Το Αγωνιστικό Προφίλ του Aaron Harrison

Ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε την απόκτηση του Aaron Harrison και παρακάτω σκιαγραφούμε την αγωνιστική ταυτότητα του Αμερικανού.

1. Βασικά στοιχεία

– Ημερομηνία Γέννησης: 1994 (25 χρονών)

– Εθνικότητα: Αμερικανός

-Ύψος: 1.98

– Wingspan: 2.08

– Βάρος: 97 κιλά

– Χρόνια Επαγγελματικής Εμπειρίας: 5

– Χρόνια στην Ευρώπη: 2

– Θέση: Guard/Forward

– Ρόλος: Off-Ball Shooter, Pick-and-Roll Scorer

2. Υπόβαθρο και Εξέλιξη

Η αφετηρία από την οποία απαιτείται κανείς να ξεκινήσει αν θέλει να καταλάβει το παιχνίδι του Aaron Harrison είναι η αγωνιστική σχέση που ανέπτυξε με τον δίδυμο αδερφό του, Andrew, από την αρχή της μπασκετικής του καριέρας και μέχρι το τέλος των κολεγιακών του χρόνων. Οι δυο τους συνέθεσαν ένα φανταστικό δίδυμο σε λυκειακό επίπεδο (κάνοντας αρκετό θόρυβο) το οποίο αργότερα μεταφέρθηκε αυτούσιο στο Kentucky του John Calipari. Τα αγωνιστικά καθήκοντα του καθενός ήταν καθορισμένα από πολύ νωρίς: ο Aaron ήταν ο σκόρερ και ο Andrew ο playmaker και ball-handler. 

Αυτός ο καθορισμός καθηκόντων επέτρεψε στον Aaron να επικεντρωθεί από πολύ νωρίς στην τελειοποίηση του καλού του στοιχείου, δηλαδή του σουτ. Έχοντας καθ’ όλη τη διάρκεια των αναπτυξιακών του χρόνων τον αδερφό του ως playmaker δίπλα του, δεδομένο που του προσέφερε την ασφάλεια ότι θα έπαιρνε την μπάλα στο μέρος και τον χρόνο που την ήθελε, ο Harrison γρήγορα ανήλθε στην κατηγορία του sharpshooter. Ο όρος δηλώνει κάτι πιο συγκεκριμένο από έναν απλά εύστοχο παίκτη: 1) μεγάλο volume, 2) ευστοχία υπό διαφορετικές συνθήκες, και, κυρίως, 3) την αρτιότητα του μηχανισμού. Δείτε παρακάτω πόσο αρμονική ήταν συνολικά η κίνησή του ήδη απ’ όταν ήταν ήδη 18 χρονών (το πρώτο clip είναι σε κανονική ροή, το δεύτερο σε επιβράδυνση): 

 

Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πως ο Harisson, χτίζοντας πάνω σε αυτήν τη βάση, δόμησε ολόκληρο το παιχνίδι του γύρω από την ικανότητά του στο σουτ. Το μόνο προβληματικό στοιχείο που διαφαίνεται στον μηχανισμό του στο παραπάνω video είναι η τοποθέτηση του αδύναμου χεριού (είναι περισσότερο κάτω από την μπάλα και λιγότερο στο πλάι) κι αυτό γρήγορα εξαλείφθηκε.

Αυτή η διόρθωση κατέστησε τον μηχανισμό του υποδειγματικό, αυτό που οι Αμερικανοί χαρακτηρίζουν pure. Η τοποθέτηση της μπάλας μπροστά από το κεφάλι και στις άκρες των δακτύλων του είναι άψογη. Η μεταφορά ενέργειας από το λύγισμα των ποδιών μέχρι τη στιγμή της απελευθέρωσης συμβαίνει γρήγορα και αρμονικά. Το σημείο απελευθέρωσης είναι αρκετά υψηλό και ταυτόχρονα ευέλικτο, δηλαδή ο Harisson έχει τη δυνατότητα να μεταβάλλει τον χρόνο εκτέλεσης (πιο αργά ή πιο γρήγορα, ό,τι χρειάζεται) ανάλογα με την αντίδραση της άμυνας (αλιεύσαμε αυτήν τη λεπτή παρατήρηση εδώ). Το έντονο σπάσιμο του καρπού στο follow-through διασφαλίζει μεγάλη καμπύλη και ευθεία τροχιά. Αυτό σημαίνει ότι για να οπλίσει χρειάζεται ελάχιστα. Δείτε παρακάτω πως μαζεύει μια πολύ δύσκολη πάσα και σηκώνεται αμέσως, όλα σε μια ενιαία κίνηση (έμφαση στην ισορροπία που βρίσκει ακαριαία και το σπάσιμο του καρπού): 

 

