Σημειώσεις Στελέχωσης: Παναθηναϊκός

Σκέψεις και σχόλια για τις καλοκαιρινές προσθαφαιρέσεις στο πράσινο roster.

Τι ακριβώς αναζητούσε ο Παναθηναϊκός από τις φετινές μεταγραφές του; Υπήρχε ένας ξεκάθαρα διατυπωμένος στόχος, ένα γενικότερο πλαίσιο που θα καθόριζε λίγο-πολύ την κάθε επιλογή; Έψαχνε απλώς την αντικατάσταση όσων θα αποχωρούσαν, με την προϋπόθεση πως ο Καλάθης δεν θα ήταν μέσα σε αυτούς; Ή είχε αναγνωρίσει συγκεκριμένα προβλήματα στην περσινή του στελέχωση τα οποία θα είχε την ευκαιρία να διορθώσει το φετινό καλοκαίρι;

Θεωρούμε πως τα βασικά προβλήματα του περσινού Παναθηναϊκού ήταν δύο:

1) Η έλλειψη πρόθυμων δημιουργών πίσω και δίπλα από τον Καλάθη. Ο Παναθηναϊκός, παρά το ότι ο Καλάθης έκανε δημιουργικά all-time σεζόν, τελείωσε τη χρονιά 11ος σε ασίστ ανά παιχνίδι και 13ος σε ασίστ ανά 100 κατοχές. Αν είχαμε διαθέσιμους πιο προηγμένους δείκτες, όπως ασίστ ανά επιχειρούμενο σουτ ή πάσες ανά κατοχή, πιθανότατα η θέση του θα ήταν ακόμα χαμηλότερη.

Πρόκειται, πλέον, για πρόβλημα διαχρονικό το οποίο ο Παναθηναϊκός κάθε χρόνο αρνείται να αναγνωρίσει και κάθε χρόνο το βρίσκει μπροστά του.

Παρακάτω ένα απόσπασμα από κείμενο του 2016 το οποίο περιγράφει την εικόνα του Παναθηναϊκού χωρίς τον Διαμαντίδη στο παρκέ στη μετά-Ζοτς εποχή:

Για μια ομάδα που την τελευταία δεκαετία είχε στο point μερικούς από τους καλύτερους playmakers και δημιουργούς που έχει δει αυτή η ήπειρος, όσο κι αν τα τελευταία χρόνια βρίσκεται μονίμως σε αναζήτηση ταυτότητας, είναι ενάντια στο dna της να αφήσει τη θέση τόσο γυμνή, ακόμα κι αν εκεί βρίσκεται ο ηγέτης και πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης της –ένα μόνο καθαρό PG σε μια ομάδα απλώς δεν είναι αρκετό (δεν αναφέρουμε καν την περίπτωση κάποιου τραυματισμού).

Η εικόνα του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια με το Διαμαντίδη στον πάγκο, για τα λίγα λεπτά που αυτό συνέβαινε, είναι κάθε φορά εικόνα πανικού και προχειρότητας, με κλεψίματα πίσω ή κοντά στο κέντρο, στατικές επιθέσεις, κόρνες χρονομέτρων ή σκοτωμένα isolation που η συχνότερή τους κατάληξη ήταν προϋποθέσεις αιφνιδιασμού της αντίπαλης ομάδας.

Πόσο επίκαιρα ακούγονται όλα αυτά αν αντικαταστήσουμε το όνομα του Διαμαντίδη μ’ αυτό του Καλάθη;

2) Σταθερή και αξιόπιστη απειλή από το τρίποντο, και ειδικά από την περιφερειακή του γραμμή. Κατά την περσινή χρονιά, οι περιφερειακοί του Παναθηναϊκού που σούταραν καλά δεν έπαιζαν πολύ (Denmon, Lojeski, Lekavicius) κι αυτοί που συνήθως έπαιζαν πολύ δεν σούταραν καλά (Καλάθης, James, Rivers, Παππάς). Ο Παναθηναϊκός τελείωσε τη σεζόν 12ος σε ποσοστό από το τρίποντο —κι εύκολα μπορεί κανείς να υποθέσει που θα βρισκόταν χωρίς το εξωπραγματικό 45% του Singleton.

