Η Πρώτη Αρχή: Παρατηρήσεις για τα Παιχνίδια των ΠΑΟ και ΟΣΦΠ

Τα θετικά, τα αρνητικά, το μεταίχμιο και οι μικρές αλλά σημαντικές παρατηρήσεις μετά την πρώτη αγωνιστική της Ευρωλίγκας. 

——————————————————————————-

Πρώτη αγωνιστική Ευρωλίγκας, Παναθηναϊκός εναντίον Maccabi, Ολυμπιακός εναντίον Khimki, David Blatt και Xavi Pascual, μία ελεγχόμενη νίκη κι ένας αναπάντεχος θρίαμβος, ο Παναθηναϊκός που αναζητά την σχηματοποίηση του rotation και ο Ολυμπιακός που επαναστατεί. Παρακάτω, όσα μας άρεσαν, όσα δεν μας άρεσαν, καθώς και μικρές παρατηρήσεις για λεπτομέρειες που χρειάζεται να υπογραμμιστούν.

Παναθηναϊκός – Maccabi Tel Aviv 

Μας άρεσε:

Η επιθετική λειτουργία

Η επιτυχία της φετινής επίθεσης του Παναθηναϊκού πιθανότατα θα μπορεί να μετρηθεί σε τρεις παράγοντες: 1) τον βαθμό στον οποίο θα καταφέρει να κινείται ταυτόχρονα με τον Καλάθη, τρέχοντας πειστικές δράσεις που κρατάνε απασχολημένους τους αμυντικούς που βρίσκονται μακριά από την μπάλα, χωρίς να περιμένει αποκλειστικά από τον Έλληνα playmaker να δημιουργήσει κάτι μέσα από συνεργασίες δύο ή τριών παικτών στη δυνατή πλευρά, 2) το πόσο (και πως) ο Παναθηναϊκός θα στείλει τον Καλάθη εκτός μπάλας, εμπλέκοντάς τον σε καταστάσεις που διασφαλίζουν πως όταν την ξαναπάρει η αντίπαλη άμυνα θα βρίσκεται τουλάχιστον στην αρχή μιας ανισορροπίας, και 3) το πόσο συχνά θα προσφέρει στον αρχηγό του συνθήκες ανοικτού γηπέδου.

Το σύνθημα, άλλωστε, είναι γνωστό κι έχει δοθεί εδώ και καιρό: αν δεν μπορείς να σουτάρεις, πρέπει διαρκώς να κινείσαι.

Τα φιλικά του παιχνίδια μας προσέφεραν κάποια θετικά προμηνύματα…

…τα οποία συνεχίστηκαν στον αγώνα της Πέμπτης:

Από την αρχή του παιχνιδιού, ο Παναθηναϊκός παρουσίασε κάθε ένα από τα τρία στοιχεία που αναφέρονται στην πρώτη παράγραφο. Ενδεικτικό εδώ είναι ότι η ομάδα του Pascual έτρεξε το πρώτο της pick-n-roll με τον Καλάθη σε καθαρή κατάσταση μισού γηπέδου ως πρωτεύουσα επιλογή (χωρίς δηλαδή να έχει προηγηθεί τίποτε άλλο) αφού είχαν συμπληρωθεί σχεδόν τρία λεπτά αγώνα —προηγήθηκε απλά ένα με τον Gist σε δευτερεύοντα αιφνιδιασμό:

Στο μεταξύ είχαμε δει τον Παναθηναϊκό να στήνεται σε διάταξη 1-4 και να βγάζει εύκολο lay-up με τον Καλάθη να μην συμμετέχει καν στη φάση, την μπάλα να ακουμπάει στον Langford στο low-post, και όλη την ομάδα να ψάχνει πιεστικά το transition. Αργότερα, πέρασε την μπάλα χαμηλά στον Παπαπέτρου (ο οποίος θα πρέπει να παίρνει θέση πολύ πιο κοντά στη ρακέτα κι όχι να ξεκινάει να ποστάρει από το τρίποντο), πήγε σε hand-off συνεργασίες, έψαξε τις τοποθετήσεις των Gist και Μήτογλου χαμηλά, κι έδωσε προσπάθειες στον Langford με εξαιρετικές προϋποθέσεις. Όλα αυτά με καλή κυκλοφορία, καλύτερο spacing, και χωρίς overdribbling.

Τα πάντα, βέβαια, περνούσαν από τα χέρια του Καλάθη, όπως συμβαίνει και θα συμβαίνει σε κάθε περίπτωση, αλλά το σημαντικό εδώ είναι ότι ο Καλάθης έτρεχε μια επίθεση που κινούνταν με διάφορους τρόπους —χωρίς να αναγκάζεται, δηλαδή, να είναι μια επίθεση μόνος του. Και το ότι ο Παναθηναϊκός κατάφερε από την αρχή να ξεκλειδώσει την αντίπαλη άμυνα με τόσους διαφορετικούς τρόπους αποτέλεσε μια ισχυρή ένδειξη για το τι θα ακολουθούσε.

