Λίγο πριν την εκκίνηση, αναλύουμε τους παράγοντες που θα παίξουν το σημαντικότερο ρόλο στο φετινό Ολυμπιακό.
Μετά από δύο σεζόν με αρνητικά αποτελέσματα, ο Ολυμπιακός θα προσπαθήσει να επανέλθει σε επίπεδα 8αδας χτίζοντας πάνω στην παρουσία του Γιώργου Μπαρτζώκα και του Κώστα Σλούκα οι οποίοι αποτελούν τους θεμέλιους λίθους του φετινού οικοδομήματος. Μεταγραφικά οι ερυθρόλευκοι κινήθηκαν γρήγορα και στοχευμένα, όντας από τις πρώτες ομάδες που ολοκλήρωσαν το ρόστερ τους. Παρακάτω, σχολιάζουμε τα κεντρικά κομμάτια της στελέχωσής του:
1. Το Fit του Σλούκα στο Roster
Τι παίκτη πήρε ακριβώς ο Ολυμπιακός με την απόκτηση του Κώστα Σλούκα; Αντιγράφουμε από το πρόσφατο κείμενό μας για τον Έλληνα guard:
“Ο Σλούκας μπορεί ανά πάσα στιγμή να δει τα πάντα στο γήπεδο, ακόμα κι αν χρειάζεται να πασάρει πάνω από μια ολόκληρη άμυνα, δημιουργώντας διαρκώς συνθήκες για power-plays (καταστάσεις με αριθμητικό πλεονέκτημα της επίθεσης). Ο τρόπος που στήνει τους συμπαίκτες του και οργανώνει το παιχνίδι τον τοποθετεί στη λίστα με τους καλύτερους playmakers του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δημιουργικά, στο κατάλληλο πλαίσιο, ο Σλούκας είναι μια μηχανή παραγωγής close-out, καρφωμάτων και ελεύθερων σουτ κι αυτό υποδεικνύει και τι παίκτες χρειάζεται δίπλα του. Από τη μία (επιθετικά), αθλητικούς ψηλούς που ρολάρουν γρήγορα κι έχουν καλά τελειώματα, καλούς σουτέρ που καταλαβαίνουν που πρέπει να τοποθετηθούν και τουλάχιστον έναν ακόμη versatile δημιουργό ή εκτελεστή. Από την άλλη (αμυντικά), χρειάζεται συμπαίκτες που έχουν τουλάχιστον δύο από τα παρακάτω χαρακτηριστικά: σκληράδα, αθλητικότητα, μέγεθος.“
Κατά πόσο ο Ολυμπιακός ικανοποιεί αυτές τις προϋποθέσεις;
Σε πρώτη ανάγνωση, το roster της ομάδας του Μπαρτζώκα προσφέρει στον Σλούκα μερικούς συμπαίκτες που τον συμπληρώνουν επιθετικά και μερικούς που μπορούν να τον καλύψουν αμυντικά, αλλά ελάχιστους οι οποίοι μπορούν να κάνουν και τα δύο ταυτόχρονα (για την ακρίβεια, ο μόνος τέτοιος, μέσα στα πλαίσια του ρόλου του, είναι ο Παπανικολάου).
Ο Harrison με το σουτ του ανοίγει το γήπεδο, αλλά η αμυντική του ένταση (όπως και η ένταση συνολικά στο παιχνίδι του) σε επίπεδο Euroleague είναι αρχικά ερωτηματικό. Ο Jenkins είναι κορυφαίος αμυντικά, αλλά ο Σλούκας από τον guard που παίζει δίπλα του χρειάζεται στην επίθεση περισσότερα από το spot-shooting του Αμερικανού. Ο McKissic προσφέρει slashing και αμυντική κάλυψη, αλλά είναι μέτριος και δημιουργικά και ως σουτέρ. Στο 4 ο Ολυμπιακός έχει δύο versatile επιθετικά PF (Πρίντεζης, Βεζένκοφ) που μπορούν να εκτεθούν αμυντικά κι έναν ακόμα (Livio) που κάνει πολλά πράγματα σε καλό επίπεδο -σε επίθεση και άμυνα- αλλά τίποτα σε κορυφαίο. Στο 5 ο Σλούκας έχει έναν συμπαίκτη (Martin) με ικανότητα στο τελείωμα φάσεων (με ερωτηματικό όμως την επάρκεια που θα έχουν ως δίδυμο στην pick-and-roll άμυνα) κι έναν ακόμα (Ellis) που μπορεί να προσφέρει βασική αμυντική κάλυψη (με ερωτηματικό όμως τη συνεισφορά του στο επιθετικό μισό).