Και τα δύο αυτά στοιχεία, εναλλακτικές πηγές δημιουργίας και καλό τρίποντο, ήταν κομβικά για τον περσινό Παναθηναϊκό και θα είναι εξίσου και για τον φετινό, ειδικά από τη στιγμή που, βάσει στελέχωσης, δεν δείχνει πως θα ψάξει τον αιφνιδιασμό περισσότερο απ’ ότι το έκανε πέρσι.

Με βάση τα παραπάνω, πάμε να ρίξουμε μια ματιά στις επιμέρους κινήσεις.

Μας άρεσε:

• Η παραμονή Καλάθη

Έχουμε εξαντλήσει το θέμα εδώ. Ας επαναλάβουμε μόνο το εξής:

Κάθε ρόστερ στο οποίο περιλαμβάνεται ο Καλάθης, ειδικά αν αποτελεί τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη του, κρίνεται πρώτα και κύρια από μία ερώτηση: πως μπορούν οι υπόλοιποι να καλύψουν και να υπερβούν τη συγκεκριμένη αδυναμία [στο σουτ]; Κάθε προπονητής που κοουτσάρει τον Καλάθη, ειδικά αν αποτελεί τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη του, κρίνεται πρώτα και κύρια από μία ερώτηση: πως μπορεί να καλύψει και να υπερβεί τη συγκεκριμένη αδυναμία;

• Η επιστροφή Παπαγιάννη

Αν γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι ο Παπαγιάννης θα πήγαινε σε μια από τις πιο δυσλειτουργικές ομάδες του ΝΒΑ, με πολλές πρόσφατες αποτυχίες στην ανάπτυξη νεαρών παικτών, βρίσκοντας γύρω του μια γεμάτη και αναχρονιστική frontline κι έχοντας την πίεση του παίκτη που επιλέχθηκε απροσδόκητα στη λοταρία —τότε θα υποστηρίζαμε εξ αρχής πως καλύτερα να μην είχε πάει καθόλου. Ακόμα όμως κι αν στην Αμερική, αντί να εξελιχθεί αγωνιστικά, έκανε μάλλον βήματα προς τα πίσω, ο Παπαγιάννης παραμένει ένα πολύ μεγάλο project για τα ελληνικά και ευρωπαϊκά δεδομένα.

Είναι ακόμα μόλις 21 ετών. Η δύναμη του κορμού του τον καθιστά ήδη ικανό να απορροφά επαφές ακόμα και απέναντι σε καλογυμνασμένα 5αρια (έχοντας την προοπτική κάποτε να κυριαρχήσει στο συγκεκριμένο κομμάτι). Μπορεί να διαβάζει καταστάσεις, να ακολουθεί φάσεις, και να προσαρμόζει τη θέση του στη ρακέτα ανάλογα το που βρίσκεται η μπάλα. Μπορεί να κυριαρχήσει στα ριμπάουντ, αμυντικά κι επιθετικά. Για το ύψος και το μέγεθός του τρέχει ικανοποιητικά το γήπεδο. Έχει αφήσει κάποια ελπιδοφόρα σημάδια για το σουτ του από μέση απόσταση. Μπορεί να τελειώσει φάσεις με δεξί hook. Θέλουμε να δούμε τον Pascual, ελεγχόμενα στην αρχή και υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, να του δίνει την μπάλα στο post και να τον δοκιμάζει από εκεί ως δημιουργό.

Πέρα από το δεξί hook, στην αποτελεσματικότητα του οποίου έχει αδικαιολόγητα επαναπαυτεί, δεν μπορεί να τελειώσει με κανέναν άλλον τρόπο. Το αριστερό του χέρι, από κάθε άποψη, είναι τρομερά αδούλευτο. Η πλευρική του ταχύτητα θα τον καταστήσει στόχο σε κάθε pick-n-roll όταν θα βρίσκεται στο παρκέ. Υπάρχουν στιγμές που χάνει τη συγκέντρωσή του και βγαίνει πνευματικά εκτός παιχνιδιού.

Πιθανότατα, ειδικά στην Euroleague, θα ξεκινήσει τη σεζόν λίγο πιο πίσω στο rotation και σταδιακά ο Pascual θα προσπαθήσει να τον εντάξει σε αυτό. Αν αυτό συμβεί πετυχημένα, αν ο Παπαγιάννης κλείσει τη χρονιά έχοντας πάρει ή πλησιάσει τον ρόλο του δεύτερου center, έχοντας δείξει πως διατηρεί τα πλεονεκτήματα του κι έχει δουλέψει κάποιες από τις αδυναμία\ες του, θα πρόκειται για τεράστια επιτυχία, τόσο του συλλόγου και του προπονητή όσο βέβαια και του ίδιου του παίκτη. Να είμαστε σαφείς: ολόκληρος ο οργανισμός του Παναθηναϊκού οφείλει να αντιμετωπίσει τον Παπαγιάννη ως project κομβικό για το μέλλον.

