Τρανταγμοί κι Αναταράξεις

————————————————————————

Όπως θα περίμενε κανείς, η απογείωση ενός αεροσκάφους είναι μια αρκετά περίπλοκη διαδικασία. Οι μηχανές δοκιμάζονται σε υψηλές εντάσεις για να διαγνωστούν πιθανά προβλήματα. Η μύτη του αεροσκάφους σηκώνεται σταδιακά, τόσο ώστε να μην υπερβαίνει ποτέ την ώθηση που παρέχουν τα φτερά —και γι’ αυτόν τον σκοπό ενίοτε χρησιμοποιούνται βοηθητικές συσκευές και μηχανισμοί. Η ταχύτητα που το αεροσκάφος απαιτείται να αναπτύξει εξαρτάται από μια σειρά παραγόντων: την κατεύθυνση του ανέμου, το συνολικό βάρος του αεροσκάφους, τη θερμοκρασία της ατμόσφαιρας, την κλίση του εδάφους.

Μπορεί ένας επιβάτης να διαγνώσει ότι υπάρχει πρόβλημα σε κάποιο από τα παραπάνω; Ή τα μόνα σημάδια που μπορεί να εντοπίσει είναι τρανταγμοί που ίσως βιώσει, οι οποίοι πολύ συχνά είναι παραπλανητικοί για τη μελλοντική πορεία μιας πτήσης;

Η απάντηση είναι απλή: εξαρτάται από το πρόβλημα.

Αν το τελευταίο εντοπίζεται σε μια εσωτερική λειτουργία η οποία μπορεί να εξεταστεί μόνο από τα αντίστοιχα όργανα του αεροσκάφους, οι πιλότοι και οι μηχανικοί είναι οι μόνοι αρμόδιοι. Αν, ωστόσο, το αεροσκάφος κατευθύνεται ολοταχώς προς ένα εμπόδιο που μοιάζει τουλάχιστον δυσκολοκατάβλητο, και το οποίο είναι ορατό στους επιβάτες από το παράθυρο, τότε είναι προφανές πως και η δική τους κρίση μεταφέρει την ανάλογη βαρύτητα.

Μερικά τέτοια εμπόδια, θεωρούμε, έχουν ήδη διαφανεί στον τρόπο που έχει ξεκινήσει ο Παναθηναϊκός τη σεζόν—εμπόδια τα οποία υπήρχαν ως σκόρπιες ενδείξεις στα προηγούμενα παιχνίδια του (και βέβαια εμφανίστηκαν και πέρσι σ’ όλη τους τη μεγαλοπρέπεια), αλλά φάνηκαν ολοκάθαρα γι’ αυτό που είναι στο δύσκολο τεστ απέναντι στη Zalgiris την Παρασκευή.

Πριν περάσουμε στο παιχνίδι, θέλουμε να κάνουμε μία ακόμα εισαγωγικά παρατήρηση.

Γράφαμε μετά τον αγώνα ενάντια τη Maccabi:

“Η έναρξη της σεζόν σηματοδοτεί τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος από το αν ορθώς πάρθηκε η απόφαση να παραμείνει ο Lekavicius στο ρόστερ (ζήτημα για το οποίο έχουμε εκφράσει σαφή θέση) στο γιατί πάρθηκε αυτή η απόφαση. Με άλλα λόγια: Τι ακριβώς είδε ο Pascual και τον κράτησε; Τι έμαθε πέρσι για το παιχνίδι του Λιθουανού που δεν θα μπορούσε να έχει μάθει χωρίς να τον προπονήσει; Πως σκοπεύει να τον χρησιμοποιήσει φέτος ώστε να αποδειχθεί περισσότερο αποδοτικός; Έχει στο μυαλό του κάποιες συγκεκριμένες ιδέες ή, ακόμα καλύτερα, ένα συγκεκριμένο πλαίσιο;”

Θεωρούμε πως αυτή η λογική πρέπει να επεκταθεί συνολικά στο ρόστερ του Παναθηναϊκού. Ήταν και είναι προφανές πως ο Παναθηναϊκός κατά τη διάρκεια της σεζόν θα πληρώσει πολλές από τις καλοκαιρινές του επιλογές: η απουσία δεύτερου PG, η ευπάθεια του Lojeski, η απουσία άλλων σουτέρ, η κομβικότητα του ανέτοιμου Παπαγιάννη στο 5 —κανείς μπορεί να συντάξει μια ολόκληρη λίστα.

