The Last Dance – Episodes 3/4: όταν ο Rodman συνάντησε τον Phil Jackson

Από την Δευτέρα 20 Απριλίου και για ακόμα τέσσερις Δευτέρες μέχρι τις 18 Μάη προβάλλονται τα επεισόδια του ντοκιμαντέρ “The Last Dance” (στην Ελλάδα είναι διαθέσιμα στην πλατφόρμα του Netflix).

Επιχειρούμε να εμβαθύνουμε στα όσα πραγματεύεται η κάθε δυάδα επεισοδίων μέσω δημοσιεύσεων στην σελίδα μας στο Facebook και, κάθε Κυριακή βράδυ, πριν η επόμενη δυάδα βγει στον αέρα, δημοσιεύουμε το σύνολο των όσων αναζητήσαμε σε ένα ενιαίο κείμενο. Για τα επεισόδια 3 και 4, παραθέτουμε μερικές σημειώσεις που καταγράψαμε κατά την διάρκεια της παρακολούθησής τους:

-οι Bulls κέρδισαν τους Pistons επειδή πρώτα απ’ όλα δούλεψαν πνευματικά. Η σωματική βελτίωση που ήρθε μένοντας ένα καλοκαίρι στο γυμναστήριο προέκυψε ως παράγωγο αυτού του ανανεωμένου mentality.

-ο Krause αντιλήφθηκε πως για να γίνει το επόμενο βήμα ο Doug Collins έπρεπε να απολυθεί για να αναλάβει ο Phil Jackson έχοντας στο πλευρό του τον Tex Winter.

-η επιτυχημένη διαχείριση προσωπικοτήτων ήταν το ασύγκριτο πλεονέκτημα του Phil Jackson. Κατάφερε να πείσει τον Jordan για την triangle offense (δυσκολευόσουν να πιστέψεις ότι παρακολουθείς τον Jordan να δηλώνει πως τον ενδιαφέρει να κερδίζει η ομάδα και όχι οι αριθμοί του) και μπόρεσε να πάρει το maximum από τα όσα είχε να προσφέρει ο Rodman, ο οποίος ήταν στη σφαίρα του uncoachable.

Hidden treasures: το διπλό block του Rodman στον Kareem Abdul-Jabbar, τα 20 δολάρια που έδωσε ο Sager στον Rodman για να πληρώσει κάποιο πρόστιμο που του είχε επιβληθεί, και η ατάκα του anchorman που μετέδωσε την είδηση της απόλυσης του Collins: “Αν ετοιμάζεστε για δουλειά, τότε μάλλον δεν είστε ο Doug Collins”.

Η δική μας αγαπημένη στιγμή: λίγο μετά την μέση του τέταρτου επεισοδίου, τελικοί Ανατολής το 1991 με τους Bulls αποφασισμένους να κερδίσουν τους Pistons, ο Jordan φεύγει στον αιφνιδιασμό, συγκρούεται στον αέρα με τον Laimbeer, και o MJ προσγειώνεται όρθιος ενώ ο Laimbeer πέφτει στο παρκέ –λες και χρειάστηκε μόνο μια φάση για να αποτυπωθεί η αλλαγή στο πνεύμα και στο σώμα των Bulls σε σχέση με την προηγούμενη φορά που έπρεπε να πετάξουν εκτός το Detroit.

Στη συνέχεια, όσα γράψαμε μετά την έρευνά μας, έχοντας ως ερέθισμα τα επεισόδια 3 και 4:

Jordan rules – γενικές αρχές και η σφαίρα της αντιαθλητικότητας

Τον Απρίλιο του 1988, οι Bulls κέρδισαν τους Pistons με το παιχνίδι να μεταδίδεται σε εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο –ο Jordan έβαλε 59 πόντους κερδίζοντας σχεδόν μόνος, και οι Pistons υποσχέθηκαν πως αυτό δεν θα γίνει ποτέ ξανά. Ο Chuck Daly, προπονητής στο Detroit από το 1983 μέχρι το 1992, σχολιάζει σχετικά:

“Εκείνη την στιγμή πήραμε την απόφαση πως ο Jordan δεν θα μας ξανακερδίσει ποτέ μόνος. Έπρεπε να δεσμευτούμε ως ομάδα σ’ ένα συγκεκριμένο σχέδιο για να τα καταφέρουμε.”

Μετά από εκείνο το παιχνίδι με τους 59 πόντους του Jordan, σε 17 αναμετρήσεις (συμπεριλαμβανομένων αυτών για τα playoffs), το Detroit κέρδισε 14 φορές, απέκλεισε τους Bulls δύο φορές στα playoffs, και φόρεσε δύο δαχτυλίδια –πλέον, o Jordan πετύχαινε 28,3 πόντους, σχεδόν 8 λιγότερους σε σχέση με τις 19 φορές που είχε αντιμετωπίσει το Detroit πριν οι Pistons αποφασίσουν να διαφοροποιήσουν την αμυντική τους προσέγγιση. 