Ο Lojeski εδώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί, τρόπον τινά, ως κριτήριο επιτυχίας. Τι εννοούμε; Λόγω της off-the-ball φύσης του παιχνιδιού του, οι παραγωγικές βραδιές του Βέλγου, κατά συντριπτική πλειοψηφία, θα είναι άμεσα συνυφασμένες με την ευρύτερη λειτουργία της επίθεσης του Παναθηναϊκού. Δεν εννοούμε πως όποτε ο Παναθηναϊκός παίζει καλά ο Lojeski θα βάζει 20 πόντους —λέμε πως, αν η επίθεση του Παναθηναϊκού δεν λειτουργεί, οι πιθανότητες που θα έχει ο Lojeski για μια αντίστοιχη εμφάνιση θα είναι δραστικά περιορισμένες (χαρακτηριστικό εδώ ότι οι 20 πόντοι που έβαλε την Πέμπτη είναι οι περισσότερο που έχει βάλει από τότε που πήγε στο ΟΑΚΑ).

[Βέβαια, εδώ υπάρχει και η άλλη πλευρά: αν ο Lojeski εξαρτάται από το πόσα καλά σουτ θα παράγει η επίθεση του Παναθηναϊκού, τότε είναι εμφανές πως η αποτελεσματικότητα αυτής της επίθεσης εξαρτάται εν πολλοίς από τα ποσοστά του]

Απέναντι στη Maccabi, ο Lojeski βρήκε καλά σουτ μέσα από pin-down και flare screens, ήταν πολύ επιθετικός σε κάθε κίνησή του ζητώντας και παίρνοντας την μπάλα στην πλάτη της άμυνας, επιτέθηκε στα close-out, και τιμώρησε τις βοήθειες που δόθηκαν από τον αμυντικό του όταν βρισκόταν στη δυνατή πλευρά. Παράλληλα, αποτέλεσε τον αποδέκτη 5 εκ των 14 συνολικά ασίστ του Καλάθη.

Μία άλλη ένδειξη της παραγωγικότητας της πράσινης επίθεσης ήταν οι 4 ασίστ που έδωσε ο Gist. Είναι προφανές πως ο Αμερικανός κατά καμία έννοια δεν είναι κι ούτε μπορεί ποτέ να αποτελέσει κάποιου είδους δημιουργού. Για να δώσει ασίστ, θα πρέπει να βρεθεί σε θέση για να το κάνει —θέση τέτοια που θα καταστήσει την ασίστ απλώς μια τελικά πάσα. Η έννοια της ασίστ υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες αποσυνδέεται πλήρως από την έννοια της δημιουργικότητας και καθίσταται απλώς μια διαδικαστική διεκπεραίωση του όποιου συστήματος. Οι 4 ασίστ του Gist, για να το θέσουμε διαφορετικά, ήταν απλώς ένα από τα αποτελέσματα της συνολικής κίνησης που χαρακτήρισε την επίθεση του Παναθηναϊκού.

Σε όλα τα παραπάνω, οφείλουμε να προσθέσουμε δύο υποσημειώσεις:

1) Η άμυνα της Maccabi ήταν τραγική. Έλλειψη επικοινωνίας, χαμένες αλλαγές, λανθασμένες θέσεις, πολύ χαλαρή άμυνα στα 1vs1, αναιμικά close-out, απουσία προσαρμογών, καμιά βοήθεια από αδύναμη πλευρά. Ο Παναθηναϊκός σε πάρα πολλές περιπτώσεις είτε έβγαλε καλό σουτ είτε δημιούργησε γρήγορα μια ανισορροπία πηγαίνοντας απλά στην πρώτη επιλογή του. Η άμυνα της Macabbi, με άλλα λόγια, δεν τον ανάγκασε σε κανένα σημείο να ψάξει εναλλακτικούς δρόμους προς το καλάθι. Αυτό είναι το τεστ στο οποίο η επίθεση του Παναθηναϊκού απέτυχε πέρσι: η δημιουργία παραγωγικών καταστάσεων αφού η άμυνα έχει μπλοκάρει την πρώτη του κίνηση. Θα έχουμε μια πολύ καλύτερη εικόνα για το φετινό οικοδόμημα όταν αναγκαστεί να μπει σε αυτήν τη διαδικασία.

