Στελέχωση Παναθηναϊκού: Σημειώσεις και Προβληματισμοί

Ο Fredette δίπλα στον Καλάθη. Ο Tyrese Rice και το αυτόφωτο playstyle. Ο Wesley Johnson. Η ελλειμματική frontline, το rebounding, και η αμυντική συνοχή. Η επίθεση με Πεδουλάκη και η απαίτηση για early offense.

1. Fredette, Καλάθης, Πεδουλάκης

Τι ακριβώς αγόρασε ο Παναθηναϊκός υπογράφοντας τον Jimmer Fredette;

Εύλογα ίσως, αφού η σεζόν ακόμα δεν έχει αρχίσει, υπάρχει ένας αέρας μυστηρίου γύρω από τον Αμερικανό. Οι ερωτήσεις που τον αφορούν όχι απλά δεν έχουν απαντηθεί, αλλά δεν έχουν καν τεθεί. Πως ακριβώς θα προσαρμοστεί στην Ευρώπη; Πόσο χρόνο θα χρειαστεί; Είναι έτοιμο το σώμα του ή η μυική του μνήμη έχει επαναπαυθεί στη χαλαρότητα της Κίνας; Και τι ακριβώς παίκτης είναι; Combo-guard; Shooting-guard φυλακισμένος σε μέγεθος playmaker; Ή κάτι πιο περίπλοκο που δεν κατηγοριοποιείται τόσο εύκολα; Πιο σημαντικά: πως οφείλει να χρησιμοποιηθεί; Υπάρχουν παίκτες τον ρόλο των οποίων μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ως πρότυπο για να καταλάβουμε καλύτερα το παιχνίδι του; Και διαθέτει ο Αργύρης Πεδουλάκης το προπονητικό υπόβαθρο (αλλά και το roster) που απαιτείται για να αναδείξει τις ικανότητές και να κρύψει τις αδυναμίες του; 

Ας αρχίσουμε μ’ αυτό: ο Fredette υπήρξε για ένα φεγγάρι στο κολεγιακό αυτό που είναι σήμερα ο Steph Curry στο ΝΒΑ. Έκτοτε, ο Fredette μεταφέρει κάτι το εξωτικό, αυτό το γαργαλιστικό στοιχείο μιας πιθανότητας που πλέον έχει γίνει ξεκάθαρο πως δεν θα πραγματωθεί, αλλά για κάποιο λόγο συνεχίζεις να την πιστεύεις. Η θητεία του σε G-League και Κίνα, όπου το φαινόμενο Fredette ήταν σε πλήρη επίδειξη, τον κράτησε ταυτόχρονα στο περιθώριο και το προσκήνιο του δυτικού μπασκετικού κόσμου —έχοντας αποτύχει στο ΝΒΑ, αλλά έχοντας κυριαρχήσει σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο έχει συμμετάσχει, η συχνά ανομολόγητη απορία πολλών ήταν προφανής: τι ακριβώς θα μπορούσε να καταφέρει στην Ευρώπη; 

Ο Παναθηναϊκός σε πρώτη φάση αγόρασε κάτι που για χρόνια έλειπε από το roster του: την αύρα ενός μεγάλου σκόρερ —αυτή για την οποία βέβαια προς το παρόν μόνο έχουμε ακούσει και περιμένουμε να δούμε στην πράξη. Σε κάθε περίπτωση, είναι κάτι που ο Fredette εμφανώς κουβαλάει. Από την οπτική αυτή, κάθε του τρίποντο μετράει διπλά: όχι μόνο ως οι τρεις πόντοι που προσθέτει, αλλά και ως αυτοί που υπόσχεται ότι θα προσθέσει στις επόμενες κατοχές —ο Fredette, με άλλα λόγια, κουβαλάει ανά πάσα στιγμή μόνος του την πιθανότητα ενός καταιγιστικού σερί. 

Αυτό μετράει τόσο ψυχολογικά (για συμπαίκτες και αντιπάλους) όσο, προφανώς, και αγωνιστικά, αφού το gravity του Αμερικανού υπόσχεται να παρέχει στον Καλάθη αυτό που τόσο του λείπει από τότε που επέστρεψε στον Παναθηναϊκό: χώρους. 