Για να το πετύχουν, θέσπισαν τους Jordan Rules, δηλαδή συγκεκριμένους αμυντικούς κανόνες προκειμένου να περιορίσουν τον Jordan. Στο τρίτο επεισόδιο του The Last Dance, ο Brendan Malone, assistant coach στο Detroit, τους αποτύπωσε όσο πιο συνοπτικά γίνεται:

• Όταν ο Jordan είναι στα φτερά, θα τον ωθήσουμε προς το elbow, και δεν θα του επιτρέψουμε να βρει το drive στην baseline.

• Όταν ο Jordan ήταν στην κορυφή της επίθεσης, οι Pistons θα τον ωθούσαν τον Jordan να επιτεθεί από τα αριστερά.

• Όταν ο Jordan πάρει την μπάλα στο low post, θα γίνει έρθει δεύτερος παίκτης από την κορυφή και θα στηθεί παγίδα. 

Πέρα από αυτές τις τρεις κεντρικές κατευθύνσεις, τόσο οι παίκτες των Pistons (όπως ο John Salley) που μίλησαν στα πλαίσια του The Last Dance, όσο και δηλώσεις από παλαιότερες συνεντεύξεις και videos, υποδηλώνουν πως υπήρχε μία τέταρτη οδηγία. Οποτεδήποτε ο Jordan βρισκόταν στον αέρα, οι Pistons έπρεπε αντιμετωπίσει επαφή που θα τον έριχνε στο παρκέ –ακόμα κι αν ο Dumars ή ο Rodman δεν είχαν καταφέρει να τον σταματήσουν, ο Laimbeer και ο Mahorn περίμεναν κοντά στο καλάθι απαγορεύοντας το εύκολο lay-up ακόμα κι αν αυτό σήμαινε πως θα τον χτυπήσουν σκληρά.

Πέρα από το physical (και σε αμέτρητες περιπτώσεις αντιαθλητικό) playstyle των Pistons, η μεγαλύτερη πρόκληση για τον Jordan ήταν το ότι έπρεπε να προσαρμοστεί στη διαφορετική προσέγγιση του εκάστοτε αμυντικού του Detroit. Πριν βρεθεί μπροστά στον Laimbeer, οι δύο παίκτες που τις περισσότερες φορές αναλάμβαναν τον Jordan ήταν ο Dumars και ο Dennis Rodman. O Dumars έδινε στον Jordan περισσότερο χώρο επειδή είχε διαρκώς στο μυαλό του πως προτεραιότητα ήταν να αποκλείσει την περίπτωση του drive. Ένα σχετικό σχόλιο του Dumars από συνέντευξη εκείνης της εποχής:

“Αυτό που λέω συνεχώς στον εαυτό μου είναι πως πρέπει να τον υποχρεώσω να προσπαθήσει όσο περισσότερο γίνεται για να κερδίσει το οτιδήποτε. Να μην του δώσω καμία ελευθερία, να μην υπάρξει uncontested προσπάθεια. Πολλοί δεν θέλουν να τον αφήσουν να καρφώσει ή να σκοράρει πάνω τους με κάποια πολύ ιδιαίτερη κίνηση. Ξέρεις κάτι; Εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου. Επειδή αν το κάνει, αυτό σημαίνει πως έχει δουλέψει πολύ σκληρά και έχει καταναλώσει πολύ περισσότερη ενέργεια σε σχέση με ένα ελεύθερο σουτ ή ένα εύκολο lay-up. Αυτό που δεν θέλω σε καμία περίπτωση είναι να βρει εύκολα, καθόλου θεαματικά, pull-up jumpers.”

Από την άλλη πλευρά, ενώ ο Dumars είχε διαρκώς κατά νου τα drives του Jordan, ο Rodman του έδινε πολύ λιγότερο χώρο –αν κάποιος παρακολουθήσει φάσεις με τον Rodman πάνω στον MJ, τότε νομίζει πως οι δυο τους είναι στριμωγμένοι σε τηλεφωνικό θάλαμο. Ο Rodman ήταν ψηλότερος από τον Dumars, κι έτσι μπορούσε να περιορίσει αρκετά τον Jordan όταν επιχειρούσε να σουτάρει (ήταν πολλές οι περιπτώσεις που αλλοίωσε σουτ). O Jordan σχολιάζει για τους δύο που έβρισκε μπροστά του τις περισσότερες φορές στις αναμετρήσεις με το Detroit:

“Ο Dumars έκανε σωστά τα βασικά. Δεν έκανε τίποτα εντυπωσιακό, αλλά ήξερες ότι θα κάνει σωστά την δουλειά. Ο Rodman είναι σ’ ένα βαθμό flopper που συνεχώς πέφτει κάτω προσπαθώντας να πάρει κάποιο σφύριγμα, και όντως παίρνει κάποια. Αλλά έχει πολύ γρήγορα πόδια, και μπορεί να την γλιτώσει παίζοντας άμυνα τόσο κοντά σε μένα. Μερικές φορές.”