Έχοντας ήδη ξεκινήσει τη σεζόν, ωστόσο, αυτά οφείλουν να λαμβάνονται ως δεδομένα, μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον μας σε πιο παραγωγικές συζητήσεις:

Πως μπορεί ο Παναθηναϊκός να πάρει το μάξιμουμ από το συγκεκριμένο ρόστερ; Κινείται μέχρι τώρα προς αυτήν την κατεύθυνση; Διακρίνονται σημάδια που καθιστούν τις καλοκαιρινές ανησυχίες που πολλοί εξέφρασαν κατά τι υπερβολικές; Δείχνει ο Pascual πως τελικά υπήρχε ένα συγκεκριμένο σχέδιο και μερικές πρωτότυπες ιδέες πίσω από την αλλόκοτη στελέχωση;

Όπως μάλλον έχει ήδη γίνει ευνόητο, η δική μας απάντηση στα περισσότερα από τα παραπάνω είναι αρνητική. Παρακάτω εξηγούμε το γιατί, θέτοντας στο επίκεντρο το παιχνίδι με τη Zalgiris το οποίο χωρίζουμε σε τρία κεφάλαια: ένα για κάθε ημίχρονο κι ένα για το κλείσιμο της κανονικής διάρκειας και την παράταση.

Πρώτο Ημίχρονο

Αρκετές μέρες πριν το παιχνίδι, διατυπώσαμε μερικά προφανή σημεία ενδιαφέροντος, η τροπή των οποίων εν πολλοίς για μας θα έκρινε τον νικητή.

Λίγο πριν την έναρξη του παιχνιδιού, σε σχετική συζήτηση μας, τονίστηκε ένα ακόμα κομβικό σημείο:

“Πως θα ανταποκριθεί πνευματικά ο Καλάθης; Θα προσπαθήσει πάλι να βρει ρυθμό με τα σουτ ή θα κάνει πιο ορθολογικές επιλογές;”

Ήταν πραγματικά εντυπωσιακή η ανεπάρκεια που εμφάνισε ο Παναθηναϊκός σε κάθε ένα από αυτά τα έξι σημεία —όχι απλά στο ξεκίνημα, αλλά σε όλο το πρώτο ημίχρονο (και για μερικά σε όλο το παιχνίδι), θαρρείς και δεν ήταν αυτές οι πιο προφανείς καταστάσεις στις οποίες έπρεπε να επικεντρωθεί. Η Zalgiris, ακόμα κι όταν μεγάλωσε τη διαφορά, έμοιαζε να κυριαρχεί χωρίς καν να πιάνει υψηλά στάνταρ απόδοσης. Η επίθεση της δεν είχε ούτε την ένταση ούτε την κίνηση που συνήθως έχει, ενώ η έμφαση που έδωσε στο ποστ, παρά το ότι βρήκε και καλές καταστάσεις εκεί, την κατέστησε σε πολλά σημεία προβλέψιμη. Χαρακτηριστικό είναι εδώ ότι ο Milankis, ο οποίος κατά μέσο όρο σουτάρει σχεδόν 4.5 τρίποντα ανά παιχνίδι, την Παρασκευή δεν επιχείρησε ούτε ένα (κάτι που πιστώνεται βέβαια και στην άμυνα του Παναθηναϊκού).  

Δεν είναι ωστόσο εύκολο να επαινέσει κανείς την άμυνα των πρασίνων σε αυτό το σημείο του παιχνιδιού. Η ομάδα του Pascual ξεκίνησε με πρωτόγνωρη έλλειψη έντασης και συγκέντρωσης, χάνοντας αλλαγές και rotation και δίνοντας στη Zalgiris εύκολους πόντους τη στιγμή που θα έπρεπε να της βάζει τη μεγαλύτερη δυνατή πίεση.