Στο ευρωπαϊκό μπάσκετ του σήμερα δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί πιο ταιριαστό συμπαίκτη για τον Fredette από τον αρχηγό του Παναθηναϊκού. Ο Καλάθης μπορεί να τον καλύψει αμυντικά, μπορεί να τον δει και να τον βρει σε κάθε σημείο του γηπέδου, μπορεί να του δώσει ρυθμό, μπορεί να τον ακολουθήσει στο transition, και έχει τη διάθεση να του προσφέρει απλόχερα μέρος των κατοχών που τελείωνε ο ίδιος (χρόνια γράφουμε πως οι προσπάθειες του Καλάθη πρέπει να μειωθούν). Μπορούμε να το θέσουμε κι ως εξής: αν τόσα χρόνια κανείς άκουγε για τον Fredette και ήθελε να τον δει στην Ευρώπη, τότε αυτό σημαίνει πως ήθελε να τον δει δίπλα στον Καλάθη. Θεωρούμε ότι κανένα δίδυμο στο roster του Παναθηναϊκού δεν αλληλοσυμπληρώνεται τόσο καλά όσο οι δυο τους —κι αυτό μπορεί να διαβαστεί τόσο ως θετικό σχόλιο για το μεταξύ τους fit όσο και ως αρνητική επισήμανση για τη συμβατότητα του υπόλοιπου roster.  

Για το ευρωπαϊκό μπάσκετ ο Fredette δεν είναι ούτε ο παίκτης που μπορεί να έχει τον ρόλο του ball-dominant guard, ας πούμε στο στυλ του Delaney, ούτε κάποιος που μπορεί να τρέχει διαρκώς πίσω από screen καλύπτοντας ολόκληρο το πλάτος του γηπέδου (στο στυλ του Carroll). Το πρώτο είναι θετικό για τον Καλάθη, αφού τον στέλνει εκτός μπάλας μόνο περιστασιακά. Το δεύτερο (το οποίο προφανώς συνεπάγεται μια ικανότητα με την μπάλα στα χέρια και περιορισμένα playmaking καθήκοντα) είναι καλό ευρύτερα για τον Παναθηναϊκό, αφού για μια ακόμα φορά οι πηγές δημιουργίας στο ρόστερ του είναι ελάχιστες. Ο Fredette θα κινείται ιδανικά σ’ αυτόν τον ενδιάμεσο χώρο, κάνοντας λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο, κάτι που προϋποθέτει πως θα δούμε μια εύθραυστη τακτική ισορροπία που δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί. 

Το πρότυπο παίκτη που κινείται σε αυτούς τους χώρους στην Euroleague είναι βέβαια εδώ και χρόνια ο Nando De Colo. Προσοχή: δεν συγκρίνουμε παίκτες —τέτοιες συγκρίσεις, άλλωστε, δεν χαρίζονται ποτέ σ’ έναν πρωτοεμφανιζόμενο στη διοργάνωση όπως είναι ο Fredette: είτε τις κερδίζει μόνος του είτε δεν γίνονται ποτέ. Απλώς επικαλούμαστε τον ρόλο του Γάλλου και ειδικότερα αυτόν που έχει διαχρονικά στα σχήματα όπου συνυπάρχει με έναν leading point guard (Teodosic/Rodriguez) για να καταλάβουμε το πλαίσιο εντός του οποίου θεωρούμε ότι θα λειτουργήσει καλύτερα ο Αμερικανός.

 

Στο fast-paced σύστημα του Ιτούδη (από το οποίο ο Παναθηναϊκός έχει πολλά να πάρει, και ειδικότερα πρέπει να κοιτάξει πόσο γρήγορα ξεκινούν οι Ρώσοι τις δράσεις τους στο μισό γήπεδο μετά την επαναφορά) ο De Colo εκτελεί με κάθε τρόπο και μέσα από κάθε κατάσταση: σε isolation, στο transition, μετά από pick-and-roll (με τον ίδιο είτε on-ball είτε στις γωνίες), σε catch-and-shoot, επιτιθέμενος στα close-out ή -σπανιότερα- πίσω από screen. Σε κάθε περίπτωση όμως, τουλάχιστον στην πλειοψηφία αυτών των κατοχών, όταν ο Γάλλος παίρνει την μπάλα υπάρχει ήδη μια στοιχειώδης επιθετική ροή την οποία ο ίδιος ολοκληρώνει (ασχέτως του ότι είναι ικανός να δημιουργήσει από το τίποτα). Ενδεικτικό είναι εδώ ότι τα εύστοχα σουτ του που προέρχονται από assists είναι διαχρονικά περίπου τριπλάσια από τα unassisted. Κι είναι αυτά τα δύο στοιχεία (εκτελεστικός πλουραλισμός, επιθετική ροή) που συγκροτούν το υπόβαθρο πίσω από το τρομακτικό του efficiency. 