Η συνύπαρξη με τον αδερφό του, ωστόσο, είχε και αρνητικές συνέπειες. Το πρόβλημα ξεκίνησε από το ότι η μεταξύ τους συμπληρωματικότητα ώθησε τον Aaron να “βολευτεί” με τον ρόλο του off-ball scorer, παραμελώντας σ’ έναν σημαντικό βαθμό τις πτυχές του παιχνιδιού που δεν χρειαζόταν να αναλάβει, δηλαδή άμυνα, δημιουργία και παιχνίδι με την μπάλα (αν ψάξει κανείς για το παιχνίδι του Andrew, θα βρει ότι σε αυτόν συνέβη το αντίστροφο, επαρκής ανάπτυξη δηλαδή ως αμυντικός, playmaker και ball-handler αλλά ελάχιστη ως scorer). Το μονοδιάστατο παιχνίδι του Harrison σε συνδυασμό με την περιορισμένη αθλητικότητα του, αλλά και τη γεμάτη σκαμπανεβάσματα δεύτερη κολεγιακή χρονιά (όταν το ποσοστό του στο τρίποντο έπεσε στο 31%, πάρα πολύ χαμηλό για κάποιον που υποτίθεται ότι ήταν σπεσιαλίστας), σφράγισαν την πόρτα του Draft (undrafted το 2015) και τον έστειλαν γρήγορα στη G-League (μέσω Hornets). 

Η θητεία του στη G-League, και ειδικά οι δυο full-time σεζόν του (από το 2016 μέχρι το 2018), έπλασαν τον παίκτη που είδαμε αργότερα στην Ευρώπη. Ο Harrison εκεί, χωρίς τον αδερφό του δίπλα του, γρήγορα κλήθηκε να διευρύνει το παιχνίδι του. Η φύση της λίγκας τον ώθησε να βελτιωθεί σε δύο βασικούς τομείς: 1) ως ball-handler, κάτι που του επέτρεψε ν’ απειλεί από πολύ περισσότερα σημεία εκτελεστικά, καθώς και να παίζει pick-and-roll αποφασίζοντας με την μπάλα στα χέρια, και 2) τον έκανε πολύ πιο aggressive, αφού γρήγορα κατάλαβε ότι στη G-League για να πάρεις μια κατοχή πάνω σου θα πρέπει να τη διεκδικήσεις πρώτα απ’ όλα από τους συμπαίκτες σου. Παράλληλα, ο διττός ρόλος που είχε το 2017-18 στους Stockton Kings, παίζοντας και με την μπάλα και μακριά από αυτήν σε 2-guard πεντάδες, ήταν μια καλή τακτική προετοιμασία για τον ρόλο που θα είχε την επόμενη σεζόν. 

Παρακάτω τα highlights του με τους 45 πόντους που έβαλε σε μια από τις τελευταίες εμφανίσεις του στη G-League:

 

3. Η Ένταξη στην Galatasaray

Η μετακόμισή του στην Τουρκία συνεπάγονταν δύο ερωτήσεις: 1) σε ποιον βαθμό θα κατάφερνε να μεταφέρει τον συνδυασμό on- και off-ball scoring που έδειξε στη G-League και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, 2) πόσο θα εξελίσσονταν ως playmaker και αμυντικός. 

Ο ίδιος ο Erdogan πρόσφατα είπε ότι ο Harrison στην αρχή της πρώτης χρονιάς έδειχνε έξω από τα νερά του, καθώς δυσκολευόταν να παίξει pick-and-roll και να τελειώσει φάσεις στη ρακέτα. Θα δούμε παρακάτω αναλυτικά την επάρκεια του Αμερικανού σε αυτούς τους δύο τομείς, αλλά καταρχάς πρέπει να τονίσουμε το ότι η προσαρμογή του στην Τουρκία ήταν γρηγορότερη απ’ όσο ενδεχομένως υπονοεί η παραπάνω δήλωση. 

Στα πρώτα 10 παιχνίδια του (Τουρκία και Eurocup) ο Harrison είχε μέσο όρο 15.4 πόντους με 45% FG, βρίσκοντας γρήγορα βασικό ρόλο και πολλά λεπτά. Πριν κλείσει τρεις μήνες στη Galatasaray, εξερράγη με 28 πόντους (7/9 τρίποντα, 4 assists, 1 λάθος) απέναντι στη Fener, η οποία τότε είχε 13-1 στη Euroleague κι έπαιζε το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη. Ήταν η πρώτη σημαντική ένδειξη για το ότι μπορεί να παίξει στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τα highlights του από εκείνο το παιχνίδι είναι μια σύνοψη των καλύτερων χαρακτηριστικών του: διπλή απειλή από το τρίποντο με pull-up και πίσω από screen, τάση να ψάχνει το γρήγορο σουτ σε transition και early offense, θράσος και αυτοπεποίθηση (δείτε τις δύο φάσεις απέναντι στον Kalinic, μία η σταυρωτή που καταλήγει σε δύσκολο layup και μία το τρίποντο στα μούτρα του Σέρβου) χωρίς παράλληλα να εκβιάζει καταστάσεις (σπάνιο για Αμερικανό στο στυλ του χωρίς ευρωπαϊκή εμπειρία). 