Προφανώς εδώ η δεύτερη δράση είναι πολύ πιο πολύπλοκη, με τον Παναθηναϊκό να δέχεται πίεση που δεν αντέχουν πολλές άμυνες, αλλά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε πως σε αμφότερες τις περιπτώσεις η κατάρρευση συμβαίνει στο ίδιο σημείο (ύψος προσωπικών) και με τον ίδιο τρόπο (backscreen) —κι όλα αυτά στην ίδια περίοδο. Ως γνωστόν, μια σύμπτωση παύει να υφίσταται ως τέτοια τη δεύτερη φορά που συμβαίνει, ειδικά όταν μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης φοράς υπάρχουν τόσες ομοιότητες κι έχουν μεσολαβήσει σκάρτα 8 λεπτά.

Σε πιο τακτικό επίπεδο, ο Pascual σε κάποιες περιπτώσεις εγκατέλειψε το switch επιλέγοντας hard hedge στα pick-n-roll των Λιθουανών (under στον Wolters), φανερώνοντας ίσως μια διάθεση για προσαρμογές, αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν επέκτεινε σε όλη του την προσέγγιση. Στο χαμηλό post επέμεινε σε μονές άμυνες (όπως έκανε και στο Μόναχο, χάνοντας εν πολλοίς το παιχνίδι), κάτι που έδινε στην ομάδα του Jasikevicius πολλά σημεία για ν’ ακουμπήσει την μπάλα και να τρέξει με ασφαλή τρόπο την επίθεσή της (οι Λιθουανοί εδώ μάλλον κοίταξαν την εκτέλεση λίγο παραπάνω απ’ όσο θα’ πρεπε).

Λαμβάνοντας υπόψη και τους αδύναμους κρίκους που σχεδόν κάθε πεντάδα του Παναθηναϊκού έχει αμυντικά σε αυτά τα σημεία, ήταν προφανές πως αυτό θα οδηγήσει σε εύκολους πόντους και ευκολότερη φθορά. Αναφέρουμε ενδεικτικά: 1) 12 πόντοι στην πρώτη περίοδο αθροιστικά για Davies και Jankunas 2) στα πρώτα πέντε λεπτά ο Pascual ήδη είχε δοκιμάσει τρεις παίκτες στο 4, τους Μήτογλου-Thomas-Lasme, με τους δύο πρώτους να παίζουν συνολικά σε αυτό το διάστημα τέσσερα και κάτι λεπτά κάνοντας τρία φάουλ.

Απειλητικά σύννεφα εμφανίστηκαν πολύ γρήγορα και στο επιθετικό μισό. Ο Παναθηναϊκός, κι εδώ δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία για τον Pascual, έδειξε να ξαφνιάζεται από το under που κυνικά έπαιζε η Zalgiris τον Καλάθη στα pick-n-roll, χωρίς να παρουσιάσει την παραμικρή σχεδιασμένη αντίδραση. Το αποτέλεσμα ήταν ήδη γνωστό από δεκάδες περσινούς, αν όχι και παλαιότερους, αγώνες: η επίθεση του Παναθηναϊκού να παραλύει, ο Καλάθης να μένει εκτός ρυθμού, οι υπόλοιποι να μην βρίσκουν καλές ευκαιρίες για να ζεσταθούν. Ήδη αυτό έγινε ολοφάνερο από τις πρώτες κιόλας κατοχές, όπου ο Παναθηναϊκός έβρισκε κάτι αξιόλογο επιθετικά μόνο στις φάσεις που ακουμπούσε την μπάλα στον Langford. Αν μπορούσαμε να μετρήσουμε τον χρόνο που κάθε παίκτης έχει την μπάλα στα χέρια του, το νούμερο που θα έγραφε ο Langford την Παρασκευή θα ήταν με τεράστια διαφορά το μεγαλύτερο από τους μέχρι τώρα αγώνες του ως παίκτης του Παναθηναϊκού. Στο μεταξύ, τις δύο φορές που ο Παναθηναϊκός επιχείρησε να ανοίξει τον ρυθμό σ’ αυτό το διάστημα, μ’ ένα coast-to-coast του Καλάθη κι ένα τρίποντο με καλές προϋποθέσεις του Παπαπέτρου, δεν βρήκε καλάθι.