2) Τα πολλά σουτ που πήρε ο Καλάθης. Το κατά πόσο ο Παναθηναϊκός θα μπορέσει να περιορίσει τα σουτ του Καλάθη από σημεία στα οποία αποδεδειγμένα δεν είναι αποτελεσματικός θα είναι ένα ακόμα βασικό τεστ της φετινής χρονιάς. Απέναντι στη Maccabi, ο Καλάθης επιχείρησε 13 σουτ, 5 από τα οποία τρίποντα (τα οποία είναι πάρα πολλά). Ακόμα, ωστόσο, κι αν δεχτούμε πως συχνά, λόγω του τρόπου που αντιμετωπίζεται, ο Καλάθης θα πρέπει να σουτάρει από το τρίποντο, αυτό δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση το ότι τα μισά από τα 8 συνολικά του δίποντα (όπως φαίνεται στο shot-chart παρακάτω) έγιναν από το midrange, απ’ όπου επίσης δεν εκτελεί με καλά ποσοστά. Καμία έκπληξη το ότι αστόχησε και στα 4. Απομονώνοντας, λοιπόν, τρίποντο και midrange, ο Καλάθης σούταρε αθροιστικά από αυτά τα σημεία 1/9.

H απόδοση του Langford

Ο Αμερικανός περιορίστηκε σε εκτελεστικό ρόλο κι ήταν εξαιρετικός. Είχε 6/10 εντός παιδιάς, αλλά πιο σημαντικό από τα καλά ποσοστά του ήταν ότι σχεδόν κάθε ένα από αυτά του σουτ έγινε κάτω από ευνοϊκές για τον ίδιο προϋποθέσεις. Παράλληλα, έδωσε ενδείξεις του ότι μπορεί σταδιακά να αναπτύξει μια καλή χημεία με τον Καλάθη (κατευνάζοντας σε πρώτη φάση τις σχετικές ανησυχίες, τις οποίες έχουμε εκφράσει και εμείς), όντας ενταγμένος σε μια επίθεση η οποία του προσφέρει τις προϋποθέσεις για να εκτελέσει αποτελεσματικά χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να μονοπωλεί κατοχές. Χαρακτηριστικό εδώ είναι πως δεν κέρδισε ούτε μία βολή (και δεν είχε ούτε ασίστ ούτε λάθος), ακριβώς επειδή τα σουτ που πήρε ήταν από θέσεις που δεν χρειαζόταν καν να ντριμπλάρει. Ο Pascual του έδωσε μπάλες και στο ποστ με τον Αμερικανό να είναι και από εκεί θετικός, βγάζοντας γρήγορα την μπάλα από πάνω του όποτε χρειάστηκε. Αξιοσημείωτη η προσπάθεια του και στην άμυνα. Περιμένουμε να τον δούμε απέναντι σε καλύτερες άμυνες οι οποίες θα αναγκάσουν τον Παναθηναϊκό να πάει μέχρι το τέλος των επιθέσεών του, δίνοντας στον Αμερικανό τα σουτ με τα οποία έχει ταυτιστεί.

Η ερώτηση, ωστόσο, για τον Langford είναι η εξής: έχει την ευχέρεια ο Παναθηναϊκός να τον χρησιμοποιήσει σ’ αυτόν τον αποκλειστικά εκτελεστικό ρόλο, λαμβάνοντας υπόψη την έλλειψη δημιουργών στην περιφέρεια και το υπόλοιπο ρόστερ;

Η εικόνα του Lojeski

Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδαμε τον Lojeski σε τόσο καλή σωματική κατάσταση;

Όπως ήδη έχουν επισημάνει διάφοροι παρατηρητές, ο Αμερικανός φαίνεται να έχει προσθέσει μυϊκό βάρος και να είναι απολύτως υγιής (κι αυτά τα δύο δεν είναι άσχετα μεταξύ τους). Τα πιο αισιόδοξα σημάδια της εμφάνισής του δεν είναι οι 20 πόντοι που έβαλε, αλλά το πόσο δυναμικά πατούσε σε κάθε φάση. Δεν έδειξε σε κανένα σημείο πως φοβάται ή πως έχει την ανάγκη να προστατεύσει το σώμα του, πηγαίνοντας πρόθυμα σε σημεία και καταστάσεις που πέρσι επιμελώς απέφευγε: πάλεψε για ριμπάουντ, πήγε σε drive απορροφώντας επαφές, ζήτησε μπάλες στην πλάτη της άμυνας.

Είναι αυτό σημάδι μιας δυνητικής αναγέννησης ή θα πρέπει να είμαστε καχύποπτοι μαζί του μέχρι να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα υγιής;

Η ορθολογική απάντηση είναι η δεύτερη. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται οπωσδήποτε την πρώτη.