Θα πει κανείς λογικά ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει την τρομακτική ποιότητα και το βάθος της CSKA κι άρα είναι μάταιο να μπαίνουν οι δύο ομάδες στην ίδια συζήτηση. Απαντάμε ότι μιλάμε για τη δομική κατεύθυνση μιας επίθεσης και το πλαίσιο εντός του οποίου ο Fredette μπορεί να είναι το δυνατόν περισσότερο παραγωγικός —δεν ζητάμε από τον Παναθηναϊκό να μιμηθεί τη CSKA, αλλά να την καταλάβει και να κρατήσει απ’ αυτήν κομμάτια που μπορεί κι ο ίδιος να εφαρμόσει. Κι ούτε ζητάμε από τον Fredette να μιμηθεί τον De Colo: το ιδανικό shot-profile του Αμερικανού περιλαμβάνει περισσότερα τρίποντα (ειδικά από τις γωνίες), περισσότερες εκτελέσεις από μέση απόσταση, και πολύ λιγότερες διεισδύσεις στο βάθος της ρακέτας —αυτό που επιβάλλεται όμως είναι ο Παναθηναϊκός να δημιουργήσει για τα σουτ του Αμερικανού εξίσου ευνοϊκές προϋποθέσεις. 

Μπορεί να το κάνει; 

Αν κανείς παρατηρήσει τα πιο επιτυχημένα δίδυμα guards στην πρόσφατη ιστορία της Euroleague, εύκολα βρίσκει ένα βασικό κοινό στοιχείο: πρόκειται κατά συντριπτική πλειοψηφία για δίδυμα παικτών τα οποία, όταν βρίσκονται μαζί στο παρκέ, μπορούν εύκολα να ανταλλάξουν ρόλους χωρίς να διαταραχθεί καθόλου η επιθετική κατεύθυνση της ομάδας τους. Είτε τρέχει την επίθεση ο ένας είτε ο άλλος, οι κινήσεις -δικές τους και των συμπαικτών τους- παραμένουν σταθερές. Τα παραδείγματα άφθονα: Teodosic-De Colo, Rodriguez-De Colo, Rodriguez-Llull, Doncic-Llull, Σλούκας-Bogdanovic, Wanamaker-Σλούκας, Pangos-Micic, Micic-Larkin —προφανώς, κάθε ένα απ’ αυτά τα ζευγάρια έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες, αλλά εδώ το πρωτεύον είναι ότι κάθε ένας από αυτούς τους παίκτες σ’ ένα βασικό επίπεδο απειλεί με τους ίδιους τρόπους και όταν έχει την μπάλα και όταν βρίσκεται μακριά από αυτήν, απειλεί δηλαδή εξίσου τόσο ως δημιουργός όσο και ως εκτελεστής (και βέβαια ο Παναθηναϊκός του Obradovic έχει εξέχουσα θέση σ’ αυτήν τη συζήτηση). Οι μεταξύ τους ρόλοι είναι αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν interchangeable —κάτι που απλοποιεί τρομερά μια επίθεση καθώς της επιτρέπει να αναπτύξει τάσεις (γενικές αρχές που ορίζουν την επιθετική κίνηση βάσει αμυντικών αντιδράσεων) και όχι απλά να τρέχει δράσεις (συγκεκριμένες επιθετικές κινήσεις που είναι πολύ λιγότερο ευέλικτες σε προσαρμογές). 