• Η πληρότητα στο 5

Ο Παναθηναϊκός πέρσι για το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν εναπόθεσε στον Gist ένα τρομερά μεγάλο φορτίο στο 5, δίνοντας του περιστασιακά ανάσες με τον Βουγιούκα (ο οποίος βέβαια μπορεί να πατήσει παρκέ μόνο κάτω από δεδομένες συνθήκες) και τον Singleton (ο οποίος θεωρούμε πως θα έπρεπε να έχει πάρει περισσότερο χρόνο στο 5).

Φέτος, δίπλα στους Gist-Βουγιούκα προσέθεσε τους Lasme-Παπαγιάννη, έναν αξιόπιστο βετεράνο κι ένα project μεγάλης εμβέλειας, αμφότεροι εκ των οποίων γνωρίζουν το ΟΑΚΑ. Δεν είμαστε ακόμα βέβαιοι πως χρειαζόταν οι Lasme-Gist στο ίδιο ρόστερ, αλλά η προσθήκη του Παπαγιάννη, ακόμα κι αν δεν λάβει άμεσα θέση στο rotation, διορθώνει αυτή τη δυνητική ανορθογραφία (χωρίς να προσθέτει στον ίδιο πίεση για να αποδώσει άμεσα). Χωρίς αμφιβολία, το 5 είναι η θέση με τη μεγαλύτερη ποιοτική αναβάθμιση συγκριτικά με το περσινό ρόστερ.

(Κάτι που δεν θέλουμε να δούμε σε καμία περίπτωση: τον Gist να κατεβαίνει στο 4.)

• Ο χώρος για τον Μήτογλου

Γράφαμε στις αρχές Ιουλίου:

Σε κάθε περίπτωση, είτε με τον Singleton είτε με κάποιον άλλον, θεωρούμε πως ο Μήτογλου πρέπει να πάρει την ευκαιρία ως δεύτερο 4άρι.

Ο Μήτογλου απ’ ότι φαίνεται παίρνει αυτήν την ευκαιρία και η μετάβασή του από την ουρά του περσινού rotation στον φετινό του ρόλο ως back-up PF είναι πιθανότατα η πιο ομαλή -και ελπιδοφόρα- αντίστοιχη διαδρομή που έχει κάνει νεαρός Έλληνας του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια.

Συγκριτικά με την περσινή χρονιά, είναι πλέον φανερή η διαφορά στο κορμί κι ειδικά στον κορμό του, αλλά -για τον προσεκτικό παρατηρητή- ήταν ευδιάκριτη ήδη από τα μέσα της περασμένης σεζόν. Έχει βελτιώσει την πλευρική και συνολική του ταχύτητα, ελέγχει πλέον πολύ καλύτερα το σώμα του, κι έχει καλή αντίληψη σχετικά με το πότε πρέπει να κινείται προς τη ρακέτα και πότε να τραβηχτεί στο τρίποντο για να στρετσάρει το γήπεδο.

Το σουτ είναι το μεγάλο του όπλο, αλλά θεωρούμε πως το release του επιδέχεται βελτίωσης, τόσο ως προς την ταχύτητα που απελευθερώνει την μπάλα όσο και ως προς το ύψος από το οποίο το κάνει. Έχει καλό touch κοντά στο καλάθι, αλλά κι εδώ υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Στα λίγα λεπτά που πήρε κατά την περσινή χρονιά υπήρχαν μερικά πολύ θετικά δείγματα —η εικόνα του να επιτίθεται σ’ ένα close-out σ’ ένα περσινό παιχνίδι με τον Ολυμπιακό με το αριστερό του χέρι και να πηγαίνει μέχρι το lay-up θύμισε Κώστα Τσαρτσαρή (δεν τους συγκρίνουμε, λέμε: θύμισε). Πολύ θετικό επίσης το ότι ξέρει τι θα κάνει με την μπάλα πριν ακόμα την πάρει, κάτι που συνήθως αποτελεί ένδειξη υψηλού μπασκετικού IQ.