Δεν μας άρεσε

Η επιλογή του Pascual να ξεκινήσει τον Παπαπέτρου στον Wilbekin

Τα σουτ μέσω των οποίων βρήκε ρυθμό ο Αμερικανός στην πρώτη περίοδο ήταν περισσότερο προϊόντα ομαδικής αμυντικής δυσλειτουργίας και πολύ λιγότερο αποκλειστική ευθύνη του Έλληνα forward, αλλά αυτό δεν καθιστά τη συγκεκριμένη επιλογή πετυχημένη. Ήταν εμφανές από τις πρώτες κατοχές πως ο Παπαπέτρου δεν μπορούσε να βάλει πίεση στον Αμερικανό. Ποιος ο λόγος να έχεις έναν forward πάνω στον αντίπαλο PG αν δεν μπορεί καλά-καλά να τον ακολουθήσει; Και ποιος ο λόγος να διατηρηθεί αυτό το μαρκάρισμα για πέντε ολόκληρα λεπτά όταν από την αρχή φάνηκε ότι δεν βγαίνει; Η προφανής απάντηση: για να προστατευτεί ο Καλάθης, ειδικά στην αρχή του παιχνιδιού —αν, ωστόσο, θέλεις τον Καλάθη εκτός του συγκεκριμένου μαρκαρίσματος γιατί να μην το αναλάβει ο Αντεντοκούνμπο, ο οποίος είναι ένας από τους καλύτερους 1vs1 αμυντικούς στη διοργάνωση, ειδικά από τη στιγμή που (με την απουσία του Pargo) ο Wilbekin ήταν το απόλυτο κέντρο των Ισραηλινών;

Ενίοτε μπορούμε να κατανοήσουμε την απροθυμία του Pascual να χρησιμοποιήσει τον Αντεντοκούνμπο λόγω των επιθετικών περιορισμών του δεύτερου (χωρίς πάντα να συμφωνούμε), αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση θεωρούμε πως το δυνητικό κέρδος που μπορούσε να έχει ο Παναθηναϊκός καθιστούσε τη συμμετοχή του Έλληνα forward επιβεβλημένη (αν τουλάχιστον ο Καταλανός δεν ήθελε να στείλει τον Καλάθη πάνω στον Wilbekin στην αρχή του αγώνα).

Η αμυντική συμπεριφορά

Ο Παναθηναϊκός θύμισε σε αρκετά σημεία του αγώνα την αμυντική συμπεριφορά που έδειξε πέρσι στην αρχή της χρονιάς, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τους αγώνες σε Βαρκελώνη και Μόσχα. Ρακέτα συχνά άδεια, αργές αντιδράσεις, αδυναμία στον έλεγχο του roll, χαμένα rotation και αλλαγές, σύγχυση, εύκολη διάσπαση της περιφερειακής του γραμμής, παίκτες που κολλούσαν πίσω από screen. Μήτογλου και Τόμας, ειδικότερα, έχασαν πάρα πολλές φάσεις.

Εδώ, ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη διάσταση: μπορεί το φετινό ρόστερ του Παναθηναϊκού να υποστηρίξει το switch everything με την ίδια αποτελεσματικότητα που το έκανε το αντίστοιχο περσινό;

Η μεγάλη μεταξύ τους διαφορά, βέβαια, είναι η απουσία του Singleton. Η θέση 4, δηλαδή, από αμυντικό όπλο για τα 30 περίπου λεπτά που έπαιζε ο Αμερικανός έχει μετατραπεί σε αδύναμο σημείο. Ο Pascual χρησιμοποιεί ταυτόχρονα τους Lasme-Gist για να περιορίσει αυτήν την αδυναμία, αλλά μένει να φανεί αν θα χρειαστεί εδώ μια διαφορετική τακτική προσαρμογή.

Τα 3’ του Lekavicius

Η έναρξη της σεζόν σηματοδοτεί τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος από το αν ορθώς πάρθηκε η απόφαση να παραμείνει ο Λιθουανός στο ρόστερ (ζήτημα για το οποίο έχουμε εκφράσει σαφή θέση) στο γιατί πάρθηκε αυτή η απόφαση. Με άλλα λόγια: Τι ακριβώς είδε ο Pascual και τον κράτησε; Τι έμαθε πέρσι για το παιχνίδι του Λιθουανού που δεν θα μπορούσε να έχει μάθει χωρίς να τον προπονήσει; Πως σκοπεύει να τον χρησιμοποιήσει φέτος ώστε να αποδειχθεί περισσότερο αποδοτικός; Έχει στο μυαλό του κάποιες συγκεκριμένες ιδέες ή, ακόμα καλύτερα, ένα συγκεκριμένο πλαίσιο;

Ο αγώνας ενάντια στη Maccabi δεν μας προσέφερε ούτε υποψία απάντησης στις παραπάνω ερωτήσεις.