Το δίδυμο των Καλάθη-Fredette δεν προσφέρει αυτήν τη δυνατότητα —κάτι που σημαίνει ότι η επίθεση του Παναθηναϊκού θα πρέπει να αναπτύξει δύο διαφορετικές κατευθύνσεις: μία με τον Καλάθη στην μπάλα και τον Fredette off-ball, και μία με τον Fredette στην μπάλα και τον Καλάθη off-ball. Αυτό δεν είναι απλό, ακριβώς επειδή εκτός μπάλας (αλλά και on-ball, σε έναν βαθμό) οι δυο τους (οφείλουν να) κάνουν διαφορετικά πράγματα, κάτι που προφανώς επηρεάζει και τις κινήσεις των υπολοίπων. Πως μοιάζει αυτό ιδανικά; Ο Καλάθης, από τη μία, σε έναν σύνθετο ρόλο όπου εκτός μπάλας (δεν θα κάθεται απλά σε μια γωνία, αλλά) θα παίρνει και θα δίνει screen, κινούμενος συχνά και ως cutter κοντά στη ρακέτα για να τελειώσει φάσεις, και ο Fredette, από την άλλη, πίσω από επιλεκτικά screen (δεν λατρεύει ακριβώς την επαφή) κοιτώντας να εκτελέσει. Σ’ ένα μεγάλο βαθμό, η επίθεση του Παναθηναϊκού γενικότερα και η συνύπαρξη των Καλάθη-Fredette ειδικότερα θεωρούμε ότι θα εξαρτηθεί από το βαθμό στον οποίο θα αναπτυχθεί αυτή η διπλή κατεύθυνση —κι ας μην ξεχνάμε ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει μια ήδη δομημένη επίθεση στην οποία ο Fredette θα μπορούσε σταδιακά να ενταχθεί, αλλά καλείται να χτίσει μία από την αρχή. Ο αστερίσκος εδώ είναι γνωστός και χιλιοειπωμένος: όλη αυτή η διαδικασία προϋποθέτει έναν βαθμό επιθετικής πολυπλοκότητας τον οποίο ο Πεδουλάκης δεν έχει δείξει ότι διαθέτει στο προπονητικό του ρεπερτόριο —και η εικόνα του Παναθηναϊκού σε αυτό το κομμάτι στα φιλικά δεν επιτρέπει μεγάλη αισιοδοξία (ίσως θα έπρεπε δίπλα στον Πεδουλάκη να έχει προστεθεί ένας βοηθός με εξειδίκευση στο επιθετικό κομμάτι). 

Πριν κλείσουμε το κεφάλαιο Fredette, τρεις ακόμα επισημάνσεις:

1) Ο Αμερικανός θα πρέπει να βγάζει γρήγορα την μπάλα από πάνω του σε κάθε double team και κάθε επιθετικό hedge-out που δέχεται. Επίσης, σε κάθε τέτοια φάση ο Καλάθης θα πρέπει να είναι πάντα κοντά του σε απόσταση μιας πάσας για να είναι αυτός που θα αποφασίζει την πορεία της επίθεσης: 

Αλλά η επιτυχία σε αυτές τις καταστάσεις δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τον Fredette. Ο Παναθηναϊκός συνολικά παρουσιάστηκε ανησυχητικά ξαφνιασμένος από αυτές τις άμυνες στο πρόσφατο τουρνουά στο ΟΑΚΑ: 

2) Ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να δουλέψει πολύ για τον Fredette στην αρχή των επιθέσεών του: 

Κάτι που βέβαια οφείλει να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο early offense: 

3) Ο Παναθηναϊκός πήρε τον Jimmer Fredette κι αυτό σημαίνει πως θα ζήσει και θα πεθάνει μ’ αυτήν την επιλογή. Καλά θα κάνει λοιπόν να τον εμπιστευτεί, να τον στηρίξει και να τον ενθαρρύνει να παίξει όπως ξέρει και του αρέσει, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως περιστασιακά θα εμφανίζονται τέτοιες στιγμές:

2. Frontline

Από το συναρπαστικό ερώτημα της συνύπαρξης Καλάθη-Fredette περνάμε στο σκοτεινό τοπίο της πράσινης frontline. Κοιτάζοντας τα ονόματα που διαθέτει ο Παναθηναϊκός σε αυτές τις θέσεις νιώθουμε είτε πως έχουμε πέσει σε μια χωροχρονική δίνη είτε πως έχουμε υποστεί κάποια ιδιότυπη κρίση αμνησίας —κι αυτό γιατί δεν μπορούμε να θυμηθούμε εκείνη τη χρονιά κατά την οποία οι Παπαγιάννης-Μήτογλου έδειξαν πως μπορούν να έχουν κομβικό ρόλο σε μια ομάδα Euroleague που θέλει να διεκδικήσει την είσοδό της στους 8, τόσο μάλιστα που να επιτρέπουν να στηριχθεί σ’ έναν μεγάλο βαθμό στη δική τους απόδοση η τύχη μιας ολόκληρης frontline. Για να είμαστε ξεκάθαροι: θεωρούσαμε απολύτως αναγκαίο ο Παναθηναϊκός να κινούνταν μεταγραφικά με τέτοιο τρόπο ώστε να άφηνε διαθέσιμα άφθονα λεπτά για τα δύο prospects του, αλλά θεωρούμε υπερβολικό, πάντα σε συνάρτηση με τους στόχους του, να τους παρέχει αυτήν την αγωνιστική κεντρικότητα χωρίς πρώτα να την έχουν κερδίσει με την απόδοσή τους. Διαφορετικά: θέλαμε να δούμε τον Παπαγιάννη ως δεύτερο center, αλλά όχι έχοντας μπροστά του τον Wiley και πίσω του τον Βουγιούκα. Θέλαμε να δούμε τον Μήτογλου ως δεύτερο τεσσάρι, αλλά όχι έχοντας μπροστά του τον Thomas και δίπλα του τον Bentil. 

