Βασίλης Χαραλαμπόπουλος: Ερωτήσεις και Ευθύνες

Αφαιρώντας άλλοθι, προσθέτοντας λάθη.

Πριν ένα περίπου μήνα, όταν οι πρώτες φήμες για την οριστική διακοπή της συνεργασίας μεταξύ Χαραλαμπόπουλου και Παναθηναϊκού βγήκαν στο προσκήνιο, είχαμε γράψει σ’ ένα post στο Facebook τα εξής:

“Κάθε φορά που σκεφτόμαστε την έλλειψη του Παναθηναϊκού σε πρόθυμους δημιουργούς, στο κεφάλι μας εμφανίζεται η μορφή του Βασίλη Χαραμπόπουλου, και κυρίως αυτό που κάποτε προοριζόταν να γίνει, δηλαδή, πριν την εκτόξευση του Αντεντοκούνμπο, ο πρώτος μεγάλος Έλληνας point-forward.

Τι ακριβώς έχει συμβεί; Τι ακριβώς συμβαίνει αυτήν τη στιγμή και που θα παίξει του χρόνου; Και τι ακριβώς συνέβη πριν δυο καλοκαίρια με το συμβόλαιό του στον Παναθηναϊκό;

Γιατί κανείς δεν μιλάει για τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο;

Γιατί όλοι φαίνεται να τον αντιμετωπίζουν σαν ένα ακόμα prospect, ενώ είναι ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά project της τελευταίας δεκαετίας; Ήταν οι προσδοκίες υπερβολικές; Είναι ακόμη νωρίς (μόλις 21 χρονών);

Γιατί, απ’ ότι φαίνεται, έχει μείνει τόσο στάσιμος; Γιατί το σώμα του δεν φαίνεται να’ χει δυναμώσει παρά ελάχιστα; Γιατί ακόμα σουτάρει σε δύο χρόνους; Γιατί έχει τέτοια αδυναμία να διευσδύσει ακόμα και απέναντι σε μέτριους αμυντικούς; Γιατί δεν βλέπουμε την παραμικρή βελτίωση στο δεξί του χέρι (ούτε στα τελειώματα, ούτε στην τρίμπλα); Γιατί τα πόδια του παραμένουν τόσο αδούλευτα; Είναι ακόμα περισσότερο (μετ)έφηβος και λιγότερο επαγγελματίας;

Πόσο σχετικά είναι όλα αυτά με τη μέχρι σήμερα θητεία του στον Παναθηναϊκό; Τι απέγιναν εκείνα τα σκόρπια λεπτά στην Euroleague και στους τελικούς με τον Ολυμπιακό; Ήταν απλά εξαίρεση στον κανόνα; Ή έγινε τότε μια αρχή η οποία μέχρι σήμερα δεν έχει συνεχιστεί αλλά μπορούμε να ελπίζουμε πως αυτό θα συμβεί στο μέλλον;

Τι ακριβώς λένε για το σώμα του οι διαρκείς (μικρο)τραυματισμοί που αντιμετωπίζει σε όλη τη διάρκεια της μέχρι σήμερα επαγγελματικής του καριέρας;

Γιατί, ενώ ο Παναθηναϊκός άλλαξε τόσους προπονητές κατά την παρουσία του εκεί, η θέση του ίδιου στο rotation παρέμενε σχετικά σταθερή (δηλαδή εκτός); Ήταν επειδή κάθε νέος προπονητής αποφεύγει το δυνατόν περισσότερο κάθε ρίσκο; Ή μήπως ο ίδιος ο Χαραλαμπόπουλος δεν ανάγκαζε τον εκάστοτε προπονητή του να το πάρει; Γιατί, ενώ ο Pascual έχει δείξει ότι λατρεύει 3αρια με τα χαρακτηριστικά του, δεν του έχει δώσει σχεδόν καμιά ευκαιρία; Τον αδικούν μέχρι σήμερα οι υπόλοιποι ή έχει αδικήσει ο ίδιος τον εαυτό του;