 

Ο βασικότερος λόγος για τη γρήγορη προσαρμογή του ήταν ο τρόπος που έπαιζε η Galatasaray. Οι Τούρκοι έτρεχαν μια επίθεση η οποία χαρακτηριζόταν από έντονη τακτική ευελιξία. Οι δύο guards τους (συνήθως Webster-Harrison) εναλλάσσονταν διαρκώς on και off-ball, τόσο που ουσιαστικά δεν υπήρχαν καθορισμένοι ρόλοι αλλά μια ροή κατά τη διάρκεια της οποίας αμφότεροι περνούσαν και από τις δύο θέσεις (αυτό εννοεί ο Erdogan όταν λέει ότι δεν είχε καθαρό playmaker). Ο on-ball παίκτης είτε θα έπαιζε pick-and-roll (περισσότερο ως μέσο εκτέλεσης και λιγότερο ως μέσο δημιουργίας) είτε θα περίμενε την ολοκλήρωση μιας δράσης μακριά από την μπάλα. Ο off-ball παίκτης είτε θα άνοιγε το γήπεδο περιμένοντας μια spot-up ευκαιρία, είτε θα έδινε ή θα δεχόταν κάποιο screen. Δείτε πως εφαρμόζονται όλα αυτά πρακτικά στο παρακάτω παράδειγμα: ο Harrison ξεκινάει κατεβάζοντας την μπάλα, περνάει off-ball, δίνει δύο screens στον Whittington (το πρώτο fake, το δεύτερο κανονικό) και τελικά καταλήγει να δέχεται ο ίδιος ένα pin-down (screen-the-screener δράση) που του βγάζει ελεύθερο σουτ:

 

Η μεταφορά της μπάλας από τον έναν guard στον άλλον γινόταν κατά κανόνα με dribble-hand-off, είτε μεταξύ των δύο guards είτε με την εμπλοκή ενός ή και των δύο ψηλών (όπως στο βίντεο μεταξύ Auguste-Whittington). Αυτή η τάση ανέβαζε συχνά τους ψηλούς στο high-post και το τρίποντο, αδειάζοντας έτσι τη ρακέτα και προσφέροντας στους περιφερειακούς και τους forwards της Galata ευκαιρίες να επιτεθούν στο καλάθι χωρίς την αμυντική απειλή του αντίπαλου πενταριού (αυτός ήταν ο βασικότερος στόχος της Galata επιθετικά). Κι όπως υπήρχε εναλλαγή ρόλων μεταξύ των guard, κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και με τους παίκτες της frontline, καθώς ο center και ο power-forward των Τούρκων εναλλάσσονταν διαδοχικά στον ρόλο του screener στο pick-and-roll, με τον πρώτο να ρολάρει πάντα στη ρακέτα μετά το screen και τον δεύτερο να κάνει το pop στο τρίποντο (τα sets τους κατέληγαν συνήθως σε 4-out). Παρακάτω ένα μικρό δείγμα από το playbook των Τούρκων όπου κανείς μπορεί να διακρίνει όσα αναφέρουμε: 

 

Αυτός ο τύπος επίθεσης ταίριαξε στον Harrison επειδή του επέτρεψε να αναδείξει συνολικά το πακέτο του στην επίθεση χωρίς να θυσιάσει κανένα στοιχείο του παιχνιδιού του. Το πλαίσιο ήταν ιδανικό. Από τη μία, υπήρχε αρκετή κίνηση επιθετικά ώστε να δημιουργούνται ρήγματα και καλά για τον ίδιο σουτ. Από την άλλη, υπήρχε αρκετή ελευθερία ώστε να μπορεί να παίξει iso όποτε το επέλεγε (έχοντας και ξεχωριστό play call γι’ αυτήν την κατάσταση). Ο Harrison εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το πρώτο χωρίς να καταχραστεί το δεύτερο. Ενδεικτικά: ήταν πέρσι πρώτος σκόρερ της Galata (με διαφορά) όντας ταυτόχρονα 3ος σε Usage% μέσα στην ίδια του την ομάδα (μικρές διαφορές αλλά και πάλι είναι σπάνιο), κάτι που εν πολλοίς οφείλεται στη δραστηριότητά του από το τρίποντο (σούταρε από εκεί με κάθε τρόπο), η οποία ξεκλείδωσε και το υπόλοιπο παιχνίδι του (ήταν πρώτος σε επιχειρούμενα τρίποντα μεταξύ των guard του Eurocup ανά 100 κατοχές, σουτάροντας με το πολύ καλό αλλά όχι elite 37.9%). 