Κάθε πρόταση βέβαια μπορεί να διαβαστεί με την έμφαση να τοποθετείται είτε στο θετικό είτε στο αρνητικό της κομμάτι. Ο Ολυμπιακός έχει τα υλικά για να χτίσει γύρω από τον Σλούκα μια καλών προδιαγραφών επίθεση, αλλά σίγουρα δεν τα έχει σε αφθονία.
Πέρα από τα ερωτηματικά για την two-way επάρκεια του roster, οι μεγαλύτερες ελλείψεις του, κρίνοντάς το από το βαθμό συμβατότητάς του με το παιχνίδι του Σλούκα, είναι δύο: 1) ένας scorer ο οποίος θα μπορούσε να αποφορτίσει τον Σλούκα εκτελεστικά (μην ξεχνάμε ότι αποτελεί δευτερεύον χαρακτηριστικό του παιχνιδιού του και δυνητική αδυναμία) και 2) ένας center που θα συνδύαζε υψηλό επίπεδο αμυντικής ετοιμότητας με την ικανότητα να βάλει πίεση στο αντίπαλο καλάθι με τα τελειώματα του τόσο χαμηλά όσο και πάνω από το στεφάνι. Με τους υπάρχοντες συσχετισμούς, είναι ευκολότερο να καλυφθεί η δεύτερη έλλειψη παρά η πρώτη.
Η διπλή διάσταση του ρόλου που θα έχει φέτος ο Σλούκας (εκτελεστική και δημιουργική) συνεπάγεται ότι πολλές ομάδες θα επιλέξουν να αμυνθούν απέναντί του είτε πιέζοντας για να βγάλουν την μπάλα από τα χέρια του είτε αφήνοντάς του την μπάλα στην προσπάθεια να τον μετατρέψουν σε σκόρερ (κόβοντας του τη δημιουργία). Στην πρώτη περίπτωση θα χρειαστεί κάποιος άλλος για να δημιουργήσει με την μπάλα, κάτι που ο Ολυμπιακός δεν προβλέπεται να διαθέτει σε μεγάλο βαθμό στα σχήματα με Σλούκα στο παρκέ (πόσα κοινά λεπτά μπορεί να παίξει με Σπανούλη;). Στη δεύτερη περίπτωση, ο Σλούκας θα δοκιμαστεί ως σκόρερ σε συνθήκες πολύ διαφορετικές απ’ αυτές που αντιμετώπισε τόσο στην πρώτη του θητεία στον Ολυμπιακό όσο και αργότερα στη Fener. Το πως θα ανταποκριθεί η ομάδα του Μπαρτζώκα συλλογικά στην πρώτη κατάσταση και πως ο Σλούκας ατομικά στη δεύτερη είναι δύο από τα σημαντικότερα ερωτήματα του φετινού Ολυμπιακού.
2. Ο Ρόλος του Σπανούλη και το Έλλειμμα Δημιουργίας
Η απουσία παίκτη που μπορεί να παίξει αξιόπιστα με την μπάλα δίπλα στον Σλούκα (θα δούμε πως θα παρουσιαστεί ο Harrison σ’ αυτό το κομμάτι) υπερτονίζεται από το ότι ο μόνος που μπορεί να δημιουργήσει πίσω από τον Σλούκα είναι ο Σπανούλης, κάτι που θα έβγαζε περισσότερο νόημα αν υπήρχε στο υπόλοιπο roster (δηλαδή σε forwards ή/και ψηλούς) ένα πλεόνασμα δημιουργίας που αυτήν τη στιγμή απουσιάζει.