Θα τον θυμόμαστε ως -σχετικά- latebloomer ή ως underachiever;

Τελευταίο: πόσα καλοκαίρια έχει πάει στην Αμερική, όπως έκαναν φέτος οι Μήτογλου-Βεζένκοφ;”

Θεωρούμε, βέβαια, ότι αυτές οι ερωτήσεις όχι απλά παραμένουν, αλλά δημιουργούν και το πλαίσιο μέσα από το οποίο κανείς μπορεί να ελέγξει την πορεία του παίκτη κατά τη διάρκεια της επόμενης σεζόν, όπου κι αν τελικά καταλήξει. Επειδή, ωστόσο, κάθε σχέση που ολοκληρώνεται, είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο, οφείλει να πυροδοτεί μια διαδικασία αυτοκριτικής, οι παραπάνω επισημάνσεις, οι οποίες κατά πλειοψηφία απευθύνονται στον ίδιο τον παίκτη, θα παρέμεναν ανολοκλήρωτες αν δεν προσθέταμε μερικές ακόμα παρατηρήσεις και για την άλλη πλευρά της εξίσωσης.

Ας είμαστε ξεκάθαροι: ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια σε κανένα σημείο δεν έχτισε το περιβάλλον το οποίο θα ευνοούσε τη σταδιακή ανάπτυξη ενός νεαρού παίκτη —ειδικά κάποιου που είχε αποκτηθεί όντας ακόμα έφηβος, με την ίδια την ομάδα να καλείται να συνδιαμορφώσει την αγωνιστική και πνευματική του ωρίμανση. Είναι διαφορετικό ένας παίκτης να εντάσσεται σε μια ομάδα στο επίπεδο του Παναθηναϊκού στα 16 του, διαφορετικό στα 18, διαφορετικό στα 20 —όσο μικρότερος τόσο πιο ευαίσθητος θα είναι ο χαρακτήρας του, τόσο μακρύτερη και δυσκολότερη -και με περισσότερους κινδύνους- η διαδικασία της διαμόρφωσής του.

Δεν αρκεί μια ομάδα να αποκτήσει έναν παίκτη σε αυτές τις ηλικίες, να του δώσει ένα καλό συμβόλαιο, να του αφήσει λίγο χώρο στο rotation και να του πει: ορίστε, παίξε, τώρα εξαρτάται από σένα. Αν αυτά είναι τα μόνα που χρειάζονται (συμβόλαιο και χώρος στο rotation), τότε ποια είναι ακριβώς η διαφορά του κάθε Χαραλαμπόπουλο από έναν βετεράνο παίκτη;

Η ανάδειξη ενός τέτοιου prospect είναι κάτι πολύ πιο πολύπλοκο: είναι τέχνη κι επιστήμη ταυτόχρονα, διαχείριση αβεβαιοτήτων, επενδύσεις στο άγνωστο, δοκιμές και λάθη, εμπειρία και ρίσκο. Είναι, ακόμη, διαρκής αξιολόγηση, συναισθηματική προσοχή, πνευματική φροντίδα. Όταν οι ομάδες καλούνται να διαχειριστούν παιδιά αυτών των ηλικιών, και ειδικά project με το hype (που για μας δικαίως υπήρχε, αλλά δεν εξετάζουμε αυτό εδώ) που είχε από έφηβος ακόμα ο Χαραλαμπόπουλος, είναι ταυτόχρονα και προπονητές και δάσκαλοι και γονείς και φίλοι —και σίγουρα δεν είναι απλοί εργοδότες για να περιμένουν ως δια μαγείας να λάβουν άμεσα και εύκολα την υπεραξία της αρχικής τους επένδυσης.

Τι από αυτά πρόσφερε ο Παναθηναϊκός στον Χαραλαμπόπουλου; Εσωτερική πληροφόρηση δεν έχουμε, αλλά η υπόθεσή μας θα ήταν πως η απάντηση είναι όχι πολλά.