Τον πιστεύουμε και περιμένουμε να αρπάξει την ευκαιρία. Είναι ακόμα πολύ νωρίς, αλλά και μόνο η σκέψη μιας μελλοντικής front-line με Παπαγιάννη-Μήτογλου είναι λόγος να παρακολουθήσει κανείς τον φετινό Παναθηναϊκό πολύ προσεκτικά.

• Ο DeShaun Thomas

Ιδανικά, και δεδομένης της τεράστιας έλλειψης σε πρόθυμους δημιουργούς και στο φετινό ρόστερ, εδώ θα θέλαμε κάποιον που μπορεί να βάλει την μπάλα στο παρκέ και να δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του, αλλά αυτοί οι παίκτες είτε κοστίζουν πάρα πολύ είτε αποτελούν ρίσκα. Λαμβάνοντας υπόψη την απροθυμία του Pascual να πάρει παίκτη που δεν έχει δοκιμαστεί στην Ευρώπη, οι διαθέσιμες επιλογές δεν ήταν πολλές.

Ανάμεσα σε αυτές, ο Thomas ήταν πιθανότατα μία από τις καλύτερες. Μας αρέσει ότι σουτάρει καλά και πολύ. Μας αρέσει που μπορεί να σουτάρει βγαίνοντας από τα σκριν. Μας αρέσει η δύναμη του κορμού του. Μας αρέσει που μπορεί να ποστάρει, ειδικά αν έχει miss-match και μπορεί να πάρει την μπάλα από τη δεξιά πλευρά για να τελειώσει με το αριστερό. Μας αρέσει που μπορεί να τελειώσει φάσεις από μέση απόσταση (αρκεί να μην το κάνει συχνά). Μας αρέσει που μπορεί να κατέβει στο 3 και θα θέλαμε να τον δούμε εκεί με τον Μήτογλου στο 4. Δεν μας ενθουσιάζει ο συνδυασμός του ούτε με τον Lasme ούτε με τον Gist στο 4-5, αλλά μας αρέσουν σίγουρα τα δίδυμα που θα φτιάξει με Παπαπέτρου/Θανάση στο 3-4.

Δεν θα κυριαρχήσει στα ριμπάουντ όπως το έκανε ο Singleton και σε καμιά περίπτωση δεν είναι τόσο αποτελεσματικός στις αλλαγές όσο ο προκάτοχός του, αλλά η υπεροπλία στο 5, αφενός, και τα πολλά λεπτά που ο Παναθηναϊκός θα περνάει στο 3 είτε με τον Θανάση είτε με τον Παπαπέτρου, ενδεχομένως να απορροφήσουν σε ένα βαθμό αυτές τις αδυναμίες. Θεωρούμε ότι βάσει του τρόπου που έχει στελεχωθεί το υπόλοιπο ρόστερ,  τουλάχιστον από το 5 μέχρι το 3, ο Thomas αποτελεί πολύ καλό fit.

• Η πολυμορφικότητα που προσφέρουν οι forwards
  

Τουλάχιστον υπό προϋποθέσεις, κάθε ένας από τους Μήτογλου, Thomas, Θανάση, Παπαπέτρου, Lojeski μπορεί να αγωνιστεί σε παραπάνω από μία θέση. Θα μας άρεσε να δούμε σχήματα με τρεις από αυτούς ταυτόχρονα στην πεντάδα.

Δεν μας άρεσε:

• Η έλλειψη πρόθυμων δημιουργών

Οι guards στο υπάρχον ρόστερ: Καλάθης, Langford, Παππάς, Lekavicius, Σακελλαρίου.

Ο Παναθηναϊκός για ακόμη μία φορά έμεινε με μοναδικό πρόθυμο δημιουργό τον Καλάθη. Δεν έχει αξιόπιστο back-up πίσω του. Δεν έχει αξιόπιστο δημιουργό δίπλα του. Ο Langford μπορεί να αναλάβει αυτόν τον ρόλο με συγκεκριμένες προϋποθέσεις και δεδομένες συνέπειες. Το ρόστερ έχει πολλούς εκτελεστές και πολλούς iso-παίκτες, με άλλα λόγια πολλούς παίκτες που, αν βρουν την αντίπαλη άμυνα σε ανισορροπία, μπορούν να εκτελέσουν και να επιτεθούν στα close-out —το πρόβλημα είναι ότι έχει μόνο έναν παίκτη που μπορεί να κινήσει ουσιαστικά την αντίπαλη άμυνα και να δημιουργήσει αυτές τις προϋποθέσεις.

