The Last Dance – Episodes 7/8: “he can’t be a nice guy”

«Το να κερδίζεις έχει ένα τίμημα. Το να ασκείς ηγεσία έχει ένα τίμημα. Οπότε πίεσα ανθρώπους όταν δεν ήθελαν να αντιμετωπίσουν πίεση. Και είχα κερδίσει αυτό το δικαίωμα επειδή οι συμπαίκτες μου που ήρθαν μετά από μένα δεν υπέμειναν όλα όσα υπέμεινα εγώ.»

Από την Δευτέρα 20 Απριλίου και για ακόμα τέσσερις Δευτέρες μέχρι τις 18 Μάη προβάλλονται τα επεισόδια του ντοκιμαντέρ “The Last Dance” (στην Ελλάδα είναι διαθέσιμα στην πλατφόρμα του Netflix).

Επιχειρούμε να εμβαθύνουμε στα όσα πραγματεύεται η κάθε δυάδα επεισοδίων μέσω δημοσιεύσεων στην σελίδα μας στο Facebook και, κάθε Κυριακή βράδυ, πριν η επόμενη δυάδα βγει στον αέρα, δημοσιεύουμε το σύνολο όσων αναζητήσαμε σε ένα ενιαίο κείμενο. Για τα επεισόδια 7 και 8, παραθέτουμε μερικές σημειώσεις που καταγράψαμε κατά την διάρκεια της παρακολούθησής τους:

-Την σεζόν 1993-94, οι Bulls έπαιξαν στη σκιά της απόσυρσης του Jordan. Παρά το ότι έπαιξε οπωσδήποτε ρόλο η κεκτημένη ταχύτητα από το three-peat, συχνά υποτιμάται το επίπεδο στο οποίο απέδωσαν. Οι ομάδες που χάνουν τον καλύτερο παίκτη τους (και καλύτερο παίκτη της Λίγκας) κινούνται κατά κανόνα σε ένα σύμπαν μετριότητας –οι Bulls επανεμφανίστηκαν ανταγωνιστικοί σε όλη την διάρκεια της σεζόν και οι Knicks μάτωσαν για να τους αποκλείσουν στο Game 7 των ημιτελικών της Ανατολής.

-Η στάση του Bill Cartwright στο περιστατικό με την άρνηση του Pippen να επιστρέψει στο παρκέ επειδή δεν θα έπαιρνε το τελευταίο σουτ είναι χαρακτηριστική του τρόπου που ο center των Bulls λειτουργούσε ως αντίβαρο στον εγωισμό του Pippen και πιο πριν του Jordan (το ότι ο Cartwright ήταν αυτός που μίλησε στα αποδυτήρια είναι ένα ακόμα δείγμα της διαχειριστικής ευελιξίας του Phil Jackson). Ο Cartwright υπέμεινε στωικά την επί χρόνια σκληρή στάση του Jordan απέναντί του (ο Cartwright είχε έρθει μετά από ανταλλαγή με τον Oakley, τον καλύτερο φίλο του Jordan στην ομάδα), ήταν αυτός που επικοινώνησε με τον Kukoc για να τον διαβεβαιώσει πως δεν υπάρχει αρνητικό κλίμα σχετικά με την έλευσή του στο Chicago, και στην ουσία ενσάρκωνε την έννοια του team player σε έναν οργανισμό γεμάτο με ισχυρές προσωπικότητες.

– Αυτό που ένιωθαν όλοι για τον Jordan αποτυπώνεται όσο καλύτερα γίνεται στα λόγια του B. J. Armstrong: “Ήταν συμπαθητικός τύπος; Δεν θα μπορούσε να είναι. Με το mentality που διαθέτει, δεν μπορεί να είναι συμπαθητικός.”

-Είναι κοινή παραδοχή πως δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερος competitor από τον MJ, όμως κάθε καινούριο περιστατικό που παρουσιάζεται στο ντοκιμαντέρ είναι χειρουργικά τοποθετημένο ώστε να προσθέσει περισσότερη λάμψη στο μύθο του: η ανταγωνιστικότητα στα pick-up games μετά τα γυρίσματα του Space Jam, ο George Karl που δεν τον χαιρέτησε και το πλήρωσε στους τελικούς με τους SuperSonics, ο υπερβολικός πανηγυρισμός του B. J. Armstrong, το περιστατικό με τον LaBradford Smith (πάντα με μια αίσθηση εξύψωσης αυτών των minor στιγμών που τελικά τρέφουν το competitive spirit του Jordan).