Αντίθετα, ακόμα και χωρίς εσωτερική πληροφόρηση, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως του πρόσθεσε αχρείαστη πίεση με μεγαλόστομες δηλώσεις, διοικητικές performances απείρου κάλλους, προπονητική αστάθεια, φιλόδοξα αλλά κακοστελεχωμένα ρόστερ, αμφιβόλου ποιότητας αποδυτήρια.

Έχει, άραγε, αναρωτηθεί ο ίδιος ο Παναθηναϊκός ποιες είναι οι δικές του ευθύνες για την αποτυχία αυτής σχέσης; Έχει αναρωτηθεί αν το περιβάλλον του τα τελευταία χρόνια παράγει μεγαλύτερες ποσότητες τοξικότητας από αυτές που ένας νεαρός παίκτης μπορεί να μεταβολίσει; Έχει αναγνωρίσει τα δικά του σφάλματα; Αν ναι, τι έχει μάθει απ’ αυτά; Έχει ψάξει για το ποια ήταν η ακριβής στιγμή κατά την οποία έχασε τον παίκτη; Αν ναι, έχει διερευνήσει τα γιατί και τα πως;

Και πως ακριβώς κατέληξε στην αποδέσμευση; Ήταν αυτή μια σκεπτόμενη επιλογή ή το κίνητρο ήταν απλώς το μεγάλο του συμβόλαιο; Χρειάζεται να θυμίσουμε ξανά πως ο παίκτης είναι μόλις 21 ετών;

Κι αν ο Παναθηναϊκός έχει εντοπίσει τα λάθη του, αν έχει εκκινήσει αυτήν τη διαδικασία, τι κάνει για να τα διορθώσει; Παίρνει μαθήματα από τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές ομάδες; Έχει αναγνωρίσει την ανάγκη να τα πάρει; Έχει μελετήσει ο Παναθηναϊκός τον τρόπο που η Real ανέδειξε τον Doncic, γύρω από τον οποίο είχε τοποθετήσει ένα ολόκληρο δίκτυο ανθρώπων; Έχει μελετήσει τον τρόπο που η Zalgiris προωθεί διαρκώς στο rotation παίκτες που έρχονται από τα τμήματα υποδομής της, ακόμα κι αν δεν υπάρχει η πιθανότητα να εξελιχθούν σε κάτι παραπάνω από χρήσιμους ρολίστες;

Ο Χαραλαμπόπουλος πήγε στον Παναθηναϊκό ως ένα πανευρωπαϊκά αναγνωρισμένο ταλέντο, με άγνωστο εν πολλοίς μέλλον, και αποχωρεί έχοντας παραμείνει στάσιμος, αν δεν έχει κάνει βήματα προς τα πίσω, με άγνωστο εν πολλοίς παρόν. Η αποτυχία βαραίνει εξίσου και τις δύο πλευρές.

Αν ο Χαραλαμπόπουλος θέλει έστω να ξύσει το ταβάνι που κάποτε πολλοί υποθέσαμε πως έχει, οφείλει να διαγράψει ό,τι συνέβη μέχρι σήμερα, κρατώντας τα λάθη του ως καύσιμο για τη μελλοντική του καριέρα.

Αν ο Παναθηναϊκός θέλει να συνεχίσει να μαζεύει ταλέντα μικρών ηλικιών, η περίπτωση του Χαραλαμπόπουλου οφείλει να αποτελέσει έναν οδηγό για όλα αυτά που οφείλει στο μέλλον να αποφύγει.

Κάποτε, όταν οι ερωτήσεις για την καριέρα του Χαραλαμπόπουλου θα έχουν πλέον απαντηθεί, η σημερινή, κοινή απόφαση Παναθηναϊκού και παίκτη θα δείχνει έναν νικητή κι έναν χαμένο —για μας, ωστόσο, ό,τι κι αν συμβεί στο μέλλον, το σήμερα τους βγάζει και τους δύο χαμένους.