Υπάρχουν οι τακτικές ιδέες για να ξεπεραστεί αυτό το μειονέκτημα; Τα περσινά σημάδια δεν είναι ενθαρρυντικά.

Αναμένουμε τα πρώτα φετινά δείγματα.

• Η παραμονή Lekavicius

Το έχουμε γράψει πολλάκις και σε διάφορους τόνους: ο Lekavicius αποτελεί μέχρι σήμερα το μεγαλύτερο λάθος του Pascual, το οποίο ξεκίνησε με τη περσινή του απόκτηση και συνεχίστηκε με τη φετινή του παραμονή. Πάρα πολλές παράμετροι στο ρόστερ του Παναθηναϊκού θα απλοποιούνταν και πολλοί προβληματισμοί θα κατέρρεαν αν είχε απλώς έναν αξιόπιστο back-up PG. Δεν τον έχει. Τα περσινά σχήματα με Lecavicius και Παππά ταυτόχρονα στην 5άδα ήταν καταστροφικά.

Ο Λιθουανός θα μπορούσε να προσφέρει είτε ως τρίτος playmaker είτε ως δεύτερος σε μια ομάδα που έχει εναλλακτικές πηγές δημιουργίας και πολλή κίνηση στην επίθεσή της. Η άποψη που τον θέλει φέτος να παρουσιάζεται βελτιωμένος απλώς και μόνο επειδή μπαίνει στη δεύτερη χρονιά του στο ΟΑΚΑ είναι αισιόδοξη, αλλά όχι πολύ ορθολογική —κυρίως γιατί δεν λαμβάνει υπόψη της τους αγωνιστικούς λόγους για τους οποίους ο Lekavicius πέρσι δεν απέδωσε, λόγοι οι οποίοι σε πολύ μεγάλο βαθμό παραμένουν και με το φετινό ρόστερ.

• Η παραμονή Παππά με αυτό το συμβόλαιο και σε αυτόν τον ρόλο

Ο Παππάς δεν θα μπορούσε να πάρει πουθενά αλλού ούτε αυτό το συμβόλαιο ούτε αυτόν τον ρόλο.

Μπορούμε να διακρίνουμε τη χρησιμότητα που θα είχε στο υπάρχον ρόστερ αν μπροστά του στο rotation βρισκόταν ο Koponen ή κάποιος παίκτης με αντίστοιχα χαρακτηριστικά, αλλά δεν θεωρούμε πως μαζί με τον Langford συνθέτουν ένα αποτελεσματικό δίδυμο. Σε κάθε περίπτωση, ο μόνος λειτουργικός ρόλος που μπορούμε να φανταστούμε για τον Παππά είναι κάτι αντίστοιχο με αυτόν που είχε ο Dixon στην περσινή Fener —σε μια περιφέρεια 4+1 παικτών ο υπάρχον ρόλος του Παππά αποτελεί τεράστιο ρίσκο.

Το μοναδικό κομμάτι του παιχνιδιού του που έχει βελτιώσει όλα αυτά τα χρόνια είναι η άμυνα (αν έλειπε κι ο τζόγος με τα κλεψίματα). Το πάθος του παραμένει ενίοτε ευεργετικό, αλλά συχνότερα χαρακτηρίζεται από συναισθηματική αστάθεια η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να μεταμορφωθεί σε γκρίνια και αχρείαστη ένταση. Συνεχίζει να αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα σύγχρονου Έλληνα παίκτη με tunnel-vision. Κατ’ εξακολούθηση ball-stopper χωρίς ποτέ να κατανοεί πόσο επιβλαβές είναι αυτό το χαρακτηριστικό. Η πάσα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν υπάρχει καν στον μπασκετικό του ορίζοντα —και το χειρότερο εδώ είναι πως κάθε φορά που η μπάλα φτάνει στα χέρια θεωρεί πως η κατοχή του ανήκει.

Κι εκτός όλων αυτών, δεν κατανοούμε ακριβώς τον λόγο που ο Παππάς, ενώ δείχνει χρονιά μετά τη χρονιά τέτοια αγωνιστική στασιμότητα, εξακολουθεί να παίρνει τη μία ευκαιρία μετά την άλλη. Ποια είναι ακριβώς τα στοιχεία που μπορεί να βελτιώσει σε αυτήν την ηλικία; Ποιος άλλος Έλληνας παίκτης έχει κάνει step-up στα 28 του χρόνια; Ο μόνος που μας έρχεται στο μυαλό είναι ο Καϊμακόγλου —ο οποίος κατάφερε να αλλάξει επίπεδο σε μεγάλη σχετικά ηλικία ακριβώς επειδή έχει τα πνευματικά χαρακτηριστικά που τόσο εμφατικά απουσιάζουν από τον Παππά.