Hidden treasure: περίπου στην μέση του 8ου επεισοδίου, ο Tim Grover, προσωπικός γυμναστής του Jordan, μιλάει συγκινημένος σχετικά με το χρέος που ένιωθε ο MJ απέναντι σε οποιονδήποτε αφιέρωνε τρεις ώρες για να τον παρακολουθήσει να παίζει μπάσκετ.

Steve Kerr και Michael Jordan

Καλοκαίρι του 1993 στο Orlando.

Ο Kerr είναι πλέον 28, έχει ολοκληρώσει μια μέτρια σεζόν με τους Magic του rookie τότε Shaquille, καμία ομάδα δεν του προσφέρει συμβόλαιο, και έχει ξεκινήσει να σκέφτεται τη συνέχεια της ζωής του ως προπονητής. Το πλάνο του ήταν να προσεγγίσει τον Lute Olson, τον πρώην προπονητή του στους Wildcats και την Εθνική, ώστε να επιστρέψει στην Arizona ως μέλος του τεχνικού επιτελείου. Όταν όμως προκύπτει η προοπτική του Chicago εκείνης της εποχής, τροποποιεί τα σχέδιά του, ακόμα κι αν το κλίμα ήταν περίεργο μετά την ανακοίνωση της απόσυρσης του Jordan.

Εκτός από τον Jordan, το ίδιο καλοκαίρι είχε σταματήσει και ο John Paxson. Ο Kerr είχε παρόμοιο στυλ παιχνιδιού, κατανόησε πως θα μπορέσει να απορροφηθεί στο παιχνίδι των Bulls κι έτσι επέμεινε αρκετά πείθοντας ως έναν βαθμό τον Jerry Krause να του προσφέρει συμβόλαιο –αποδείχθηκε πως το Chicago και ο ρόλος που του ανέθεσε ο Phil Jackson συνέθεταν το ιδανικό περιβάλλον για να παίξει το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του (στην δεύτερη και την τρίτη σεζόν του στους Bulls σούταρε για τρεις με ποσοστά που ξεπερνούσαν το 50%).

Όταν ο Jordan επέστρεψε, το πρώτο διάστημα ήταν αρκετά δύσκολο –ήταν εκτός για μια διετία, έπρεπε να χτίσει κώδικες με ένα πολύ διαφορετικό roster, και χρειαζόταν πολλή δουλειά για να επιστρέψει στα προηγούμενα standards του. Σε μία από τις προπονήσεις εκείνης της περιόδου, ο Jackson ανέθεσε στον Kerr το μαρκάρισμα του MJ δίνοντας όλα τα σφυρίγματα υπέρ του πρώτου, ο Jordan εξοργίστηκε και το περιστατικό εξελίχθηκε στο να γρονθοκοπήσουν ο ένας τον άλλον. Ο Jordan έχει δηλώσει πως ο Kerr κέρδισε το σεβασμό του επειδή αντέδρασε χωρίς να τα παρατήσει, ενώ στην τελευταία δυάδα επεισοδίων του The Last Dance ο Kerr δηλώνει πως η σχέση τους βελτιώθηκε σε μεγάλο βαθμό μετά τις αμοιβαίες εξηγήσεις που δόθηκαν (έχει ενδιαφέρον να σκεφτεί κανείς την δήλωση του Jordan περί σεβασμού για τον Kerr σε αντιδιαστολή με το ύφος του όταν εκφράστηκε για τον Scott Burrell ο οποίος ποτέ δεν αντέδρασε παρά την προκλητική συμπεριφορά του MJ στις προπονήσεις του Chicago).

Η πιο χαρακτηριστική αγωνιστική στιγμή ανάμεσα σε Steve Kerr και Michael Jordan (την οποία πιθανότατα θα παρακολουθήσουμε στα δύο τελευταία επεισόδια του The Last Dance):

τελικοί NBA το 1997, οι Bulls προηγούνται των Jazz με 3-2, ενώ στο Game 6 απομένουν 28 δευτερόλεπτα με το σκορ να είναι 86-86. Στο time-out πριν την τελευταία επίθεση, ο Jordan ψιθύρισε στον Kerr να είναι έτοιμος. Με 10 δευτερόλεπτα να απομένουν, στην τηλεόραση ακούγεται η φράση “It’s Michael Jordan time”, ο MJ ξεκινάει για τη διείσδυση με τον Bryon Russell και τον Stockton να πέφτουν πάνω του, εγκλωβίζεται, και τελικά δίνει στον Kerr ο οποίος ευστοχεί από το ύψος των βολών δίνοντας στους Bulls ένα ακόμα πρωτάθλημα.