(Δεν θα το αναλύσουμε εδώ, αλλά θεωρούμε πως ο Lecavicius πρέπει να αρχίσει να χρησιμοποιείται σε πεντάδες μαζί με τον Καλάθη και ο Langford να περάσει στο PG όταν ο ‘Ελληνας guard βρίσκεται στον πάγκο, εκτός αν το πλάνο είναι ο Καλάθης να παίζει 34-37’ σε κάθε αγώνα ή να χρησιμοποιηθεί ο Παππάς playmaker)

Μικρά-Μικρά

– Ο Καλάθης συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε πέρσι. Το βάζουμε στα μικρά γιατί μας έχει αναγκάσει να το θεωρούμε δεδομένο.

– Ο Μήτογλου είχε μερικές εξαιρετικές τοποθετήσεις στην επίθεση, αλλά πάρα πολλά λάθη στην άμυνα, και δεν αναφερόμαστε στις αλλαγές που τον έφεραν μπροστά από guard (είχε δυο αξιοπρεπείς -αλλά αποτυχημένες- άμυνες στον Wilbekin).

– Ελπίζουμε ο Αντεντοκούνμπο να μην χρειαστεί να περιμένει όσο πέρσι για να βρει μια σχετικά σταθερή θέση στο rotation.

– Αν ο Wilbekin θέλει ν’ αλλάξει επίπεδο, θα πρέπει να ανεβάσει τουλάχιστον σ’ ένα μίνιμουμ τη συγκέντρωσή του όταν αμύνεται μακριά από την μπάλα (την Πέμπτη ήταν πολύ κάτω από αυτό).

Khimki – Ολυμπιακός

Δεν μας άρεσε

Το νωθρό ξεκίνημα

Ξεκινάμε από αυτό επειδή, με τον τρόπο που εξελίχθηκε ο αγώνας, μοιάζει ν’ ανήκει σ’ ένα διαφορετικό χωροχρόνο. Ο Ολυμπιακός μπήκε στο παιχνίδι ως καινούρια ομάδα Σεπτεμβρίου και μέχρι το ημίχρονο έμοιαζε -τουλάχιστον συγκριτικά με τη Khimki- με έμπειρη ομάδα Μαΐου.

Στα πρώτα 4 λεπτά, όταν οι Ρώσοι προηγήθηκαν με 12-2, είχε ήδη κάνει 5 λάθη (τελικό νούμερο: 14), έχοντας τουλάχιστον άλλα τόσα σε αμυντικό επίπεδο τα οποία δεν καταγράφηκαν σε κάποια στατιστική. Η διψήφια διαφορά σίγουρα σε κάποιους έφερε μνήμες από τον αντίστοιχο περσινό αγώνα.

Στην επίθεση έμοιαζε να σκέφτεται αργά και ν’ αποφασίζει βιαστικά. Οι περισσότερες πάσες του, είτε κατέληξαν σε επίσημο λάθος είτε όχι, ήταν είτε σε λάθος θέση είτε σε λάθος χρόνο είτε και τα δύο —εύκολα κανείς έτεινε να τον χαρακτηρίσει ασύνδετο κι ασυντόνιστο. Στην άμυνα η ρακέτα άδεια και η μπροστά γραμμή μαλθακή. Παίκτες εκτός θέσης, αργές επιστροφές, αλλαγές που δεν έγιναν ποτέ, βοήθειες που δεν ήρθαν. Προσπαθήσουμε να περιγράψουμε με ακρίβεια την εικόνα που έδωσε ο Ολυμπιακός αυτό το διάστημα για να τονίσουμε εξ αντιδιαστολής το τι ακολούθησε.

Πριν, ωστόσο, φτάσουμε εκεί, οφείλουμε να διατυπώσουμε την ερώτηση που ανέκυψε σ’ αυτό το σημείο: πως θα αντιδρούσε ο Ολυμπιακός έχοντας μείνει γρήγορα πίσω στο πρώτο του παιχνίδι, κι έχοντας ταυτόχρονα τον Τουπάν πνευματικά εκτός αγώνα και τον Παπανικολάου στον πάγκο —χωρίς, δηλαδή, να μπορεί να υπολογίσει όσο θα ήθελε στους μοναδικούς παίκτες από το ρόστερ του που θεωρητικά του δίνουν τη δυνατότητα να ελέγξει ένα παιχνίδι από την άμυνά;

Μας άρεσε

Η άμεση αντίδραση

Λίγο πριν συμπληρωθεί το πρώτο αυτό πεντάλεπτο, ο Blatt πήρε time-out κι άλλαξε τον Toupane με τον Timma. Μετά από αυτό, ο ρυθμός της Khimki, η οποία έτσι κι αλλιώς περισσότερο εκμεταλλεύτηκε τα πολλά λάθη του Ολυμπιακού σ’ αυτό το διάστημα παρά κυριάρχησε η ίδια, φαινόταν να έχει χαθεί.