Ένα τελευταίο στοιχείο που χρησιμοποίησε το τεχνικό επιτελείο των Pistons ήταν τα διαφορετικά χρονικά σημεία των αμυντικών περιστροφών. O Jordan αναγκαζόταν να προσαρμοστεί και να αποκωδικοποιήσει το πότε η άμυνα θα κινηθεί πάνω του, κι αυτό δυσκόλευε το έργο του staff των Bulls στο να μπορέσει να χτίσει ένα συγκεκριμένο πλάνο για να αντιμετωπίσει την άμυνα του Detroit –οι Pistons διαφοροποιούσαν το timing μιας παγίδας, ενός help-and-recover, ή μιας βοήθειας, κι έτσι ο Jordan δεν γνώριζε αν ο δεύτερος αμυντικός θα έρθει πάνω του αμέσως μόλις πάρει την μπάλα, αφού ξεκινήσει να ντριμπλάρει, ή αφού επιχειρήσει μια διείσδυση. 

Ανήκουν οι Jordan Rules στη σφαίρα μιας αντιαθλητικής προσέγγισης;

Η απάντηση είναι θετική. Όσο σκληρότερη κι αν ήταν εκείνη εποχή, και παρά το ότι υπήρχαν πολλές ομάδες που δεν δίσταζαν να χτυπήσουν τον αντίπαλο και να χρησιμοποιήσουν αντιαθλητικές κινήσεις, οι Pistons ξέφευγαν από το επίπεδο της περιστασιακής εμφάνισης τέτοιων περιπτώσεων στο παιχνίδι τους: για το Detroit, το αντιαθλητικό παιχνίδι ήταν συνειδητή τακτική επιλογή, πλήρως αφομοιωμένη στο mentality κάθε παίκτη.

Στο Bad Boys, το ντοκιμαντέρ του ESPN για τους Pistons στα τέλη των ‘80s και τις αρχές των ‘90s, ο Bill Laimbeer αποτύπωσε την οπτική του Detroit για τον Michael Jordan:

“Οποιοσδήποτε εκτός από αυτόν. Δεν θα τον αφήναμε να μας κερδίσει. Αυτό ήταν οι Jordan Rules. Δεν σκεφτόμασταν καν για τον Scottie Pippen. Ήταν ο Michael Jordan και οι υπόλοιποι. Και δεν μπορείς να κερδίσεις πρωταθλήματα μόνο με έναν παίκτη.”

Jordan και Paxson – Αλήθειες και Μύθοι

Το γνωστό time-out στον 5ο τελικό μεταξύ Bulls και Lakers το 1991, κατά το οποίο ο Phil Jackson προέτρεψε τον Jordan να πασάρει στον Paxson, θεωρείται συχνά η στιγμή που ο Jordan ωρίμασε ως πασέρ κι άρχισε να εμπιστεύεται τους συμπαίκτες του. Αυτήν την εντύπωση ενίσχυσε το Last Dance με τις σχετικές αναφορές στο 4ο επεισόδιο, αλλά είναι πράγματι έτσι; Μας βοηθάει όντως αυτή η φάση να καταλάβουμε την εξέλιξη του Jordan ως πασέρ;

-Τι είχε προηγηθεί του time-out;

Η επίθεση των Bulls είχε κολλήσει (χωρίς καλάθι για τρία λεπτά), με τον Jordan σε εκείνο το σημείο (6ο λεπτό) να έχει στην τέταρτη περίοδο ⅖ σουτ, μια δυνητική assist (ο Armstrong αστόχησε) κι ένα λάθος. Το λάθος (πάσα στο πουθενά ενώ διεισδύει από τα δεξιά) ήταν αυτό που προκάλεσε το time-out του Jackson.

1.Τι έγινε στο time-out;

Ο Jackson βάζει τον Paxson στο παιχνίδι και λέει στον Jordan ότι, αν επαναληφθεί η ίδια φάση, αν διεισδύσει ξανά από τα δεξιά με αντίστοιχες συνθήκες, η πάσα στον Paxson στην απέναντι γωνία θα είναι ανοιχτή. Δεν μιλάμε δηλαδή για μια κατάσταση κατά την οποία σε προηγούμενες κατοχές ο Jordan δεν είχε πασάρει στον ελεύθερο Paxson (ξανά: δεν ήταν καν στο παιχνίδι) και μετά το time-out ξεκίνησε να πασάρει σ’ αυτόν, όπως εύκολα και λανθασμένα μπορεί κανείς να υποθέσει ακούγοντας την περιγραφή του David Aldridge στο ντοκιμαντέρ.