Παραθέτουμε δύο σχετικές με τα παραπάνω φάσεις από την πρώτη περίοδο, όπου καθίσταται προφανής ο τρόπος που το under της Zalgiris ακυρώνει εντελώς οτιδήποτε προσδοκούσε να πάρει ο Παναθηναϊκός δημιουργικά από αυτά τα δύο pick-n-roll:

Το σημαντικό και στις δύο φάσεις, βέβαια, είναι ότι ο Καλάθης σε κανένα σημείο δεν έχει διαθέσιμη καμιά γραμμή πάσας. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο, όπως ακριβώς αναμενόταν, η Zalgiris μεταμόρφωσε τον Καλάθη από βασικό δημιουργό του Παναθηναϊκού σε βασικό εκτελεστή του (19 εκτελεσμένα σουτ, 8 κερδισμένες βολές). Και η μεγαλύτερη κηλίδα εδώ ήταν τα 10 τρίποντα που εκτέλεσε ο Καλάθης.

Θυμίζουμε ότι στα δύο περσινά παιχνίδια εναντίον των Λιθουανών ο Καλάθης είχε αθροιστικά 7/21 σουτ και 1/7 τρίποντα. Όπως έχουμε τονίσει πολλάκις για τον Καλάθη, τα ποσοστά του δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία (μ’ αυτό εννοούμε ότι, αν μια επίθεση δώσει στον Καλάθη 10 τρίποντα, αυτή θα είναι μια δυσλειτουργική επίθεση, ακόμα κι αν ο Καλάθης βάλει και τα 10): το πρωτεύουν πάντα είναι να μην σουτάρει πολύ, να περιορίσει δηλαδή το δυνατόν περισσότερο τη συμμετοχή του στο εκτελεστικό κομμάτι (για μας αυτό ισχύει για κάθε δυνατό σουτ εκτός των layup).

Επειδή στην ευθύνη του Pascual για το συγκεκριμένο κομμάτι έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν, θα εστιάσουμε εδώ στο δεύτερο μισό της εξίσωσης, δηλαδή στον βαθμό ευθύνης του ίδιου του Καλάθη. Πολύ συχνά, λοιπόν, ο Καλάθης δείχνει να συμβιβάζεται με αυτά τα σουτ, επιχειρώντας τα σωρηδόν ακόμα και σε καταστάσεις που έχει άφθονο χρόνο να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό (όπως παραπάνω). Δεν νοείται ένας παίκτης με το μπασκετικό IQ του να σουτάρει ξανά και ξανά τρίποντο υπό αυτές τις συνθήκες χωρίς καν να δοκιμάζει να δημιουργήσει κάτι άλλο. Δεν νοείται να εκτελεί 10 τρίποντα σε έναν αγώνα. Δεν νοείται περισσότερα από τα μισά από αυτά να εκτελούνται όταν ο Παναθηναϊκός έχει άλλα 10 δευτερόλεπτα επίθεσης. Σχεδόν κάθε σουτ που δυνητικά μπορεί να κάνει ο Παναθηναϊκός θα είναι στατιστικά καλύτερη επιλογή από το τρίποντο του Καλάθη.

Που οφείλεται αυτή η ευκολία με την οποία ο Καλάθης κάνει τις συγκεκριμένες επιλογές; Επηρεάζεται πνευματικό από τις συγκεκριμένες άμυνες τόσο πολύ και τόσο εύκολα; Συνδέονται αυτές οι παρορμητικές αποφάσεις μ’ έναν εν γένει εκνευρισμό που τον διακρίνει τελευταία; Έχει προσθέσει πάνω του κάποιου είδους πίεση το νέο συμβόλαιο; Είναι ο τίτλος του ηγέτη μιας ομάδας εξ ορισμού ταυτισμένος με μια κάποια ροπή προς το σκοράρισμα; Η όποια απάντηση δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία —σημασία έχει να πάψουν αυτές οι ερωτήσεις να φαντάζουν τόσο επιτακτικές.