Ο Ολυμπιακός δεν αντέδρασε αμέσως και συνέχισε να υπολειτουργεί για μερικές κατοχές, αλλά, όταν το έκανε, μας έδειξε και την κρυμμένη διάσταση της παραπάνω ερώτησης: ίσως, κι ειδικά αυτήν την περίοδο, να δούμε ξανά τέτοιες εκκινήσεις, αλλά, αν αυτό που θέλει να χτίσει ο Blatt επιθετικά είναι ακόμα σ’ ένα πρώιμο στάδιο και παρόλο αυτά μας έδωσε αυτήν την εικόνα, τότε είναι δεδομένο πως σε πολλά απ’ αυτά τα παιχνίδια θα υπάρξει ανατροπή του Ολυμπιακού —ναι, ακόμα κι αν η άμυνά του δεν αποδειχθεί σταθερά τόσο αποτελεσματική όσο ήταν την Παρασκευή.

Γιατί η ερώτηση που θα’ πρεπε να έχουμε θέσει, τελικά, ήταν λίγο διαφορετική:

Η επιθετική λειτουργία

Μόλις ο Ολυμπιακός βρήκε ρυθμό, άρχισε να επιτίθεται ακατάπαυστα σε κάθε αμυντική αδυναμία των Ρώσων. Έτρεχε διαρκώς παράλληλες δράσεις σε δυνατή κι αδύνατη πλευρά τις οποίες η Khimki δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να ελέγξει. Η επίθεσή του άρχισε να χαρακτηρίζεται από γρήγορη κυκλοφορία, καλό spacing, διαρκή κίνηση, χρήση ελάχιστης ντρίμπλας, πολλά εκτός μπάλας σκριν, παρά φύσιν για πρώτο επίσημο αγώνα συγχρονισμό. Η άμυνα των Ρώσων, από την άλλη, άρχισε να μοιάζει με προϊόν ελλιπούς scouting, παθογενειών της εποχής, και του αντι-αμυντικού mentality που προσφέρει η πανταχού παρουσία του Shved —κι αυτή η εντύπωση ενισχυόταν όσο ο αγώνας προχωρούσε.

Σημασία, ωστόσο, δεν έχει τόσο τι έκανε ο Ολυμπιακός όσο το πως. Αναλογιστείτε το εξής: γιατί τόσοι πολλοί σχολιαστές μετά τον αγώνα της Παρασκευής έγραψαν πως ο Ολυμπιακός έπαιξε γρήγορα κι έψαχνε διαρκώς early offense; Που στηρίζεται ακριβώς αυτό; Η ομάδα του Blatt είχε 6 πόντους στον αιφνιδιασμό και ήταν 11η σε pace, ανάμεσα σ’ όλες τις ομάδες της πρώτης αγωνιστικής. Θεωρούμε πως αυτή η εντύπωση είναι μια ψευδαίσθηση που προκλήθηκε σε πολλούς λόγω της ταχύτητας με την οποία ο Ολυμπιακούς εκτελούσε καταστάσεις στο μισό γήπεδο. Η εντυπωσιακή ταχύτητα εκτέλεσης των διάφορων δράσεων, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι δεν έπαιζε set παιχνίδι (το μόνο κείμενο που είδαμε να τονίζει αυτήν τη λεπτομέρεια είναι αυτό).

Κλειδί σε αυτό το σημείο έμοιαζαν να είναι οι πολλοί ball-movers που έχει συγκεντρώσει στο ρόστερ του ο Ολυμπιακός. Για την ακρίβεια αυτό, θεωρούμε, είναι το χαρακτηριστικό που έδωσε στην επίθεση του Ολυμπιακού σάρκα και οστά, μετατρέποντάς την από μια αφηρημένη ιδέα σε μια ζωντανή παράσταση (ο Goss είχε 5 ασίστ, αλλά θα μπορούσε να είχε πάρει μερικές καλύτερες αποφάσεις). Η μπάλα δεν κολλούσε ποτέ. Κάθε παίκτης σκεφτόταν την πάσα χωρίς να ξεχνάει πως, αν θέλει η πάσα να έχει κάποια ουσία, θα πρέπει ο ίδιος να μην παύει ποτέ να είναι με κάποιον τρόπο απειλητικός. Κάθε παίκτης έμοιαζε να υπηρετεί τη μεγάλη ιδέα —αλλά κυρίως να την έχει καταλάβει και να την έχει αποδεχθεί. Αν ο Ολυμπιακός μοιάζει την υπόλοιπη σεζόν μ’ αυτό που είδαμε την Παρασκευή, είναι βέβαιο πως η έννοια του ball-moving στη συγκεκριμένη περίπτωση σχεδόν θα ταυτιστεί μ’ αυτήν του συλλογικού μπασκετικού IQ.