Ο Παναθηναϊκός για μας έκανε στο 4-5 λάθος αντίστοιχο με το περσινό: γέμισε ποσοτικά, αλλά δεν φρόντισε να θωρακιστεί ποιοτικά. 

Δεν πρόκειται, ωστόσο, απλώς για ζήτημα βάθους ή εμπειρίας, αλλά πρώτα και κύρια για ζήτημα αγωνιστικό. Ποιο ακριβώς είναι το δίδυμο που μπορεί να παρουσιάσει ο Παναθηναϊκός στο 4-5 και θα του προσφέρει μια στοιχειώδη επάρκεια ταυτόχρονα σε άμυνα και επίθεση; Απαντάμε: κανένα. Ο Παπαγιάννης χρειάζεται δίπλα του ένα αθλητικό τεσσάρι με καλό σουτ και αξιόπιστη αμυντική παρουσία (Singleton;). Ο Wiley χρειάζεται ένα τεσσάρι με μέγεθος που μπορεί να τον καλύψει σε άμυνα και ριμπάουντ (ιδανικά prime Τσαρτσαρής —μπορούν να παίξουν άραγε αυτόν τον ρόλο ο Bentil ή ο Μήτογλου;). Οι Thomas-Μήτογλου-Bentil χρειάζονται ένα high-IQ αθλητικό center που μπορεί να τους κατευθύνει σε άμυνα και επίθεση (prime Lasme ή ιδανικά Hines). Η στελέχωση του Παναθηναϊκού στη frontline μοιάζει λιγότερο με στρατηγική και καλά υπολογισμένη στροφή στην ανάδειξη νέων παικτών και περισσότερο με αμετροεπές και ανορθολογικό ρίσκο —από εκείνα που δεν δικαιολογούνται ακόμα κι αν βγουν. 

Το βασικότερο πρόβλημα που προκύπτει από τα παραπάνω, βέβαια, δεν είναι επιθετικό (η frontine του Παναθηναϊκού θα εξαρτηθεί εδώ πάρα πολύ από τα ποσοστά του Thomas) αλλά αφορά το κομμάτι της άμυνας και του ριμπάουντ. Ας το θέσουμε με τρόπο γλαφυρό: θεωρούμε ότι το αμυντικό κενό του Παναθηναϊκού στους ψηλούς είναι συγκρίσιμο με το δημιουργικό κενό στην περιφέρεια του Ολυμπιακού. Ποιο δίδυμο ψηλών του Παναθηναϊκού προσφέρει αμυντική ασφάλεια; Ποιο δίδυμο ψηλών του προσφέρει προστασία στο ριμπάουντ; Ο Παναθηναϊκός δεν έχει στο 4-5 ούτε τα πόδια, ούτε το IQ, ούτε την εμπειρία (ή τουλάχιστον δεν έχει κανέναν παίκτη που να διαθέτει ταυτόχρονα δύο από αυτά τα στοιχεία) ώστε να μπορεί να ανεβάσει την αμυντική του ένταση σε πραγματικά υψηλά επίπεδα χωρίς τακτικούς συμβιβασμούς —κι όλα αυτά σε μια χρονιά που το επίπεδο των ψηλών πανευρωπαϊκά έχει ανέβει κατακόρυφα και ο ίδιος ο ΠΑΟ διακηρύττει πως θέλει να πιέσει και να τρέξει. Η προφανής ερώτηση: πως και με ποιον;

Μικρά-μικρά

• Το drop των ψηλών ως αμυντική αντιμετώπιση του pick-and-roll δεν είναι απλά τακτική επιλογή, αλλά ολόκληρη τέχνη. Ελπίζουμε ο Παπαγιάννης να βλέπει με τις ώρες βίντεο του πως το εκτελούν τα αδέρφια Gasol. 
• Πιστεύουμε ότι ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί το καλογυμνασμένο και αθλητικό κορμί του Bentil νωρίτερα απ’ όσο υπολογίζουν οι περισσότεροι. 
• Δεν θεωρούμε ότι ο Johnson στο 4 μπορεί να προσφέρει ιδιαίτερες λύσεις στα προβλήματα που περιγράφουμε παραπάνω. 
• Αυτό που μας ανησυχεί περισσότερο στον Wiley, πέρα από την απειρία του, είναι ότι δεν φαίνεται ικανός να σταθεί απέναντι σε δυνατά κορμιά, ακόμα κι αν πρόκειται για center του ίδιου ύψους.