4. Αγωνιστικά Χαρακτηριστικά: Επίθεση

Πριν περάσουμε στο τι μπορεί να κάνει επιθετικά, παρακάτω ένας πίνακας που δείχνει πως μοιράζονταν πέρσι οι κατοχές του στη Galata (πηγή):

Το καλύτερο στοιχείο του επιθετικού του πακέτου και παράλληλα το πιο άμεσα μεταφράσιμο σε επίπεδο Euroleague είναι το σουτ του σε καταστάσεις spot up. Στη Galata αυτές οι κατοχές ήταν σχετικά περιορισμένες (προφανώς έπαιζε με την μπάλα πολύ περισσότερο), αλλά στον Ολυμπιακό αναμένεται να αυξηθούν αρκετά. Ο Harrison φτιάχνει πολύ γρήγορα τα πόδια του και βρίσκει άμεσα ισορροπία ακόμα κι όταν δέχεται δύσκολες πάσες (όπως είδαμε με το παράδειγμα στην αρχή του κειμένου), ενώ παρακολουθεί τον ball-handler και προσαρμόζει τη θέση του ανάλογα με την κίνησή του (relocation). Η παρουσία του αυτόματα ανοίγει το γήπεδο γιατί απαιτεί από τον αμυντικό του να μένει κοντά του και να είναι πολύ προσεκτικός στο που και πως δίνει βοήθεια, κάτι που υπερτονίζεται όταν ο Αμερικανός στήνεται πάνω από τις γωνίες επειδή αδιαμφισβήτητα διαθέτει NBA range. Ένα δείγμα:

 

Πιο περίπλοκη είναι η αξιολόγηση του Harrison ως σουτέρ πίσω από τα screen γιατί από τη μία, όπως φαίνεται στον παραπάνω πίνακα, ήταν κάτι που έκανε ελάχιστα στην Τουρκία και από την άλλη η Galata δεν είχε σε καμία θέση του ρόστερ advanced playmaking που είναι βασική προϋπόθεση για να βγουν τέτοιες φάσεις. Έχοντας παρακολουθήσει έναν μεγάλο όγκο παιχνιδιών του, ο διαχωρισμός που πρέπει να γίνει είναι ο εξής: ο Harrison μπορεί να παίξει πίσω από τα screen όταν τρέχει μικρές αποστάσεις σε ευθεία γραμμή, κάτι που τον καθιστά αρκετά αποτελεσματικό σε απλά pindown, flare, κάθε είδους screen που τον φέρνει στην πλευρά του ψηλού όταν υπάρχει post-up, καθώς και στις επαναφορές από την πλάγια και τελική γραμμή…

 

… αλλά δυσκολεύεται αρκετά όταν πρέπει να κάνει κούρσες καλύπτοντας ολόκληρο το πλάτος του γηπέδου (κάτι βέβαια που δεν είναι καθόλου απλό: το διαχρονικό status του Jaycee Carroll ως κορυφαίου off-ball σουτέρ του ευρωπαϊκού μπάσκετ βασίζεται κυρίως στην ικανότητά του να στέλνει τον αμυντικό του πάνω στα screens σε τέτοιες καταστάσεις). 

Δείτε παρακάτω πως, παρά το ότι ο Harrison τρέχει δυο φορές από τη μια πλευρά στην άλλη δεν κερδίζει το παραμικρό πλεονέκτημα. Την πρώτη φορά που βγαίνει από τα screens η κίνηση είναι περισσότερο για αντιπερισπασμό, αλλά ο τρόπος που την εκτελεί απλά αποκαλύπτει στην άμυνα τι θα συμβεί τη δεύτερη φορά (έχει τη δικαιολογία των αναιμικών screens, κάτι που ήταν μεγάλο πρόβλημα φέτος για τη Galata γενικότερα, αλλά αυτό είναι και δική του ευθύνη). Τη δεύτερη φορά η άμυνα ήδη ξέρει και το αντιμετωπίζει απλά με μια αλλαγή στο δεύτερο screen (η σωστή αντίδραση των Harrison-Whittington θα ήταν ένα flare screen για να βγει στη γωνία).

 

Περνώντας στην on-ball παρουσία του Harrison το πρώτο που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι κατά κανένα τρόπο δεν υπερβαίνει το επίπεδο του δευτερεύοντα δημιουργού (αλλιώς: το ότι στη Galata έπαιζε κατά περίσταση κάτι σαν “pointguard” δεν συνεπάγεται ότι μπορεί να το κάνει και σε επίπεδο Euroleague). Κατά μία έννοια αυτό είναι το όριο βελτίωσης που μπορεί να αγγίξει η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών που μεγάλωσαν μπασκετικά παίζοντας μακριά από την μπάλα και χωρίς playmaking ρόλο. 