Κι ακριβώς επειδή η επίθεση του Παναθηναϊκού μπλόκαρε, ο Pascual έβγαλε την μπάλα από τα χέρια του Καλάθη, στέλνοντας τον συχνά στις γωνίες, και βάζοντάς την, όπως αναφέραμε παραπάνω, στον Keith Lanfgord, τον μοναδικό περιφερειακό που μπορούσε να εμπιστευτεί σ’ αυτόν τον ρόλο. Αυτή ήταν η στιγμή όπου για πρώτη φορά φέτος φάνηκε σε αυτόν τον βαθμό κάτι που τονίσαμε το καλοκαίρι, αλλά έκτοτε έχει σχετικά ξεχαστεί: ο Παναθηναϊκός δεν έχει έλλειψη δημιουργών μόνο πίσω από τον Καλάθη, αλλά και δίπλα του. Που μπορούσε λοιπόν ν’ ακουμπήσει ο Pascual την μπάλα πέρα από τον Langford;

Στον παίκτη που μέχρι την Παρασκευή μετρούσε στα τρία παιχνίδια της Euroleague δύο DNP και μια φορά εκτός αποστολής, τον πάντα αξιοπρεπή Ίαν Βουγιούκα.

Ο Βουγιούκας πέρασε στο παρκέ λίγο πριν την έναρξη της πρώτης περιόδου και αποχώρησε ακριβώς στα μέσα της δεύτερης. Εδώ θεωρούμε ότι εντοπίζεται ένα από τα βασικά προβλήματα της διαχείρισης που κάνει ο Pascual κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών: αργεί χαρακτηριστικά να κάνει αλλαγές, αφήνοντας τις ίδιες πεντάδες για πάρα πολύ ώρα στο παρκέ, με τον αντίπαλο στο μεταξύ να αποκωδικοποιεί εύκολα το που και το πως πρέπει να επιτεθεί (ή αμυνθεί, αντίστοιχα). Η συμμετοχή του Βουγιούκα, για παράδειγμα, σ’ εκείνο το σημείο του παιχνιδιού ήταν μάλλον επιβεβλημένη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έπρεπε να μείνει στο παρκέ 6 συνεχόμενα λεπτά.

 

Θεωρούμε πως μια από τις νίκες που πήρε ο Jasikevicius από τον Pascual την Παρασκευή δηλώνεται και στον αριθμό των αλλαγών που έκανε ο καθένας. Δεν θέλουμε σε καμιά περίπτωση να εξισώσουμε το πόσες αλλαγές κάνει ένας προπονητής με τον βαθμό επιτυχίας στη διαχείριση ενός παιχνιδιού. Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, ωστόσο, είναι μάλλον εύκολο να καταλάβει κανείς ότι ένας τρόπος για να κρυφτούν ορισμένες από τις αδυναμίες αυτού του ρόστερ είναι με μια χειρουργική προσέγγιση των αλλαγών σε στυλ handball, όπου παίκτες που βρίσκονται πιο πίσω στο rotation παίρνουν στοχευμένα ολιγόλεπτες συμμετοχές κι έπειτα αποσύρονται γρήγορα πάλι στον πάγκο, πριν προλάβει αντίστοιχα να τους στοχεύσει ο αντίπαλος. Η περίπτωση του Βουγιούκα εδώ είναι χαρακτηριστική: έπρεπε να δοκιμαστεί με την τροπή που είχε πάρει το παιχνίδι και καλώς μπήκε, αλλά 6 συνεχόμενα λεπτά για παίκτη της ηλικίας και των χαρακτηριστικών του είναι απλώς πάρα πολλά.

Δεύτερο Ημίχρονο

Η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερο ημιχρόνου, όπως ήδη έχουν τονίσει πολλοί, ήταν βέβαια η άμυνα του Παναθηναϊκού. Μετά από 60 αγωνιστικά λεπτά (40 στο Μόναχο και 20 με τη Zalgiris) ο Pascual επιτέλους αναγνώρισε ότι όποια πεντάδα κι αν επέλεγε ήταν αδύνατον να αποφύγει τα mismatch χαμηλά κι άρχισε να στέλνει δεύτερο παίκτη. Παράλληλα, το γενικό επίπεδο αμυντικής έντασης ανέβηκε κατακόρυφα, σπάζοντας πολλές από τις γραμμές πάσες της Zalgiris και εξουδετερώνοντας πολλές από τις εισαγωγικές δράσεις των play της. Η μπάλα πλέον δεν ήταν εύκολο να φτάσει χαμηλά. Όταν αυτό συνέβαινε, ειδικά από την πλευρά του Καλάθη, είδαμε το παρακάτω:

Στην παραπάνω φάση, οι παίκτες του Παναθηναϊκού βρίσκονται παντού. Ο βαθμός πίεσης έχει ανέβει σημαντικά, τόσο που η Zalgiris αναγκάζεται να πάει στις δεύτερες και τρίτες επιλογές των play της, κρατώντας ταυτόχρονα την μπάλα στο ίδιο σημείο με ντρίμπλα (αντί να τη μετακινεί από τη μια πλευρά στην άλλη με πάσα). Κάθε ντρίμπλα που κάνει η Zalgiris εδώ, αποτέλεσμα των deny του ΠΑΟ, είναι μια γενναία προσφορά οξυγόνου στην άμυνα. Αξίζει επίσης κανείς να παρατηρήσει το πόσο έξυπνα ο Καλάθης περιμένει ο Davies να γυρίσει το σώμα του (κάτι που, όταν συμβεί, θα καταστήσει πολύ δύσκολο να βγάλει την μπάλα από πάνω του) και μετά πηγαίνει για την παγίδα. Αμυντική αντίδραση επιπέδου Δημήτρη Διαμαντίδη.

Παρακάτω ένα ακόμα παράδειγμα:

Κανείς μπορεί να υποστηρίξει εδώ πως, από τη στιγμή που ο ΠΑΟ παραχώρησε φάουλ (είτε κανείς θεωρεί ότι έγινε εκεί που σφυρίχτηκε είτε μια φάση πριν), η άμυνα δεν ήταν καλή. Εμείς υποστηρίζουμε το αντίθετο: ακριβώς αυτό το mentality του Lasme (ακόμα κι αν του στοίχισε το 5ο του) είχε ανάγκη, μεταξύ άλλων, συνολικά η ομάδα του Παναθηναϊκού. Τι βλέπουμε στη φάση; Τον Lasme να στέλνει ένα σαφές μήνυμα στον πιο physical παίκτη της Zalgiris: είτε θα πάρω εγώ την καλή τοποθέτηση, είτε κανείς.

Σε αυτό το κομμάτι ελάχιστοι παίκτες του Παναθηναϊκού υστέρησαν στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Καλάθης ήταν στα γνωστά του επίπεδα. Ο Παπαπέτρου ήταν η πρώτη φορά που έδειξε με εμφατικό τρόπο ότι, τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού, μπορεί να κάνει τη διαφορά (πιστώνεται και δυο ωραίες chase down τάπες). Έκπληξη εδώ ήταν μάλλον ο Thomas ο οποίος έβαλε το κορμί του σε πολλές φάσεις και η διάθεσή του ήταν από τους βασικούς λόγους που ανέβηκε κατακόρυφα το physicality του Παναθηναϊκού (έχασε και μερικές φάσεις, αλλά το +11 που έγραψε στα 16 λεπτά του συνοψίζει αυτό που έδειξε στο παρκέ).

Επιθετικά ο ΠΑΟ δεν άλλαξε πολλά πράγματα, απλά πήρε περισσότερα από καταστάσεις παρόμοιες μ’ αυτές του πρώτου ημιχρόνου. Ο Langford πήρε πρωτοβουλίες συνεχίζοντας να έχει αρκετή ώρα την μπάλα στα χέρια του και, μαζί με τον Lasme, έδωσαν αρκετούς πόντους στον Παναθηναϊκό από το midrange. Ο Παπαπέτρου τελείωσε φάσεις κοντά στο καλάθι σε καταστάσεις που ο Παναθηναϊκός έψαξε και στο πρώτο ημίχρονο. Κυρίως: ο Καλάθης άρχισε να βάζει, τόσο με διεισδύσεις από τον άξονα όσο και τρίποντα (κι αυτές οι διεισδύσεις ήταν προϊόν καλύτερων screen στις ίδιες δράσεις μ’ αυτές του πρώτου ημιχρόνου, όχι διαφορετικών δράσεων).

