Ο Pierre Jackson σε επίθεση και άμυνα, η G-League που δεν τον βοήθησε, και ο ρόλος στην προηγούμενη θητεία του στην Ευρωλίγκα για λογαριασμό της Maccabi.
Σε όλη τη σειρά κειμένων για τα νέα αποκτήματα του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, έχουμε επιχειρήσει να εξετάσουμε τον κάθε παίκτη κατά την αναπτυξιακή του ηλικία. Αυτός είναι ο πιο αξιόπιστος τρόπος για να καταλάβει κανείς κατά πόσο ο εκάστοτε παίκτης βελτιώθηκε (τελειοποιώντας τα καλά του χαρακτηριστικά και μεταφέροντάς τα σε υψηλότερο αγωνιστικό επίπεδο) ή εξελίχθηκε (προσθέτοντας χαρακτηριστικά που δεν είχε ή αδρανοποιώντας βασικές μέχρι τότε αδυναμίες) —κι άρα να καταλάβουμε με μια κάποια ασφάλεια ποια κομμάτια του παιχνιδιού του μπορούν να μεταφερθούν σε επίπεδο Euroleague και ποια όχι.
Σε αυτήν τη γραμμή σκέψης, ο Pierre Jackson παρουσιάζει το εξής παράδοξο: η ανάγκη του να κοιτάξει κανείς το παιχνίδι του κατά τα εφηβικά και κολεγιακά του χρόνια είναι ταυτόχρονα πολύ μεγαλύτερη αλλά και πολύ μικρότερη συγκριτικά με κάθε άλλον παίκτη που έχουμε αναλύσει. Ο λόγος γι’ αυτό το παράδοξο είναι διττός: αφενός, όπως οι περισσότεροι παίκτες του ύψους του που τελικά κάνουν καριέρα, ο Jackson είχε αναπτυχθεί τεχνικά σε μεγάλο βαθμό από μικρή ηλικία (έχοντας από τότε μια διακριτική αγωνιστική ταυτότητα που παραμένει σταθερή) και, αφετέρου, μια σειρά από τραυματισμούς (μεταξύ άλλων) δεν του επέτρεψαν ούτε να βελτιωθεί ούτε να εξελιχθεί ιδιαίτερα έκτοτε. Το αποτέλεσμα είναι ότι κανείς μπορεί ν’ αποκτήσει μια αρκετά αξιόπιστη εικόνα για τα κολεγιακά χρόνια του Αμερικανού (πολύ περισσότερο απ’ ότι για άλλους παίκτες) κοιτάζοντας το παιχνίδι του σήμερα και, αντίστροφα, μια αρκετά αξιόπιστη εικόνα για το σημερινό του παιχνίδι εξετάζοντας την κολεγιακή του παρουσία.
1. Κολέγιο
Μετά από μια διετία στο NJCAA (National Junior College Athletic Association), o Jackson μεταφέρθηκε ως τριτοετής στο Baylor και γρήγορα έδειξε το πλήρες πακέτο του παίκτη που γνωρίζουμε σήμερα: υπερηχητικός scoring point-guard ο οποίος, βασισμένος στην εκρηκτικότητα, την ταχύτητα και την πληρέστατη τεχνική του κατάρτιση, απειλούσε εξίσου με pull-up και διείσδυση, έχοντας την ικανότητα να βρίσκει τα καλά του σημεία κατά βούληση. Βασικότερο όχημα της επιθετικής του έκφρασης ήταν το pick-and-roll, μέσα από το οποίο μπορούσε τόσο να σκοράρει όσο και να δημιουργήσει (πολύ καλός πασέρ και με τα δύο χέρια έχοντας ζωντανή ντρίμπλα). Τελείωσε τη δεύτερη χρονιά του στο Baylor (και τέταρτη κολεγιακή συνολικά) με elite νούμερα: 21.8 πόντους, με 58% True Shooting, 7.8 assists και 7.4 κερδισμένες βολές ανά 40 λεπτά.
Δίπλα στα πλεονεκτήματά του, ωστόσο, υπήρχαν αρκετές υποσημειώσεις οι οποίες συνοψίζονται στο εξής τρίπτυχο: ύψος, decision making, αμυντικά fundamentals.