Ο Σπανούλης προέρχεται από δύο σεζόν στις οποίες τραυματίζεται στο ίδιο χρονικό σημείο (Μάρτιο και Φλεβάρη), στο ίδιο πόδι (δεξί) και παθαίνοντας την ίδια ζημιά (ρήξη περονιαίου τένοντα), ενώ ταυτόχρονα σε κάθε μία από αυτές τις χρονιές μέχρι να τραυματιστεί ήταν εμφανής η φθορά του χρόνου στο παιχνίδι του. Ο Ολυμπιακός συνειδητά πήγε σε μια κατεύθυνση που καθιστά τον Σπανούλη οργανικό μέρος του rotation (θα δούμε πως θα μεταφραστεί αυτό ως προς τον αριθμό λεπτών που θα παίρνει), μετατρέποντας τον ρόλο του από πρωταγωνιστικό (μέχρι πέρσι) σε αναπληρωματικό (με προσθήκη Σλούκα), αλλά χωρίς το περιεχόμενο αυτού του ρόλου κατ’ ουσίαν ν’ αλλάζει. Αυτό σημαίνει ότι, όσο θα βρίσκεται στο παρκέ, ο Σπανούλης θα έχει τον ρόλο που είχε πάντα, ως ο πρωταρχικός (και συχνότατα μοναδικός) οργανωτής και εκτελεστής της επίθεσης του Ολυμπιακού, με όλη την αμυντική προσοχή που αυτό συνεπάγεται. Μπορεί ο αρχηγός του Ολυμπιακού να ανταπεξέλθει σωματικά σε βάθος χρόνου για μια ολόκληρη σεζόν; Η απόκτηση του Jenkins εξηγείται ακριβώς ως κίνηση υποστήριξης αυτής της κατεύθυνσης (αν ο Σπανούλης προοριζόταν για μικρότερο και κυρίως λιγότερο σταθερό ρόλο, η παρουσία του Αμερικανού στο roster δεν θα είχε ιδιαίτερη λογική).
Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε ότι δύο μόνο δημιουργοί σ’ ένα roster είναι ποσοτικά λίγοι, όσο κορυφαίος κι αν είναι ο ένας κι όσο θρύλος κι αν είναι ο άλλος.
3. Αγωνιστική Κατεύθυνση: Επίθεση
Ο Μπαρτζώκας πιθανότατα θα επιχειρήσει να ελέγξει τον ρυθμό, ψάχνοντας ελεγχόμενα transition και early offense, και κεφαλαιοποιώντας το status του Σλούκα που ανήκει στους κορυφαίους παίκτες της Ευρώπης σε 5vs5, όπως έδειξε κατ’ επανάληψη με την παρουσία του στη Fener. Αυτή η κατεύθυνση είναι άλλωστε κάτι που ο Μπαρτζώκας ακολουθεί στο σύνολο της μέχρι τώρα καριέρας του. Η βασική διαφορά είναι ότι αυτήν τη φορά ο leading guard του δεν είναι ένας ολοκληρωμένος δημιουργικά και εκτελεστικά παίκτης (Σπανούλης, Delaney, Shved), αλλά κάποιος που είναι πολύ καλύτερος playmaker απ’ ότι είναι scorer —η μετάβαση από το πρώτο καθεστώς στο δεύτερο (ειδικά σε τακτικό επίπεδο) είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει φέτος ο Μπαρτζώκας συγκριτικά με τις προηγούμενες δουλειές του.
Ο Ολυμπιακός έχει μία βάση παικτών η οποία αλληλοσυμπληρώνεται επιθετικά και μπορεί να παράγει σ’ αυτό το κομμάτι. Το κορυφαίο playmaking του Σλούκα, όσα μπορεί να κάνει ακόμα ο Σπανούλης, το σουτ του Harrison και του Βεζένκοφ, η απειλή του Παπανικολάου ως spot-up σουτέρ και ως cutter, το παιχνίδι του Πρίντεζη, το finishing του Martin.
Στα μέχρι τώρα φιλικά πήραμε μια εικόνα από το πως θα μοιάζει η επίθεση του Ολυμπιακού κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Παρακάτω μια επιλογή από δράσεις που έτρεξε η ομάδα του Μπαρτζώκα:
Το pick-and-roll όπως αναμενόταν κι όπως βλέπουμε στο παραπάνω video είναι το βασικό άρμα μάχης. Ο Ολυμπιακός πηγαίνει σ’ αυτό είτε μετά από μια εισαγωγική δράση, είτε τη στιγμή που ξεκινάει την επίθεσή του, και δείχνει ένα βασικό πλουραλισμό στα είδη των δράσεων που προηγούνται (downscreen, pindown, weave, hand-off), στα σημεία όπου στήνεται (εξίσου στην κορυφή και στις δύο πλευρές) και στους παίκτες οι οποίοι εμπλέκονται, τόσο αναφορικά με τον χειριστή (πέραν των Σλούκα-Σπανούλη-Harrison πολλές κατοχές στα φιλικά πήραν και οι Παπανικολάου-McKissic) όσο και με τον screener (εναλλαγές center και power-forward σ’ αυτόν τον ρόλο).