3. Άμυνα, transition, early offense

Ξεκινάμε απαντώντας στην ερώτηση που θέσαμε παραπάνω: πως θα πιέσει αμυντικά ο Παναθηναϊκός; Με ποιες πεντάδες; Μπορεί να βρει τέτοιες; Αν ναι, θα μπορεί να τις κρατήσει στο παρκέ για συνεχόμενα λεπτά ή πρόκειται κατά βάσει για σχήματα ειδικών συνθηκών; Μπορούμε να συνοψίσουμε αυτές τις ερωτήσεις ως εξής: ο Παναθηναϊκός μπορεί ενδεχομένως να βρει μερικά ταχυδυναμικά σχήματα που θα του επιτρέψουν να πιέσει ανά διαστήματα, αλλά συνολικά δεν διαθέτει σε καμιά περίπτωση ένα ταχυδυναμικό roster που θα του επέτρεπε να υπηρετήσει full-time μια τέτοια κατεύθυνση. 

Ολόκληρο το αμυντικό οικοδόμημα του Παναθηναϊκού, παίρνοντας ως δεδομένο την κατάσταση που περιγράψαμε στους ψηλούς, θεωρούμε ότι θα εξαρτηθεί από την αμυντική επίδοση τριών παικτών: 

• Του Καλάθη, για τις αμυντικές ικανότητες του οποίου δεν έχουμε να γράψουμε κάτι που δεν έχει ήδη γραφεί, αλλά μας ανησυχεί στην περίπτωση του το αμυντικό βάρος που θα κληθεί να σηκώσει επειδή, αφενός, η περιφέρεια του ΠΑΟ είναι ποσοτικά ισχνή και, αφετέρου και πιο συγκεκριμένα, ο Καλάθης είναι ο μοναδικός παίκτης που μπορεί να βάλει πίεση στον αντίπαλο ball-handler. Θα έπρεπε να υπήρχε τουλάχιστον ένας ακόμη. 
• Του Παπαπέτρου, ο οποίος, πέρα από το χώρο ευθύνης του ως small-forward, θα κληθεί να δώσει αμυντικές βοήθειες τόσο στην περιφέρεια όσο και στη ρακέτα. Θεωρούμε κομβικό το να αποκτήσει μια πιο δυναμική παρουσία στο rebound απ’ αυτήν που μας έχει συνηθίσει (κάτι που δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα μαζεύει περισσότερα).
• Του Wesley Johnson, για τον οποίο όλοι τονίζουν τα streaky ποσοστά του από το τρίποντο, χωρίς κανείς μέχρι τώρα να έχει αναφέρει τον βαθμό στον οποίο η απόδοσή του θα επηρεάσει το τι θα παρουσιάσει αμυντικά ο Παναθηναϊκός. Το γράφουμε αυτό για πέντε λόγους: 1) θα κληθεί να μαρκάρει από playmaker μέχρι τεσσάρια, 2) είναι ο μόνος στο roster που μπορεί να παίξει άμυνα πάνω από το στεφάνι, κάτι που καθιστά την απόδοσή του απολύτως κρίσιμη στις βοήθειες, 3) θα πρέπει να καλύψει τους ψηλούς στο rebound, 4) η παρουσία του είναι απαραίτητη αν ο Παναθηναϊκός θελήσει να ανεβάσει την άμυνα του πέρα από το δικό του μισό, και 5) είναι εξίσου κομβικός σε άμυνες ζώνες στις οποίες θεωρούμε ότι -τουλάχιστον περιστασιακά- θα αναγκαστεί να καταφύγει ο Πεδουλάκης. Με μια φράση: ο Johnson αμυντικά θα πρέπει να είναι dominant, τόσο πάνω στην μπάλα όσο και μακριά απ’ αυτήν. Στα φιλικά έδειξε πως απέχει πολύ από αυτό το επίπεδο ετοιμότητας, αλλά η προσαρμογή των Αμερικανών δεν είναι πάντα γραμμική (Μια τελευταία παρατήρηση για τον Αμερικανό: θεωρούμε ότι καλείται να αποτελέσει το φάρμακο για ασθένειες που, αν τα λεφτά που πήρε ο ίδιος ο Johnson είχαν διατεθεί διαφορετικά, ο Παναθηναϊκός ενδεχομένως να είχε σε πολύ μικρότερο βαθμό).