Παρά τα αθλητικά του προσόντα, ήταν προφανές πως το μικρό του ύψος (αναφέρεται ως 1.80, αλλά μάλλον είναι μερικούς πόντους κοντύτερος) θέτει αξεπέραστους περιορισμούς. Επιθετικά υπάρχουν καταστάσεις στις οποίες εγκλωβίζεται χωρίς να διαθέτει το court-vision για να απεμπλακεί (ειδικά όταν διεισδύει κι έρχεται βοήθεια) κάτι που, σε συνάρτηση με την τάση του για over dribbling (δεν αποχωρίζεται εύκολα την μπάλα αν δεν βλέπει τρόπο να τελειώσει την κατοχή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) είχαν ως αποτέλεσμα έναν πολύ υψηλό δείκτη λαθών και τις δύο σεζόν του στο Baylor. Κατά μία έννοια, ο Jackson είναι μια καλή περίπτωση παίκτη για να καταλάβουμε τη διαφορά μεταξύ ενός καλού πασέρ (κάτι που σίγουρα είναι) κι ενός floor-general υψηλού επιπέδου (κάτι που σίγουρα δεν είναι).
Αμυντικά παραδόξως -και ανησυχητικά- το ύψος του δεν ήταν το σημαντικότερο σημείο αναφοράς: ενώ προφανώς αποτελεί περιοριστικό παράγοντα (αν τον ποστάρουν και δεν σταλεί εγκαίρως βοήθεια δεν υπάρχουν πολλά που μπορεί να κάνει) η παρουσία του σε αυτό το κομμάτι χαρακτηρίζεται περισσότερο από απουσία συνέπειας και έλλειψης των βασικών, συνδυασμός που δημιουργεί μειονεκτήματα και mismatch ακόμα και σε καταστάσεις που υποθετικά θα έπρεπε να ελέγχει (θα δούμε παρακάτω συγκεκριμένα παραδείγματα από τη χρονιά του στη Maccabi).
Παρακάτω ένα βίντεο με μερικές φάσεις από την κολεγιακή του καριέρα (όπου κανείς μπορεί να διακρίνει τόσο τις επιθετικές του αρετές όσο και τις αμυντικές του αδυναμίες) κι εδώ ένα scouting report του Draft Express για αυτήν την περίοδο της καριέρας του:
2. G-League, Τραυματισμοί και Στασιμότητα
Με βάση το αγωνιστικό προφίλ που περιγράψαμε παραπάνω, επιλέγεται το 2013 από τους Sixers στο δεύτερο γύρο του draft (42η επιλογή) και αμέσως παίρνει ανταλλαγή για τους Pelicans. Αγωνίζεται τη σεζόν 2013-14 στη G League όπου είναι εξαιρετικός με 29 πόντους και 6.2 assists ανά παιχνίδι. Παίρνει ξανά ανταλλαγή για τους Sixers το καλοκαίρι του 2014 και εντάσσεται στο ρόστερ τους για το Summer League (με μοιρασμένες πιθανότητες να κέρδιζε συμβόλαιο για εκείνη τη σεζόν καθώς οι Sixers βρίσκονταν σε φάση πλήρους rebuild), όπου όμως τραυματίζεται στο πρώτο παιχνίδι (ρήξη αχίλλειου σε ανύποπτη φάση) και μένει εκτός όλη τη σεζόν 2014-15.
Παρά το ότι αγωνιστικά επανήλθε πολύ κοντά στο επίπεδο που ήταν (χάνοντας βέβαια κάτι από την ταχύτητα του πρώτου του βήματος και κυρίως από την ικανότητά του να βρίσκει ισορροπία σε καταστάσεις όπου μαρκάρεται ασφυκτικά, αμφότερα πολύ σημαντικά για παίκτη του ύψους του), αυτός ο τραυματισμός ανέκοψε την ανοδική μέχρι τότε -τηρουμένων των αναλογιών- πορεία της καριέρας του και σφράγισε οριστικά την πόρτα του ΝΒΑ (θα βρει αργότερα μερικά δεκαήμερα συμβόλαια).
Το σημαντικότερο ωστόσο ήταν ότι η επιμονή του να παραμείνει στη G-League τον άφησε ουσιαστικά εκτός ανταγωνιστικού μπάσκετ για την πρώτη τετραετία της επαγγελματικής του καριέρας. Αυτό σημαίνει ότι τα περιθώρια βελτίωσής του ήταν από ελάχιστα έως ανύπαρκτα, αφού οι τομείς στους οποίους έπρεπε να βελτιωθεί (άμυνα, αποφάσεις, πνευματική και ψυχολογική διαχείριση παιχνιδιού) προϋποθέτουν ακριβώς τριβή σε πιο ανταγωνιστικές συνθήκες (διαφορετικά: κανείς δεν βελτιώθηκε στους παραπάνω τομείς παίζοντας στη G-League).