2.Τι έγινε μετά το time-out;

Ο Jordan από εκείνο το σημείο και μέχρι το τέλος του παιχνιδιού είχε 3 assistsκι ένα εύστοχο δίποντο. Ο Paxson έβαλε 10 πόντους στα λεπτά που απέμεναν, κρίνοντας σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα, αλλά μόλις 4 από αυτούς ήταν μετά από assist του Jordan. Άλλοι 4 ήταν μετά από assist του Cartwright, ενώ είχε κι ένα lay-up σε αιφνιδιασμό.

3.Το παιχνίδι του Paxson δεν ήρθε από το πουθενά: στους τέσσερις τελευταίους τελικούς (συμπεριλαμβανομένου του πέμπτου παιχνιδιού) είχε 16, 10, 15 και 20 πόντους αντίστοιχα, σουτάροντας συνολικά 29/42 (69%). Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των προσπαθειών ήταν ίδιες και στα τέσσερα παιχνίδια: ο αμυντικός του Paxson (συνήθως ο Magic) έδινε βοήθεια κι ο guard των Bulls είχε χώρο και χρόνο για ένα καλό catch-and-shoot.

4.Είναι μάλλον άδικο για τον Jordan να λέμε ότι τότε ωρίμασε ως πασέρ. To 1991 δεν είχε καμία σχέση με το ball-hog που υπήρξε τα πρώτα χρόνια της καριέρας του. Είχε κάνει τεράστια άλματα τεχνικά και πνευματικά, είχε βελτιώσει το shot-selection του και έπαιζε ήδη δύο χρόνια στην τριγωνική επίθεση των Jackson/Winter. Η πάσα είχε ήδη μπει σε μεγάλο βαθμό στο παιχνίδι του. Στα play-off του 1991 είχε ρεκόρ καριέρας με 8.4 assists ανά παιχνίδι. Στους τελικούς απέναντι στους Lakers, είχε 11.4 ανά παιχνίδι, γράφοντας διψήφιο νούμερο σε τέσσερις από τους πέντε αγώνες και συνολικά μόλις 5 λιγότερες από τον Magic. Δεν μιλάμε για κούφια στατιστικά: ο Jordan τότε είχε ήδη φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο ως δημιουργός (αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά σε εκείνα τα παιχνίδια).

Θυμίζουμε ότι είχε προηγηθεί το 1988-89 όταν ο Jordan, με τον Doug Collins ακόμα προπονητή, είχε παίξει στο τέλος της σεζόν με αυξημένες δημιουργικές αρμοδιότητες (παίζοντας κάτι κοντά σε playmaker) γράφοντας στους τελευταίους 25 αγώνες 11 assists μέσο όρο. Σε αυτό το διάστημα συνέβη και το παιχνίδι όπου ο Jordan έγραψε career high σε ασίστ, έχοντας 17 σε απέναντι στους Blazers.

5.Υπήρχαν αρκετές στιγμές στην καριέρα του Jordan κατά τις οποίες, όσο το παιχνίδι πλησίαζε προς το τέλος, τυφλωνόταν και σταματούσε να πασάρει, αλλά ο συγκεκριμένος τελικός δεν αποτελεί κάποιο σημείο ποιοτικής μεταβολής που χωρίζει την καριέρα του σε πριν και μετά. Το πιθανότερο είναι ότι αυτό δεν υπάρχει: η βελτίωση του Jordan στο δημιουργικό κομμάτι είναι πολύ καλύτερα κατανοητή ως αποτέλεσμα σταδιακής ωρίμανσης και εξέλιξης, όχι ως κάτι που καθορίστηκε από τη τάδε ή τη δείνα συγκεκριμένη στιγμή.

6.Η στιγμή με τους Jordan-Paxson το 1991, βέβαια, προσφέρει την αρχή μιας ωραίας γενεαλογίας, η οποία συμπληρώνεται με το game-winner του Paxson στον 6ο Τελικό του 1993 απέναντι στο Phoenix και αργότερα το αντίστοιχο σουτ του Kerr απέναντι στους Jazz το 1997, αλλά για να καταλάβει κανείς αυτές τις φάσεις -και την ομαδικότητα που ο Jordan επέδειξε σε αυτές- δεν αρκεί σε καμία περίπτωση το time-out του ‘91.