Βασικότερο όχημα εδώ κατά τη διετία του στην Τουρκία όπως είδαμε ήταν το pick-and-roll, κατάσταση από την οποία ο Harrison κοιτούσε πρώτα να εκτελέσει. O Αμερικανός απειλεί ανά πάσα στιγμή με pull-up τρίποντο και μπορεί να τιμωρήσει την παραμικρή αδράνεια, είτε πρόκειται για αφελές under του προσωπικού του αμυντικού είτε για υποψία drop του ψηλού. Συχνά εκτελεί με μια ντρίμπλα αμέσως μετά το screen, όταν η άμυνα για μια στιγμή βρίσκεται σε σύγχυση σχετικά με το ποιος από τους δύο αμυντικούς πρέπει να κάνει contest στο σουτ. Αυτός ο λίγος χώρος και ελάχιστος χρόνος είναι συχνά όλα όσα χρειάζεται για να σηκωθεί. Ο Ολυμπιακός του χρόνου θα χρειαστεί αυτές τις φάσεις:

 

Η απειλή του τριπόντου αναγκάζει τον προσωπικό του αμυντικό να πιέσει πολύ ψηλά (συχνά ένα βήμα έξω από τη γραμμή) ανοίγοντας έτσι διαδρόμους προς τη ρακέτα, αλλά ο Harrison δεν έχει ούτε την ταχύτητα ούτε την εκρηκτικότητα για να το εκμεταλλευτεί σε σταθερή βάση (και δεν έχει ούτε το άλμα ούτε το floater για να τελειώσει μπροστά σε αθλητικούς ψηλούς). Η επισήμανση του Erdogan για την αδυναμία του Αμερικανού να τελειώσει φάσεις στη ρακέτα (ενίοτε και να φτάσει εκεί, προσθέτουμε) όταν πρωτοήρθε στην Ευρώπη αποτυπώνεται και στατιστικά: σούταρε μόλις 32% δίποντα στο Eurocup σε πέντε προσπάθειες την πρώτη σεζόν του, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και το πολύ χαμηλό 42% σε προσπάθειες στη ρακέτα. Είχε καλύτερο ποσοστό στην Τουρκία (47% δίποντα), αλλά η Galata εκεί έπαιζε σε πολύ υψηλότερο ρυθμό. 

Βελτιώθηκε αρκετά τη δεύτερη σεζόν -τόσο σε Eurocup όσο και σε BSL- μειώνοντας και στις δύο διοργανώσεις τον αριθμό προσπαθειών (ένδειξη ότι καταλάβαινε καλύτερα πότε έπρεπε να επιτεθεί) και αυξάνοντας αρκετά το ποσοστό του στα δίποντα (από 32% σε 47% στο Eurocup και από 47% σε 57% στην Τουρκία).

Η θετική πλευρά εδώ είναι ότι, όταν ο Harrison βρεθεί με πλεονέκτημα, διαθέτει έναν συνδυασμό χαρακτηριστικών που του επιτρέπουν να φτάσει μέχρι το καλάθι. Δεν είναι γρήγορος, αλλά μπορεί να πιάσει την ταχύτητά του έχοντας την μπάλα είτε στο αριστερό είτε στο δεξί, κάτι που επεκτείνεται και στα τελειώματά του όπου χρησιμοποιεί και τα δύο χέρια (με σύμμαχο φάλτσα και ταμπλό). Παίζει πολύ με αλλαγές ταχύτητας και κατεύθυνσης και ξέρει ποια είναι τα καλά του σημεία (χωρίς να μπορεί να πάει πάντα σ’ αυτά). Παράλληλα, το μεγάλο frame του και ο τρόπος που ελέγχει το σώμα του τον διευκολύνουν όταν καλείται να απορροφήσει επαφές. Αυτός είναι κι ο βασικός τρόπος που κερδίζει βολές: ήταν πέμπτος πέρσι σε αριθμό κερδισμένων βολών ανά 100 κατοχές ανάμεσα στους guards που έπαιξαν τουλάχιστον 8 παιχνίδια στο Eurocup (πολύ σημαντικό να μεταφέρει αυτό το στοιχείο σ’ έναν βαθμό και στη Euroleague). Περιστασιακά ο Harrison έχει στιγμές εφευρετικότητας που είναι μικρά μαθήματα για το πως μπορεί ένας παίκτης χωρίς πλεονέκτημα αθλητικότητας, όταν του δοθεί ο χώρος, να βρεθεί και να τελειώσει φάσεις στη ρακέτα: 

 

Πόσο καλός είναι σε iso; Η ερώτηση αποκτά ειδική βαρύτητα στο roster του Ολυμπιακού επειδή ο Αμερικανός είναι ουσιαστικά ο παίκτης που θα κληθεί να δώσει λύσεις σε αυτό το κομμάτι (παραδοσιακά σημαντικό για τις ομάδες Μπαρτζώκα). Αρχικά πρέπει να καταλάβουμε ότι οι περιορισμοί του σε ταχύτητα και έκρηξη σ’ ένα βαθμό του απαγορεύουν να επιτεθεί σε συγκεκριμένα match-up, ειδικά απέναντι σε αθλητικούς forwards και centers που είναι ταυτόχρονα ψηλότεροι, δυνατότεροι και γρηγορότεροι από αυτόν. Αυτή η αδυναμία εμφανίστηκε φέτος στο Eurocup και αντανακλάται στο 18% που σούταρε τρίποντο από το δεξί φτερό φέτος, σημείο στο οποίο κατέληγαν πολλές iso προσπάθειες του. Αυτό ήταν που έριξε το ποσοστό του κάτω από 40% στα τρίποντα συνολικά (πηγή):