Όταν ο Pippen αρνήθηκε να παίξει

Ο Jordan έχει αποσυρθεί μετά την κατάκτηση του τρίτου συνεχόμενου πρωταθλήματος το 1993, όμως οι Bulls, με τον Pippen να είναι πλέον ο ηγέτης της ομάδας, αποδίδουν εξαιρετικά και αντιμετωπίζουν τους Knicks στους ημιτελικούς της Ανατολής το 1994. 

Στο Game 3 της σειράς, με το σκορ να είναι ισόπαλο και 1,8 δευτερόλεπτα να απομένουν, ο Phil Jackson σχεδιάζει την τελευταία επίθεση τοποθετώντας τον Pippen στην επαναφορά –οι Bulls θα έτρεχαν ένα play που είχαν δοκιμάσει αρκετές φορές κατά την διάρκεια της σεζόν με τον Toni Kukoc να σουτάρει από την κορυφή. Ο Pippen, νιώθοντας προσβεβλημένος από την απόφαση του Jackson μιας και θεωρούσε πως αυτός έπρεπε να πάρει την προσπάθεια, αρνείται να επιστρέψει στο παρκέ, και ο Pete Myers παίρνει την θέση του στην επαναφορά με τον ο Kukoc να παίρνει την πάσα και να ευστοχεί δίνοντας τη νίκη στους Bulls.

Μπορεί, βέβαια, οι Bulls να βρήκαν οξυγόνο την τελευταία στιγμή μειώνοντας την σειρά σε 2-1, όμως το κλίμα στα αποδυτήρια ήταν παγωμένο εξαιτίας της στάσης του Pippen. Αυτός που ανέλαβε να μιλήσει μπροστά σε όλη την ομάδα ήταν ο Bill Cartwright (είχε ήδη μιλήσει νωρίτερα στον Pippen, αμέσως μόλις αυτός είπε πως δεν θα επιστρέψει στο παρκέ). O Will Purdue, ο οποίος βρισκόταν στα αποδυτήρια παρά το ότι ήταν τραυματίας, σχολιάζει σχετικά με την στάση του Cartwright εκείνες τις στιγμές: 

«Ήξερα ανέκαθεν πως ο Bill ήταν ευαίσθητος αλλά ασυμβίβαστος. Δεν έλεγε ποτέ πολλά, πάντα μιλούσε με τα μάτια. Ήταν στην ουσία η πρώτη φορά που ο Bill εκφράστηκε όντας συναισθηματικά φορτισμένος. Μιλούσε στους διαιτητές όταν ήταν δυσαρεστημένος, μιλούσε στους αντιπάλους όταν ήταν δυσαρεστημένος, αλλά δεν μιλούσε ποτέ έτσι στους συμπαίκτες του, πόσο μάλλον στο να φτάσει σε σημείο που θα απευθύνει τον λόγο στον Scottie μπροστά σε όλους όσους ήταν στα αποδυτήρια. Ήταν τρομερά θυμωμένος, και μίλησε σχετικά με ευκαιρίες και πως τις αφήναμε να περάσουν χωρίς να τις εκμεταλλευτούμε. Μιλούσε και ήταν δακρυσμένος. Νομίζω πως ήθελε απλά να αρπάξει τον Scottie από τον λαιμό, αλλά ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Οπότε ο θυμός του μετατράπηκε σε αγνό συναίσθημα. Όλη η ομάδα επηρεάστηκε. Όταν πήγαμε στα αποδυτήρια επικρατούσε απόλυτη ησυχία, όμως αυτό που πέτυχε ο Bill ήταν να συσπειρωθούμε και να παλέψουμε την σειρά. Ακόμα κι αν δεν αποκλείσαμε τους Knicks, τους υποχρεώσαμε να ματώσουν.» 

Michael Jordan: από το μπάσκετ στο baseball και ξανά στο μπάσκετ

Ενώ τις περισσότερες φορές η συζήτηση στρέφεται στη σωματική αλλαγή του Jordan ώστε να καταφέρει να ανταπεξέλθει απέναντι στο physical game των Pistons, αυτό το οποίο υπογραμμίζεται λιγότερο είναι το κατά πόσο χρειάστηκε να αλλάξει ξανά το σώμα του προκειμένου να παίξει baseball σε επαγγελματικό επίπεδο και στη συνέχεια να επιστρέψει στο μπάσκετ.