3. Maccabi
Η ένταξη του Jackson στη Maccabi ανέδειξε αμέσως δύο βασικές ερωτήσεις: 1) αν και κατά πόσο θα κατάφερνε να προσαρμόσει τα scoring ένστικτά του σε περιβάλλον Euroleague διατηρώντας την αποτελεσματικότητα του, και 2) αν θα βελτίωνε τις αδυναμίες του (σε playmaking και άμυνα) οι οποίες πλέον σ’ ένα βασικό επίπεδο θα ήταν αδύνατον να κρυφτούν. Το πρώτο το έκανε, το δεύτερο όχι.
Ο Spahija, ο οποίος τότε μόλις είχε επιστρέψει στην Ευρώπη μετά από μια τριετία στους Hawks ως βοηθός του Budenholzer, δημιούργησε ένα roster το οποίο μπορούσε να προσφέρει στον Jackson όσα χρειαζόταν μόνο σ’ ένα συγκεκριμένο βαθμό. Στην περιφέρεια, επιλέγει τον Deandre Kane (ο οποίος μπορούσε να καλύψει τον Jackson αμυντικά), τον Michael Roll (ο οποίος ως δευτερεύοντας δημιουργός μπορούσε να πάρει αποφάσεις με την μπάλα στα χέρια και να καλύψει σ’ ένα βαθμό το έλλειμμα playmaking στο παιχνίδι του Jackson) και τον Norris Cole (ο οποίος έπαιζε τόσο πίσω από τον Jackson ως back-up του όσο και διπλά του σε two-guard πεντάδες). Στη frontline προσθέτει τον Tyus (με τον οποίο ο Jackson σχημάτισε ένα καλό pick-and-roll δίδυμο), τον Bolden (ο οποίος υποτίθεται θα κάλυπτε αμυντικές τρύπες κάθε είδους), τον Parajuski (θεωρητικά ως πόλο δημιουργίας από τη ρακέτα) και τον Deshaun Thomas (το σουτ του οποίου χρειαζόταν πολύ).
Σε ατομικό επίπεδο υπήρχε ενδεχομένως κάποιο επιχείρημα υπέρ της απόκτησης κάθε ένα εκ των παραπάνω παικτών. Πρακτικά όμως και ως σύνολο δεν θα μπορούσαν ποτέ να σχηματίσουν κάτι λειτουργικό. Η Maccabi δεν έβαλε γύρω από τον Jackson ούτε το playmaking, ούτε τους σουτέρ (σε ποιότητα και ποσότητα), ούτε τις αμυντικές αρχές (παρόλο που ατομικά είχε μερικούς καλούς αμυντικούς) που θα μπορούσαν αφενός να αναδείξουν το παιχνίδι του Αμερικανού κι αφετέρου να καλύψουν τα αδύναμά του στοιχεία. Το αποτέλεσμα για την ομάδα του Spahija, παρά το ότι ήταν κορυφαία σε rebound κι έπαιζε στο γρηγορότερο ρυθμό της λίγκας, παρά δηλαδή το ότι εκπλήρωσε δύο βασικές προϋποθέσεις επιτυχίας με βάση το τι ήθελε να κάνει, δεν ξεπέρασε σε κανένα σημείο τη μετριότητα, ούτε επιθετικά ούτε αμυντικά, θυμίζοντας απλά ένα κακέκτυπο της ομάδας που έφτιαξε ο Blatt το 2014.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Jackson, όντας ο κινητήριος μοχλός της Maccabi επιθετικά, είχε μια καλή χρονιά στατιστικά γράφοντας ανά 100 κατοχές 19.7 πόντους, 4 rebounds και 5.8 assists για 3.6 λάθη, κερδίζοντας 5.4 βολές και σουτάροντας με 36.7% τρίποντο και 44% δίποντο.
Πως έμοιαζε συγκεκριμένα η εικόνα του στο παρκέ και πως παράγονταν αυτά τα νούμερα;
Ο πρώτος και βασικός τρόπος με τον οποίο ο Jackson απειλεί την αντίπαλη άμυνα είναι με τη δραστηριότητα του στο transition. Ο Αμερικανός, όντας πολύ ταχύς με και χωρίς την μπάλα, ψάχνει κάθε ευκαιρία για να τρέξει (ενίοτε ψάχνει τέτοιες ευκαιρίες χωρίς να υπάρχουν), έχοντας την ικανότητας τόσο να τελειώσει φάσεις (ειδικά με διείσδυση απέναντι σε άδεια ρακέτα, αλλά και με pull-up) όσο και να πασάρει σε παίκτες που τρέχουν δίπλα και μπροστά του (έχει πολύ καλό timing σ’ αυτές τις πάσες). Είναι φανερό ότι σε καταστάσεις αιφνιδιασμού νιώθει στο στοιχείο του, επιχειρώντας συχνά να επιτεθεί όσο η αντίπαλη άμυνα προσπαθεί να στηθεί και εκμεταλλευόμενος τυχόν αργές επιστροφές:
Για τους ίδιους λόγους ψάχνει πολύ ευκαιρίες σε early offense:
Στην 5vs5 παρουσία του Jackson το βασικότερο άρμα μάχης είναι το pick-and-roll. Κερδίζει πλεονέκτημα λόγω της ταχύτητας με την οποία ντριμπλάρει, διανθίζοντάς την με συνεχείς αλλαγές κατεύθυνσης και μια λειτουργική αμφιδεξιότητα (σε χειρισμό, πάσα και τελειώματα), όπως και της πίεσης που βάζει στην άμυνα το pull-up του, το οποίο ενίοτε χρησιμοποιεί ακόμα κι από ασφυκτική πίεση (όχι πάντα πετυχημένα).