7.Δύο φάσεις μετά την πρώτη assist στον Paxson, ο Jordan πηγαίνει μόνος εναντίων όλων. Και το βάζει.

Phil Jackson, Gregg Popovich, Dennis Rodman

Πόσο τυχαίο είναι το ότι οι δύο πιο πετυχημένοι προπονητές των τελευταίων τριάντα χρόνων, ο Phil Jackson και ο Gregg Popovich, προσπαθούν και οι δύο, σε βαθμό που δεν έκανε ή κάνει κανένας άλλος προπονητής, να φέρνουν τον έξω κόσμο στις ομάδες τους, μιλώντας διαρκώς στους παίκτες τους για το πόσο απαραίτητο είναι να βγουν και να δουν έξω από το άθλημα αν θέλουν πετύχουν σε αυτό;

Ο καθένας με τον τρόπο του:

O Gregg Popovich και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. Ο Phil Jackson και η ανατολική φιλοσοφία. O Popovich και τα διάσημα δείπνα του. Ο Jackson και οι ασκήσεις yoga σε παρκέ κι αποδυτήρια. O Popovich και η σύνδεσή του με τον Patty Mills μέσω της κουλτούρας των ιθαγενών της Αυστραλίας. Ο Jackson και η σύνδεσή του με τον Rodman μέσω της κουλτούρας των ιθαγενών της Αμερικής. Τα βιβλία που αμφότεροι δωρίζουν στους παίκτες τους —καθώς και πολλά ακόμα παραδείγματα που δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο εισάγουν στις προπονητικές τους μεθόδους εξω-μπασκετικές αναφορές.

Που σταματάνε αυτές οι ομοιότητες;

Ο Popovich είναι ο πατέρας, αυστηρός και στοργικός, αλλά το δεύτερο μόνο με μια προϋπόθεση: ή θα το κάνεις με τον τρόπο του ή δεν θα το κάνεις καθόλου. Επηρεασμένος από το στρατιωτικό παρελθόν του, αντιμετωπίζει τις ομάδες του ως είδος στρατιωτικής μονάδας, δηλαδή ως διευρυμένη οικογένεια. Ο Jackson, από την άλλη, συνδυάζοντας το θρησκευτικό παρελθόν της οικογένειας του με όσα είχε αποκομίσει από τη συμμετοχή του στα ‘60s και τα ευρύτερα φιλοσοφικά του πιστεύω, αντιμετώπιζε τις ομάδες του (όπως έχει πει ο ίδιος) ως ένα είδος εκκλησιάσματος (μεταφράζουμε το congregation, αλλά στα αγγλικά η λέξη δεν χρησιμοποιείται αποκλειστικά με θρησκευτική σημασία).

Ποια είναι η βασική διαφορά μεταξύ της προσέγγισης του ενός και του άλλου;

Μια στρατιωτική μονάδα προϋποθέτει πάνω απ’ όλα ομοιομορφία: αν ο χαρακτήρας σου δεν ταιριάζει, αν για κάποιον λόγο δεν μπορείς ή δεν θέλεις να υιοθετήσεις αυτήν την ομοιομορφία, απλώς δεν χωράς. Αυτός είναι ο λόγος που ο Popovich διαχρονικά έχει δείξει και έχει πει πως είναι πολύ πιθανότερο να διαλέξει παίκτη που δεν ταιριάζει αγωνιστικά παρά κάποιον που δεν ταιριάζει λόγω χαρακτήρα —χαρακτήρας ο οποίος βέβαια βρήκε το ιδανικό πρότυπό του στον Tim Duncan.

Ο Phil Jackson δεν έθεσε ποτέ κανένα τέτοιο κριτήριο γιατί η έννοια του εκκλησιάσματος, όπως την εννοεί ο ίδιος, χωράει τους πάντες. Προπόνησε μερικούς από τους δυσκολότερους χαρακτήρες που έχει δει το άθλημα στη σύγχρονη εποχή: τον Jordan, τον Bryant, τον Shaquille, τον Artest και βέβαια τον Dennis Rodman —και με κάποιον τρόπο κατάφερε να τους διαχειριστεί όλους στον μέγιστο βαθμό.

Κι είναι ακριβώς η περίπτωση του Rodman που συνοψίζει τις παραπάνω διαφορές μεταξύ Jackson και Popovich.

Όπως είδαμε στο ντοκιμαντέρ, ο Rodman πήγε στους Bulls μετά από μια διετία γεμάτη προβλήματα στους Spurs (με την απόδοσή του βέβαια να διατηρείται σε πολύ υψηλά επίπεδα). Αυτό που δεν είδαμε είναι ότι General Manager εκείνη την εποχή στο San Antonio ήταν ο Gregg Popovich ο οποίος, λόγω του αρκετά παρεμβατικού τρόπου που διοικούσε, είχε συχνή επαφή με τους παίκτες. Η μεταξύ τους σχέση κατέληξε όπως θα περίμενε οποιοσδήποτε ξέρει στο ελάχιστο τους δύο χαρακτήρες. Ο Popovich σήμερα δεν μιλάει ποτέ για τον Rodman. Ο Rodman ακόμα και σήμερα λέει τα χειρότερα για τον Popovich.

