλαθη ΑΡΚΕΙ να μην υπηρχε ο Λεκαβιτσιους αλλα ενας παικτης στιλ Κοπονεν ή Ντιο. Φετος ο ΠΑΟ εδειξε στην αρχη της χρονιας να μπορει να συνδυασει τα ΙΙμα με Νικ-Νικολα οσο και με Νικ-Τζειμς αργοτερα (ενω το ΙΙμο Νικολας Τζειμς εδειξε απο την 1η χρονια πως μπορει να λειτουργησει σε ειδικες καταστασεις) αρκει να εχει ξεκαθαρους ρολους: Ο Νικ ειναι ο floor general, ο Νικολας ο ανθρωπος των ειδικων αποστολων σε αμυνα και επιθεση (απο αλλαγη ρυθμου μεχρι σκληρο 10λεπτο παιχνιδι) και ο James μπορει να ειναι το combo guard που μπορει ειτε να επιβαλλει μαζι με τον Νικ μια επιθετικη καταιγιδα ειτε να επιτεθει σε σετ παιχνιδι τοσο μεσω iso οσο και με κοψιμο προς το καλαθι (ειδικα αν ειχες 2 wings να απειλουν απο το τριποντο). Ο Ντενμον παροτι δεν ειναι η καλυτερη επιλογη, θα προσεθετε το σουτ απο μακρια και την ευελιξια μιας και θα μπορουσε να παιξει με ολους. Το πραγματικο προβλημα εδω ειναι ο Λεκαβιτσιους: Δεν μπορει να αμυνθει ικανοποιητικα, ειδικα σε σετ παιχνιδι που η αμυνα ειναι πιο σημαντικη. Δεν μπορει να επιτεθει αποτελεσματικα σε uptempo γιατι δεν εχει το courtvision που απαιτειται. Δεν ειναι ο σκορερ απο την περιφερεια που θα συνδυαστει με τον Νικ, δεν ειναι ο εγκεφαλικος παικτης που θα αποτελεσει το 1 διπλα στον Νικολα, δεν ειναι ο παικτης που θα συνδυασετι με τον Τζειμς.
Ο Νικ απογειωνεται οταν παιζει διπλα σε παικτες ειτε σαν τον Σλουκα ειτε σαν τον Τζειμς (οπως στον 1ο αγωνα με τη Ρεαλ). Ειναι καλος οταν παιζει με παικτες οπως ο Δενμον και ο Νικολας. Αλλα οσο ο Καταλανος επιμενει στον Λεκαβιτσιους, απλα βασανιζει την ομαδα και καιει το καντηλι του.
γ)Ο ΠΑΟ εχει TS% καλυτερο με τον Νικ μεσα (το οποιο μαλιστα οφειλεται στην αποτελεσματικοτητα των διποντων). Εστω και 2%. Αν σε αυτο αφαιρεσουμε τις βολες του Νικ (που ειναι κοντα στο 50%) αυτο σημαινει πως ο ΠΑΟ εχει πολυ καλυτερη ροη στην επιθεση του οταν ο (κακος κι αναποτελεσματικος σουτερ) Νικ βρισκεται εντος των 4 γραμμων του παρκε. Αυτο σημαινει πολυ απλα πως ο Νικ οχι απλα παραγει περισσοτερους ποντους απο οσους δεχεται αλλα πως ο Νικ ειναι τοσο αποτελεσματικος στην επιθεση που οι αντιπαλες αμυνες, παροτι ξερουν τι να κανουν, πολυ απλα δεν καταφερνουν να αντιμετωπισουν την επιθεση του Παναθηναικου. Προφανως κατι πολυ σωστο γινεται για να εχουμε μια τοσο αποτελεσματικη επιθεση οταν ξερει o αντιπαλος πολυ καλα τι να κανει για να την αντιμετωπισει (ή μηπως μαλλον δεν ειναι τοσο προβλεψιμη η επιθεση; ).
ΥΓ. Θα ηθελα να δω τον Νικ διπλα σε ενα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ combo guard, οπως ο Σλουκας, ο Ντιο, ο Κοπονεν. Guards που εκτελουν τοσο ευκολα το πικ εντ ρολλ οσο και στηνονται στα φτερα για τριποντο. Οπως ηταν ο Χολντεν διπλα στον Παπαλουκα. Δυστυχως αυτο δεν προκειται να συμβει (και) αυτη τη χρονια.