Ο Σπανούλης, στο μεταξύ, ήταν ο απόλυτος εγκέφαλος της ομάδας του, όντας η αρχή κάθε απειλής και η πηγή κάθε απόφασης, αλλά το σημαντικό εδώ (γιατί και πέρσι εγκέφαλος ήταν) είναι πως δεν αποτέλεσε ένα όργανο χωρίς σώμα. Πάρτε το πιο απλό παράδειγμα: πέρσι ο Σπανούλης έδινε 5.6 ασίστ ανά παιχνίδι με το usage του να έχει εκτιναχθεί στο 31% (το μεγαλύτερο της καριέρας του). Αυτό με απλά λόγια σημαίνει πως δεν ξεκινούσε απλά, αλλά τελείωνε με κάποιο τρόπο ο ίδιος έναν τρομακτικά μεγάλο αριθμό κατοχών —κι αυτό με τη σειρά του συνεπάγεται καταπόνηση δυσανάλογη της ηλικίας του. Την Παρασκευή μοίρασε 7 ασίστ με το usage του να βρίσκεται στα νορμάλ επίπεδα του 23.5% —κι αν κανείς προβάλει το αντεπιχείρημα πως το μειωμένο usage οφείλεται απλά στο ότι σούταρε λιγότερο, η προφανής απάντηση αρκεί: σούταρε λιγότερο γιατί οι δράσεις του Ολυμπιακού τον απάλλαξαν από την υποχρέωση να τελειώνει ο ίδιος μεγάλο αριθμό κατοχών.

Η αμυντική λειτουργία

Μέσα σε όλες τις καλοκαιρινές επισημάνσεις για την έλλειψη αθλητικότητας και elite αμυντικού ταλέντου στο ρόστερ του Ολυμπιακού (και των δικών μας φυσικά συμπεριλαμβανομένων) χάθηκε μια πολύτιμη διάσταση:

Το μπάσκετ, μέσα στα διάφορα είδη πλουραλισμού που περιέχει, τείνει σε κάποιους τομείς να κατηγοριοποιηθεί τόσο έντονα βάσει ατομικών χαρακτηριστικών που συχνά ξεχνάμε πως μια ομάδα οφείλει πάντα να είναι μεγαλύτερη από το άθροισμα των παικτών της. Πως μπορεί ο Ολυμπιακός να ελέγξει περιφερειακά αντιπάλους όταν τα guard του είναι αμυντικά περιορισμένου εύρους και ικανοτήτων; Πως μπορεί να μην εκτεθεί στο pick-n-roll όταν σχεδόν το σύνολο των ψηλών του είναι επιρρεπείς στη συγκεκριμένη κατάσταση; Πως μπορεί να απορροφήσει πιέσεις χωρίς τους Παπανικολάου και Toupane να παίζουν ταυτόχρονα και πολύ και καλά;

Μια ένδειξη απάντησης είδαμε την Παρασκευή και το παραπάνω video αποτελεί μια ευσύνοπτη περιγραφή της.

Από την άλλη, παρατηρήστε τι θέλει να κάνει ο Ολυμπιακός στη δεύτερη και τρίτη κατοχή: σε αμφότερες τις φάσεις, η επίθεση έχει μπει στο τελικό στάδιο, η μπάλα βρίσκεται στα χέρια του Shved και ο Ολυμπιακός στέλνει πάνω του δεύτερο παίκτη για να βγάλει την μπάλα από τα χέρια του Ρώσου. Στην πρώτη φάση, ο Βεζένκοφ κλείνει ένα βήμα παραπάνω απ’ όσο χρειαζόταν κι ο Shved βάζει το τρίποντο. Στη δεύτερη, παρά το φάουλ του Toupane, είναι εμφανές πως ο Timma έχει τοποθετήσει το σώμα του μπροστά από τη γραμμή πάσας που θα οδηγούσε στον Ρώσο. Το λάθος που ακολούθησε από την Khimki μπορεί κανείς άνετα να το αποδώσει στον εκνευρισμό που προκάλεσε η αμυντική ένταση του Ολυμπιακού.

(Πέρα από τη συγκεκριμένη τακτική, την οποία μόνο συνοπτικά περιγράψαμε παραπάνω, η αντιμετώπιση του Shved περιείχε πλήθος παικτών που στάλθηκαν πάνω του και αλλαγές σ’ όσα pick-n-roll συμμετείχε)

[To video είναι μια ευγενική προσφορά του Baskethead]

Εδώ, βέβαια, υπάρχει μια υποσημείωση, αντίστοιχη με αυτήν που αναφέραμε προηγουμένως για την επίθεση του Παναθηναϊκού. Με τον ίδιο τρόπο που η απόδοση της Maccabi αμυντικά κατέστησε το επιθετικό τεστ του Παναθηναϊκού μη αξιόπιστο, έτσι κι η επίθεση της Khimki ποτέ δεν έβαλε πραγματική πίεση στην άμυνα του Ολυμπιακού.