Κανείς δεν έχει άδικο και κανείς δεν έχει δίκιο: ήταν απλώς μια σχέση καταδικασμένη λόγω της απόλυτης ασυμβατότητας μεταξύ των δύο μερών. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για αποτυχία του Popovich, αφού δεν υπήρχε κανένας προπονητής που μπορούσε τότε να διαχειριστεί τον Rodman —εκτός από έναν. Είδαμε στο ντοκιμαντέρ ότι, κατά την πρώτη συνάντηση μεταξύ Jackson και Rodman, ο πρώτος ρώτησε τον δεύτερο αν θέλει να παίξει για τους Bulls. O Rodman απάντησε:

“I don’t care, whatever. What’s up?”

Πως αντέδρασε ο Jackson σ’ αυτήν την προσβλητική επίδειξη αδιαφορίας, η οποία για άλλους ίσως ήταν λόγος αρκετός για να ακυρώσουν την ανταλλαγή;

Είπε στον Rodman (σύμφωνα με την ομιλία του Rodman για το Hall of Fame):

“Καλώς ήρθες στους Bulls.”

Ο Rodman στους Spurs

Σε σχέση με την διαχειριστική οπτική του Gregg Popovich σε αντιπαραβολή με την αντίστοιχη του Phil Jackson (ο Popovich βλέπει την ομάδα ως διευρυμένη οικογένεια, ο Jackson ως εκκλησίασμα), ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Dennis Rodman με τίτλο “Bad As I Wanna Be”, το οποίο εκδόθηκε το 1996, είναι χαρακτηριστικό:

«Οι Spurs πήγαν στα playoffs του 1995 με λανθασμένο σκεπτικό. Οι περισσότεροι στην ομάδα, ο προπονητής, πίστευαν πως θα πηγαίναμε στους Τελικούς επειδή είχαμε 62 νίκες στην regular season, τις περισσότερες από κάθε ομάδα στην Λίγκα. Αλλά όταν πας στα playoffs, η regular season δεν παίζει ρόλο. Κανείς δεν ενδιαφέρεται πόσα παιχνίδια έχεις κερδίσει. Δεν μπορείς να παίξεις στα playoffs όπως έπαιζες στην regular. Χρειάζεσαι κάτι επιπλέον. Χρειάζεται να αφαιρέσεις τα πάντα -οικογένεια, φίλους, κολακείες- από την εξίσωση. Χρειάζεται να μπορείς να παίξεις physical και σκληρό μπάσκετ κάθε βράδυ.

Εκείνη η ομάδα ποτέ δεν βρήκε το κάτι παραπάνω. Εκείνη η ομάδα δεν είχε ποτέ την καρδιά να κάνει όσα έκαναν οι Pistons όταν ήμουν στο Detroit. Πήραν ένα μάθημα για το μπάσκετ των playoffs, κι εγώ πήρα ένα μάθημα -ένα ακόμα μάθημα- του τι σημαίνει να σε πουλάνε και να σε παρατάνε για να αναλάβεις την ευθύνη για την αποτυχία μιας ολόκληρης ομάδας.

Όλα ξεκίνησαν να καταρρέουν στο Game 3 των ημιτελικών της Δύσης εναντίον των Lakers. Χάσαμε το παιχνίδι, και στο δεύτερο ημίχρονο βγήκα έξω και έβγαλα τα παπούτσια μου κοντά στην πλάγια γραμμή. Έκανα το ίδιο στα περισσότερα προηγούμενα παιχνίδια, δεν ήταν κάτι διαφορετικό. Δεν βρήκα κάπου να καθίσω, οπότε έκατσα στο παρκέ, ακριβώς μπροστά από τις δημοσιογραφικές θέσεις που βρίσκονται πίσω από την baseline. Οπότε ήμουν εκεί, χωρίς παπούτσια, με μια πετσέτα στο κεφάλι μου, να παρακολουθώ το παιχνίδι. Μετά, κατά την διάρκεια ενός time-out, δεν σηκώθηκα. Δεν πήγα κοντά στους υπόλοιπους της ομάδας. Έμεινα εκεί που ήμουν, παρακολουθώντας. Οι τηλεοπτικές κάμερες ήταν πάνω μου συνέχεια, όπως ήταν πάντα, οπότε όλοι είδαν πως καθόμουν εκεί, με την πλάτη στις δημοσιογραφικές θέσεις, χωρίς παπούτσια.