Σημαντική εδώ θα είναι η συνεργασία μεταξύ Σλούκα και Martin. Χρειάζονται ο ένας τον άλλον. Ο Σλούκας ψάχνει έναν ψηλό για να διοχετεύσει τη δημιουργικότητά του, αρκούντως αθλητικό και με ικανοποιητικά τελειώματα κάτω, γύρω και πάνω από το καλάθι που θα του επιτρέψει να δείξει το σύνολο του ρεπερτορίου του στην πάσα. Ο Martin με τη σειρά του ψάχνει κάποιον που θα μπορεί να του πασάρει την μπάλα στα σημεία και τους χρόνους που θέλει, κάποιον που θα καταλάβει πως κινείται και θα τον βοηθήσει να αναδείξει το καλό touch που διαθέτει. Θα δούμε πως θα εξελιχθεί, αλλά τα πρώτα σημάδια για την pick-and-roll συνεργασία μεταξύ τους είναι θετικά.
Μία ακόμα δράση που χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα στα φιλικά (ξεκινά στο 5.04 του video) ήταν η συνεργασία τριών παικτών στη μία πλευρά του παρκέ (point-guard, wing, ψηλός), με τους δύο περιφερειακούς να εναλλάσσονται σε ρόλο χειριστή και τον ψηλό να λειτουργεί ως το σκαλοπάτι μέσω του οποίου περνάμε από τις εισαγωγικές (hand-off, pindown) στην κύρια δράση (pick-and-roll). Η εναλλαγή των περιφερειακών εδώ θεωρητικά προσφέρει αρκετές εναλλακτικές (με μεταφορά της on-ball δράσης στην άλλη πλευρά του γηπέδου, μεταξύ άλλων), αλλά πρακτικά το πρόβλημα είναι ότι τη στιγμή που ο Σλούκας βγάζει την μπάλα από πάνω του (στην αρχή του set) είναι πολύ πιθανό η άμυνα να τον εμποδίσει να την ξαναπάρει. Που αφήνει αυτόν τον Ολυμπιακό; Εξαρτώμενο από τον Harrison, τον Παπανικολάου και τον McKissic, οι οποίοι καλούνται να παίξουν με την μπάλα. Ειδικά το πλήθος λαθών που έκαναν οι δύο τελευταίοι στα φιλικά είναι ενδεικτικά για τη δυσκολία που θα έχει ο Ολυμπιακός να βγάλει ποιοτικές κατοχές αν οι δυο τους αναλάβουν περισσότερα δημιουργικά και ball-handling καθήκοντα απ’ όσα αντέχει το παιχνίδι τους.
4. Αγωνιστική Κατεύθυνση: Άμυνα
Ο Μπαρτζώκας εδώ καλείται να ισορροπήσει την προτίμησή του για τις επιθετικές άμυνες που παραδοσιακά χρησιμοποιεί με τους αμυντικούς περιορισμούς που υπάρχουν στο συγκεκριμένο roster. Οι βασικότεροι από αυτούς, όπως διαμορφώνονται τουλάχιστον στην αρχή της σεζόν, είναι: α) αμυντική επάρκεια περιφέρειας όταν αγωνίζονται ταυτόχρονα δύο από τους Σλούκα, Σπανούλη, Harrison, β) pick-and-roll άμυνα όταν συμμετέχει ο Martin και ένας από τους Σλούκα/Σπανούλη, γ) αντιμετώπιση πιθανής στόχευσης στα 4αρια του με Πρίντεζη-Βεζένκοφ, δ) αμυντικό rebound απέναντι σε αθλητικές frontline που θα μπορούν να βάλουν πίεση σ’ αυτό το κομμάτι και με τους δυο ψηλούς τους, ε) άμυνα σε 7footer.