Έχει compact μηχανισμό, απελευθερώνοντας από σχετικά χαμηλή θέση για να κερδίσει σε ταχύτητα (όπως πολλοί παίκτες του ύψους του), τοποθετώντας την μπάλα μπροστά από το κεφάλι του και κάνοντας τη μετάβαση από ντρίμπλα σε σουτ σε μια αρμονική ενιαία κίνηση. Αναγκάζεται λόγω ύψους να δώσει έμφαση στο άλμα του, κάτι που από τη μία του προσφέρει τη δυνατότητα να ευστοχεί σε fade-away και γενικότερα σουτ εκτός ισορροπίας, αλλά από την άλλη προϋποθέτει ότι θα πρέπει να βρει αρκετό separation για να κάνει αυτό το δυνατό πάτημα που χρειάζεται, κάτι που τον καθιστά ευάλωτο σε late contest. Γι΄αυτόν τον λόγο, κι όπως φαίνεται παρακάτω, ήταν πολύ πιο αποτελεσματικός από το τρίποντο (απ’ όπου μπορεί να βρει ευκολότερα χώρο για να σηκωθεί) παρά από μέση απόσταση (όπου συνήθως ήταν υπό μεγαλύτερη πίεση) [πηγή]:
Σε κάθε περίπτωση πάντως το σουτ είναι αυτό που του ανοίγει τις επιλογές στο pick-and-roll και το 36.7% που σούταρε τρίποντα στη Maccabi είναι αρκετά καλό δεδομένων των σουτ που συχνά έπαιρνε:
Η απειλή που προσφέρει το pull-up του αναγκάζει τις άμυνες να παίζουν τον Jackson ψηλά, πηγαίνοντας συχνά πίσω από το screen, κάτι που του ανοίγει τον διάδρομο και βάζει τον αντίπαλο ψηλά σε κατάσταση 1vs2 απέναντι στον Jackson και τον roller. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο Jackson μπορεί να διαβάσει τον βηματισμό του αμυντικού (αλλά και καθυστερημένες βοήθειες) και να φτάσει μέχρι το καλάθι, είτε δημιουργώντας με την ταχύτητά του κάποιο ρήγμα που η άμυνα δεν θα προλάβει να καλύψει είτε πηγαίνοντας πάνω στον αντίπαλο ψηλό (συχνότερα αν ο τελευταίος παίζει άμυνα θέσης, σπανιότερα αν πηδάει μαζί του):
Πιο περίπλοκα είναι τα πράγματα με τον Jackson ως πασέρ. Ενώ, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, τεχνικά είναι καλός σ’ αυτό το κομμάτι, η έμφαση που βάζει στην αναζήτηση του αμυντικού ρήγματος όταν παίζει pick-and-roll (είτε αυτό προκύπτει από τη συγκεκριμένη δράση που τρέχει, είτε βρίσκεται τελείως έξω απ’ αυτήν) τον ωθεί συχνά σε μια έλλειψη συγχρονισμού με τον ψηλό, το screen του οποίου άλλοτε δεν περιμένει κι άλλοτε δεν χρησιμοποιεί. Ο center που θα παίζει με τον Jackson θα πρέπει να κατανοήσει τους ρυθμούς του και να συγχρονιστεί με τις κινήσεις του, κάτι όχι πάντα δεδομένο γιατί ο Αμερικανός δεν είναι ιδιαίτερα βοηθητικός σε αυτό το κομμάτι (παίζει στη δική του ταχύτητα και σε καλεί ν’ ακολουθήσεις).