Ας πάμε, ωστόσο, ένα βήμα παραπέρα. Ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι ο Παναθηναϊκός, ακόμα και σε σχήματα με τον άπειρο Wiley ή τον αδύναμο αμυντικά Fredette, καταφέρνει να εδραιώσει ένα ικανοποιητικό επίπεδο αμυντικής απόδοσης. Μετά τι; 

Επαναλαμβάνουμε πως είναι απολύτως κομβικό ο Παναθηναϊκός να ψάξει τον πρωτεύοντα αιφνιδιασμό σε κάθε στιγμή και με κάθε τρόπο. Αν μπορέσει να εξασφαλίζει το αμυντικό rebound (κι αυτό δεν είναι καθόλου μικρό αν), έχει τους παίκτες που μπορούν να τρέξουν το γήπεδο και να τελειώσουν γρήγορα φάσεις: Wiley, Παπαπέτρου, Johnson, Thomas, Rice, Fredette —και βέβαια τον άνθρωπο που στο transition νιώθει όπως ο ζωγράφος στο εργαστήρι του, δηλαδή τον Νικ Καλάθη (αυτό που ο Παναθηναϊκός δεν έχει, είναι έναν παίκτη στο 2-3 που να έχει παιχνίδι με την μπάλα και να μπορεί να τελειώσει αποτελεσματικά καταστάσεις 1vs1, ικανότητα πάντα χρήσιμη αν θέλεις να ανοίξεις τον ρυθμό). 

Εκεί που θα φανεί, ωστόσο, πιο καθαρά η δουλειά που θα κάνει ή δεν θα κάνει ο Πεδουλάκης επιθετικά είναι στον τρόπο που η ομάδα του θα διαχειρίζεται τις φάσεις που δεν θα βρίσκει πρωτεύοντα αιφνιδιασμό —θα μπορέσει εκεί ο Παναθηναϊκός να προσαρμόζεται αυτόματα και να μπαίνει αμέσως σε καθεστώς early offense; Στα φιλικά είδαμε μερικά ενθαρρυντικά σημάδια… 

…αλλά εξίσου συχνά είδαμε και μια εικόνα με την οποία ο καθένας που παρακολουθεί προσεκτικά τον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια θα είναι εκνευριστικά οικείος. Μιλάμε για φάσεις σαν κι αυτήν: 

Ο Παναθηναϊκός πρέπει να μειώσει στο ελάχιστο αυτές τις φάσεις. Αν θες να παίξεις early offense, κάθε ντρίμπλα μετράει: κάθε ντρίμπλα πρέπει να είναι επιθετική, να έχει συγκεκριμένο σκοπό, και να δηλώνει μια κίνηση προς το καλάθι —εδώ ο Καλάθης οπισθοχωρεί και χαλαρώνει, με το λάθος που κάνει τελικά να μην είναι καθόλου άσχετο με το ότι είχε την μπάλα στα χέρια του για 15 δευτερόλεπτα. Το βασικότερο σε καταστάσεις early offense δεν είναι το πόσο πολύπλοκο είναι τακτικά αυτό που κάνεις αλλά ο τρόπος που το εκτελείς —το βασικότερο δεν είναι το τι, αλλά το πως. Κάθε άσκοπη ντρίμπλα του Καλάθη, οπισθοχωρώντας ή μένοντας ακίνητος στο παρκέ, δυναμώνει την αντίπαλη άμυνα —μειώνει δηλαδή τις πιθανότητες του Παναθηναϊκού να βρει ένα καλό σουτ. Η ευθύνη, βέβαια, δεν είναι μόνο δική του: early offense σημαίνει ότι κάθε παίκτης της πεντάδας ξέρει που και πως να πάει και το κάνει άμεσα και συγχρονισμένα (εδώ ο Μήτογλου κάνει ό,τι δεν έπρεπε να κάνει: κόβει στη ρακέτα ενώ ζητάει μπάλα χαμηλά ο Thomas και, όταν το καταλαβαίνει, αντί να πάει για screen στον Καλάθη, βγαίνει πρώτα στο τρίποντο). 