Με άλλα λόγια: η αύξηση της επιθετικής παραγωγής του Παναθηναϊκού δεν οφείλεται σε κάποια καίρια παρέμβαση του Pascual, αφού, ως επί των πλείστον, ο Παναθηναϊκός και στα δύο ημίχρονα τα ίδια πράγματα έκανε. Το ότι εκτελέστηκαν καλύτερα προφανώς του πιστώνεται, όπως και οι φάσεις που βρήκε ο ΠΑΟ από την άμυνα μαζί με το τι έκανε συνολικά σ’ αυτό το κομμάτι, αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο Pascual “γύρισε το παιχνίδι”. Για να το πούμε κι αλλιώς: η κύρια διαφορά επιθετικά ήταν ότι ο Καλάθης στο δεύτερο ημίχρονο έβαλε τρία τρίποντα και στο πρώτο κανένα.

Για να είμαστε δίκαιοι, παραθέτουμε και μια φάση που σχεδιάστηκε άψογα από τον Pascual σε κρίσιμο σημείο:

Κλείσιμο και Παράταση

Επειδή και το κλείσιμο του παιχνιδιού και η παράταση παίχτηκαν εν πολλοίς στο πλαίσιο που έχουμε περιγράψει αναλυτικά παραπάνω, εδώ θα περιοριστούμε σε κάποιες παρατηρήσεις:

1) Μας άρεσε το χαμηλό σχήμα του Pascual με τους τρεις guard (Καλάθης, Langford, Παππάς) και τον Παπαπέτρου στο 4 και θα θέλαμε να ξαναδούμε και το συγκεκριμένο και ανάλογες επιλογές…

2) …αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Pascual δεν θα μπορούσε να είχε κάνει στο τέλος καλύτερη διαχείριση. Για την ακρίβεια, και στο τέλος της κανονικής περιόδου και κατά τη διάρκεια της παράτασης, θα θέλαμε να είχαμε δει τον Pascual να πηγαίνει σε αλλαγές handball, με τον τρόπο που περιγράψαμε παραπάνω στο κομμάτι για τον Βουγιούκα. Αυτό δεν θα ήταν πάντα εφικτό να συμβεί (δεν υπάρχει διακοπή σε κάθε μετάβαση από άμυνα σε επίθεση), και γι’ αυτό δεν μπορούμε να τον κατηγορήσουμε εξ ολοκλήρου για τα πολλά χαμένα αμυντικά ριμπάουντ. Θα θέλαμε, ωστόσο, να είχαμε δει τουλάχιστον μια διάθεση προς αυτήν την κατεύθυνση.

3) Ο Παναθηναϊκός τακτικά ήταν καλός στην άμυνά του σε αυτά τα σημεία. Δεν έδινε εύκολα τις αλλαγές σε κάθε σκριν, έπαιζε under τον Wolters (όπως και στο υπόλοιπο παιχνίδι) κι έβγαλε σε μεγάλο βαθμό συνολικά την ίδια ένταση που είχε σε όλο το δεύτερο ημίχρονο. Απλά αυτά είναι σημεία που τα λάθη (Παππάς, Langford) φαίνονται και τονίζονται.

4) Επιθετικά, αν εξαιρέσει κανείς το παραπάνω play, ο Παναθηναϊκός κινήθηκε στην κατεύθυνση του υπόλοιπου παιχνιδιού.

5) Αυτό που σίγουρα χρεώνουμε στον Pascual είναι το πως διαχειρίστηκε η ομάδα του τα τελευταία 6 δευτερόλεπτα της κανονικής διάρκειας. O Καλάθης δεν είχε καμιά δουλειά στην πλευρά της μπάλας (κάποιος περισσότερο κυνικός ίσως υποστήριζε πως για τα 6 αυτά τελευταία δευτερόλεπτα δεν θα έπρεπε καν να βρίσκεται στο παρκέ). Ο Saras έστειλε τον αμυντικό του Καλάθη πάνω στον Langford, δίνοντας απλόχερα στον Έλληνα guard το τελευταίο σουτ. Δεν θα έπρεπε να είναι τόσο εύκολο.

Μικρά-Μικρά

– Αναρωτιόμαστε αν μπορούμε να ελπίζουμε πως κάποια στιγμή ο Παπαγιάννης θα είναι σε θέση να προσφέρει τις κερδισμένες αμυντικά φάσεις που πήρε η Zalgiris από τον Birutis.