Σ’ αυτά τα δυνητικά προβλήματα ο Ολυμπιακός έχει να αντιπαραβάλλει τις υψηλές αμυντικές επιδόσεις του Jenkins, το αμυντικό playmaking του Σλούκα (υποτιμημένο), σχήματα με Παπανικολάου-McKissic, το flexibility που προσφέρει ο Livio, την αξιοπιστία του Ellis, συγκεκριμένα κομμάτια της άμυνας του Martin, την κομβική παρουσία του Παπανικολάου (πάνω στην μπάλα και ως help defender) —και φυσικά την παρουσία του Μπαρτζώκα ο οποίος είναι κορυφαίος αμυντικός προπονητής.
Τα βασικότερα σημεία της άμυνας που έχει παρουσιάσει στα φιλικά είναι τα εξής:
1) Mixed pick-and-roll άμυνες, κυρίως drop και hard-hedge, με αμφότερους τους center του (Martin και Ellis) μέχρι τώρα να δοκιμάζονται και στις δύο καλύψεις. Θα δούμε κατά πόσο αυτό είναι πειραματισμός (με τον Μπαρτζώκα να προσπαθεί ακόμα σ’ αυτό το σημείο να βρει την καλύτερη αντιμετώπιση) ή πρόκειται όντως για δύο επιλογές που θα βλέπουμε σε συχνή εναλλαγή. Ενίοτε έχει πάει και σε switch, ειδικά στο τέλος του χρόνου και όταν στο αντίπαλο pick-and-roll δεν εμπλέκεται center.
2) Άμυνες από μπροστά στο low-post, ειδικά στα mismatch, οι οποίες αποτελούν σταθερά στην αμυντική του φιλοσοφία. Ο στόχος εδώ είναι να κοπεί η εισαγωγική πάσα βραχυκυκλώνοντας την αντίπαλη επίθεση κι αποτελεί μέχρι τώρα μία από τις βασικές εστίες επιθετικότητας της άμυνας του Ολυμπιακού (με προσπάθεια για deny στις πάσες μίας απόστασης).
3) Κάτι σαν shadow άμυνα στα screen μακριά από την μπάλα, όπου ο αμυντικός του screener (συνήθως ο ψηλός) κάνει ένα βήμα προς τα πίσω (ή απλά μένει πίσω, αν είναι ήδη εκεί) ανοίγοντας χώρο έτσι ώστε ο αμυντικός του παίκτη που παίρνει το screen να το αποφύγει, να περάσει έξω απ’ αυτό. Αυτό βέβαια βάζει μεγάλη πίεση τόσο στον αμυντικό που κυνηγάει τον παίκτη που βγαίνει από το screen όσο και στον αμυντικό της δυνατής πλευράς που οφείλει να είναι έτοιμος να βοηθήσει.
5. Harrison-Martin
Η αγωνιστική πρόοδος των δύο Αμερικανών αποτελεί τον αστάθμητο παράγοντα που ενδέχεται να καθορίσει τη διαφορά μεταξύ μιας πετυχημένης και μιας αποτυχημένης για τον Ολυμπιακό χρονιάς. Όντας αμφότεροι rookie στη Euroleague, ο συνδυασμός δυνατοτήτων και αδυναμιών που παρουσιάζει το αγωνιστικό τους πακέτο καθιστά την προσαρμογή και την εξέλιξή τους σ’ αυτό το επίπεδο απρόβλεπτη. Το ρίσκο έγκειται στο ότι στα στοιχεία που ο καθένας προσφέρει είναι απολύτως απαραίτητα στο φετινό οικοδόμημα.
Ο Harrison θα κριθεί βασικά σε δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι ως spot-up shooter (κυρίως δίπλα στον Σλούκα), όπου η παρουσία του οφείλει να είναι για τον Ολυμπιακό σταθερός παράγοντας spacing αφού ο Αμερικανός είναι η κυριότερη περιφερειακή απειλή της ομάδας. Ένα καλό ποσοστό του Harrison από το τρίποντο σε καλό volume θα είναι από τα πρώτα στοιχεία που θα χρειαστεί η επίθεση του Μπαρτζώκα για να ξεκλειδώσει τις αντίπαλες άμυνες. Το δεύτερο είναι η on-ball παρουσία που θα έχει ο Harrison ως δευτερεύοντας δημιουργός. On-ball παρουσία σημαίνει δύο πράγματα: pick-and-roll και iso. Σε ποιο βαθμό θα μπορέσει να ανταποκριθεί; Στη Galata είχε εκλάμψεις στις οποίες έδειξε πως μπορεί να αναλάβει αυτόν τον ρόλο σε επίπεδο Euroleague αλλά επίσης είχε στιγμές στις οποίες έδειξε το αντίθετο. Όσο μεγαλύτερος είναι ο βαθμός προσαρμογής του Harrison ως ball-handler σ’ αυτές τις καταστάσεις τόσο πιο πολυ-επίπεδη θα μπορεί να γίνει η επίθεση του Ολυμπιακού. Ο Αμερικανός είναι ο μόνος παίκτης που μπορεί θεωρητικά να λειτουργήσει ως βαλβίδα αποσυμπίεσης του Σλούκα, προσφέροντας με την μπάλα στα χέρια μία ακόμα εστία απειλής και βγάζοντας απ’ αυτόν τον ρόλο τους Παπανικολάου-McKissic.