Προτιμούσαμε στη θέση του κάποιον βετεράνο guard που μπορεί να παίξει το pick-n-roll και να σουτάρει αξιόπιστα, στα πρότυπα του ρόλου που είχε πέρσι ο Udrih στη Zalgiris. Ακόμα και η αξία του Ελληνικού του διαβατηρίου στα μάτια μας έχει υποβαθμιστεί μετά την απόκτηση Παπαπέτρου και τον επαναπατρισμό του Παπαγιάννη.

Το μόνο ελαφρυντικό που θα του αναγνωριστεί, αν η απόδοσή του παραμείνει στα γνώριμα επίπεδα αστάθειας, είναι πως και πάλι θα έχει πολλά ball-handling καθήκοντα, τα οποία de facto δεν του προσφέρουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να είναι αποτελεσματικός.

• Η κομβικότητα του Lojeski
  

Ο Lojeski θα ήταν μια υπέροχη προσθήκη στην ουρά ενός πανάκριβου ρόστερ που δεν θα απαιτούσε από αυτόν να είναι διαρκώς διαθέσιμος. Στον υπάρχον ρόστερ του Παναθηναϊκού αποτελεί:

-όχι μόνο τον μοναδικό αξιόπιστο σουτέρ από το 3, αλλά έναν από τους ελάχιστους σε ολόκληρη την περιφέρεια.  
-τον πιο versatile επιθετικά wing της ομάδας
-τον μοναδικό παίκτη στα φτερά, εξαιρώντας τον Langford, που μπορεί να αποτελέσει δευτερεύουσα πηγή δημιουργίας

Βάσει των παραπάνω, αν ο Παπαπέτρου δεν κάνει ένα εντυπωσιακό step-up, ο Lojeski αποτελεί έναν από τους πιο καθοριστικούς παίκτες σε ολόκληρο το ρόστερ.

Μπορεί κανείς να τον εμπιστευτεί πως θα είναι παρών καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς; Μπορεί κανείς να λάβει ως δεδομένο πως η ευπάθεια του στους τραυματισμούς δεν θα εμφανιστεί πάλι σε μια άβολη στιγμή; Είναι η κομβικότητα του Lojeski στο υπάρχον ρόστερ σε συνάρτηση με τα προβλήματα τραυματισμών που τον συνοδεύουν ένα ορθολογικό και καλά υπολογισμένο ρίσκο ή μια παράτολμη επιλογή;

Οι αγωνιστικές του ικανότητές θα ήταν παράλογο να αμφισβητηθούν. Η ικανότητα του να παραμένει ενεργός καθ’ όλη τη διάρκεια μιας χρονιάς θα ήταν παράλογο να μην απορριφθεί ως παραλογισμός.

• Η μικρή σκιά που αφήνουν οι δηλώσεις Koponen/Langford

Ο Koponen δήλωσε πως είχε μιλήσει και συμφωνήσει με τον Pascual για τον ρόλο του.

Ο Langford δήλωσε πως η τελευταία φορά που μίλησε με τον Pascual ήταν το περσινό καλοκαίρι.

Ο συνδυασμός αυτών των δηλώσεων μπορεί να σημαίνει πολλά, μπορεί και τίποτα.

Στο μεταίχμιο:

• Η απόκτηση Langford

O Langford αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους σκόρερ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ την τελευταία δεκαετία. Λαμβάνοντας, ωστόσο, υπόψη την ηλικία του και τις ανάγκες του συγκεκριμένου ρόστερ θεωρούμε πως η ιδανική θέση γι’ αυτόν στο σημερινό Παναθηναϊκό θα ήταν να έρχεται από τον πάγκο —με την προϋπόθεση πως είτε πίσω από τον Καλάθη θα υπήρχε ένα αξιόπιστο back-up PG είτε αντί του Παππά θα υπήρχε κάποιος που θα έμοιαζε περισσότερο με playmaker (μέχρι αποδείξεως του εναντίου, όποιος κι αν ξεκινάει στην 5άδα βασικό shooting guard της ομάδας θεωρούμε τον Langford).