– Πολύς λόγος για τις βολές του Παναθηναϊκού, κάτι που οι περισσότεροι συνδέουν με το “δεν έχει ευθύνη ο Pascual”. Η πραγματικότητα είναι ότι 5 από τις 12 χαμένες βολές ήταν του Καλάθη (συνολικά εκτέλεσε 8), ο οποίος σούταρε τόσες ακριβώς επειδή ο Pascual δεν τον έβγαλε από τη θέση εκτελεστή στην οποία τον οδήγησε ο Jasikevicius (σε 7 σεζόν Ευρωλίγκας με τον Παναθηναϊκό, το ποσοστό ευστοχίας του Καλάθη από την γραμμή των βολών είναι 54,4%). Από μία έχασαν επίσης οι Παπαπέτρου και Θανάσης. Τι από αυτά ήταν ακριβώς έκπληξη;

– Υπάρχουν μάλλον ελάχιστοι που δεν έχουν ήδη παρακολουθήσει το περίφημο time-out του Pascual:

Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι ακριβώς βλέπουμε. Παρακολουθούμε μόνο τα 22’’. Δεν ξέρουμε τι έγινε στα υπόλοιπα 38’’.

Η εικόνα, ωστόσο, για όσο διαρκεί, όσο ελλειπτική κι αν είναι, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως είναι πανίσχυρη. Ο Παναθηναϊκός σ’ εκείνο το σημείο χάνει με 14. Ο Pascual καλεί το time και οι παίκτες έρχονται στον πάγκο. Οι παίκτες τον κοιτάζουν, περιμένουν, κι εκείνος κοιτάζει το κενό. Κάθε του κίνηση φανερώνει τη νευρικότητα που διακρίνει κάποιον που πασχίζει να ταξινομήσει τις σκέψεις του: κοιτάζει ψηλά και χαμηλώνει ξανά το κεφάλι, ακουμπά με το δάκτυλό κατά σειρά τη μύτη και το στόμα. Συνεχίζει να κοιτά προς τα κάτω. Οι παίκτες ακόμα περιμένουν.

Πρόκειται για κάποια τακτική αντίστροφης ψυχολογίας; Η ερώτηση αυτή χρειάζεται ένα συμπλήρωμα: ακόμα κι αν πρόκειται για τέτοια τακτική, είναι αυτός ο σωστός τρόπος να κινητοποιήσεις τους παίκτες σου που σ’ εκείνο το σημείο χάνουν τη μία φάση πίσω από την άλλη και λόγω των τακτικών που εσύ ο ίδιος έχεις επιλέξει;

Ξαναλέμε: δεν μπορούμε να ξέρουμε τι ακριβώς βλέπουμε σ’ αυτό το time-out. Μπορούμε, ωστόσο, να είμαστε απολύτως βέβαιοι σχετικά με το τι βλέπουμε σ’ αυτό που παραθέτουμε παρακάτω:

Το αντεπιχείρημα που θ’ ακουστεί σε ό,τι έχουμε περιγράψει κατά τη διάρκεια του κειμένου είναι γνωστό και στείρο: είναι ακόμα νωρίς. Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι εξίσου λανθασμένος με τον αντίστοιχο που ακολούθησαν πολλοί το καλοκαίρι σχετικά με τον Lekavicius: ήταν η πρώτη χρονιά του, φέτος θα είναι καλύτερος… Πρόκειται και στις δύο περιπτώσεις για το ίδιο λογικό σφάλμα: τη μυθοποίηση αυτού που λέμε χρόνο προσαρμογής, το οποίο από μία ακόμα πτυχή μετατρέπεται στον πιο καθοριστικό παράγοντα των δύο εξισώσεων.

Το θέμα όμως δεν είναι απλά αν ο Παναθηναϊκός χρειάζεται χρόνο ή όχι. Το θέμα είναι αν περισσότερος χρόνος μπορεί να του προσφέρει μια κάποια εξέλιξη σ’ αυτά που παρουσιάζει στο παρκέ. Είναι τα σημερινά του προβλήματα θέμα χρόνου; Μετά από τέσσερις αγώνες, κι όσο κι αν ακόμα βρίσκεται σε διαδικασία απογείωσης, τα πρώτα σημάδια για την πτήση που θα ακολουθήσει είναι ανησυχητικά.