LikeLike
Καλησπέρα Sorge κι ευχαριστούμε για τα σχόλια (αυτό και στα προηγούμενα κείμενα)
Παίρνω τις ενστάσεις σου με τη σειρά:
α) Για μένα η ιδανική τριαδα στο 5 θα μοιαζε κάπως έτσι: στυλ Μπιρτς-Λασμε (ή Γκιστ)-Βουγιούκας (ή Stretch-5). Όταν λέω Μπιρτς στην πραγματικότητα εννοώ απλώς Βέσελι, δηλαδή κάποιον που να μπορεί να αμυνθεί τόσο στις αλλαγές στην περιφέρεια όσο και σε κάθε είδος ψηλό κοντά στο καλάθι. Για μένα αυτό ήταν ένα από τα πιο εμφανή προβλήματα του περσινού Παο αμυντικά: όταν ο έμπαινε ο Βουγιούκας, η άμυνα ήταν πολύ αργή. Όταν παρέμενε ο Γκιστ, η άμυνα καθιστούνταν πολύ ευάλωτη (Καβαλιάουσκας, Πλάις κλπ). Θα χρειαζόταν, θεωρώ, ένας παίκτης που να μπορεί να ανταποκριθεί ταυτόχρονα και στις δύο αυτές αμυντικές καταστάσεις. Αν 2ο 5αρι ήταν ο Λάσμε, ο οποίος μπορεί να σουτάρει, θα κρατούσα τον Βουγιούκα. Αν ήταν ο Γκιστ, θα έψαχνα για κάτι σαν strech-5 να αντικαταστήσει τον Βουγιούκα (το ελληνικό διαβατήριο του οποίου δεν αντικαθίσταται εύκολα). Προφανώς, αν το μπάτζετ ήταν μεγαλύτερο, ή αν ο Γκιστ έπαιρνε ελληνικό διαβατήριο, θα κρατούσα τον Γκιστ/Λασμε για τρίτο ψηλό, αλλάζοντας πολλά από τα παραπάνω δεδομένα.
(Χωρίς τον Βουγιούκα στο ρόστερ, σίγουρα θα κοιτούσα για ίχνη ποστ game από το 3αρι μου κι έναν ακόμα περιφερειακό, ενώ θα δοκίμαζα εκεί -μάταια ίσως- στην αρχή της χρονιάς και τον Καλάθη)
Τον Μακλίν τον σκεφτόμουν όσο γραφόταν το κείμενο, κυρίως γιατί δεν μπορούσα να αποφασίσω αν θα έδενε καλά με τον Καλάθη η ικανότητα του πρώτου να βάλει μπάλα σε παρκέ και να τελειώσει μετά από μία με δύο ντρίμπλες (νομίζω πως θα έδενε). Πάντα καταλήγω να φαντάζομαι αν θα’ ταν καθόλου διαφορετική επίθεση Παο αν τα εξοργιστικά mid-range που ενίοτε παίρνει ο Gist μετά από pnr αντικαθιστούνταν από έναν παίκτη με αυτήν τη ικανότητα. Σε κάθε περίπτωση, μπορώ να δω τον Μακλιν μόνο ως δεύτερο πεντάρι, θέση για την οποία θεωρώ πως είναι ιδανικός ο Γκιστ, τον οποίο βλέπω αποκλειστικά ως 5αρι αλλά δεν βλέπω με τίποτα ως βασικό 5αρι.
Σε όλα τα παραπάνω προσθέτω πως σίγουρα θα μου άρεσε να δοκιμάζεται περιστασιακά ένα σχήμα με Σινγκλετον (ή κάποιο αντίστοιχο αθλητικό stretch-4 που μπορεί υπό προϋποθέσεις να παίξει στο 5)-Θανάση/Μήτογλου-ποιοτικό 3αρι-αθλητικό wing-Καλάθη.
β) Ο Λοτζέσκι δεν αναφέρθηκε σχεδόν καθόλου γιατί θεωρώ πως για μια ομάδα με το budget του Παο είναι πολυτέλεια. Δεν αμφισβητώ την αγωνιστική του ποιότητα, αλλά όχι μόνο τραυματίζεται συχνότατα αλλά και κάθε επιστροφή του σχεδόν συμβαίνει πολύ μετά το προγραμματισμένο χρονοδιάγραμμα. Ο μόνος ρόλος που προσωπικά μπορώ να δω για τον Λοτζέσκι είναι αυτός που είχε ο Δημήτρης Παπανικολάου επί Ζοτς: στην άκρη του πάγκου, σηκώνεται όταν και αν.
Για τον Παπαπέτρου, όσο υπάρχει ο Θανάσης στο ρόστερ, δεν μπορώ να δω με ποιον τρόπο θα χωρέσει χωρίς να σημαίνει αυτόματα ποιοτική υποβάθμιση (και με αχρείαστα μεγάλο συμβόλαιο). Βεζένκοφ έχω να τον παρακολουθήσω χρόνια σοβαρά και προσωπικά δεν έχω γνώμη.
Όπως γράφτηκε και στο κείμενο, θεωρώ πως εδώ ο Παο πρέπει να πάρει παίκτη που σουτάρει καλά, δημιουργεί πρόθυμα, και έχει υψηλό iq.