Αυτό δεν άρεσε στον Bob Hill (σσ: προπονητής των Spurs από το 1994 μέχρι το 1996), ούτε στον Gregg Popovich (σσ: ο Popovich είχε την θέση του general manager το διάστημα που ο Hill ήταν προπονητής). Δεν έπαιξα άλλο σ’ εκείνο το παιχνίδι. Δεν μου είπαν τίποτα. Υποθέτω πως έπρεπε να καταλάβω πως δεν επρόκειτο να μπω ξανά. Παρά την ήττα σ’ εκείνο το παιχνίδι, προηγούμασταν ακόμα με 2-1 στη σειρά, και οι Spurs αποφάσισαν να με τιμωρήσουν εν όψει του Game 4. Είπαν πως η τιμωρία επιβλήθηκε λόγω “ανυπακοής”. Μετά, αφού κερδίσαμε εκείνο το παιχνίδι, αποφάσισαν πως δεν θα ήμουν στην πεντάδα του Game 5.

Καταλαβαίνω πως δεν μοιάζει ωραίο να κάθομαι έτσι ενώ η υπόλοιπη ομάδα είναι στον πάγκο για το time-out. Αλλά επίσης νομίζω πως υπερέβαλλαν. Η προσοχή τους αποσπάστηκε τόσο πολύ με μένα, που ολόκληρη η ομάδα έχασε την συγκέντρωσή της. Δεν μπορούσαν να με αφήσουν έτσι για λίγο και να το διαχειριστούν κάποια άλλη στιγμή. Έπρεπε να το κάνουν μεγάλο θέμα, εκείνη την στιγμή, επειδή ήθελαν να γίνει ξεκάθαρο το ποιος είναι το αφεντικό. Μου συμπεριφέρθηκαν ξανά σαν παιδί. Παρέκκλινα από την γραμμή της ομάδας και έπρεπε να με βγάλουν εκτός. Οι παίκτες ήθελαν να πάρουν θέση απέναντί μου. Το management ήθελε να πάρει θέση εναντίον μου. Ολόκληρος ο οργανισμός ήθελε να μου στείλει ένα μήνυμα.

Μερικοί από τους παίκτες -ο Doc Rivers ήταν ένας απ’ αυτούς απ’ όσο θυμάμαι- είπαν πως ήμουν ανώριμος και έκανα πράγματα που πλήγωναν την ομάδα. Τότε κατάλαβα πως δεν θα επιστρέψω την επόμενη χρονιά. Οι παίκτες ξεκίνησαν να αποφασίζουν πως δεν άξιζε να δημιουργούνται προβλήματα, πως η ομάδα θα ήταν καλύτερη χωρίς εμένα. Η τιμωρία ήταν απόφαση του Popovich, αλλά πιστεύω πως είχε την έγκριση των προπονητών και των παικτών. Δεν υπήρχε περίπτωση να πουν κάτι που δεν ήθελε να ακούσει.

Αν κάποιος άλλος παίκτης είχε κάνει αυτό που έκανα εγώ, ούτε που θα με ενδιέφερε. Και τι έγινε που κάποιος δεν πλησιάζει στον πάγκο στο time-out. Όπως είπα πριν, αν μπορούν να υπάρχουν τόσοι που είναι στον πάγκο αλλά δεν προσέχουν όσα λέγονται στο time-out, ποια είναι η διαφορά; Δεν ήμουν στο παιχνίδι, δεν επρόκειτο να ξαναμπώ εκείνη την στιγμή, οπότε τι πείραζε; Όλα έχουν να κάνουν με το image, και δεν αντιπροσώπευα το image που ήθελαν οι Spurs να τους αντιπροσωπεύει.

Κανένας παίκτης δεν στάθηκε στο πλευρό μου. Έχασα τον σεβασμό μου για τους παίκτες των Spurs όταν συνέβη αυτό. Με παράτησαν μόνο, απλά για να σώσουν τον εαυτό τους. Επέλεξαν τον ασφαλή δρόμο. Ήξεραν πως δεν είναι καλό για την ομάδα να μείνω εκτός, και ήξεραν πως αυτό που έκανα δεν ήταν το χειρότερο πράγμα στον κόσμο, αλλά δεν είχαν τα κότσια να πουν κάτι. Παίζαμε στα playoffs, και τους ενδιέφερε περισσότερο να τιμωρηθώ εγώ παρά να κερδίζουμε τα παιχνίδια. Δυσκολεύτηκα να το καταλάβω. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά νομίζω πως αυτοί ήταν οι ίδιοι παίκτες που με πλησίαζαν στην αρχή της σειράς με τους Lakers, για να συζητήσουμε όσα κάναμε στο Detroit και τι χρειαζόταν για να τα κερδίσουμε όλα. Με πλησίαζαν πριν τα παιχνίδια και συζητούσαμε για “championship basketball”, ζητώντας μου συμβουλές για το πως πρέπει να παίξουν με συγκεκριμένους παίκτες, για το τι πρέπει να ζητούν από τους διαιτητές, για το πως μπορούν να ανεβάσουν την ένταση.