Ήδη αναφέραμε τη CSKA του Ιτούδη ως ομάδα-παράδειγμα για early offense (κανείς μπορεί να αναφέρει εξίσου και τη Real). Δείτε στο παρακάτω video πόσο επιθετικά κατεβάζουν την μπάλα και πόσο γρήγορα ξεκινάει η δράση τους: 

Το μεγαλύτερο μάθημα για τον Παναθηναϊκό εδώ, ωστόσο, δεν έρχεται από τη μακρινή Ρωσία, αλλά από τη δική του έδρα, το ΟΑΚΑ κατά τη διάρκεια της θητείας του Rick Pitino —κι αυτό που ο Pitino έκανε από ανάγκη, αφού δεν είχε τους παίκτες για να παρουσιάσει κάτι αποτελεσματικό στο 5vs5, ο Πεδουλάκης οφείλει να το κάνει από επιλογή:

4. Tyrese Rice

Ναι, είναι σημαντική αναβάθμιση συγκριτικά με τον Lekavicius, είναι value-for-money επιλογή, έχει 1vs1 παιχνίδι που ο Παναθηναϊκός χρειάζεται, βλέπει το αμυντικό ρήγμα, και μπορεί να βοηθήσει τους πράσινους να επιβάλλουν γρήγορο ρυθμό —ακόμα κι αν τα συνυπολογίσουμε όλα αυτά, ήταν ο Rice η σωστή επιλογή για back-up του Καλάθη; Όσο καλύτερος κι αν είναι από τον Λιθουανό προκάτοχό του, το μέγεθος και το παιχνίδι του Rice τον τοποθετούν, κατά τη γνώμη μας και σε συνάρτηση με το υπόλοιπο roster του Παναθηναϊκού, στην ίδια κατηγορία με τον νυν παίκτη της Zalgiris: πολύ καλός για τρίτος point guard, αλλά όχι για δεύτερος. 

Θεωρούμε ότι ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν εκεί έναν παίκτη που θα μπορούσε να κάνει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο τα εξής δύο πράγματα: να πιέσει την μπάλα και να σουτάρει. Ο Παναθηναϊκός για το 1-2 έχει μόλις πέντε παίκτες —και δύο από αυτούς τους πέντε είναι ο Παππάς και ο Brown (η άφιξη του Fredette έχει σκεπάσει το ότι ο Παναθηναϊκός σε ολόκληρο το ρόστερ στο 2 έχει μόνο αυτόν). Δεν θεωρούμε ότι ο Rice μπορεί να είναι ο τρίτος ιεραρχικά παίκτης σε μια τόσο light ποσοτικά περιφερειακή γραμμή. Δεν μπορεί να παίξει ούτε με τον Καλάθη, ούτε με τον Fredette —κι αν για τον πρώτο δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, το ότι δεν μπορεί να συνυπάρξει με τον Αμερικανό σκόρερ είναι για μας ένα από τα μεγάλα λάθη της φετινής στελέχωσης του Παναθηναϊκού. 

Διαφορετικά: ο Παναθηναϊκός δεν στελεχώθηκε με τρόπο τέτοιο που να διασφαλίζει ότι καθ’ όλη τη διάρκεια ενός παιχνιδιού θα μπορεί να έχει στο παρκέ έναν από τους δύο καλύτερους παίκτες του, που σημαίνει ότι είτε θα είναι και οι δύο ταυτόχρονα είτε δεν θα είναι κανείς (ο Πεδουλάκης μέχρι τώρα δεν φαίνεται διατεθειμένος να περάσει τον Fredette στο 1 στα λεπτά χωρίς Καλάθη, για μας κακώς). 

Τα φετινά ερωτηματικά του Παναθηναϊκού είναι πολύ λιγότερα απ’ αυτά που είχε πέρσι τέτοια εποχή —μερικά, ωστόσο, είναι εξίσου μεγάλα και σημαντικά. Έχει στον πάγκο του τον άνθρωπο που μπορεί να τα επιλύσει; Αν ναι, προλαβαίνει; Το σχετικά βατό πρόγραμμα που θα έχει στο ευρωπαϊκό του ξεκίνημα από τη μία του προσφέρει λίγο χρόνο και από την άλλη του βάζει το πρέπει της νίκης από την πρώτη αγωνιστική. 

 

*Η κεντρική φωτογραφία από το sdna.gr