Τι ακριβώς αναζητούσε ο Παναθηναϊκός από τον παίκτη που θα τοποθετούσε δίπλα στον Καλάθη;

Θεωρούμε πως το πρότυπο αυτού του παίκτη το προσφέρει ο Nando De Colo —δηλαδή κάποιος που μπορεί εξίσου να σκοράρει και να δημιουργήσει, και μπορεί να κάνει και τα δύο σε υψηλό επίπεδο, και ταυτόχρονα κάνει διαρκώς την αντίπαλη άμυνα να νιώσει ότι μπορεί να κάνει και τα δύο. Ο Koponen είναι αρκετά κοντά σ’ αυτό το μοντέλο παίκτη. Ο Langford δεν απέχει πάρα πολύ, αλλά σίγουρα απέχει περισσότερο από τον Koponen. Ποιο θα ήταν το ιδανικό; Ο Παναθηναϊκός να έπαιρνε και τους δύο, και τον Langford και τον Koponen (δίδυμο που παραδόξως δεν θα στοίχιζε πολύ παραπάνω από το Langford-Παππάς).

Ο Langford μπορεί να πασάρει: μπορεί να πασάρει μετά το pick-n-roll, μπορεί να πασάρει αν έρθει πάνω του βοήθεια ή παγίδα, μπορεί να πασάρει αν δει ένα αμυντικό rotation ακόμα κι αν δεν το προκαλεί ο ίδιος. Σίγουρα μπορεί να τα κάνει όλα αυτά αυτά πολύ καλύτερα από τον Mike James (αν και δεν τοποθετούμε ψηλά τον πήχη μ’ αυτήν τη σύγκριση). Το πρόβλημα είναι ότι ο Langford δεν μπορεί να διαβάσει μια άμυνα ενστικτωδώς, δηλαδή απλώς να δει τη διάταξή της και να καταλάβει πως αυτή θα κινηθεί σε διάφορες καταστάσεις, αλλά μόνο εμπειρικά, δηλαδή δεν του αρκεί να δει τη διάταξη αλλά πρέπει να δοκιμάσει πρώτα να την νικήσει πριν καταλάβει πως αυτή λειτουργεί. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έχει, ανά 100 κατοχές, μέσο όρο καριέρας μόλις 3.8 ασίστ για κάθε 3 λάθη. Για να δώσει μια ασίστ χρειάζεται σχεδόν δυο κατοχές: μία στην οποία θα αυτοσχεδιάσει και θα καταλάβει πως κινείται η άμυνα και μία στην οποία, ξέροντας πια τι θα κάνει, θα δώσει την ασίστ.

Θεωρούμε πως ο Καλάθης χρειάζεται δίπλα του πρώτα και κύρια έναν guard με τον οποίο θα κινείται πνευματικά στο ίδιο μήκος κύματος. Κάποιον που δεν θα χρειάζεται να ελέγχει, αλλά κάποιον με τον οποίο θα συνεργάζεται. Κάποιον που θα του αφαιρεί βάρος, κι όχι κάποιον που θα του προσθέτει. Κάποιον με τον οποίο δεν θα χρειάζεται να μοιράζεται κατοχές, αλλά θα κρίνει κάθε κατοχή γι’ αυτό που είναι, κι όχι με βάση το αν σούταρε ή ακούμπησε την μπάλα στην προηγούμενη επίθεση. Ο Καλάθης έχει έναν υπέροχο μπασκετικό εγκέφαλο —απλώς δίπλα του χρειάζεται έναν ακόμα.

Δεν υποστηρίζουμε ότι ο Langford δεν είναι καλό fit, γι’ αυτό και μπαίνει στο μεταίχμιο. Λέμε απλώς ότι δεν είναι το ιδανικό.

• Απόκτηση Παπαπέτρου

Γράφτηκαν πολλά κείμενα για το πόσο ενισχύει ο Παπαπέτρου τον ελληνικό κορμό του Παναθηναϊκού κι άλλα τόσα για τις βαρετές υποπτυχές που συνεπάγεται μια μετακίνηση παίκτη από τον έναν αιώνιο στον άλλον, αλλά γράφτηκαν ελάχιστα για το κατά πόσο το skillset του Παπαπέτρου ταιριάζει στο υπάρχουν ρόστερ του Παναθηναϊκού.