(Κι όποτε φέρνω αυτήν την τριάδα χαρακτηριστικών στο μυαλό μου ξέρεις τι σκέφτομαι; Τι ακριβώς συνέβη στον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και κατά πόσο μπορεί (;) να πλησιάσει ακόμα τις τότε προσδοκίες;)
γ) Προσωπικά δεν μπορώ να δω θετικά καμιά περιφέρεια που έχει ταυτόχρονα James και Παππά. Θεωρώ ότι και οι δύο έχουν ένα κοινό, τεράστιο μειονέκτημα: δεν είναι προσαρμοστικοί πνευματικά. Μ’ αυτό εννοώ ότι, σύμφωνα με αυτά που βλέπω εγώ, το isolation δεν είναι απλά ο τρόπος που παίζουν, αλλά αποτελεί τον ορίζοντα της μπασκετικής τους σκέψης. Για να το πω λίγο σχηματικά: αν παίρνουν 5 isolation ανά παιχνίδι, συνήθως είμαι οκ με τα 3 κι εξοργίζομαι με τα υπόλοιπα 2. Ξέρεις γιατί; Γιατί σ’ αυτά τα δύο θα’ πρεπε απλά να είχαν πασάρει δίπλα τους και να συνεχίσουν να κινούνται, αλλά κανείς από τους δύο δεν μπορεί να καταλάβει πότε πρέπει να κάνει το ένα και πότε το άλλο –κυρίως επειδή η έννοια της πάσας υπάρχει στο μυαλό τους μ’ έναν πολύ διαδικαστικό τρόπο, όχι ως οργανικό κομμάτι της επίθεσης, αλλά απλά ως ο τρόπος που θα οδηγήσει την μπάλα στα χέρια τους, μετά αναλαμβάνει το ένστικτο.
Παρ’ όλα αυτά, σίγουρα κατανοώ τη χρησιμότητα ενός εκ των δύο στο ρόστερ δίπλα στον Καλάθη, αλλά, επειδή προσωπικά θα κρατούσα μόνο έναν, αυτός θα ήταν ο Παππάς.
Συμφωνώ απόλυτα, ωστόσο, στο ότι σε κάθε είδους δυναμική μεταξύ αυτών των τριών κομβικό ρόλο παίζει το back-up PG.
Περιφέρεια με Καλάθη-Σλούκα είναι υπέροχο fit και για μένα ποιοτικά εφάμιλλη των Ροντρίγκεζ-Ντε Κολο. Αν συνέβαινε, τηρουμένων των αναλογιών (το τονίζω και το επαναλαμβάνω όχι για σένα αλλά για όποιον τριτο τυχόν το διαβάσει: τηρουμένων των αναλογιών) θα μπορούσε να θυμίσει για τον Παναθηναϊκό το ΔΔ-Σαρας.
Πριν κλείσω, δυο νούμερα ακόμα για να σου δείξω γιατί δεν είμαι ικανοποιημένος από την επίθεση του Παο με τον Καλάθη στο παρκέ:
TRS% Παο με Καλάθη στο παρκέ: 47.9%. Αν μετρήσουμε αυτό το νούμερα με το αντίστοιχο TRS που είχε κάθε ομάδα συνολικά, θα ήταν 11ο, μόλις μια θέση πάνω από ΟΣΦΠ (47.3%)
Offensive Rating Παο με Καλάθη στο παρκέ: 98.8. Ξανά, αν μετρήσουμε αυτό το νούμερο με τα αντίστοιχα που είχε κάθε ομάδα συνολικά, θα ήταν 9ο (στατιστικά από overbasket, το οποίο δεν εμπιστεύομαι απόλυτα)
Ξαναλέω, όπως και στο κείμενο, ότι τα συγκεκριμένα νούμερα είναι πολύ θορυβώδη (garbage time μεσα κλπ) και τα χρησιμοποιώ σε κάθε περίπτωση απλώς ως ενδείξεις.
LikeLike
Λυπάμαι αλλά και πάλι διαφωνώ. Αρχίζοντας (κατά τη συνηθεια μου) από το τέλος:
α)Δεν μου λέει κάτι το off rating και το TRS του ΠΑΟ με Καλαθη στο παρκε. Οχι επειδη ειναι θορυβωδη τα νουμερα αλλα γιατι ως δεικτες δε χρησιμοποιουνται σωστα. Το Off Rating δεν πρεπει να συγκριθει με αλλες ομαδες αλλα με την ιδια ομαδα διχως Καλαθη. Οπως βλεπουμε, βελτιωνεται παρα το γεγονος πως ο Καλαθης θεωρειται προβλεψιμος. Αυτο πολυ απλα σημαινει πως προσθετει κατι στην επιθεση, δεν αφαιρει κατι απο αυτην. Και ειλικρινα, δεν καταλαβαινω γιατι θεωρειται υπευθυνος ο Καλαθης για την χαμηλη παραγωγικοτητα του ΠΑΟ και οχι οι συμπαικτες του ή ο Πασκουαλ. Αυτα τα λεω οχι για να κρύψω τα προβληματα του Νικ στην επιθεση αλλα κυριως για να δειξω πως ακομα και με συμπαικτες που πολλες φορες ηταν ασταθεις, απειθαρχοι, προβλεψιμοι σε μια ομαδα που πολλες φορες αδυνατουσε να τρεξει οπως επεβαλλε η στελεχωση της, ο Νικ καταφερνε να προσφερει αρκετα περισσοτερους ποντους απο οσους ετρωγε (το +/-). Και αν ειναι αποδοτικος τοσο μακρια απο το βελτιστο σημειο λειτουργιας, σημαινει πως κατι κατι πολυ σωστα στην επιθεση.