Ο Harrison όμως έχει 1) την ωριμότητα να πασάρει γρήγορα όταν καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να επιτεθεί (γι’ αυτό και είχε λίγα σχετικά λάθη για τις κατοχές που έπαιρνε) και 2) την αυτογνωσία να παίζει βάσει των περιορισμών του όταν αποφασίζει να το κάνει. Ξέρει ότι δεν μπορεί να κερδίσει φάσεις στην ταχύτητα και γι’ αυτό στοχεύει στο λάθος βήμα του αμυντικού. Σε συνδυασμό με την καλή ντρίμπλα του (προστατεύει εξαιρετικά την μπάλα με το σώμα, highlight οι ραχιαίες και με τα δύο χέρια) υπάρχουν στιγμές που βρίσκει καλά σουτ σε φάσεις που θεωρητικά δεν έχει πλεονέκτημα. Πολλές φορές δημιουργεί στον αντίπαλο την προσμονή ότι θα επιτεθεί και, προκαλώντας σύγχυση για το πότε θα το κάνει με διαδοχικές hesitation κινήσεις, περιμένει απλά τη λάθος αντίδραση που θα του επιτρέψει να σηκωθεί. Δείτε παρακάτω με πόση υπομονή πηγαίνει στα καλά του σημεία: 

 

Ως δημιουργός και πασέρ ο Harrison είναι μέτριος. Βλέπει την προφανή πάσα (ενίοτε και κάτι παραπάνω) και είναι πρόθυμος να τη δώσει, αλλά δεν έχει ανεπτυγμένα passing instincts. Ο δείκτης assists-λαθών στο Eurocup συνοψίζει τις επιδόσεις του σε αυτό το κομμάτι: 1.8 λάθη για 3.1 ανά παιχνίδι την πρώτη του χρονιά, 2.3 λάθη για 2.8 assists τη δεύτερη σε πολύ μεγαλύτερο σύνολο αγώνων. 

Ενδιαφέρον εδώ είναι ότι μπορεί να πασάρει αρκετά καλά με το αριστερό χέρι, χαρακτηριστικό που μπορεί κανείς να διακρίνει ήδη από τα λυκειακά του χρόνια (χωρίς βέβαια να μπορεί να γίνεται λόγος για αμφιδεξιότητα). Δείτε εδώ μια φανταστική assist που δίνει με το αδύναμο χέρι έχοντας ζωντανή ντρίμπλα: 

 

Το βασικό του μειονέκτημα στο κομμάτι της δημιουργίας είναι ότι αργεί να εκτελέσει πάσες σε ελεύθερους συμπαίκτες. Παρακάτω δίνει την kick-out πάσα μετά το δεύτερο βήμα κι ενώ βρίσκεται στην κάθοδο του άλματος του: 

 

Ενώ η σωστή στιγμή ήταν στο πρώτο βήμα του:

Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ Eurocup και Euroleague: αν είχε αργήσει να πασάρει τόσο στη Εuroleague η φάση πιθανότατα θα είχε καταλήξει σε λάθος. 

Κλείνουμε το δημιουργικό κομμάτι με assist του Harrison μετά από pick-and-roll όπου φαίνεται τόσο η ικανότητά του να βλέπει τις εύκολες πάσες όσο και η τάση που έχει να αργεί να τις δώσει: 

 

Το βασικότερο στοιχείο που θα πρέπει να βελτιώσει ο Harrison για να μεταφραστούν τα στοιχεία του σε επίπεδο Euroleague είναι να αυξήσει την ένταση και τη συγκέντρωση που διακρίνουν συνολικά το παιχνίδι του. Αυτές οι περιστασιακές ελλείψεις εκφράζονται είτε καθαρά αγωνιστικά (δεν βάζει αρκετά δυνατά το σώμα του, σταματάει την ντρίμπλα του χωρίς να πιέζεται, τρέχει χαλαρά αντί να αναπτύξει φουλ ταχύτητα) είτε πνευματικά (η γλώσσα του σώματός του για παράδειγμα είναι ενίοτε προβληματική όταν δεν παίρνει την πάσα που θέλει). Είναι κι αυτό μέρος ενός ιδιαίτερου ρυθμού που διακρίνει το παιχνίδι του και στον οποίο προτιμά να αγωνίζεται, κάτι που δεν τον εμπόδισε να διακριθεί στο Eurocup, αλλά μπορεί δυνητικά να τον περιορίσει σε μεγάλο βαθμό στο επόμενο επίπεδο (τόσο που να τον καταστήσει έναν spot-up shooter που δεν θα μπορεί να κάνει άλλα πράγματα στο γήπεδο) επειδή στη Euroleague θα συναντήσει ένα physicality που μέχρι τώρα δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ στην καριέρα του. 