Με μια πρώτη ματιά, και λαμβάνοντας υπόψη όσα γράψαμε παραπάνω για τον Lojeski, το δίδυμο Παπαπέτρου-Θανάσης δεν μοιάζει πολύ λειτουργικό. Έχουν κοινές δυνατότητες και κοινές αδυναμίες. Μοιάζουν πάρα πολύ ως παίκτες, δηλαδή ο ένας δεν μπορεί να συμπληρώσει τον άλλον. Κυρίως: κανείς από τους δύο δεν σουτάρει αξιόπιστα.

Μπορούμε να φανταστούμε δύο τρόπους με τους οποίους η συγκεκριμένη τριάδα παικτών στο SF μπορεί να δουλέψει: είτε ο Lojeski να παραμείνει υγιής και να παίξει σε υψηλό επίπεδο, είτε ο Παπαπέτρου να κάνει το step-up (είτε, προφανώς, ένας συνδυασμός των δύο). Τι σημαίνει step-up; Να αρχίσει να σουτάρει περισσότερο και καλύτερα από το τρίποντο (τα δείγματα από τη μέχρι τώρα καριέρα του είναι μικρά και μάλλον αποθαρρυντικά) και να αρχίσει σιγά-σιγά να βάζει την μπάλα στο παρκέ.

Σε ποιο βαθμό είναι αυτά εφικτά; Αναμένουμε.

Κρίσιμες Παράμετροι: διατήρηση Καλάθη σε περσινά επίπεδα, υγεία Lojeski, ένταξη Παπαγιάννη, step-up Παπαπέτρου.

Η προσέγγισή μας σε όλα τα παραπάνω έχει καθοριστεί από τη βασικότερη ερώτηση που για μία ακόμα χρονιά ορθώνεται μπροστά από το συγκεκριμένο ρόστερ: πως μπορεί ο Παναθηναϊκός να κατασκευάσει μια λειτουργική επίθεση η οποία, μεταξύ άλλων χαρακτηριστικών, θα κρύβει την αδυναμία του Καλάθη στο σουτ; (Δεν έχουμε αναφερθεί τόσο στην άμυνα επειδή θεωρούμε πως, αν ο Thomas ανταποκριθεί στο συγκεκριμένο κομμάτι στοιχειωδώς, ο Παναθηναϊκός έχει τους παίκτες για να παρουσιάσει κάτι εξαιρετικό)

Για μας, συνοπτικά και απλοϊκά, υπάρχουν τρεις τρόποι:

1) Να αφομοιώσει ένα run-n-gun προφίλ, το οποίο εύκολα μπορεί να προβάλει κανείς ως πλάνο αλλά πολύ πιο δύσκολα να υλοποιήσει, και το οποίο θα ελαχιστοποιήσει την έκθεση του Καλάθη στο set παιχνίδι.

2) Να βάλει δίπλα στον Καλάθη πολλούς εξαιρετικούς σουτέρ και να τον αφήσει να δημιουργεί με το μέγιστο χώρο που μπορεί να έχει.

3) Να βάλει δίπλα στον Καλάθη μερικούς καλούς σουτέρ κι άλλους τόσους δημιουργούς οι οποίοι θα τον στείλουν περιστασιακά εκτός μπάλας, αλλά θα το κάνουν σ’ ένα πλαίσιο εντός του οποίου ο Καλάθης θα κινείται διαρκώς, κάτι που θα αποτρέπει την άμυνα από το να τον αγνοήσει και ταυτόχρονα, όταν η μπάλα επιστρέφει σ’ αυτόν, θα του επιτρέπει να δημιουργήσει με πολύ καλύτερες προϋποθέσεις απ’ ότι το έκανε, για παράδειγμα, πέρσι —και κυρίως να σουτάρει λιγότερο.

Ο Παναθηναϊκός δεν κινήθηκε ξεκάθαρα σε καμία από αυτές τις κατευθύνσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Pascual δεν θα καταφέρει να ξεκλειδώσει ένα συνδυασμό των παραπάνω προϋποθέσεων ή ότι δεν θα παρουσιάσει κάτι που δεν έχει αναφερθεί καν σε αυτό το κείμενο. Ίσως και να το κάνει —απλώς εμείς, προς το παρόν, δεν μπορούμε να δούμε το πως.

 

 

 

 

 

 

ΥΓ: Θα ακολουθήσει τις επόμενες μέρες αντίστοιχο κείμενο για τον Ολυμπιακό.