β)Ο Σλουκας θα ενα πολυ καλο fit για το Νικ αλλα ειναι πολυ ακριβος. Κατ’αντιστοιχεια ομως, υπαρχουν αρκετοι combo guards εκει εξω που μπορουν να τον πλαισιωσουν αποτελεσματικα (παιζοντας ειτε ως 1 οταν ο Νικ ειναι απων ειτε ως 2 οταν ειναι παρων). Απο τον Αντουαν Ντιο εως τον Πετρι Κοπονεν και απο τον Σκοτι Γουιλμπεκιν εως τον Αλεξ Ρενφρο, combo guards εκει εξω υπαρχουν, δε χρειαζεται να περιμενουμε το Σλουκα.
γ)Θα ειμαι ξεκαθαρος: Ειμαι εξαιρετικα αρνητικα προδιαθετημενος για τις μπασκετικες αποψεις οιουδηποτε επιχειρηματολογει υπερ του ΠΑΙΚΤΗ (το τονιζω) Παππα ως μελος των πρωταγωνιστων σε ομαδα με στοχο την κατακτηση της Ευρωλιγκας. Οχι τωρα αλλα απο την εποχη του 2016 οταν οσοι μιλουσαμε για τις αδυναμιες του Παππα κινδυνευαμε να λιθοβλιστουμε. Πολυ ανουσια τριπλα (ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ), ασταθες μακρινο σουτ (streacky), απουσια ομαδικου πνευματος (και εν μερει αυτογνωσιας και αλτρουισμου εντος γηπεδου) αφου οταν δεν παιζει λειτουργει ως βομβα, μετριοτατος εως κακος playmaker (κυριως λογω της χρονιας αδυναμιας του να δωσει πασα σε 1ο χρονο μετα το σκριν), μετριος facilitator, μετριος προς το καλος αμυντικος. Ειναι ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟ για μια ομαδα να στηριχθει σοβαρα στον Παππα αν θελει το f4. Και οχι, δεν πιστευω πως αν του δωσεις περισσοτερο χρονο θα αναγκστει να αλλαξει αγωνιστικο στιλ(ειχε πολλες ευκαιριες και στην 1η αφορμη, γυρναγε πισω στον γνωστο του εαυτο). Οι ομαδες f4 δεν μπορουν να εχουν τετοιους παικτες για πρωταγωνιστες, μονο ως παικτες ειδικων αποστολων και ειδικων ρολων μπορουν να τους ενταξουν σε ενα λειτουργικο ροστερ. Ο,τιδηποτε αλλο ειναι απλα ΛΑΘΟΣ. Νομιζω τα παραπανω κανουν ξεκαθαρο και τον ποιο θα σουταρα σε ενδεχομενο διλημμα μεταξυ Παππα και Τζειμς.
Απλα για την ιστορια, για τον ΑΝΘΡΩΠΟ Παππα εχω ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ σεβασμο (παροτι διαφωνω σε αρκετα απο τις θεσεις του), γιατι εχει πει πολλες αληθειες και εχει νοιαστει για κοσμο που δε νοιαζεται αλλος κανεις.
δ)Βρισκομαστε στα τελη του τριτου αγωνα του 2009 στη σειρα τελικων ΟΣΦΠ ΠΑΟ. Ο ΠΑΟ εχει την επιθεση, υπολειπεται 5 ποντων (71-66) του γηπεδουχου ΟΣΦΠ και εχουμε 16 δευτερολεπτα. Προφανως ο ΟΣΦΠ που δεν ειναι ομαδα της σειρας περιμενει τριποντο και εχει προετοιμασει την αμυνα του αντιστοιχα. Ο Λιθουανος αναμενοντας κατι τετοιο, σπαει ΚΑΘΕ συστημα και σουταρει απο τα 10 μετρα για να ειναι ελευθερος. Ευστοχει και ακολουθει αποθεωση της μπασκετικης του ευφυιας.