Ο Tyus (αλλά και οι υπόλοιποι ψηλοί της Maccabi εκείνη τη σεζόν, τουλάχιστον σ’ ένα βαθμό) κατάφεραν να προσαρμοστούν στους ρυθμούς του Jackson και το αποτέλεσμα σε αυτό το κομμάτι ήταν ικανοποιητικό. Ο Jackson μπορεί να διαβάσει καλά τα δύο πρώτα επίπεδα άμυνας στο pick-and-roll (δηλαδή τον προσωπικό του αμυντικό και τον αμυντικό του screener) και ταυτόχρονα κατανοεί που, πότε και πως πρέπει να στείλει την μπάλα στον ψηλό, έχοντας -σε συνάρτηση με το ύψος του που προφανώς τον περιορίζει ως πασέρ- μια σχετικά μεγάλη γκάμα επιλογών με τις οποίες μπορεί να ολοκληρώσει αυτές τις πάσες ανιχνεύοντας ρήγματα τόσο χαμηλά…
…όσο και ψηλά:
Η αδυναμία του ωστόσο να διαβάσει καταστάσεις στο τρίτο επίπεδο άμυνας (δηλαδή τους αμυντικούς που δεν εμπλέκονται άμεσα στη φάση) καθιστά το pick-and-roll για τον Jackson μια κατά βάση 2vs2 κατάσταση. Η ικανότητά (ενίοτε και η διάθεση) του στο να δει και να αναζητήσει σουτέρ και κοψίματα από την υπόλοιπη πεντάδα είναι περιορισμένη. Αν δεν βρει λοιπόν μια καλή πάσα στον ψηλό, το πιθανότερο είναι ότι η επίθεση θα πάει σε reset. Βασικό εδώ είναι ότι μπορεί να δει πάσες μόνο από έξω προς τα μέσα κι όχι το αντίθετο, αφού το ύψος του του απαγορεύει να κοιτάξει προς την περιφέρεια όταν διεισδύει βαθιά στη ρακέτα, κάτι που σημαίνει ότι δεν παράγει μεγάλο αριθμό close-out. Οι περισσότερες απ’ αυτές είναι ένα ή δύο βήματα μέσα από το τρίποντο, ακριβώς επειδή αν πάει βαθύτερα θ’ ακυρωθεί η ικανότητά του στο να δει προς τα έξω, κάτι που σημαίνει ότι και η άμυνα αντίστοιχα είναι σε καλύτερη θέση και πιο έτοιμη να απορροφήσει την απειλή. Στα θετικά του πάντως ότι έχει συναίσθηση αυτών των περιορισμών:
Το τρίτο βασικό σημείο αναφοράς στο επιθετικό πακέτο του Jackson είναι η ικανότητά του σε isolation, κάτι που ψάχνει πολύ όταν βγαίνει πάνω του ψηλός μετά από switch ή τον έχει αναλάβει κάποιος forward (δείτε παρακάτω τις δύο φάσεις απέναντι στον Παπανικολάου).. Χρησιμοποιεί πολύ τη σταυρωτή του και αλλαγές ταχύτητας και κατεύθυνσης (ενίοτε άσκοπα), απειλώντας να διεισδύσει κι από τις δύο πλευρές, κάτι που σε συνδυασμό με το pull-up του (κι ειδικότερα με την ικανότητά του να πηγαίνει από το χαμήλωμα του κέντρου βάρους του σε shooting κίνηση εξαιρετικά γρήγορα) του επιτρέπει τις περισσότερες φορές να βρίσκει ένα καλό σουτ:
Η επάρκειά του και στους τρεις παραπάνω τομείς (transition, pick-and-roll, isolation), ωστόσο, σχετικοποιείται από την αδυναμία του στο κομμάτι της απόφασης. Υπάρχουν στιγμές που ο Jackson κάνει κατάχρηση των ball handling καθηκόντων που του προσφέρει η θέση του, δίνοντας απόλυτη προτεραιότητα στο να βρει ο ίδιος ρυθμό, χωρίς να φροντίζει να βάλει στο παιχνίδι και τους συμπαίκτες του. Η τάση του να ψάχνει το αμυντικό ρήγμα ανεξαρτήτως συνθηκών δεν είναι πάντα τακτικά επιθυμητή ούτε προσαρμόζεται στον ρυθμό του εκάστοτε αγώνα. Σε συνδυασμό με την τάση του για over-dribbling, μαζί με το tunnel-vision και μια κάποια επιπολαιότητα που τον διακρίνουν καταλαβαίνει κανείς γιατί παραδοσιακά κάνει μεγάλο αριθμό λαθών:
Έχοντας φτάσει πλέον τα 29 και παίζοντας για μια ομάδα στην οποία δεν θα είναι ο κεντρικότερος παίκτης επιθετικά (όχι τουλάχιστον όσο ο Nedovic είναι υγιής), o Jackson θα πρέπει να δείχνει μεγαλύτερη υπομονή και να αυξήσει τη διάθεση του να βλέπει το γήπεδο (αντί να ψάχνει για το δικό του σουτ), όπως κάνει στις παρακάτω φάσεις:
Αμυντικά οι επιδόσεις του είναι πολύ υποδεέστερες απ’ όσο υποδεικνύουν σε πρώτη φάση η αθλητικότητα και ο δυνατός κορμός που διαθέτει. Δεν έχει αμυντική τακτική παιδεία και -το σημαντικότερο- η διάθεσή του σ’ αυτό το κομμάτι είναι συχνά μειωμένη. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που ο Spajiha προσπαθούσε συνήθως να τον κρύψει στον πιο αδύναμο επιθετικά αντίπαλο guard. Θα υπάρξουν φάσεις που θα πεισμώσει και θα πιέσει την μπάλα, αλλά κατά πλειοψηφία αμύνεται πολύ συχνά σε όρθια στάση, περισσότερο ακολουθώντας τον παίκτη του και λιγότερο πιέζοντάς τον, κάτι που τον καθιστά τρομερά ευάλωτο σε αλλαγές ταχύτητας και κατά μέτωπο επιθέσεις από την περιφέρεια, βάζοντας μεγάλη πίεση στην υπόλοιπη άμυνα για να τον καλύψει (ειδικά στον center). Δείτε πως στην συντριπτική πλειοψηφία των παρακάτω φάσεων ηττάται λόγω μειωμένου effort:
Το σύνολο των παραπάνω χαρακτηριστικών τον καθιστά βέβαια πολύ εύκολο στόχο αμυντικά και στο pick-and-roll:
Κι όλα αυτά χωρίς να έχουμε αναφέρει τη μεγαλύτερη του αδυναμία αμυντικά, δηλαδή την άμυνα στο χαμηλό post, απ’ όπου αν δεν υπάρξει άμεση αντίδραση για βοήθεια ή/και παγίδα από την υπόλοιπη πεντάδα δεν υπάρχουν και πολλά που μπορεί ο Jackson να κάνει:
Ένας ακόμα τομέας στον οποίο ο συνδυασμός της έλλειψης ύψους και μειωμένου effort είναι καταδικαστικός για τον Jackson είναι η close-out άμυνα (τόσο στο να πιέσει το σουτ όσο και στο να μην δώσει τη διείσδυση), το οποίο φαινομενικά φαντάζει δευτερεύον αλλά γίνεται λίγο πιο κεντρικό αν σκεφτεί κανείς ότι ο ευκολότερος τρόπος για να τον κρύψεις αμυντικά είναι να τον στείλεις εκτός μπάλας στην αδύναμη πλευρά (όπου οι close-out ευθύνες είναι προφανώς αυξημένες). Μερικά παραδείγματα:
Κλείνουμε αυτό το κομμάτι με μερικές επαρκείς αμυντικές αντιδράσεις του:
4. South Bay Lakers
Ο Παναθηναϊκός πρέπει να επιδιώξει το εύκολο σκορ στο ανοιχτό γήπεδο σε σχήματα με τον Jackson (άλλωστε αυτή είναι μια συνθήκη που θα ευνοήσει και τον Marcus Foster), όμως ένα βασικό ερώτημα έχει να κάνει με το τι μπορούμε να περιμένουμε από τον Jackson σε set καταστάσεις. Σε σχέση με την παρουσία του στη Maccabi, μια βασική διαφορά είναι ότι στη G-League ο Jackson βρέθηκε για πολλά λεπτά στη θέση 2 χωρίς την μπάλα. Όπως φαίνεται στην παρακάτω εικόνα (πηγή), τα δύο σχήματα των South Bay Lakers που παρατάχθηκαν για τον περισσότερο χρόνο πέρσι συμπεριλάμβαναν τόσο τον Jackson όσο και τον David Stockton, δηλαδή ο Αμερικανός guard του Παναθηναϊκού έπαιξε για πολύ χρόνο σε πεντάδες που δεν είχε το ρόλο του playmaker.
Ο David Stockton δεν είναι ένας αμιγώς pass-first guard (το στυλ παιχνιδιού του τείνει περισσότερο στην έννοια του combo guard), όμως στα σχήματα με τον Jackson ήταν αυτός που μετέφερε την μπάλα στην επίθεση, αναλάμβανε πολλές κατοχές τόσο για να εκτελέσει όσο και ως δημιουργός σε pick and roll sets με τον Κώστα Αντετοκούνμπο, κι αυτό μας εξασφάλισε ένα ικανό δείγμα με τον Αμερικανό του Παναθηναϊκού στη θέση 2. Ο Jackson δεν ήταν ιδιαίτερα συμμετοχικός στις κατοχές που αναλάμβανε ο Stockton, δηλαδή δεν υπηρετούσε έναν ρόλο στον οποίο κινούνταν πολύ χωρίς την μπάλα βγαίνοντας από τα screens για να εκτελέσει, όμως αναλάμβανε συχνά το δεύτερο rotation της επίθεσης στις περιπτώσεις που ο Stockton δεν έβρισκε χώρο για εκτέλεση ή δημιουργία.