Ο Shved μόνο κατά περίσταση μοίραζε την μπάλα, κρατώντας παγωμένο το σύνολο των συμπαικτών του. Ο Ρώσος προσπαθούσε ξανά και ξανά να πάει σε pick-n-roll που δεν οδηγούσαν πουθενά κι έδωσε το σύνθημα για ένα ρωμαϊκό όργιο overdribbling. Άγγιξε το γελοίο 45.5% σε usage. Δεν συνεχίζουμε γιατί είναι προφανές πως με αυτήν την εμφάνιση τουλάχιστον ένα μέρος της επιθετικής δυσλειτουργίας των Ρώσων θα παρέμενε ακέραιο απέναντι σε κάθε αντίπαλο.

Στο μεταίχμιο

Ο Σπανούλης ως βασικός ball-handler

Η διάσταση που δεν αναφέραμε όταν περιγράψαμε το πως έπαιξε ο Σπανούλης την Παρασκευή ήταν πως σε πάρα πολλές περιπτώσεις λειτούργησε ως ο κύριος ball-handler της ομάδας. Μ’ αυτό δεν εννοούμε απλά πως η μπάλα ήταν στα χέρια του πριν από κάθε σχεδόν απόφαση επιθετικά, αλλά πως ο ίδιος την κατέβαζε ξεκινώντας κατοχές. Ο Σπανούλης, δηλαδή, λειτουργούσε πολύ συχνά ως γνήσιος PG (όπως, για να είμαστε δίκαιοι, πολλοί είχαν προβλέψει). Με την ταχύτητα που έπαιξε ο Ολυμπιακός στο μισό γήπεδο, αυτό δεν έμοιαζε να είναι πρόβλημα, αφού η μπάλα έφευγε γρήγορα από τα χέρια του και η επίθεση ξεκινούσε. Ο Σπανούλης ως 1 την Παρασκευή είχε πολύ μικρότερη καταπόνηση συγκριτικά μ’ αυτήν που είχε ως 2 στο σύνολο της περσινής χρονιάς.

Μπορεί αυτό να λειτουργήσει σε ορίζοντας μιας ολόκληρης χρονιάς, προσμετρώντας τον τρόπο που οι αντίπαλες ομάδες θα προσαρμοστούν μόλις αρχίσουν να αποκωδικοποιούν την ερυθρόλευκη επίθεση; Θα είναι ο νέος Σπανούλης που ο Blatt μας υποσχέθηκε το πιο κοντινό που έχει υπάρξει σε παραδοσιακό playmaker κατά τη θητεία του στον Ολυμπιακό;

Θαμμένα στην οικονομία της εμφάνισής του την Παρασκευή υπάρχουν μερικά δευτερόλεπτα στην τέταρτη περίοδο που κρύβουν μια διάσταση του ζητήματος που, τουλάχιστον σε αυτό το σημείο, δεν μπορεί να αγνοηθεί: αναφερόμαστε στον τρόπο που έχασε δυο φορές την μπάλα και λίγο μετά υπέπεσε σε επιθετικό. Ήταν αυτή η μικρή αλληλουχία προϊόν μιας κούρασης που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί;

Μικρά-Μικρά

– Μετά από καιρό ο Ολυμπιακός ένιωσε την ευτυχία ενός άδεια ιατρικού δελτίου, συμπεριλαμβάνοντας στον όρο και τον τομέα της φυσικής κατάστασης. Σπανούλης, Πρίντεζης, και Milutinov είναι εμφανές πως δούλεψαν το σώμα τους καλοκαίρι. Παπανικολάου έτοιμος.

– Ο Σπανούλης είναι ακόμα απόλαυση όταν επιλέγει στρατηγικά να πάει αντίθετα από το screen.

– Η μπασκετική ποιότητα του Βεζένκοφ λαμπυρίζει μ’ έναν τρόπο που τα στείρα αθλητικά προσόντα δεν θα το κάνουν ποτέ. Κι όσο όλοι περιμένουν την αμυντική βελτίωση, ο ίδιος προσθέτει στοιχεία στο επιθετικό του ρεπερτόριο, δείχνοντας την Παρασκευή, μεταξύ πολλών άλλων, έτοιμος ότι μπορεί να πασάρει υπό τις δύσκολες συνθήκες που συνήθως υπάρχουν στο short-roll και ίσως -και θα περιμένουμε με αγωνία την απάντηση εδώ- να επιτεθεί με ντρίμπλα στα close-outs.

– Δεν ξέρουμε αν το έχει ήδη αναφέρει κάποιος, αλλά ο Shved τείνει αναλογικά να μεταμορφωθεί στον Westbrook της Ευρώπης (για όσους αρνούνται να καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ σύγκρισης και αναλογίας δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι).

 

*Κεντρική φωτογραφία: @olympiacosbc/Twitter και V. Stolis από το @paobcgr/Twitter.