Fast forward 9 ετη μετα: Σειρα play off μεταξυ Παναθηναικου και Ρεαλ Μαδριτης. Ο ΠΑΟ αντεπιτιθεται στον γ αγωνα της Μαδριτης και ο Τζειμς οταν βλεπει πως δεν υπαρχει χωρος, αποφασιζει να σουταρει απο τα 8.5 μετρα για να ειναι ελευθερος. Ευστοχει και ακολουθει καταδικασμος της ατιθασης φυσης του.
ΑΠλα πλεον επειδη δεν εχουμε πλαισιωσει με καταλληλους συμπαικτες αυτο το ΙΙμο γκαρντ, τους καταδικαζουμε στην μπασκετικη κολαση ενω παρομοιους παικτες τους ανυψωναμε στον μπασκετικο παραδεισο. Η κολαση ή ο Παραδεισος ειναι οι αλλοι, ακομα και στο μπασκετ (Για να δικαιωσουμε και το Σατρ).
Νομιζω το αν ο Τζειμς αποτελει ευχη ή καταρα εξαρταται σε μεγαλο βαθμο απο το πως βλεπεις το ιδιο το αθλημα. Αν αγαπας να βλεπεις μια επιθεση οπου σημαντικοτερο ρολο παιζουν οι θεσεις των παικτων, η σωστη κυκλοφορια της μπαλας, η υπομονη, τοτε ο Τζειμς ειναι καταρα, Αν σου αρεσει το 1 vs 1, πιστευεις στην επιθεση κατα κυματα οπου η ασυνειδητη φυση του ταλεντου υπερνικα της συνειδητης πνευματικης πειθαρχιας (αυτο το 1s μπορει να ειναι αρκετο) , τοτε ο Τζειμς ειναι ευχη. Για μενα τα πραγματα ειναι πολυ πιο απλα: Εχω πληρη συνειδηση πως ο ΠΑΟ δεν εχει τον προυπολογισμο 20 μυριων που του επιτρεπει να επανδρωσει με αρκετο ταλεντο την ομαδα του για να υπερνικησει αλλες ομαδες, πιο εμπειρες και πιο ακριβες στο σετ παιχνιδι οπως η ΤΣΣΚΑ, η Φενερ κοκ (αν παω να παιξω σετ παιχνιδι με περιφερεια Λασμε Γκιστ Ιαν απεναντι σε Λοβερν Μελι Βεσελι, θα με φανε αμασητο). Μονη μου ελπιδα ειναι ο δρομος της Μακαμπι του 2014 ή και του ΟΣΦΠ το 2013: Ανταρτοπολεμος μεχρι εσχατων. Πονταροντας στο διδυμο καθαροαιμων (ενα λευκο και ενα μαυρο), πας σε μια 12δα με ιδιο κορμο σε σχεση με περσυ, με πατημενο το γκαζι και αθλητικη 12δα. Εχεις ομοιογενεια (που σε κανει ακομα ταχυτερο), βγαζεις αυτοματισμους οταν σε κλεινουν, χτυπας ανελεητα στο 1 εναντιον 1, που φετος εχεις προετοιμαει καλυτερα. Αυτος ο τροπος παιχνιδιου εχει ξεκαθαρο πλεονεκτημα σε αγωνες knock out. Αν περασεις στο f4, εισαι κατ’εμε το 1ο φαβορι.
Για την ιστορια και μονο, εχω δηλωσει απο τις 19/6 στο doubleteam πως αυτο ΔΕ θα γινει στο φετινο Παναθηναικο και αντιθετως θα δουμε μια ομαδα με την οποια ο Καταλανος θα αποπειραθει να παιξει καλυτερα το μπασκετ των αρχικων 2/3 της φετινης χρονιας (και πιθανοτατα θα καταληξουμε με ταβανι τη συμμετοχη στο f4 για να δωσουμε αξια στους υπολοιπους) γιατι ως γνωστον insanity is the doing the same thing over and over again and expecting different results…
ε)Το αν θα μεινει για μενα ο Λοτζεσκι εξαρταται καθαρα απο τα λεφτα που θα ζητησει. Παντως εναν σουτερ με 40%+ στο τριποντο, ικανο Playmaker και με 2 εμπειριες τελικων, οσο ειναι υγιης, δεν τον αφηνεις ως 12ο παικτη στον παγκο. Οχι οταν εχεις προυπολογισμο 12 μυρια και οι συμπαικτες του ειναι…ο ΔΕΝμον, το ξωτικο απο τη Βαλτικη και ο cool Ian.
στ)ΓΙα μενα, η υπομονη με τον Γκιστ τελειωσε. Καθε φορα στα κρισιμα εξαφανιζεται, κυριαρχα λογω πνευματικης ανεπαρκειας. Παραμενει στην ομαδα και θα συνθεσει με τον Ιαν και τον Λασμε μια frontline που πολυ φοβαμαι πως παικτες ΣΑΝ τον Λεσσορτ (οχι ως Λεσσορτ) θα τους καταπιει αμασητους στο τελος της χρονιας.