Η συνύπαρξη Stockton-Jackson θα μπορούσε να έχει κάποιες προεκτάσεις στο πλαίσιο της επίθεσης του Παναθηναϊκού. Από τη στιγμή που οι πράσινοι δεν απέκτησαν έναν pass-first guard που θα έπαιρνε τα περισσότερα λεπτά στη θέση 1, έχουν πλέον τη δυνατότητα να είναι πιο ευέλικτοι στα δίδυμα που θα δοκιμαστούν στην περιφέρεια. Δεν λέμε πως ο Jackson δεν θα πάρει ή δεν πρέπει να πάρει πολλά λεπτά ως άσος: αυτό που λέμε είναι ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να του δώσει την μπάλα αφού ο πρώτος χειριστής θα την έχει μεταφέρει στην επίθεση. Επίσης, δοκιμάζοντας τον Jackson σε σχήματα με τον Nedovic (ή και τον Foster) και μοιράζοντας κατοχές, ο Παναθηναϊκός μπορεί να παραταχθεί μ’ ένα σχήμα που θα διαθέτει δύο εκτελεστές ικανούς να σουτάρουν μετά από ντρίμπλα και να δημιουργήσουν, θέτοντας περισσότερους προβληματισμούς στην αντίπαλη άμυνα.
Σε τι βαθμό ανταποκρίθηκε δημιουργικά ο Pierre Jackson πέρσι;
Πέρα από την παρουσία του σε σχήματα με τον Stockton, όταν και αναλάμβανε το δεύτερο rotation της επίθεσης ψάχνοντας το σουτ ή το pick and roll με τον ψηλό, ο Αμερικανός ήταν βασικός παράγοντας δημιουργίας σε καταστάσεις αιφνιδιασμού αλλά και απέναντι σε οργανωμένη άμυνα. Στο παρακάτω video, ένα δείγμα με τον Jackson να πασάρει στην επίθεση των South Bay Lakers:
Εκτός από τα pick and roll sets, ο Jackson έψαχνε συχνά την πάσα προς τα έξω (kick-out) μετά το screen όταν η αντίπαλη άμυνα έκλεινε πάνω του, εξασφαλίζοντας ουσιαστικά το ελεύθερο σουτ για όποιον περίμενε στην περίμετρο. Αν τελικά δεν μπορούσε να δημιουργήσει είτε προς τον roller είτε προς την αδύναμη πλευρά, ο Jackson πήγαινε συχνά μέχρι το καλάθι όπως φαίνεται παρακάτω:
Το βασικό ερώτημα έχει να κάνει με το πως θα μεταφραστούν τέτοιες καταστάσεις σε επίπεδο Ευρωλίγκας. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Jackson μπορεί να κερδίσει στα πόδια έναν βαρύ αντίπαλο ψηλό που θα βγει μέχρι το τρίποντο, όμως την προσεχή σεζόν επιστρέφει σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο: θα κληθεί να πάρει αποφάσεις απέναντι σε καλύτερους ψηλούς, καλύτερες ομαδικές άμυνες, αμυντικούς που πιέζουν καλύτερα την μπάλα και λιγότερους χώρους. Και εκτός από τη διαχείριση υψηλότερων απαιτήσεων όταν διεισδύει, ο Jackson πρέπει να λειτουργήσει πιο ισορροπημένα οποτεδήποτε έχει την μπάλα στα χέρια του, αποφεύγοντας να καταχραστεί μια κατοχή με υπερβολικές ντρίμπλες, δεδομένο που εμφανίστηκε συχνά στο παιχνίδι του πέρσι. Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Ακόμα κι αν μετά από πολλές ντρίμπλες καταφέρει να βρει την ευκαιρία για εκτέλεση, μια επίθεση με την μπάλα να μένει για πολλά δευτερόλεπτα στο βασικό χειριστή είναι μια επίθεση στατική και γεμάτη παγίδες. Το ίδιο ισχύει και για τις περιπτώσεις που ο Jackson αποφασίζει να απομονώσει τον αντίπαλο αμυντικό επιδιώκοντας να τον κερδίσει ένας εναντίον ενός, όπως στο παρακάτω video:
Και στις τρεις περιπτώσεις, ο Αμερικανός έχει μόλις περάσει το κέντρο, όμως αποφασίζει πως θα επιχειρήσει διείσδυση παρά το ότι και τις τρεις φορές έχει απέναντί του έναν αμυντικό που είναι ψηλότερος και μπορεί να τον ακολουθήσει χαμηλά. Μπορούμε κι εδώ να προβληματιστούμε για το κατά πόσο θα μπορέσει να περιορίσει τέτοια ένστικτα επιστρέφοντας στην Ευρωλίγκα μετά από μια διετία σε Κίνα και G-League, ενώ είναι δεδομένο πως σε αντίστοιχες περιπτώσεις είναι πάντα προτιμότερη η pull-up εκτέλεση. Μπορεί τα σουτ που εκτελεί να μην είναι πάντα οι καλύτερες επιλογές αλλά ούτε και στοιχείο γύρω από το οποίο μπορεί να χτιστεί μια κορυφαία επίθεση, όμως, σε κάθε περίπτωση, η ικανότητα του Jackson στο pull-up είναι από τα κορυφαία στοιχεία του αγωνιστικού του προφίλ.