Και στις τρεις περιπτώσεις, ο άνθρωπος που έπαιξε σημαντικό ρόλο ήταν ο Tim Grover, ο επί χρόνια προσωπικός γυμναστής του MJ. Όταν προέκυψε η απόφαση του Jordan για το baseball, ο Grover ερεύνησε τις διαφορές ανάμεσα στις μυϊκές ομάδες που χρησιμοποιεί περισσότερο ένας αθλητής του μπάσκετ με τις αντίστοιχες που χρησιμοποιεί ένας αθλητής του baseball, κι έτσι συνειδητοποίησε πως, για να γίνει δυνατή η ομαλή μετάβαση στο baseball, ο Jordan έπρεπε να ακολουθήσει διαφορετική μεθοδολογία προπόνησης. Ο Grover εξηγεί:

“Οι μύες που χρησιμοποιούνται στο baseball και οι γωνίες ρίψης της μπάλας διαφέρουν σε σχέση με τους αντίστοιχους μύες και τις αντίστοιχες γωνίες στο μπάσκετ. Όταν σουτάρεις στο μπάσκετ δίνεις καμπύλη στην μπάλα. Όταν παίζεις baseball δεν δίνεις καμπύλη. Όταν στο μπάσκετ σουτάρεις ένα jump shot πατάς διαφορετικά σε σχέση με το πως πατάς όταν ρίχνεις την μπάλα στο baseball. O τρόπος που χρησιμοποιείς τους γοφούς σου όταν χτυπάς με το μπαστούνι του baseball είναι εντελώς διαφορετικός σε σχέση με τον τρόπο που τους χρησιμοποιείς στο μπάσκετ όταν ντριμπλάρεις, όταν παίζεις άμυνα ή όταν σουτάρεις.”

Για να μπορέσει να ανταπεξέλθει, η μυϊκή μάζα του Jordan αυξήθηκε κατά πέντε περίπου κιλά ενώ χρειάστηκε ένα τρίμηνο ως χρονικό διάστημα προσαρμογής των μυών σε διαφορετικές πλέον απαιτήσεις.

Αντίστοιχης, και κατά πάσα πιθανότητα μεγαλύτερης, δυσκολίας ήταν και η επιστροφή του Jordan στο μπάσκετ. Τα 27 παιχνίδια της σεζόν 1994-95 μέχρι το Orlando να αποκλείσει τους Bulls δεν ήταν αρκετά ώστε ο Jordan να προσαρμοστεί εκ νέου σε μπασκετικές συνθήκες –ακόμα κι αν ήταν σχεδόν αμέσως αποτελεσματικός (για παράδειγμα, στο πέμπτο παιχνίδι μετά την επιστροφή του πέτυχε 55 πόντους απέναντι στους Knicks), ο Grover μπορούσε να καταλάβει πως υπήρχαν πολλά κενά σε όρους αθλητικότητας παρατηρώντας τις κινήσεις του Jordan χωρίς την μπάλα, τα άλματά του, και τον τρόπο που τοποθετούσε τα πόδια του πριν σουτάρει.

Εν όψει της σεζόν 1995-96, ένας παράγοντας που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να επιστρέψει ο Jordan σε κορυφαίο επίπεδο ήταν οι προπονήσεις κατά την διάρκεια της συμμετοχής του στα γυρίσματα του Space Jam. Ενώ, αρχικά, η Warner σχεδίαζε να διαμορφώσει ένα parking ώστε να χρησιμοποιείται από τον Jordan για προπονήσεις, ο Tim Grover συνομίλησε με τους ανθρώπους της παραγωγής πείθοντάς τους να διαμορφώσουν το Jordan Dome, μια κλιματιζόμενη προπονητική εγκατάσταση με γήπεδο μπάσκετ, αποδυτήρια, μπασκέτες που χρησιμοποιούσε το NBA και δωμάτιο ανάλυσης video. Το ότι ο Jordan παρέμεινε για μεγάλο διάστημα στην ίδια τοποθεσία ήταν ευεργετικό για την προετοιμασία του, ενώ τα pick-up games με τους υπόλοιπους παίκτες του NBA του εξασφάλισαν ένα είδος άτυπων scouting reports, μιας και ο Jordan προσπαθούσε να αποκωδικοποιήσει όσα επρόκειτο να αντιμετωπίσει την προσεχή σεζόν. Όπως σχολίασε ο B.J. Armstrong στην τελευταία δυάδα επεισοδίων του The Last Dance:

“Όλοι νόμιζαν πως πηγαίνουν απλά για να παίξουν μπάσκετ, όμως ο Jordan μελετούσε τους πάντες. Ήταν ένα γιγαντιαίο scouting report γι’ αυτόν. Γνώριζε τι θα κάνει ο Barkley. O Reggie Miller. Και το χρησιμοποιούσε.”

 

Πηγές:

–Bulls Talk Podcast: ‘The Last Dance’ Episodes 7 & 8 recap

Πηγή: Michael Lee, “How Michael Jordan reconstructed his body for baseball, then basketball again”, The Athletic (paywall)