5. Αγωνιστικά Χαρακτηριστικά: Άμυνα

Ο Erdogan είπε πρόσφατα πως ο Harrison στην άμυνα “έχει κάποια προβλήματα και προσπαθεί να βελτιωθεί”. Όποιος έχει την τάση να διαβάζει πίσω από τις λέξεις, θα πρέπει να έχει ήδη διακρίνει πίσω από τις διπλωματικές δηλώσεις του Τούρκου προπονητή τα μαύρα σύννεφα που σκεπάζουν τις επιδόσεις του Αμερικανού σε αυτόν τον τομέα.

Η έλλειψη έντασης που αναφέραμε παραπάνω εδώ εμφανίζεται σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Η εικόνα του Harrison αμυντικά ήταν συχνότατα εικόνα παραίτησης και αδιαφορίας. Παρά το ότι έχει και τη δύναμη και το ύψος και το wingspan για να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής σε αυτόν τον τομέα, η έλλειψη προσπάθειας ήταν καταδικαστική. Θεωρούμε ότι αυτό έχει να κάνει με το πολύ υψηλό status που απέκτησε ως παίκτης στο λύκειο (συχνότατα παίκτες με μεγάλη δημοσιότητα σε αυτές τις ηλικίες απλώς αδιαφορούν για την άμυνα), συνεχίστηκε στο κολέγιο και τη G-League και τον ακολούθησε μέχρι την Ευρώπη. Η αλλαγή που πρέπει να υπάρξει στη νοοτροπία του σε αυτόν τον τομέα για να σταθεί στη Euroleague δεν θα είναι καθόλου εύκολη (είναι 25 χρονών και μερικές αγωνιστικές συνήθειες είναι εδραιωμένες) αλλά θα οφείλει να είναι ολοκληρωτική. 

Σ’ ένα βαθμό μάλιστα η ανεπάρκεια του Harrison καθόρισε το πως αμύνονταν η Galata, με τον Erdogan να επιλέγει συχνά βοήθειες από τη δυνατή πλευρά και άμυνες ζώνης για να καλύψει τον Αμερικανό (σ’ ένα βαθμό και τον Auguste, θα μιλήσουμε και γι’ αυτόν προσεχώς). Όποιος αναρωτιέται γιατί η Galata δεν έκανε κάτι περισσότερο στο Eurocup, παρά τις ωραίες ιδέες επιθετικά και το επιπέδου Euroleague ταλέντο που είχε, η άμυνά της είναι ο πρώτος τομέας που πρέπει να κοιτάξει. Ενδεικτικά: παρά το υψηλό επίπεδο αθλητικότητας του roster της, η Galata πέρσι ήταν 11η σε defensive rating ανάμεσα στις ομάδες Top-16 του Eurocup. 

Παρακάτω θα παρουσιάσουμε μερικές φάσεις του Harrison στους τρεις τομείς που θεωρούμε βασικότερους: περιφερειακή άμυνα, συμπεριφορά στην αντιμετώπιση των screens, ετοιμότητα ως help defender. Πριν το κάνουμε να ξεκαθαρίσουμε το εξής: όποιος θεωρεί ότι έχουμε διαλέξει φάσεις επιλεκτικά, είναι ελεύθερος να δει ένα από τα πολλά παιχνίδια της Galata που υπάρχουν διαθέσιμα στο Youtube και να προβεί στις δικές του διαπιστώσεις. 

Παραθέτουμε τα παρακάτω video χωρίς ανάλυση επειδή οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους: 

α. Περιφερειακή Άμυνα

 

β. Αντιμετώπιση Screen

 

γ. Help-Defense 

 

(ο Harrison εδώ δεν φταίει σε όλες τις φάσεις αποκλειστικά για το καλάθι, σε μερικές υπάρχουν λάθη κι άλλων παικτών στα rotation, αλλά σε όλες είναι ουσιαστικά εκτός χωρίς να συμμετέχει)

Υπάρχουν, ωστόσο, στιγμές που ο Harrison ανεβάζει κατακόρυφα την αμυντική του ένταση και μεταμορφώνεται σε αξιοπρεπή αμυντικό. Αν αυτές οι στιγμές του χρόνου γίνουν πλειοψηφικές κι αρχίζουν να χαρακτηρίζουν συνολικά την αμυντική του προσπάθεια, θα μιλάμε βέβαια από άλλη βάση. Παρακάτω συγκεντρώσαμε μερικές τέτοιες φάσεις:

 

6. Ένταξη στον Ολυμπιακό

Παρακάτω δέκα παρατηρήσεις για το fit του Harrison στο roster του Ολυμπιακού (θα μιλήσουμε αναλυτικότερα όταν γράψουμε για τη στελέχωση της ομάδας του Μπαρτζώκα):

1. Ο Harrison δίνει στο μέγιστο βαθμό το πρώτο και κύριο χαρακτηριστικό που θα χρειαστεί από αυτόν ο Ολυμπιακός του Σλούκα: εξαιρετικό σουτ που ανοίγει το γήπεδο. Επειδή οι προσπάθειες του προβλέπεται να είναι πιο μετρημένες και με καλύτερες συνθήκες συγκριτικά με τα σουτ που έπαιρνε στη Galata είναι μάλλον ασφαλές να προβλέψουμε ότι το ποσοστό του στα τρίποντα θα είναι βελτιωμένο.