Ο Μακλιν, ΠΡΙΝ κλεισει στην Λοκο, ηταν μια πολυ καλη λυση σε αυτο που πιστευω θα ηθελε να εχει ως 12δα ο Πασκουαλ, δλδ μια 12δα τυπου Νικ Κοπονεν/Βεστερμαν/Ντιο Παππας Λεκα Δενμον Λοτζο Ναναλυ/Ραιτ (ο πρωην της Βαβεργης) Θανασονκουμπο Βεζενκοφ Τιγι/Μπαρτελ(της Μπαγερν) Μακλιν Γκιστ Ιαν. Προτιμησαμε τον εξισου καλο απο μεση αποσταση Λασμε αλλα αρκετα ελαφρυτερο.
LikeLike
Έθιξες πολλά θέματα, θα προσπαθήσω να απαντήσω στα περισσότερα:
α) Γιατί να μην συγκριθεί το OffRtg του Καλάθη με τα αντίστοιχα άλλων ομάδων; Πως θα μπορέσεις να αξιολογήσεις το νούμερο, να ξέρεις αν σε ικανοποιεί ή όχι, αν δεν το συγκρίνεις; Πως θα ξέρεις που στέκεται η επίθεση του Παο αν δεν δεις που στέκεται η επίθεση των υπολοίπων; Γιατί θεωρείς πιο σημαντικό το τι κάνει ο Παο με/χωρίς Καλάθη από το τι κάνει με Καλάθη και συγκριτικά με την επίθεση των υπόλοιπων ομάδων; Θα μπορούσα ίσως σε ένα βαθμό να το δεχτώ μόνο αν μιλάμε αυστηρά για τα παιχνίδια απέναντι σε Τσκα, Φενερ, Ρεαλ, ΟΣφπ κλπ –αλλά ακόμα και τότε, αν δεις φετινά αποτελέσματα Πάο με όλους αυτούς, εύκολα καταλαβαίνεις ότι τα συγκεκριμένα νούμερα δεν θα ευνοούν τον Καλάθη. Θεωρώ δεδομένο και αυτονόητο πως η επίθεση του Παο θα είναι βελτιωμένη με Καλάθη στο παρκέ –η ερώτηση για μένα είναι αν είναι τόσο βελτιωμένη ώστε να μπορεί να ανταγωνίζεται όσους στοχεύουν F4 (η φετινή χρονιά μας έδωσε ένα ηχηρό όχι σε αυτήν την ερώτηση).
Αλλά όλα αυτά, αν τσεκάρεις την αρχή του κειμένου, δεν παρουσιάστηκαν ποτέ ως επιχειρήματα κατά του Καλάθη –ήταν απλά η αρχή ενός συλλογισμού ο οποίος κατέληξε σε ένα από τα συμπεράσματα: μερικοί παίκτες απλοποιούν, ο Καλάθης περιπλέκει. Και μ’ αυτό, προφανώς, δεν εννοώ ότι δεν είναι καλός παίκτης. Το αντίθετο: παίρνω ως δεδομένο ότι είναι φανταστικός playmaker, αλλά για να πάρει μια ομάδα το μέγιστο από τις ικανότητες του θα πρέπει να εκπληρώσει πολλές προϋποθέσεις (στελέχωση, αγωνιστική κατεύθυνση). Γι’ αυτό ακριβώς αναφέρεται στο κείμενο πως η παρουσία Καλάθη συνεπάγεται πως η ομάδα του ψάχνει περισσότερο για συμβατότητα παρά για καθεαυτή ποιότητα.
Οπότε, νομίζω, εδώ συμφωνούμε, κάτι που θα γίνει πιο φανερό αν αναδιατυπώσω: όταν γράφω ότι δεν είμαι ικανοποιημένος από την επίθεση Παο με Καλάθη στο παρκέ, δεν εννοώ ότι δεν είμαι ικανοποιημένος από τον ίδιο τον Καλάθη, αλλά πολύ περισσότερο από στελέχωση/αγωνιστική κατεύθυνση συνολικά του Παναθηναϊκού.
β) Συμφωνώ.
γ) Συμφωνώ σε όλα και υπογραμμίζω αυτό:
“Οι ομαδες f4 δεν μπορουν να εχουν τετοιους παικτες για πρωταγωνιστες, μονο ως παικτες ειδικων αποστολων και ειδικων ρολων μπορουν να τους ενταξουν σε ενα λειτουργικο ροστερ.”