Ο Martin αποτελεί ίσως τον πιο ενδιαφέροντα παίκτη του roster. Συνδυάζει μεγάλη σωματική δύναμη με εξαιρετικό έλεγχο του σώματος (όταν τελειώνει φάσεις) και καλό touch κοντά στο καλάθι, κάτι που τον καθιστά απειλητικό σε μια σειρά από διαφορετικές καταστάσεις. Παράλληλα, η τάση του να επιτίθεται με ντρίμπλα όταν έχει την μπάλα από μέση απόσταση (ενίοτε ακόμα και ντριμπλάροντας με το αδύναμο χέρι) ανοίγει τον επιθετικό του ορίζοντα και ενδεχομένως μπορεί να αποτελέσει ένα καλό εργαλείο για τις στιγμές που θα μαρκάρεται από ψηλότερους και πιο αργούς αντιπάλους. Από την άλλη, το ότι βρίσκεται πίσω σε μερικά fundamentals (από το πως σκρινάρει μέχρι κάποιες αμυντικές του αντιδράσεις, ειδικά μακριά από το καλάθι), μαζί με το ότι δεν διαθέτει καλή πλευρική ταχύτητα, τον καθιστούν ερωτηματικό αμυντικά, ειδικά όταν θα κληθεί ν’ αντιμετωπίσει στο pick-and-roll καλούς scoring guards. Ο Ολυμπιακός, με μόλις δύο center στο ρόστερ, θα χρειαστεί τη γρήγορη προσαρμογή του Αμερικανού.
6. Αθλητικότητα και Σουτ
Ο Ολυμπιακός έχει παίκτες που μπορούν να προσφέρουν ενέσεις αθλητικότητας στις πεντάδες του, αλλά δεν έχει ένα ιδιαίτερα αθλητικό roster. Η τετράδα των Jenkins-McKissic-Παπανικολάου-Livio θ’ αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά του σ’ αυτό το κομμάτι, προσπαθώντας να καλύψει το έλλειμμα που υπάρχει τόσο στην περιφέρεια όσο και στη frontline. Η ερώτηση βέβαια είναι πόσους απ’ αυτήν την τετράδα θα μπορεί να έχει ταυτόχρονα στο παρκέ ο Ολυμπιακός από τη στιγμή που κάθε ένας από αυτούς τους παίκτες έχει τους δικούς του περιορισμούς επιθετικά.
Όσον αφορά το σουτ, τα βασικά ερωτηματικά είναι δύο: α) η επάρκεια της περιφέρειας του Ολυμπιακού σ’ αυτό το κομμάτι όταν παίζουν ταυτόχρονα Παπανικολάου-McKissic, μαζί με το πως θα σουτάρει φέτος ο Jenkins μετά τα απογοητευτικά περσινά ποσοστά του στην Eurolegue, και β) η απειλή που θα έχει ο Ολυμπιακός από το τρίποντα όταν στο 4 παίζει ο Πρίντεζης ή ο Livio. Ο Μπαρτζώκας μέχρι τώρα προσπαθεί να λύσει το δεύτερο πρόβλημα είτε τοποθετώντας αυτούς τους δύο στο dunker-spot (απ’ όπου αμφότεροι μπορούν να τελειώσουν φάσεις, ειδικά από πάσες των Σλούκα-Σπανούλη) είτε χρησιμοποιώντας τους ως screener.
7. Γενικές Παρατηρήσεις
– Ο συνδυασμός των Μπαρτζώκα-Σλούκα είναι εχέγγυο τόσο για την μετατροπή του συγκεκριμένου roster σε μια λειτουργική ομάδα όσο και για τη βελτίωση και καθιέρωση των άπειρων και πρωτοεμφανιζόμενων σ’ αυτό το επίπεδο παικτών.