2. Το δεύτερο στοιχείο που χρειάζεται δίπλα στον Σλούκα (ειδικά σε ομάδα του Μπαρτζώκα) είναι η προσωπική φάση. Ο Harrison όπως είδαμε έχει αυτό το χαρακτηριστικό, αλλά υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Ο βαθμός που θα το δείξει θα εξαρτηθεί από το αν θα προσθέσει στο παιχνίδι του την ένταση που λείπει και την ευρύτερη λειτουργία της επίθεσης του Ολυμπιακού.

3. Το ταβάνι που θα έχει ως παίκτης Euroleague θα εξαρτηθεί από τον βαθμό στον οποίο θα μπορέσει να δημιουργήσει και να σκοράρει με την μπάλα στα χέρια, ειδικά σε σχήματα χωρίς Σλούκα (ή Σπανούλη).

4. Αν δεν προβεί στις αμυντικές βελτιώσεις που αναφέραμε παραπάνω, σχήματα με Harrison και Σλούκα/Σπανούλη δεν θα είναι εύκολα βιώσιμα αμυντικά (αυτό προφανώς δεν συνεπάγεται ότι Σλούκας και Σπανούλης έχουν την ίδια αμυντική επάρκεια).

5. Η αμυντική βελτίωση είναι ακόμα πιο επιτακτική επειδή ο Ολυμπιακός δεν διαθέτει στους ψηλούς παίκτη-φόβητρο που θα μπορούσε να τον καλύψει. Φάσεις όπως αυτές που είδαμε παραπάνω, στις οποίες ο Harrison ουσιαστικά δεν συμμετέχει, βάζουν τεράστια πίεση στον ψηλό (είτε μιλάμε για pick-and-roll είτε για screen εκτός μπάλας). 

6. Ταιριάζει αρκετά ως SG και με Παπανικολάου και με McKissic ως SF. Η ερώτηση για το αν μπορεί να καλύψει το 3 χωρίς κάποιον από τους δύο προαναφερθέντες στην πεντάδα σχετίζεται βέβαια με την αμυντική συμπεριφορά του. 

7. Στη Galata δεν έπαιζε καθόλου στο low-post, δεν ανέπτυξε floater και ούτε έδειξε ιδιαίτερη διάθεση να εκτελέσει με pull-up από μέση απόσταση (ψάχνει πάντα το τρίποντο και σ’ έναν βαθμό σωστά). Στον Ολυμπιακό θα πρέπει να αναπτύξει μερικώς ένα από αυτά τα τρία στοιχεία για να γίνει πιο πλουραλιστικό το παιχνίδι του. 

8. Η κεντρικότητα του Charles Jenkins στο φετινό Ολυμπιακό είναι άμεσα συνυφασμένη με την αμυντική βελτίωση του Harrison. Όσο μικρότερη θα είναι αυτή η βελτίωση τόσο πιο κεντρικό ρόλο θα έχει αναγκαστικά ο Jenkins, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την επίθεση του Ολυμπιακού. 

9. Το γράφουμε ξανά: το ότι ο Harrison έπαιζε κάτι σαν point guard στην ιδιαίτερη τακτικά ομάδα του Erdogan δεν συνεπάγεται σε καμία περίπτωση ότι μπορεί να το κάνει σε επίπεδο Euroleague, ειδικά στο συγκεκριμένο roster του Ολυμπιακού (δίνουμε έμφαση επειδή έχουμε δει να γράφεται ότι ο Harrison “μπορεί να καλύψει και τις τρεις θέσεις της περιφέρειας”). 

10. Ο Harrison έμεινε δύο χρόνια στο κολέγιο, δύο -ουσιαστικά- χρόνια στη G-League και δύο στην Τουρκία. Προφανώς θα χρειαστεί χρόνο, αλλά ο Σλούκας είναι από τους καλύτερους playmaker που θα μπορούσε να έχει δίπλα του επιθετικά σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. 

 

ΥΓ1: Εδώ ολοκληρωμένο το scouting video για τον Aaron Harrison. 

ΥΓ2: Την επόμενη Δευτέρα ακολουθεί κείμενο για τον Hassan Martin του Ολυμπιακού.

ΥΓ3: Σε περίπτωση που κάποιος ενδιαφέρεται περισσότερο για τη Galatasaray και το υπερβολικό -κατά τη γνώμη μας- hype που έχει λάβει: μέσα στην εβδομάδα θα γράψουμε στη σελίδα μας στο Facebook για το τι ακριβώς έχει παρουσιάσει αυτές τις δύο σεζόν η ομάδα του Erdogan (αναπτύσσοντας τις παρατηρήσεις του παρόντος κειμένου).