Η περιφέρεια που εγώ προτείνω μοιάζει ως εξής:
Καλάθης
Combo-Guard
Back-up PG
Παππάς
Αθλητικός wing που καλύπτει 2-3
Ποιοτικό 3αρι
Θανάσης
Σε αυτήν την περιφέρεια θεωρώ ότι ο Παππάς δεν έχει κάτι περισσότερο από το ρόλο του Ντίξον στη Φενέρ. Βεβαία, εδώ υπάρχει κι άλλη βασική ερώτηση που αναδεικνύεται από όσα λες γιαυτόν: μπορεί ο Παππάς να είναι μέλος ενός λειτουργικού ρόστερ χωρίς να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο; Δέχομαι απόλυτα ως απάντηση το όχι, αλλά, αν αυτό ειπωθεί, περιμένω αυτόματα πρόταση με ποιον Έλληνα θα τον αντικαταστήσει, είτε στη συγκεκριμένη θέση είτε ευρύτερα στο ρόστερ.
(Όλα αυτά ήταν στο μυαλό μου πριν δω τα ποσά που ζητάει/έχει απορρίψει)
δ) Ειδικά αυτό το τμήμα του σχολίου σου είναι ένας από τους λόγους που υπάρχει αυτό το σάιτ: για να διαφωνούμε με τον τρόπο που το κάνεις εδώ.
Επίτρεψε μου, λοιπόν, να συνεχίσω τη διαφωνίας μας:
Συμφωνώ στο ότι υπάρχει προκατάλειψη κάθε είδους στον τρόπο που κρίνουμε εκ των υστέρων αποφάσεις παικτών, αλλά δεν θεωρώ πως εδώ είναι αυτός ο κυρίαρχος λόγος για τη διαφορά στον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι δύο φάσεις. Το σουτ του Σαρας, σίγουρα για μένα και ίσως και πολλούς ακόμα, είναι μια στιγμή ιδιοφυϊας. Αρχικά, πριν βάλει την μπάλα στον Μπατίστ, μοιάζει να μην βρίσκει πάσα (ψάχνοντας αποτυχημένα τον ΔΔ που λανθασμένα ξεκινάει την κίνηση του χωρίς να έχει δεχτεί το screen) και αρχίζει να πλησιάζει απειλητικά τα 5”. Κι από αυτήν τη στιγμή στατικότητας (ή αναποτελεσματικής κίνησης των υπολοίπων) ξαφνικά τα πάντα γίνονται αστραπιαία: δίνει την μπάλα στον Μπατίστ, την παίρνει πίσω, κάνει μια ντρίμπλα, σουτάρει.
Κάθε μία από αυτές τις κινήσεις είναι μοναδική επειδή συμβαίνει μόνο μία φορά –η όλη φάση ξεδιπλώνεται ως αλληλουχία στιγμών οι οποίες συμβαίνουν τόσο γρήγορα που είναι αδύνατον να προβλέψεις ποια θα είναι η κατάληξη. Πριν κάνει την επαναφορά απομένουν 16”. Τη στιγμή που η μπάλα φεύγει από τα χέρια του μετά το σουτ απομένουν 13.8” –και μέσα σε αυτά τα 2.2” ο Σάρας έχει προλάβει να βάλει την μπάλα μέσα, να την πάρει πίσω, να κάνει μια ντρίμπλα και να σουτάρει. Εδώ κρύβεται για μένα η ιδιοφυϊα: στον τρόπο δηλαδή που χώρεσε τόσα πολλά, τόσο πετυχημένα, σε τόσο μικρό χώρο, με τόσο λίγο χρόνο .
Πως μπορώ τώρα να δω το τρίποντο του Τζέιμς ως ισοδύναμο της παραπάνω στιγμής; Δεν μπορώ επειδή δεν είναι. Ο Τζέιμς παίρνει την μπάλα στα 18″ και σουτάρει στα 8″ –στο μεταξύ, έχουν περάσει 10″ χωρίς να αλλάξει πάσα, 10″ απόλυτα προβλέψιμα, 10″ που όλοι ξέρουμε ακριβώς τι θα κάνει κι απλά περιμένουμε το πως και το πότε. Η γοητεία της φάσης του Σάρας κρύβεται στην αδυνατότητα πρόβλεψης κάθε επόμενης κίνησης (και η ιδιοφυϊα του ίδιου του Σάρας στο πως διαχειρίζεται και επιβάλλει αυτήν την αδυνατότητα)–αντίστοιχα, η μονοτονία της φάσης Τζέιμς είναι ακριβώς η απόλυτη προβλεψιμότητα της.
Η φάση του Σάρας, λοιπόν, μοιάζει κάπως έτσι: Α (επαναφορά σε Μπατίστ)+Β (παίρνει την μπάλα πίσω)+Γ (μία ντρίμπλα)=Δ (εύστοχο σουτ). Η φάση του Τζέιμς κάπως έτσι: Α (ντρίμπλα)+Α (ντρίμπλα)+Α (ντριμπλα)+ Α (ντρίμπλα)=Β (σουτ). Αν παίζαμε πιάνο, το πρώτο θα’ ταν κάτι σαν σύνθεση και το δεύτερο ο επαναληπτικός ήχος του ίδιου πλήκτρου, ακόμα κι αν σε αμφότερες τις περιπτώσεις η τελευταία νότα (εύστοχο σουτ) παραμένει κοινή. Το αποτέλεσμά τους είναι ακριβώς το ίδιο: ένα εκτός λογικής σουτ σε μια απέλπιδα προσπάθεια ανατροπής –αλλά όλα τα υπόλοιπα πολύ διαφορετικά.