– Σε συνδυασμό με το παραπάνω: το roster του Ολυμπιακού έχει συνολικά πολύ υψηλό IQ και ταυτόχρονα μεγάλο επίπεδο συνοχής και συνέχειας με τις ομάδες των προηγούμενων χρόνων. Ένα απτό παράδειγμα που αποδίδει τα παραπάνω είναι η χρησιμοποίηση του γνωστού play για τον Σπανούλη, το οποίο αποτελεί πλέον τακτικό θεμέλιο μιας δεκαετίας και συνεχίζει να βρίσκεται στο προσκήνιο:
– Λίγες ομάδες έχουν στο 4 των συνδυασμό των επιθετικών χαρακτηριστικών που προσφέρει η ταυτόχρονη παρουσία των Πρίντεζη-Βεζένκοφ. Ειδικά η ικανότητα και των δύο να πασάρουν καλά μετά το short-roll μπορεί δυνητικά και σ’ ένα βαθμό ν’ αντισταθμίσει τα δημιουργικά κενά του roster βγάζοντας καλά σουτ για τον Ολυμπιακό:
– Εστιάζοντας στον Βεζένκοφ, ο forward του Ολυμπιακού στα μέχρι τώρα φιλικά παρουσιάζεται έτοιμος για σταθερό ρόλο. Οι αμυντικές αδυναμίες είναι εκεί, αλλά είναι εμφανές ότι έχει δουλέψει πολύ, τόσο σωματικά όσο και πνευματικά:
– Τα σχήματα με Παπανικολάου-McKissic στο 2-3 θυμίζουν σ’ ένα βαθμό τα σχήματα που χρησιμοποιούσε ο Blatt με Παπανικολάου-Toupane στο πρώτο (καλό) εξάμηνο της παρουσίας στον Ολυμπιακό. Τα δύο δίδυμα έχουν τα ίδια πλεονεκτήματα (αμυντικά) και αρκετούς κοινούς περιορισμούς (επιθετικά).
– Ο Ολυμπιακός ξεκινάει τη σεζόν έχοντας ουσιαστικά δύο αναπληρωματικούς center, από την άποψη ότι το ιδανικό και για Martin και για Ellis θα ήταν να ξεκινούσαν ως αναπληρωματικοί έχοντας μπροστά τους έναν πιο έμπειρο παίκτη. Μπορεί στη διάρκεια της σεζόν και οι δύο να έχουν βελτιωθεί τόσο που θα κατακτήσουν το status του βασικού, ή μπορεί αυτό να το κάνει μόνο ο ένας, ή μπορεί να μην το κάνει και κανείς τους.
– Μέχρι τώρα δεν έχουμε δει καθόλου off-ball δράσεις για τον Harrison. Ο Αμερικανός δεν είναι κλασικός σουτέρ αυτού του τύπου, αλλά υπό προϋποθέσεις μπορεί ν’ απειλήσει πίσω από screen. Θεωρούμε ότι είναι κάτι που θα τον βοηθήσει να βρει ρυθμό και να ενταχθεί ομαλά στην επίθεση του Ολυμπιακού.
– Ο Σλούκας ως παίκτης βρίσκεται από τον Άρη και μετά σε μια διαρκή πορεία ατομικής βελτίωσης. Στον Ολυμπιακό θα πάρουμε μια καλή απάντηση σχετικά με το ποιο είναι το τελικό αγωνιστικό του ταβάνι.
– Το γράφουμε ξανά: ο Παπανικολάου και φέτος θα είναι κομβικός, τόσο αμυντικά (άμυνα σε αντίπαλα guard και παρουσία ως help-defender) όσο και επιθετικά (θα πρέπει να διατηρήσει το περσινό 39% που σούταρε από το τρίποντο).
ΥΓ1: Εδώ το κείμενο μας για τον Κώστα Σλούκα, εδώ για τον Hassan Martin κι εδώ για τον Aaron Harrison.
ΥΓ2: Εδώ το κείμενό μας για τη στελέχωση του Παναθηναϊκού.
Hoop Fiction 
Συγχαρητήρια για την εκπληκτική δουλειά.
Σας ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα κι απολαμβάνω τις αναρτήσεις σας.
LikeLike
Ευχαριστούμε θερμά για το σχόλιο.
LikeLike