Στο τέλος, όμως, ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του. Ένας παίκτης που η καριέρα του τελειώνει δεν πρόκειται να πει κάτι, επειδή ξέρει πως θα μπορούσε να φύγει αν κάτι που είπε δεν άρεσε στον general manager. Ποιος θα αντιδράσει και θα πει το οτιδήποτε; Κάποιος που ετοιμάζεται για καινούριο συμβόλαιο δεν θα πει τίποτα. Κάποιος που θέλει να πάρει καινούριο συμβόλαιο σε ένα ή δύο χρόνια δεν θα πει τίποτα. Μερικές φορές δεν χρειάζονται και πολλά για να εκνευρίσεις το management, και κανένας δεν επρόκειτο να διακινδυνεύσει για κάποιον τόσο αντιδημοφιλή όπως εγώ.»

Μικρά-μικρά

– Είδαμε τον Phil Jackson να λέει στον Jordan πως, τώρα που ανέλαβε αυτός, δεν θα πρέπει να περιμένει πως θα γράφει εξίσου μεγάλα νούμερα. Αυτό που δεν είδαμε είναι ότι ο Jordan ήταν πρώτος σκόρερ του ΝΒΑ για κάθε μία από τις σεζόν που συνεργάστηκε με τον Jackson.

– Η σκηνή κατά την οποία ο Rodman αποβάλλεται και ξέρει ότι ο Jordan έχει εξοργιστεί (ήταν η περίοδος που έλειπε ο Pippen), αλλά αδυνατεί απλώς να ζητήσει συγνώμη και αντ’ αυτού πηγαίνει στο δωμάτιο του και του ζητάει απλώς ένα πούρο, κι ο Jordan καταλαβαίνει ότι μ’ αυτόν τον τρόπο ο Rodman απολογείται, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του τι σημαίνει χημεία για μια ομάδα —όσο ιδιάζουσα κι αν είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση.

– Για όλη τη συζήτηση περί Jordan Rules, ένας από τους σημαντικότερους -και πιο υποτιμημένους- λόγους για την πρόκριση των Bulls επί των Pistons το ‘91 ήταν η άμυνα της ομάδας του Chicago. Οι παγίδες και το pressing του Phil Jackson σε όλο το γήπεδο, με τους Jordan-Pippen-Grant να βγαίνουν και να τρομοκρατούν στην μπροστά γραμμή με την αθλητικότητα και το μήκος τους, σε συνδυασμό με την προστασία της ρακέτας τους από τον Cartwright, τους έδωσε πόντους και κυριαρχία στο transition σε βαθμό που δεν είχαν καμιά από τις προηγούμενες χρονιές.

– Ο Isiah Thomas μιλάει στην αρχή των επεισοδίων για το πως προέκυψε η ταμπέλα των Bad Boys και πόσο περήφανος είναι γι’ αυτήν. We weren’t the pretty team that got invited to the Lakers and Celtics’ party. Αυτή η περηφάνια που βγάζει, η οποία είναι εκεί και όταν περιγράφει τον αντιαθλητικό τρόπο που αντιμετώπιζαν τον Jordan, ξαφνικά εξαφανίζεται όταν πρέπει να μιλήσει για την αποχώρηση τους από το παρκέ το ‘91, πριν δώσουν το χέρι στους νικητές. Αυτή η κίνηση, ωστόσο, είναι απλώς μια προέκταση της ταμπέλας των Bad Boys. Ο ελάχιστος αυτοσεβασμός απαιτούσε να αναλάβει την ευθύνη, όχι να κρυφτεί απ’ αυτήν.

To podcast

Με αφορμή τα επεισόδια 3 και 4, βρεθήκαμε καλεσμένοι στο podcast των The Podbusters, συζητώντας για Michael Jordan και Rodman, για βάρη με τον Tim Grover, για triangle offense, για τον Phil Jackson και για όσα είδαμε στα επεισόδια 3 και 4 του The Last Dance.  Τους ευχαριστούμε θερμά για την πρόσκληση.

 

 

Πηγές:

-James Herbert, “The Jordan Rules: What ‘The Last Dance’ does not say about the Pistons’ defense against Michael Jordan”,CBS

-Jack McCallum, “Mission Impossible”, SI Vault