Έχοντας πει αυτά, και συμφωνόντας πως αυτή η συζήτηση πάντα περιλαμβάνει ευρύτερες απόψεις/γούστα σχετικά με το τι προτιμάει κανείς, να προσθέσω ότι δεν έχω τόσο πρόβλημα με τον Τζέιμς όσο με τη συνύπαρξή του με τον Καλάθη. Θεωρώ ότι σε αυτό το δίδυμο οι δυο τους πρέπει να κάνουν τόσους συμβιβασμούς που υπερβαίνουν τα δυνητικά οφέλη. Καταλαβαίνω πόσο υπέροχη μπορεί να μοιάζει μια εικόνα με τους δυο τους στο backcourt και το πόδι κολλημένο στο τόυρμπο, ειδικά αν υπάρχει αρκετό 3&D δίπλα τους, αλλά θεωρώ ότι είναι κάτι που θα ακούγεται πάντα καλύτερο ως ιδέα παρά ως εφαρμογή/πράξη.
Όταν εξετάζουμε δύο παίκτες οφείλουμε να συνοπολογίσουμε όχι μόνο τον τρόπο που τα χαρακτηριστικά τους μπορούν να συνδυαστούν, αλλά και τα διάφορα πεδία και επίπεδα στα οποία ο ένας ανταγωνίζεται τον άλλον. Θεωρώ ότι μεταξύ τους υπάρχει ένας τέτοιος θεμελιώδης ανταγωνισμός (θα το αναπτύξω κάποια στιγμή, ειδικά αν παραμείνει).
Όσο διαβάζω για το παράδειγμα του Οσφπ το ’13 και της Μακάμπι το ’14 είμαι σχεδόν έτοιμος να συμφωνήσω, αλλά μια φωνή από μέσα μου αρχίζει και ψιθιρίζει: Ζαλγκίρις.
Θεωρώ ότι, ειδικά το φετινό καλοκαίρι, κάθε ομάδα που βρίσκεται σε αναζήτηση αγωνιστικής ταυτότητας (Παο, Εφες, Μπάρτσα, Αρμάνι) οφείλει να κοιτάξει προσεκτικά τους Λιθουανούς και να αναρωτηθεί: τι ακριβώς συνέβη εδώ; Έχουμε να κάνουμε, από κάθε άποψη, με μια εξαιρετικά σπάνια εξαίρεση; Είναι όλα δημιούργηκα του Σάρας; Του φιλικού και όχι τόσο απαιτητικού περιβάλλοντος της ομάδας; Ή είναι κάτι που μπορούμε, με κάποιον τρόπο, να μιμηθούμε;
Δεν εννοώ, βέβαια, να ακολουθήσει κάθε ομάδα την αργή και συχνά δαιδαλώδη ανάπτυξη των σετ της Ζαλγκίρις στο 5vs5, ούτε εννοώ ότι ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να πάρει το πόδι από το γκάζι –λέω απλά ότι η Ζαλγκίρις έδειξε ότι δεν χρειάζεται απαραίτητα τεράστιο μπάτζετ για να φτιάξεις μια μηχανή που λειτουργεί στο 5vs5. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να τρέξει και χωρίς τον Τζέιμς, αλλά με τον Τζέιμς και τον Καλάθη ταυτόχρονα στην 5αδα δεν θα’ ναι ποτέ αποτελεσματικός στο 5vs5.
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο Πασκούαλ, έχοντας συμπληρώσει ήδη σχεδόν δυο χρόνια στην ομάδα, έχοντας ανανεώσει έναν από τους καλύτερους play-maker της ηπέιρου, δεν μπορεί να φτιάξει μια ομάδα επιπέδου F4 πηγαίνοντας σε μια διαφορετική -πιο safe, για μένα- κατεύθυνση από αυτή που συνεπάγεται η παρουσία του Τζέιμς.
ε) Ο μόνος λόγος που ο Λοτζέσκι για μένα υπάρχει μόνο ως 12ος παίκτης είναι ότι δεν μπορώ να τον εμπιστευτώ. Δεν ξέρω πότε θα τραυματιστεί, πόσο θα λείψει, σε τι κατάσταση θα γυρίσει. Θεωρώ ότι πλέον, με ιατρικά δεδομένα τόσων χρόνων, είναι παράλογο να ξεκινήσεις χρονιά με τον Λοτζέσκι να κατέχει θέση στο βασικό ροτέισον.
LikeLike