5. Ένταξη στον Παναθηναϊκό
– Πέρα από τον Jackson, o Παναθηναϊκός αυτήν τη στιγμή δημιουργικά έχει έναν εύθραυστο scoring guard υψηλού επιπέδου (Nedovic), έναν ακόμα που θα πρέπει να κάνει τη μετάβαση στο επόμενο επίπεδο (Foster) και κανέναν playmaker. Αυτό ο Jackson δεν το προσφέρει (και δεν θα το προσέφερε ούτε ο Laprovittola) κι είναι μια έλλειψη που θα ακολουθεί το roster όλη τη σεζόν (εκτός αν γίνει προσθήκη ή αντικατάσταση).
– Από τον Παναθηναϊκό λείπει επίσης το spot-up shooting που θα μπορούσε να υποστηρίξει το παιχνίδι του Jackson, τόσο από την περιφέρεια (όλοι χρειάζονται την μπάλα στα χέρια τους) όσο και από τους forward (όπου ο Παναθηναϊκός δεν έχει εκεί πραγματικά καλό σουτέρ).
– Το ότι ο Παναθηναϊκός θέλει να κάνει τον Sant-Roos κάτι σαν playmaker (περισσότερο θα πρεπε να τον χαρακτηρίσουμε κουβαλητή) είναι μια ευρηματική ιδέα που ωστόσο έχει αρκετά μειονεκτήματα. Σχετικά με τον Jackson, το μεγαλύτερο απ’ αυτά είναι ότι ο Κουβανός είναι ο ιδανικός παίκτης για να τον καλύψει αμυντικά, αλλά απ’ ότι φαίνεται τα κοινά τους λεπτά θα είναι περιορισμένα (στο τουρνουά του Kaunas, ο Αμερικανός έπαιξε πολύ έχοντας δίπλα του τον Foster).
– Επιθετικά, το δίδυμο Auguste-Jackson έχει ενδιαφέρον (ειδικά στο pick-and-roll), αλλά αμυντικά οι δυο τους είναι αρκετά ευάλωτοι και το ίδιο βέβαια ισχύει και για το δίδυμο με Παπαγιάννη. Ο Βόβορας σε πρώτη φάση δείχνει να το αναγνωρίζει βάζοντας τον Μήτογλου στο 5 στα περισσότερα λεπτά του Αμερικανού.
– Όσο περισσότερο διαθέσιμος είναι ο Nedovic κι όσο καλύτερα προσαρμοστεί ο Foster, συνδυασμός που θα κρατήσει σε σχετικά χαμηλά επίπεδα την εξάρτηση της επίθεσης του Παναθηναϊκού από τον Jackson (εκτελεστικά τουλάχιστον), τόσο περισσότερες πιθανότητες θεωρούμε ότι υπάρχουν να παρουσιαστεί κάτι λειτουργικό σ’ αυτό το κομμάτι.
ΥΓ1: Εδώ το video scouting report του Pierre Jackson στο YouTube.
ΥΓ2: Σε λίγο περισσότερο από μία εβδομάδα ακολουθεί το κείμενο σχετικά με τη στελέχωση του Παναθηναϊκού. Το κείμενο για τον Zach Auguste μένει στο συρτάρι, αλλά μεγάλα κομμάτια του θα ενσωματωθούν στο κείμενο της πράσινης στελέχωσης.
ΥΓ3: Εδώ το κείμενο σχετικά με το αγωνιστικό προφίλ του Marcus Foster.
Hoop Fiction 